Ο προπονητής του Ολυμπιακού, οι δύσκολες αποφάσεις, οι ευθύνες και τα αποτελέσματα

Ένα μικρό σχόλιο: Κάθε προπονητής του Ολυμπιακού πρέπει, όχι μπορεί, αλλά πρέπει, να παίρνει τις αποφάσεις που θεωρεί ο ίδιος καλύτερες για την ομάδα. Τις αποφάσεις που ταιριάζουν καλύτερα σε αυτό που σκέφτεται για το ποδόσφαιρο που σχεδιάζει να παίξει η ομάδα του.

Ενίοτε αυτές οι επιλογές μπορεί να είναι επώδυνες επικοινωνιακά, ίσως κι όχι μόνο. Σκληρές, άλλοι θα τις πουν, γενναίες άλλοι θα τις χαρακτηρίσουν. Κι επώδυνες ίσως και για τον ίδιο τον προπονητή, αναφορικά με τη δημοφιλία του στον κόσμο και τον Τύπο. Όμως, η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι όχι μπορεί να τις πάρει, αλλά πρέπει να τις πάρει. Όπως βεβαίως πρέπει να πάρει και τις ανάλογες ευθύνες. Για το ποδόσφαιρο που θα παρουσιάσει η ομάδα του και τα αποτελέσματα που θα φέρει.

Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι του 2007, ο Ολυμπιακός δεν είχε ανανεώσει το συμβόλαιο του τεράστιου Ριβάλντο, που ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας στο πρωτάθλημα. Προπονητής ήταν τότε ο Λεμονής και είχε εισηγηθεί στον Κόκκαλη να μην τον κρατήσει τον μεγάλο Βραζιλιάνο άσο, παρότι επί μία τριετία ήταν πρωταγωνιστής η, έστω εκ των πρωταγωνιστών, στα τρία σερί πρωταθλήματα του Ολυμπιακού, από το 2005 έως το 2007.

Ο Τάκης είχε την άποψη ότι ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε να προχωρήσει παίζοντας με μία βεντέτα, μία πριμαντόνα σαν τον Ριβάλντο. Να θυμηθούμε τι συνέβη στην πρώτη σεζόν μετά την αποχώρηση του Ρίμπο από τον Ολυμπιακό, το 2007-08; Στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός έκανε για πρώτη φορά διπλά και πέρασε πανηγυρικά από τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, παίρνοντας 11 βαθμούς (!) με δύο νίκες επί της Βέρντερ, νίκη και ισοπαλία (σε Καραϊσκάκη τιμωρημένο) με Λάτσιο κι ισοπαλία με Ρεάλ Μαδρίτης. Η δε μοναδική ήττα του, 2-4 στο Μπερναμπέου, αποτελεί μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ εκτός έδρας! Με τους «ερυθρόλευκους» να παίζουν από το 7’ (!) με 10 παίκτες λόγω αποβολής του Τοροσίδη και όμως να κρατάνε το 2-2 έως το 84’.

Πώς έπαιζε τότε ο Ολυμπιακός; με τρεις κεντρικούς χαφ: Λεντέσμα, Πατσατζόγλου, Στολτίδη. Και μπροστά με τους γρήγορους Λούα Λούα, Γκαλέτι και Τζόρτζεβιτς, έχοντας ως εναλλακτική επιλογή για την επίθεση τον Κοβάσεβιτς. Δεν είχε δηλαδή δεκάρι.

Προσέξτε τώρα, επειδή πρέπει να βλέπουμε και τις δύο πλευρές του νομίσματος: Ενώ ο Ολυμπιακός ήταν σούπερ εκείνη τη σεζόν στο Τσάμπιονς Λιγκ, στο πρωτάθλημα δεν ρόλαρε. Ένας λόγος ήταν το focus στην Ευρώπη, που αποτελούσε νταλγκά της «ερυθρόλευκης» οικογένειας. Ένας άλλος λόγος όμως, επί αγωνιστικού, μπορεί να ήταν ακριβώς η απουσία ενός καλού δεκαριού, που μπορεί να έκανε πιο εύκολα τα πράγματα στους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος, με τους αντιπάλους του Ολυμπιακού να παίζουν συνήθως πολύ κλειστά.

Ο Ολυμπιακός μάλιστα είχε προχωρήσει τότε μεσούσης της σεζόν σε εντυπωσιακή για τα ελληνικά δεδομένα μεταγραφική κίνηση, με την προοπτική να κλείσει αυτό το κενό, φέρνοντας από ολόκληρη Ρίβερ Πλέιτ τον Μπελούτσι, ένα οκταροδεκάρι σε καλή ηλικία, στα 25 του, ξοδεύοντας ένα σκασμό εκατομμύρια. Μέχρι να προσαρμοστεί, όμως, ερχόμενος τον χειμώνα και ξεκινώντας να παίζει από τέλη Γενάρη, ουσιαστικά λίγο βοήθησε την ομάδα, που εξακολούθησε να έχει δημιουργικό πρόβλημα και όλοι θυμόμαστε ότι πήρε οριακά το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ, πρώτον με τη νίκη στα χαρτιά σε εκείνη την ήττα από την Καλαμαριά (υπόθεση Βάλνερ) και δεύτερον με ένα γκολ του…τρελοΜήτρογλου στις καθυστερήσεις, κόντρα στη Λάρισα την 28^η αγωνιστική. Όπως επίσης δε, θυμόμαστε όλοι ότι ο Ριβάλντο είχε πάει, φεύγοντας από τον Ολυμπιακό, στην ΑΕΚ και έκανε τα αδύνατα δυνατά στα; 35 του για να έπαιρνε το πρωτάθλημα, εκδικούμενος τον Ολυμπιακό που δεν τον είχε κρατήσει.

Για να καταλήξω: κάθε επιλογή έχει τα υπέρ και τα κατά της. Ο προπονητής όμως ξέρει τι θέλει να παίξει και τι παίκτες ταιριάζουν σε αυτό που θέλει να παίξει. Οπότε παίρνει και τις ανάλογες αποφάσεις.

Αν θέλετε την γνώμη μου, ο Ολυμπιακός πρέπει να έχει και δεκάρι στο ρόστερ του-ιδανικά να έχει, όχι στα 37 όμως, ένα στιλ Βαλμπουενά, δηλαδή που να μπορεί να παίζει σαν δεκάρι είτε στον άξονα, είτε στα πλάγια. Κι ακόμη πιο ιδανικά να έχει δεκάρι μοντέρνο, και με δημιουργία, αλλά και με τρεξίματα, πίεση μπροστά κλπ. Και για να δούμε μήπως πάρει τέτοιο…

Παρεμπιπτόντως, νομίζω ότι στο μυαλό του Μαρτίνς, με τον Ολυμπιακό να έχει τρία στα τρία πρωταθλήματα και δη με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, είναι να φτιάξει πάλι μία ομάδα που να ανταγωνίζεται περισσότερο στην Ευρώπη, όπως είχε πρόπερσι και, σε ένα μικρότερο βαθμό, πέρυσι.

Άσχετο: Από Ιταλία, πάντως, όποτε έπαιρνε, οτιδήποτε, ο Ολυμπιακός, δεν του έβγαινε. Προπονητή (Μπιγκόν), γκολκίπερ (Λεάλι), παίκτη (Μαρέσκα)…