Πώς γίνεται να μένεις «αδιάφορος» σε μια περίπτωση σαν του Κάργα

Μέχρι να αρχίσω να διαβάσω στα ρεπορτάζ το ενδιαφέρον του ΠΑΟΚ για την απόκτηση του Γιάννη Κάργα έμενα με την απορία σχετικά με το πώς και το γιατί να μένουν “αδιάφορες” οι μεγάλες ομάδες μπροστά στη σεζόν που έκανε με τον ΠΑΣ Γιάννινα ο 27χρονος κεντρικός αμυντικός. Ήταν, τεκμηριωμένα, ένας από τους καλύτερους σέντερ μπακ του ελληνικού πρωταθλήματος, και ένας από τους κορυφαίους σε απόδοση Έλληνες κεντρικούς αμυντικούς στη σεζόν που ολοκληρώθηκε, όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς αν κάνει τη σύγκριση της απόδοσής του με αυτή των υπολοίπων κεντρικών αμυντικών μέσα από μια πλατφόρμα σαν το Comparisonator.

Ο Κάργας άφησε πίσω μια σεζόν κατά της οποίας την διάρκεια ο μέσος όρος των επιτυχημένων ενεργειών του σε ένα παιχνίδι ξεπέρασε το 72%. Νικητής στο 60% των μονομαχιών (και στο 57% των εναέριων μονομαχιών), ο πρώτος παίκτης του πρωταθλήματος σε κοψίματα και ο πέμπτος στο μπλοκάρισμα των σουτ. Και οι επιδόσεις του τον ξεχώρισαν και στην φάση επίθεσης, δεδομένου ότι ήταν ο πρώτος κεντρικός αμυντικός του πρωταθλήματος σε επιτυχημένες πάσες στο επιθετικό τρίτο, πρώτος σε πάσες κλειδιά, πρώτος σε επιτυχημένες μακρινές μεταβιβάσεις. Ένας στόπερ, από τον οποίο περνούσε πολύ η μπάλα (3ος κεντρικός αμυντικός σε υποδοχές της μπάλας), την κυκλοφόρησε με μέσο όρο ακρίβειας στις μεταβιβάσεις που ξεπέρασε το 86%.

Δεδομένου ότι δεν κυκλοφόρησαν πολλοί Έλληνες κεντρικοί αμυντικοί με ανάλογες επιδόσεις, και λαμβάνοντας κανείς υπόψη την μόνιμη ανάγκη των μεγάλων ομάδων να αποκτούν Έλληνες ποδοσφαιριστές, η περίπτωση του Κάργα “φωνάζει” ότι έχει νόημα να εστιάσει κανείς σε αυτή. Αν κανείς μάλιστα βάλει κοντά στα στατιστικά δεδομένα και τα στοιχεία της αγωνιστικής νοοτροπίας και του ηγετικού χαρακτήρα που έβγαζε στην διάρκεια της σεζόν ακόμη και στα παιχνίδια απέναντι σε αντιπάλους με “βαριές” φανέλες, ο Κάργας δείχνει ακόμη περισσότερο ελκυστικός.

Ένας 27χρονος κεντρικός αμυντικός, με διεθνείς παραστάσεις δεδομένου ότι έχει δοκιμάσει δύο φορές στο εξωτερικό (Λευκορωσία, Βουλγαρία), ο οποίος έρχεται από δύο γεμάτες και καλές σεζόν με τον ΠΑΣ Γιάννινα, και έχει ξεχωρίσει, δεδομένου ότι η σύγκριση της απόδοσής του με τα στοιχεία των άλλων κεντρικών αμυντικών τον ξεχωρίζει τόσο στη Superleague όσο και ανάμεσα στο σύνολο των Ελλήνων της θέσης του, μοιάζει ελκυστικός. Και συζητάμε για κάποιον που έχει συμβόλαιο για ακόμη έναν χρόνο και συνεπώς δεν μπορεί να είναι “ακριβός”.

Η περίπτωση του Κάργα δείχνει μια πτυχή της νοοτροπίας των στελεχών της ελληνικής αγοράς του ποδοσφαίρου. Συχνά προσπερνούν αδιάφορα τους Έλληνες ποδοσφαιριστές, είτε επειδή δεν μπαίνουν στην διαδικασία αξιολόγησης και σύγκρισης της απόδοσής τους, είτε επειδή δεν τους αντιλαμβάνονται τους Έλληνες ως καλά προϊόντα μάρκετινγκ. Γι’ αυτό και δημιουργούνται περιπτώσεις σαν αυτές του Μπακασέτα, του Σιώπη, του Γιακουμάκη, δηλαδή ποδοσφαιριστών που “υποτιμώνται” στην ελληνική αγορά και ανεβάζουν την υπεραξία τους όταν μεταναστεύουν.

Αυτό είναι ένα χρόνιο πρόβλημα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Διαχρονικά, δηλαδή από τις προηγούμενες δεκαετίες, οι Έλληνες θαμπωνόμασταν πάντα πολύ περισσότερο από τους ξένους - ακόμη και τους “αχαρτογράφητους” και τους δίναμε μεγαλύτερη σημασία, τους δείχναμε μεγαλύτερη υπομονή και ανεκτικότητα, και τελικά τους σεβόμασταν, με όρους ποδοσφαιρικούς, περισσότερο από τους Έλληνες. Και κάπως έτσι πλημμυρίσαμε με ξένους και χαλάρωσαν οι συναισθηματικοί δεσμοί που δημιουργούνται ανάμεσα στους Έλληνες ποδοσφαιριστές και τους οπαδούς των ελληνικών συλλόγων.

Με όλα τα παραπάνω δεν επιχειρηματολογώ υπέρ της μεταγραφής του Κάργα στον ΠΑΟΚ. Υπογραμμίζω μόνο το αυτονόητο, αυτό που στα δικά μου μάτια μοιάζει προφανές: όταν η αξιολόγηση της απόδοσης ενός ποδοσφαιριστή σου δείχνει ότι υπάρχουν λόγοι να τον εμπιστευθείς, τότε όχι απλώς δεν πρέπει να “κολλάς” στην καταγωγή του, αλλά αντίθετα πρέπει να αρπάζεις την ευκαιρία να δυναμώσεις το ελληνικό στοιχείο στην ομάδα σου - ειδικά όταν στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά κάποιου βλέπεις τη ροπή του να παίξει “για τη φανέλα”.