Wyscout analysis: Ένα γκολ καθρέφτης της προόδου του Παναθηναϊκού

• Σε 15'' η αποθέωση του συνδυαστικού ποδοσφαίρου

Για την μεγάλη εικόνα του Παναθηναϊκού, την επιστροφή στην Ευρώπη, την πραγματική επιτυχία της φετινής ομάδας που δεν είναι άλλη από τις συνθήκες που έχει δημιουργήσει ενόψει της νέας αγωνιστικής περιόδου και τον ''αρχιτέκτονα'' Ιβάν Γιοβάνοβιτς, τα είπαμε το βράδυ του Σαββάτου. Σήμερα θα σταθούμε περισσότερο στην φάση του γκολ που άνοιξε τον δρόμο του ''τριφυλλιού'' προς μια εύκολη επικράτηση επί του ΠΑΣ Γιάννινα, η οποία και ''σφράγισε'' το εισιτήριο για τα προκριματικά του Conference League.

Όχι γιατί ήταν ένα τόσο σημαντικό τέρμα αλλά γιατί αυτό το γκολ μαζί με πολλά άλλα ακόμη, αποτελούν έναν πεντακάθαρο καθρέφτη της προόδου του συνόλου με πράγματα που κάνει ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο σχέδιο, από το πρώτο φιλικό του καλοκαιριού μέχρι και σήμερα. Όπως καθετί καινούριο, έτσι και αυτή η έκδοση χρειάστηκε τον χρόνο της και πλέον βρίσκεται σε ένα πολύ καλό επίπεδο λειτουργίας και στις τέσσερις φάσεις του παιχνιδιού.

Σε 15'' η αποθέωση του συνδυαστικού ποδοσφαίρου

Με την βοήθεια του Wyscout θα προσπαθήσουμε να... φωτίσουμε αυτή την φάση. Η μπάλα είναι στα πόδια του Αλμπέρτο Μπρινιόλι με τον ΠΑΣ να πιέζει με τρεις ποδοσφαιριστές. Ο Μπρινιόλι που επιλέχθηκε το καλοκαίρι πρωτίστως για την ικανότητα που έχει με την μπάλα στα πόδια, ώστε να μπορεί να παρέχει ασφάλεια στο build up και περισσότερες επιλογές.

Ο Ιταλός ντρίμπλαρε τον προσωπικό του αντίπαλο και ταυτόχρονα ο Ρούμπεν Πέρεθ έκανε την... κλασσική κίνηση για να προσφέρει ένα 4vs3 και να δώσει την επιλογή της εύκολης πάσας στον συμπαίκτη του, διαλύοντας την πίεση των φιλοξενούμενων. Αυτός ο μηχανισμός δεν είναι κάτι που γίνεται από την μια ημέρα στην άλλη, δεν είναι κάτι τυχαίο.

Από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός περνά από την φάση του build up σε αυτή του progression, οι γραμμές του ΠΑΣ Γιάννινα δεν έχουν σωστές αποστάσεις μεταξύ τους και επίσης στη μεσαία γραμμή οι παίκτες δεν έχουν ισορροπία μεταξύ τους. Αυτό δημιουργεί χώρο. Και όταν φέτος το ''τριφύλλι'' έβρισκε χώρο, έστηνε πάρτι, έχοντας δουλευτεί για να το κάνει αυτό, είτε με τις άμεσες μεταβάσεις είτε απέναντι σε άμυνες που τον πίεζαν ψηλά.

Επόμενος... σταθμός: Η ικανότητα του Αϊτόρ να εντοπίζει τα διαστήματα του χώρου ανάμεσα στις γραμμές και η τακτική επιλογή του προπονητή να ''στέλνει'' τον Ισπανό στον άξονα ως inverted winger. Από την στιγμή που ο Αϊτόρ μπαίνει ''μέσα'', ο Χουάνκαρ που όλη την χρονιά σε φάση επίθεσης παίζει ως αριστερός εξτρέμ, παίρνει όλο τον χώρο που του προσφέρεται και σεντράρει, εκμεταλλεύομενος την κακή ανασταλτική συμπεριφορά του ΠΑΣ στη στιγμή αυτή.

Μέσα στην περιοχή; Ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις. Πέντε παίκτες έχει προλάβει να βάλει ο Παναθηναϊκός. Και αφού ο Αϊτόρ δεν ολοκλήρωσε την φάση, ήρθε ο Βιγιαφάνιες για να ανοίξει το σκορ.

Μέσα σε 15'' ο Παναθηναϊκός έφτασε από τα πόδια του Μπρινιόλι στο πλεκτό του αντιπάλου. Το έχει κάνει και σε λιγότερο χρόνο, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πως τούτο το γκολ. αποτελεί τον καθρέφτη όλης της δουλειάς που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Γιατί δεν είναι κάτι που έγινε μια φορά, αλλά μια συνθήκη που παρουσιάζεται πλέον σε κάθε παιχνίδι.

Υ.Γ1: Αν ο κόσμος του Παναθηναϊκού θέλει να χαμογελά και να χαίρεται για την φετινή ομάδα, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Δεν θα ρωτήσει κανέναν και τίποτα. Με αυτά τα λίγα για αρχή, ναι με αυτά τα λίγα. Η ικανοποίηση προκύπτει από την εικόνα του συνόλου, την κανονικότητα και την ελπίδα ενόψει της νέας αγωνιστικής περιόδου, την παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου μετά το 2014 και έπειτα για την επιστροφή στην Ευρώπη μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια. Τα πιο σκοτεινά και δύσκολα χρόνια της ομάδας. Όλοι ξέρουν το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου.

Δεν χρειάζονται υποδείξεις και ειδικά από αντιπάλους ή μόνιμα αρνητικούς. Ήμαρτον με την μιζέρια, ήμαρτον με τα κόμπλεξ, ήταν πολλά χρόνια στο σκοτάδι αυτός ο σύλλογος και όταν παίρνει στον οργανισμό του μικρές ή μεγαλύτερες αχτίδες φωτός, καλό θα είναι να τις ευχαριστιόμαστε και ας υπάρχει ακόμη δρόμος μπροστά μας. Από κάπου, κάπως, κάποτε πρέπει να γίνει μια αρχή και η ομάδα θα είναι ή θα πρέπει να είναι πάνω από την όποια διοίκηση, από την όποια ''αντιπαλότητα'' ή από το όποιο παρελθόν.

Βαρεθήκαμε να είμαστε μέσα στην ''κατάθλιψη'' και κάθε φορά που ο σύλλογος αυτός με ρεαλιστικές πιθανότητες θα προσπαθεί να επανέλθει στην κανονικότητά του, θα είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη. Είτε η χαρά είναι μικρή όπως τώρα, είτε μεγαλύτερη όπως μπορεί να είναι το Σάββατο, είτε τεράστια όταν κατακτηθεί ένα πρωτάθλημα. Όποιος και αν είναι στην διοίκηση. Τελεία και παύλα.

Υ.Γ2: Δυστυχώς δεν κρατάω αρχείο από τα σχόλια ''φιλάθλων'' στα blogs ή στα ρεπορτάζ σε όλες τις αθλητικές ιστοσελίδες της χώρας, γιατί μερικοί θα έπρεπε να... κρεμάσουν τα πληκτρολόγιά τους ή έστω θα έπρεπε να παραδεχθούν πως δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο (άλλο ποδόσφαιρο το 2022, άλλο μπάλα) και δεν θέλουν και να αποκτήσουν. Αυτὀ είναι το χειρότερο. Να θες να επιβάλλεις την άποψη σου σε κάτι που δεν γνωρίζεις, σε ανθρώπους που έχουν αφιερώσει πολύτιμο χρόνο από την ζωή τους και λεφτά που δεν περίσσευαν από την τσέπη τους για να το μάθουν. Γιατί; Γιατί, έτσι. Δυστυχώς αυτός ο τόπος ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα μεγάλο ''καφενείο'', για αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο θα είναι πάντα εκατό χρόνια πίσω σε όλα τα επίπεδα.