Ολυμπιακός: Οι τρεις ζωές του Κροάτη μαχητή, Σίμε Βρσάλικο

• Η φρουρά δεν παραδίδεται, πεθαίνει

Υπάρχουν δύο στιγμιότυπα στην πλούσια καριέρα του Σίμε Βρσάλικο που δεν αφορούν αμιγώς αγωνιστικά πεπραγμένα. Το πρώτο χρονολογείται τον Μάρτιο του 2017. Σ' ένα Ντεπορτίβο Λα Κορούνια - Ατλέτικο Μαδρίτης ο Φερνάντο Τόρες συγκρούεται στον αέρα με τον Άλες Μπερχαντίνιος και σωριάζεται στο έδαφος, χάνοντας τις αισθήσεις του. Οι περισσότεροι από τους συμπαίκτες του, σαστίζουν, παγώνουν. Ο Σίμε όχι. Με μνημειώδη ψυχραιμία τρέχει κοντά του, γονατίζει δίπλα του, μαζί με τον τότε αρχηγό των ροχιμπλάνκος Γκάμπι, απελευθερώσουν τη γλώσσα του, πριν συμβεί το μοιραίο. Στην Ισπανία του προσδίδουν τον τίτλο του «ήρωα». Εκείνος σε δηλώσεις του λέει πως απλώς έκανε αυτό που έπρεπε όταν είδε σε κίνδυνο έναν δικό του άνθρωπο.

Sime Vrsaljko on Fernando Torres: "When you see a friend down on the ground like that, in a bad way, you have to help them." pic.twitter.com/tTXOKXdCBi

— Squawka News (@SquawkaNews) March 14, 2017

Η δεύτερη, πιο πρόσφατη, τον περασμένο Δεκέμβρη, στο παιχνίδι των ομίλων του Champions League στο «Ντραγκάο», ο Σιμεόνε επιστρατεύει τον Βρσάλικο για το ματς ζωής και θανάτου με την Πόρτο. Τον τοποθετεί στο κέντρο της άμυνας, σε σχήμα με τρεις στόπερ. Ο Κροάτης δηλώνει παρών χωρίς να έχει τον απαραίτητο αγωνιστικό ρυθμό, λόγω των περιπετειών με τους τραυματισμούς στο γόνατό του. Αγωνίζεται με κάταγμα στο ζυγωματικό τόξο (!) για 60 λεπτά. Τραυματισμός που του άνοιξε ξανά την πόρτα του χειρουργείου. Ήταν εκ των διακριθέντων της ομάδας του. Στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη μέρα. Στο πιο κρίσιμο ως τότε στη σεζόν, παιχνίδι για την των Μαδριλένων. Στο 2-0 της Ατλέτικο ξεσπά σε κλάματα από την υπερπροσπάθεια.

Ο Σιμέ Βρσάλικο δεν είναι ο καλύτερος δεξιός μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Θα μπορούσε, ίσως, να μπει στη λίστα, αν δεν ανέκοπταν οι τραυματισμοί την άνθισή του, όμως ο τρόπος που βλέπει το γήπεδο, ως αρένα, και την κάθε συμμετοχή του, ως μάχη που πρέπει να κερδηθεί, τον καθιστούν μια από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις ακραίων μπακ στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Δεν θα τον επέλεγε αλλιώς ο Ντιέγκο Σιμεονε, που προσεγγίζει πάντοτε παίκτες -ιδίως για τα αμυντικά καθήκοντα- που κουβαλάνε τους εαυτούς τους με αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ποδοσφαιρική αλητεία.

Η φρουρά δεν παραδίδεται, πεθαίνει

Γεννημένος στις 10 Ιανουαρίου του 1992 στη Ριέκα, στο DNA του Σίμε έχουν εγγραφεί εικόνες από εκείνες που σε καθορίζουν για πάντα, σε ατσαλώνουν. Η Ζαντάρ όπου ζούσαν οι γονείς του βομβαρδιζόταν στον εμφύλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβία κι η ξενιτιά ήταν μονόδρομος. Επέστρεψε μαζί με την οικογένειά του σπίτι τους, μετά το τέλος του πολέμου, όταν πλέον ο πιτσιρικάς Σίμε μπορούσε να δοκιμάσει τις ικανότητές του στην μπάλα.

Αρχικά εντάχθηκε στις ακαδημίες της Ζαντάρ -όπου αγωνίστηκε κι ο πατέρας του για τρία χρόνια- κι έπειτα ακολούθησαν τα «τσικό» της Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Το ντεμπούτο του στο κροατικό πρωτάθλημα ήρθε το 2009 με τη φανέλα της Λοκομοτίβα Ζάγκρεμπ όπου δόθηκε δανεικός στα 17 του χρόνια. Οι εμφανίσεις του (17 συμμετοχές, 2 ασίστ) έπεισαν. Η Ντιναμό τον ενέταξε στο δυναμικό της και έκανε την πρώτη του σεζόν στην ομάδα με 10 συμμετοχές.

Το 2010/11 ήρθε η πρώτη πλήρης σεζόν σε κορυφαίο επίπεδο -24 συμμετοχές- και το ευρωπαϊκό ντεμπούτο με την πρωταθλήτρια Κροατίας. Τότε ήρθε και το πρώτο φλερτ με την Μαρσέιγ να καταθέτει πρόταση 4 εκατ. και τους ιθύνοντες της Ντινάμο να λένε ένα μεγαλοπρεπές «όχι». Μιλούσαμε, εξάλλου, για τον κορυφαίο νεαρό παίκτη του κροατικού ποδοσφαίρου. Συμπληρώνει με τους Κροάτες 96 συμμετοχές, μοιράζει 14 ασίστ, έχει 1 αποβολή και 1 τέρμα στην στατιστική του.

Το καλοκαίρι του 2013 ξεκινά η πρώτη περιπέτεια μακριά από την πατρίδα του. Προορισμός ήταν η Ιταλία και η Τζένοα. Εκείνη την παρθενική σεζόν στο ιταλικό πρωτάθλημα "συστήθηκε" και με τους τραυματισμούς. Ενα χτύπημα στο πόδι τον κρατάει ανενεργό για 66 μέρες. Χάνει 10 ματς των Γενοβέζων. Έχει προλάβει ωστόσο στις 22 εμφανίσεις του να προσελκύσει το ενδιαφέρον της Σασουολο.

Η πρώτη δυσκολία έχει περάσει αναίμακτα. Έχει βρει τον καλό του εαυτό, πραγματοποιεί δύο μεστές σεζόν με τους Ιταλούς (59 συμμετοχές, 8 ασίστ) και το 2016 η φιναλίστ τότε του Champions League Ατλέτικο εκταμιεύει περί τα 15 εκατ. ευρώ για να τον φέρει στην ερυθρόλευκη πλευρά της Μαδρίτης.

Γίνεται ένα από τα βασικά όπλα του... στρατού του Ντιέγκο Σιμεονε, ο οποίος διάλεγε πάντοτε προσεκτικά τα μέλη της άμυνας του. Στην πρώτη του σεζόν (2016/17) τραυματίζεται σοβαρά στο γόνατο, μένει στα πιτς για πάνω από 100 ημέρες, χάνει 14 ματς της ομάδας. Ο σύλλογος τον στηρίζει. Εκείνος ακολουθεί συντηρητικές αποθεραπείες. Επιστρέφει νωρίτερα από το προβλεπόμενο και στη δεύτερη σεζόν του κερδίζει την εμπιστοσύνη του Τσόλο (29 συμμετοχές) που τον ξεκινά βασικό στον τελικό του Europa League κόντρα στη Μαρσέιγ. Το σφύριγμα της λήξης τον βρίσκει να πανηγυρίζει με την ομάδα του την κούπα στη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Λίγους μήνες αργότερα, φτάνει με την Εθνική ομάδα της Κροατίας, της οποίας αποτελεί μέλος από την Κ15, ως τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και μπαίνει στο στόχαστρο της Ίντερ.

Οι Νερατζούρι δίνουν 6,5 εκατομμύρια loan fee για να τον πάρουν ως δανεικό για ένα χρόνο. Τον Γενάρη το ήδη επιβαρυμένο αριστερό γόνατο δέχεται το τελειωτικό χτύπημα. Ο πρόσθιος χιαστός κόβεται και το χειρουργείο αναπόφευκτο πια για τον Κροάτη. Μένει εκτός για περίπου ένα χρόνο. Επιστρέφει στην Ισπανία και την Ατλέτικο. Τη σεζόν 2019/20 την πρώτη μετά την επέμβαση μετράει επτά συμμετοχές, τη δεύτερη φτάνει τις δέκα, φέτος, στην... τρίτη του ζωή, αναγεννημένος, παίρνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής, δείχνει ξανά την κλάση του. Πατάει γήπεδο 29 φορές (12 βασικός), τις 5 εξ αυτών στο Champions League, συνεισφέρει με 1 γκολ και 2 ασίστ.

Το συμβόλαιο του με τους ροχιμπλάνκος εκπνέει στις 30 Ιουνίου, οι Ισπανοί θεωρούν το μέλλον του αβέβαιο. Ο ίδιος βρέθηκε στην Ελλάδα για χάρη του Ολυμπιακού, που αν καταφέρει να τον ντύσει στα ερυθρόλευκα ξανά, εκείνα του Πειραιά, θα έχει εντάξει στο δυναμικό του έναν μοντέρνο δεξιό μπακ, με επιθετικές αρετές, δυνατό στις εναέριες μονομαχίες, πολύ αθλητικό, με επιμονή και μεγάλη ψυχική δύναμη. Έναν χαρακτηριστικό μαθητή του Τσόλο Σιμεόνε, που ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση παραίτησης!