Η επόμενη μέρα σε Παναθηναϊκό, Αρη και ΑΕΚ

• Το αδιέξοδο της ΑΕΚ…
• Η ακόμη πιο δύσκολη επόμενη ημέρα στον Παναθηναϊκό…
• Το κρίσιμο καλοκαίρι του Αρη…

Να πούμε κάπου εδώ ότι περάσαμε καλά με αυτή τη μάχη στήθος με στήθος για τα ευρωπαϊκά εισιτήρια. Ηταν ένα θρίλερ με ανατροπές, με σασπένς και με ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αν δε προσθέσουμε και το πώς κρίθηκε στο ματς Αρης – ΑΕΚ, από άποψη θεάματος, τα περάσαμε υπέροχα.

Τώρα σωστά θα πει ο φίλος της ΑΕΚ, «ρε Τσόχο με τον πόνο μας παίζεις; Ακου περάσαμε καλά;» Δεκτό. Αυτό που συνέβη στην ΑΕΚ ήταν όντως σκληρό. Σκληρό, αλλά θα μου επιτρέψετε να γράψω, δίκαιο. Και θα μου επιτρέψετε να γράψω, ότι πάλι καλά που έτσι όπως ήταν η φετινή ΑΕΚ, το πήγε μέχρι τέλους, με τα ψέματα.

Το αδιέξοδο της ΑΕΚ…

Είναι θλιβερή η εικόνα της σε όλη τη σεζόν. Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με αυτή την ΑΕΚ. Από την νοοτροπία της, η οποία είναι εντελώς λανθασμένη, από την ποιότητα των παικτών της που στην πλειοψηφία τους αποδεικνύεται μικρή, από την προσωπικότητα των παικτών της, η οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους, αποδεικνύεται ανύπαρκτη. Είναι φανερό ότι το ποδόσφαιρο θέλει λογική και όταν την καταργείς, το πληρώνεις σκληρά. Το ποδόσφαιρο πάει μπροστά και η ΑΕΚ πάει πίσω. Ψάχνει στο παρελθόν να λύσει προβλήματα του μέλλοντος, ακολουθεί συνταγές του ποδοσφαίρου πριν από 20 χρόνια για να επικρατήσει στο σήμερα. Δεν είναι θέμα προσώπων, αν και καταλαβαίνω την αγανάκτηση των οπαδών της ομάδας, όταν βλέπουν αυτόν που διάλεγε προπονητές για την Ξάνθη πριν 15 χρόνια να διαλέγει προπονητές για την ΑΕΚ σήμερα. Είναι όμως και λίγο άδικο, ο όποιος Παπαδημητρίου να χρεώνεται τη λέζα γιατί είναι το εύκολο θύμα.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης αυτό το ποδόσφαιρο ξέρει, με αυτό το ποδόσφαιρο έζησε, αυτό το ποδόσφαιρο μπορεί να υπηρετήσει. Τέλος. Τα γέρικα σκυλιά δεν μαθαίνουν άλλα κόλπα. Οσο ο ίδιος θα αποφασίζει και θα διαλέγει, κάπως έτσι θα κυλούν τα πράγματα. Τα κόλπα των γέρικων σκυλιών μπορούν να κάνουν αυτό που δεν μπορούσε να κάνει κανείς άλλος εδώ και 20 χρόνια. Μπορούν να χτίσουν γήπεδα και αυτό είναι μία τεράστια κληρονομιά για την ΑΕΚ, τα ίδια κόλπα δεν μπορούν όμως να χτίσουν και ομάδες ή αν συμβαίνει καμία φορά, συμβαίνει γιατί έτυχε και όχι γιατί πέτυχε. Είναι πραγματικά τόσο κάρμα το γεγονός ότι την ημέρα που η ΑΕΚ έμενε εκτός Ευρώπης, ο Μπακασέτας χόρευε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας με μία ελληνική σημαία στις πλάτες μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες οπαδούς της Τραπεζούντας που τον αποθέωναν ως ηγέτη αυτής της ομάδας στη φιέστα της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Είναι πράγματι κάρμα, ότι την ίδια ακριβώς μέρα στη φιέστα του πρωταθλήματος Σκωτίας, ο Γιακουμάκης έβαζε άλλα δύο γκολ και έβγαινε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος έχοντας παίξει τη μισή σεζόν μπάλα. Και οι δύο έφυγαν σαν λούζερ και λίγοι από την ΑΕΚ για να μείνουν οι νικητές και οι winners στην ομάδα... Αυτό είναι που λένε end of story…

Η επόμενη ημέρα για την ΑΕΚ είναι δύσκολη. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο Αλμέιδα και οι έξι (πάλι καλά, γιατί η ΑΕΚ χρειάζεται κόσμο με γνώσεις και εξειδίκευση παντού) συνεργάτες του, αλλά έχει μία ομάδα με παίκτες που είναι βουτηγμένοι στη μιζέρια, την ανασφάλεια και την αποτυχία. Δεν ξέρω πως θα τα καταφέρει, αλλά η ελπίδα υπάρχει μόνο επάνω του.

Λένε πολλοί, γιατί οι συνεργάτες του δεν μιλούν στον Μελισσανίδη, δεν του εξηγούν, γιατί τον τρέμουν. Δεν νομίζω ότι είναι έτσι, δεν ξέρω να είναι έτσι. Ο Μελισσανίδης είναι δύσκολος στο να ακούει. Και όταν ζορίζεται πολύ από αυτό που ακούει, ακόμη κι’ αν είναι από τον πιο έμπιστο συνεργάτη του ή ακόμη και από τον ίδιο του τον γιο, έχει εύκολη την απάντηση. «Κι’ αν όπως λες δεν ξέρω, πως τα πέτυχα όλα αυτά στη ζωή μου;». Kαι εκεί τελειώνει η συζήτηση. Δεν είναι άλλωστε ο μόνος, οι περισσότεροι των δικών του κυβικών και επιτυχίας έτσι είναι, έτσι αποφασίζουν και έτσι έχουν κάνει ότι έχουν κάνει. Πολλές φορές άκουσε από τους δίπλα του στην ΑΕΚ ότι κάνει λάθος. Κάποιες λίγες το δέχτηκε, κάποιες άλλες, τις περισσότερες φορές, πήγε με φόρα στην απόφασή του.

Αλλωστε αν τον ρωτήσει κάποιος σήμερα, θα του απαντήσει «ας είχα πάρει εγώ τον Λουτσέσκου που όλοι μου έλεγαν όχι, από τους συνεργάτες μου μέχρι τον τελευταίο οπαδό της ΑΕΚ και θα σου έλεγα αν θα ήξερα ή όχι…». Ετσι έχουν τα πράγματα στην ΑΕΚ και είναι μάλλον μάταιο να αναζητούνται εξιλαστήρια θύματα. Δηλαδή αν θα παραιτηθεί αυτός που έτρεχε την Ξάνθη, όπως λένε σήμερα οι οπαδοί της ΑΕΚ, θα λυθεί το πρόβλημα; Δεν νομίζω, αν είναι να έρθει αυτός που έτρεχε τον Ιωνικό…

Η ακόμη πιο δύσκολη επόμενη ημέρα στον Παναθηναϊκό…

Ο Παναθηναϊκός τελειώνει τη σεζόν και είναι ο μόνος που ζει σε κατάσταση ευτυχίας και ικανοποίησης. Ούτε στον Ολυμπιακό δεν συμβαίνει αυτό. Αν μάλιστα κατακτήσει και το Κύπελλο θα περάσει στη φάση της… νιρβάνας. Η επόμενη χρονιά για τον Παναθηναϊκό με ή χωρίς Κύπελλο όμως θα είναι δύσκολη. Πιο δύσκολη και από την φετινή. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι για να παίρνει ευρωπαϊκό εισιτήριο και να μένει σε αυτό. Φέτος θα έλεγα ότι έγινε η αρχή, αλλά ήταν μάλλον εύκολο να βγει στην πρώτη τετράδα, σε σχέση με την απαίτηση της επόμενης σεζόν.

Την επόμενη σεζόν ο Παναθηναϊκός θα έχει την απαίτηση να μπει στους ομίλους, να κάνει καλή πορεία στην Ευρώπη και αν όχι να πάρει, τουλάχιστον να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, και να βγει δεύτερος, θέση που δίνει εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι’ αν κάτι από όλα αυτά δεν συμβεί, θα θεωρηθεί τεράστια αποτυχία, για να μην πω ότι υπάρχουν και αρκετοί που θα απαιτούν πρωτάθλημα.

Για μένα είναι λάθος ο Παναθηναϊκός να πάει με το DNA του και να μην πάει με το ποδόσφαιρο. Προφανώς και το τέλος αυτής της διαδρομής για τον Παναθηναϊκό πρέπει να έχει κατακτήσεις τίτλων και συμμετοχές στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Τώρα όμως είμαστε στην αρχή, απλώς μπήκε η ομάδα στο σωστό δρόμο και βαδίζει πλέον σίγουρα. Το επόμενο βήμα δεν μπορεί να είναι να τερματίσει στο τέλος του δρόμου πρώτη; Θα είναι νομίζω λάθος να μπει τόσο ψηλά ο πήχης. Ο Παναθηναϊκός την επόμενη σεζόν ξεκινάει με ένα αδιαπραγμάτευτο «πρέπει» και αυτό δεν είναι άλλο από την συμμετοχή στους ομίλους. Το χρειάζεται και για το πρεστίζ του και για τα ταμεία του, ώστε να μπορέσει πραγματικά να μεγαλώσει. Αν τα καταφέρει, το επόμενο βήμα είναι να εκπαιδευτεί, να μάθει να παίζει και να μπορεί να κερδίζει Πέμπτη, Κυριακή. Δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά για κάποιον που τα πέντε τελευταία χρόνια δεν το έχει ζήσει.

Αν την επόμενη σεζόν ο κόσμος και τα media, παρασυρθούν από το πραγματικό μέγεθος του Παναθηναϊκού και όχι από το παρόν του και απαιτούν πρωτάθλημα και ευρωπαϊκούς προημιτελικούς προκειμένου να θεωρήσουν τη σεζόν επιτυχημένη, τότε πιθανόν θα έχουν βάλει τέτοια πίεση στην ομάδα που θα την λυγίσει. Οσο δε για το αγωνιστικό επίπεδο, ο Παναθηναϊκός θέλει ενίσχυση σε όλες τις θέσεις. Το γράφω κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά. Κατά την άποψη μου χρειάζεται για το επόμενο βήμα των συνεχόμενων αγώνων μία ενδεκάδα μεταγραφές, απλώς σε κάποιες από τις θέσεις δεν ψάχνει βασικούς. Για την ακρίβεια σε αρκετές από τις θέσεις δεν ψάχνει βασικούς. Ούτε αυτό είναι εύκολο. Και επειδή μιλάγαμε για ένδεια στελεχών στην ΑΕΚ, και στον Παναθηναϊκό τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά…

Το κρίσιμο καλοκαίρι του Αρη…

Στον Αρη τελείωσαν μία από τις πιο παράξενες σεζόν της ιστορίας τους. Πολύ παράξενη και πολύ δύσκολη. Μία εβδομάδα πριν, μετά το Αρης – Ολυμπιακός 0-1, αν ρωτούσες φίλο του Αρη θα σου έλεγε ότι έχει προπονητή που δεν κάνει και πρέπει να φύγει αύριο και ελάχιστους καλούς παίκτες. Σήμερα είναι με ευρωπαϊκό εισιτήριο στα χέρια για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Σπουδαίο, μεγάλο, υπέροχο.

Μόνο που και η δική του επόμενη ημέρα είναι δύσκολη. Η αμφιβολία για τον προπονητή μπορεί εύκολα να επιστρέψει κι’ ας είναι νωρίς. Ο Αρης οφείλει να βρει και αυτός τον δρόμο για τους ομίλους. Διαφορετικά δεν έχει νόημα, δεν έχει ουσία και δεν έχει και καμία αξία το τι κάνει μέσα στη σεζόν. Αν όλη τη χρονιά σκοτώνεται για να πάρει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο και στο τέλος της ημέρας δεν παίζει ποτέ στους ομίλους, τότε είναι σαν να κυνηγάει την ουρά του. Είναι σπουδαίο όπως έγραψα παραπάνω το «τέταρτη σερί σεζόν ευρωπαϊκό εισιτήριο», το κάνει όμως να φαίνεται μικρό και ασήμαντο, αν για τέταρτο συνεχόμενο καλοκαίρι αποκλειστεί και μάλιστα από νωρίς και άδοξα όπως τις τρεις προηγούμενες φορές.

Ο Αρης έχει και τα γνωστά προβλήματα με τις μεταγραφές και δεν μπορεί να σχεδιάζει με ηρεμία και ησυχία το καλοκαίρι. Θα μπορεί να κάνει μεταγραφές, ανανεώσεις, είναι ερωτήματα της καθημερινότητάς του, που τον απασχολούν. Και εδώ όμως πρέπει να αλλάξουν πράγματα. Δεν μπορεί ο Καρυπίδης να συνεχίσει να λειτουργεί ως one man show. Χρειάζεται και αυτός κάποιους ικανούς ανθρώπους που θα στελεχώσουν την ΠΑΕ. Αν υπήρχε ένας τέτοιος, πιθανότατα θα του είχε πει το περασμένο καλοκαίρι ότι πήραμε ένα σωρό παίκτες, έναν που να έβαζε γκολ στην καριέρα του δεν πήραμε και ίσως να είχε γλιτώσει αρκετή από την φετινή ταλαιπωρία.

Ο Αρης πρέπει να στηρίξει με χίλια τον προπονητή του, διότι δεν έχει κανένα περιθώριο αμφιβολίας μέσα στο καλοκαίρι. Όχι απλώς πρέπει να ερωτηθεί, αλλά πρέπει να διαλέξει και να στελεχώσει το ρόστερ με βάση τα θέλω του. Δεν έχει νόημα να έχει ανάμεσα στα πόδια του παίκτες που δεν του κάνουν, γιατί όπως μας έδειξε από το πρώτο διάστημα παρουσίας του στην Ελλάδα ο Μπούργος, αυτούς που δεν του κάνουν, σχεδόν δεν τους βλέπει, συνεπώς δεν μπορεί παρά να έχει το απόλυτο κουμάντο. Ο Αρης έχει βάση για να πατήσει. Οι δύο στόπερ του, πιθανόν είναι το καλύτερο δίδυμο στόπερ που είχε ποτέ, αλλά χρειάζεται και άλλα πράγματα. Ανάμεσά τους, πέρα από τον φορ ασφαλώς, χρειάζεται και Ελληνες παίκτες και παίκτες από το ελληνικό πρωτάθλημα, που θα προσαρμοστούν αμέσως και θα ξέρουν τι εστί Αρης και ποιες είναι οι απαιτήσεις. Ο Αρης δεν την δουλεύει καθόλου αυτή τη συνταγή στα χρόνια του Καρυπίδη και νομίζω ότι είναι λάθος αυτό…

Κλείνοντας αυτό το τριπλό κείμενο είναι αλήθεια, ίσως να έπρεπε να το δημοσιεύσω σε τρεις δόσεις για να μην κουράσω, θα γράψω κάτι που ισχύει για όλους όσους πήραν ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ευρωπαϊκό εισιτήριο έκλεισαν, αν δεν μπουν στο αεροπλάνο (ομίλους) όμως, δεν θα ταξιδέψουν καν. Κανείς τους δεν πρέπει να το ξεχνά αυτό…