Λοντίγκιν: «Στόχος μου είναι πάντα η πρώτη θέση»

Ο Ελληνορώσος τερματοφύλακας του «τριφυλλιού» παραχώρησε συνέντευξη στον bwinΣΠΟΡ ΦΜ όπου αναφέρθηκε στην απόφασή του να αποδεχθεί την πρόταση των «πρασίνων», στο ανταγωνιστικό περιβάλλον που παρέχει αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός λόγω της ύπαρξης τριών βασικών εν δυνάμει τερματοφυλάκων, αλλά σ' αυτά που σκοπεύει να πετύχει τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και με την ομάδα.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Γιούρι Λοντίγκιν:

-Καταρχάς, θα ήθελα να μου πεις πώς προέκυψε η μεταγραφή σου στον Παναθηναϊκό.

«Νομίζω ότι και πριν έναν χρόνο υπήρχε ένα, ας το πούμε, φλερτ. Είχα μάθει ότι υπήρχε ενδιαφέρον. Τίποτα συγκεκριμένο. Απλά είχα ακούσει κάτι από κάποιους ανθρώπους, ότι υπήρχε ενδιαφέρον και ότι ρωτούσαν για μένα. Μέχρι εκεί, δεν προχώρησε κάτι. Από τη στιγμή, όμως, μετά που πήγα στον ΠΑΣ Γιάννινα, έπαιξα και προς το τέλος είχα μάθει πάλι για το ενδιαφέρον. Μετά γίνονταν όλο και πιο έντονες συζητήσεις, πιο συγκεκριμένα πράγματα. Δεν είχαμε προχωρήσει όμως, να μιλάμε για πόσα χρόνια θα είναι το συμβόλαιο κτλ., πιο πολύ είχαμε μιλήσει για το ενδιαφέρον που υπάρχει. Μετά φυσικά φτάσαμε προς το τέλος της σεζόν. Εντάξει λογικό είναι. Ο Παναθηναϊκός είχε τελικό Κυπέλλου, είχε πολλά πράγματα ακόμη και γι’ αυτόν τον λόγο δεν είχαμε τόσο πολύ σοβαρές, ας το πούμε, συζητήσεις προς το τέλος της σεζόν. Μόλις τελείωσε η σεζόν, μετά από μία εβδομάδα περίπου, ξεκίνησαν οι συζητήσεις για συγκεκριμένα πράγματα. Είχα πάλι 2-3 επιλογές με επίσημη πρόταση…».

-Από Ελλάδα ή από το εξωτερικό;

«Εντάξει, από Ελλάδα είχα ενδιαφέρον από όλες τις top5 ομάδες και 2-3 άλλες ομάδες. Φυσικά, εάν ήταν να εξετάσω, θα εξέταζα τις πάνω ομάδες και τον ΠΑΣ Γιάννινα, γιατί το να άλλαζα πάλι ομάδα επιπέδου ΠΑΣ Γιάννινα -με όλον τον σεβασμό προς τις άλλες ομάδες- θα έμενα στον ΠΑΣ Γιάννινα. Αλλά, επειδή ήθελα να ξαναδιεκδικήσω και πρωτάθλημα και την Ευρώπη φυσικά, έκανα αυτήν την επιλογή».

-Άρα ήταν εύκολη η απόφαση να πεις το «ναι» στον Παναθηναϊκό για τους λόγους που ανέφερες;

«Δεν μπορώ να πω ότι ήταν πανεύκολο. Σχετικά εύκολο, ναι».

-Είσαι ένας έμπειρος ποδοσφαιριστής. Έχεις παίξει στον Ολυμπιακό, στο εξωτερικό, έχεις κάνει πρωταθλητισμό, έχεις παίξει στον ΠΑΣ Γιάννινα. Έχεις εμπειρίες. Ποιες είναι οι πρώτες σου εντυπώσεις; Το ρωτάω αυτό διότι ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μια νέα κατάσταση, αλλάζει σελίδα επιστρέφοντας στην Ευρώπη. Πώς είδες εσύ την ομάδα στην προετοιμασία όλες αυτές τις μέρες;

«Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι η οργάνωση, η αφοσίωση στον στόχο που είναι η καθημερινή βελτίωση και βήματα μπροστά. Όχι μόνο σε ό, τι αφορά, ας το πούμε, στο τακτικό κομμάτι. Τα βήματα που γίνονται πρώτα, αυτό που βλέπω εγώ, είναι πολύ σημαντικά. Είναι λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν πάρα πολύ με τις δυνατότητες που έχει η ομάδα. Εδώ ο Παναθηναϊκός προσφέρει τα πάντα. Ό, τι χρειάζεται ένας αθλητής. Φυσικά, από εκεί και πέρα, μετά μπαίνουν και τα στοιχεία που θέλει να βάλει ο προπονητής, που συνεχίζει δηλαδή από πέρυσι να βάζει και περισσότερα. Όπως φαίνεται και η ομάδα, απ’ ό, τι καταλαβαίνω κιόλας, ζοριζόταν στην αρχή πέρυσι να μπει σ’ αυτήν τη φιλοσοφία. Φέτος, μου το λένε και τα παιδιά ότι είναι λίγο πιο εύκολο γι’ αυτούς και προσπαθούν να βελτιώνονται ακόμα περισσότερο. Αυτός είναι ο στόχος μας και χαίρομαι που έτσι βαδίζει το κλαμπ και η ομάδα. Θέλει υπομονή και πίστη σ’ αυτό που κάνουμε και πιστεύω ότι στη συνέχεια θα έρθουν ακόμα καλύτερα αποτελέσματα».

-Σε ό, τι αφορά εσένα, υπάρχει υψηλός ανταγωνισμός στη θέση του τερματοφύλακα. Ήρθες εδώ και υπάρχει ο Μπρινιόλι, ο Διούδης, τα υπόλοιπα παιδιά. Η ομάδα εδώ στην προετοιμασία ήρθε με πέντε τερματοφύλακες. Σε βλέπουμε να είσαι πολύ συγκεντρωμένος σ’ αυτό που κάνεις στις προπονήσεις καθημερινά. Να φανταστώ ότι έχεις έρθει για να χτυπήσεις την πόρτα της ενδεκάδας, να είσαι ο βασικός τερματοφύλακας στον Παναθηναϊκό;

«Δεν θα μπορούσα να πω κάτι άλλο, γιατί σέβομαι τον εαυτό μου. Πάντα έχω τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες όπου και να είμαι. Σε όποιον χώρο και να είμαι, δεν αναφέρομαι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά γενικά. Τώρα για το θέμα του ανταγωνισμού, μπορεί να έλεγα διαφορετικά λόγια ακόμη και στα 27-28. Αυτή τη στιγμή, θα πω ότι για εμάς τους ποδοσφαιριστές, ο μεγαλύτερος ανταγωνισμός είναι ο εαυτός μας, είναι η ψυχολογία μας και το πόσο συγκεντρωμένα και σοβαρά δουλεύεις και υπάρχεις σ’ αυτό το σύστημα, ας το πούμε».

-Μεταξύ των τερματοφυλάκων (στον Παναθηναϊκό) πώς είναι το κλίμα;

«Το κλίμα είναι υπέροχο. Επίσης, εάν έχεις ως άνθρωπος σεβασμό ο ένας στον άλλον, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος λόγος το να μην συμπαθείς κάποιον άνθρωπο εφόσον παίζει στη θέση σου. Εκτός κι εάν δεν έχετε καν σχέσεις. Άλλο αυτό. Από εκεί και πέρα όμως, δεν φταίει κάποιος συμπαίκτης σου που δεν παίζεις. Αυτός που κάνει τις επιλογές είναι ο προπονητής, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην είμαι καλά μ’ έναν άλλον άνθρωπο, εφόσον με σέβεται, τον σέβομαι, υπάρχει αλληλοσεβασμός. Έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση με τα παιδιά και εγώ είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να δουλεύω, να είμαι συγκεντρωμένος πολύ. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν στιγμές που θα χαλαρώσουμε, που θα μιλήσουμε, που θα περάσουμε χρόνο μαζί. Δεν νομίζω ότι ο ανταγωνισμός πρέπει να φέρνει και έχθρα ή οτιδήποτε άλλο».

-Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου τόσο από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς κυρίως, αν και οι γκολκίπερ κάνετε και ξεχωριστή δουλειά με τον Γιώργο Μουντάκη

«Ο κ. Γιοβάνοβιτς δεν είναι πολύ ομιλητικός. Καλά κάνει και κρατά απόσταση με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές. Μπορεί να κάνει 1-2 κουβέντες συγκεκριμένα και σε ό, τι έχει να κάνει με κάποια τακτικά κομμάτια και με κάτι που έχει να κάνει με την προπόνηση ή στην καθημερινότητα 1-2 φορές στις 10-15 μέρες μπορεί να τύχει και να μιλήσει. Εγώ είμαι εντάξει μ’ αυτό. Καταλαβαίνω πολύ καλά τη στάση του προπονητή. Όπως είπα και στην αρχή, φαίνεται τι θέλει να περάσει στην ομάδα, τι προσπαθεί να συνεχίσει να περνάει, να βελτιώνει ακόμα περισσότερο, να μειώνει τα λάθη. Είναι σοβαρός προπονητής. Κάνουμε σοβαρή δουλειά.

Ο κ. Μουντάκης είναι ένας πολύ εργατικός προπονητής τερματοφυλάκων. Δίνει βάση σε κάθε λεπτομέρεια. Δουλεύουμε πολύ έντονα, πολύ καλά. Έχουμε τις αναλύσεις μας, έχουμε την επικοινωνίας μας, έχουμε τη δουλειά μας. Πάμε πολύ καλά».

-Ακόμη υπάρχει δρόμος (προετοιμασία, μεταγραφές που θα γίνουν), αλλά ποιο πιστεύεις ότι θα είναι το δυνατό στοιχείο του Παναθηναϊκού για φέτος, αυτό που θα τον χαρακτηρίζει περισσότερο από όλα;

«Δύσκολη ερώτηση για να την απαντήσω».

-Μπορεί να είναι κάτι τακτικό πχ η ταχύτητα ή κάτι διαφορετικό πχ το κλίμα...

«Δεν νομίζω, απ’ αυτά που έχω δει μέχρι τώρα, ότι είμαστε η ταχύτερη ομάδα στο πρωτάθλημα. Στο θέμα κατοχής, ναι, είμαστε αρκετά καλοί, προσπαθούμε να έχουμε κατοχή. Πιστεύω εκεί θα επιμείνουμε, στην κατοχή και στην πίεση. Το θέμα όμως είναι ότι πρέπει να αποκτήσουμε λίγη παραπάνω υπομονή νομίζω. Καμιά φορά μπορεί να φανεί λίγο κουραστικό, αλλά με ομάδες που μπορεί να είναι πιο κλειστές, να αμύνονται περισσότερο, θα πρέπει να έχεις φοβερή υπομονή. Και ίσως μπορεί να είναι το όπλο αυτό, το ‘’κλειδί’’. Γιατί έτσι θα βρεις χώρους».

-Ποιος είναι ο στόχος; Πού μπορεί να φτάσεις ο Παναθηναϊκός ή πού πρέπει να κοιτάζει για να φτάσει;

«Κοιτάξτε, επειδή εγώ είμαι, πως να το πω, dream worker! Άρα εάν σκεφτώ έτσι, ο στόχος μου είναι πάντα η πρώτη θέση! Ωραία; Πάντα, παντού. Δεν έχει σημασία το πού. Δεν πα' να παίζεις στο Europa League, στο Conference League. Που σημαίνει ότι αυτόματα όταν βγαίνεις σ’ ένα ματς -όποιο κι εάν αυτό- θέλεις να κερδίσεις, δεν θέλεις να χάσεις. Εάν μαζέψεις όλο αυτό, κάθε παιχνίδι και βγαίνεις για να κερδίσεις, σημαίνει ότι με τη θέλησή σου, με τη δουλειά που ρίχνεις. Ρίχνεις δουλειά για ποιον λόγο; Για να είσαι έτοιμος, καλύτερος από τον αντίπαλό σου, πιο γρήγορος, πιο δυνατός, πιο προετοιμασμένος, άρα σε κάθε παιχνίδι που προσπαθείς να κερδίσεις ο στόχος σου πρέπει να είναι πάντα ο πιο υψηλός. Είτε στην Ευρώπη είτε στο πρωτάθλημα. Άρα και ο Π . Το λέω γιατί ανάλογα με το κάθε παιχνίδι, δηλαδή σε κάθε παιχνίδι που θα βγω, σε κάθε προπόνηση που θα βγω, θα δεις ότι θα δώσω το 100%, θα διεκδικήσω το πρωτάθλημα. Δεν μπορώ να σας πω ότι υπολογίζω την πρώτη ή τη δεύτερη θέση. Δεν μπορώ να το πω αυτό, γιατί δεν είμαι έτσι. Εγώ πάντα θα διεκδικώ την πρώτη θέση».

-Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι έχεις νοοτροπία νικητή με τα γράμματα κεφαλαία...

«Μα δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Άλλο το τι θα προκύψει μετά. Το τι διεκδικώ όμως, το τι στοχεύω είναι άλλο πράγμα. Πάντα το έχω αυτό. Δεν σας λέω ότι είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο, ότι εγώ είμαι ο καλύτερος στον κόσμο, δεν εννοώ αυτό. Αλλά κι εγώ και η ομάδα για να βελτιωθεί, για να κάνει αυτό το βήμα ακόμα παραπάνω θα πρέπει να κοιτά όσο πιο ψηλά γίνεται, γιατί δεν υπάρχει ταβάνι. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει ταβάνι. Έτσι πιστεύω. Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι μια ομάδα για παράδειγμα, μ’ αυτό το σύνολο, μ’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές, πιστεύω ότι μπορεί να φτάσεις εκεί. Ας πούμε ότι φτάνει εκεί. Ναι, αλλά ο κάθε ποδοσφαιριστής ξεχωριστά, για παράδειγμα, μπορεί να ανεβαίνει και ένα σκαλοπάτι και στο επόμενο παιχνίδι ή πρωτάθλημα να είναι ακόμα καλύτερη. Άρα όταν εσύ βελτιώνεσαι, βελτιώνεις σιγά-σιγά και τον συμπαίκτη σου και τον τραβάς παραπάνω. Μπορεί να γκρινιάζει, να λέει ‘’Ξέρεις τι ρε φίλε, άσε μας τώρα’’. Για παράδειγμα και πέρυσι με τον ΠΑΣ Γιάννινα στην αρχή ήμασταν πολύ δύσκολα. Ούτε ένα φιλικό δεν κερδίσαμε. Ούτε ένα φιλικό. Καθόμασταν πολλές φορές με τα παιδιά στο δωμάτιο στην προετοιμασία και έλεγα ‘’Παιδιά, δεν με νοιάζει τι λέτε εσείς, εμείς θα τερματίσουμε στα playoffs. Εγώ βλέπω playoffs και πάνω. Εγώ βλέπω, δεν ξέρω, πρωτάθλημα’’. Δεν με νοιάζει, ας πάμε για εκεί και να καταλήξουμε 5οι-6οι. Δεν λέω ότι στόχος μου είναι η 5η ή η 6η θέση. Ο στόχος μου είναι εκεί πάνω. Τώρα θα σου πει ο άλλος ‘’Είναι δύσκολο, η άλλη ομάδα έχει μεγάλο μπάτζετ’’. Δεν με ενδιαφέρει. Για παράδειγμα, με όλον τον σεβασμό, παίζει ΠΑΣ Γιάννινα-Ολυμπιακός, ΠΑΣ Γιάννινα-Παναθηναϊκός ή ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό και δέχεσαι γκολ στο πρώτο λεπτό. Τι λες συνήθως; ‘’Τι θα κάνουμε σήμερα’’. Εάν το δεχτείς, με όλον τον σεβασμό, από τη Λαμία θα πεις πρέπει να το γυρίσω. Δεν γίνεται, δεν θα φάω τρία ή τέσσερα γκολ, θα το γυρίσω. Γιατί να μην έχεις τέτοια νοοτροπία; Ναι το καταλαβαίνω, υπάρχει ο σεβασμός, υπάρχει η ιστορία του κάθε κλαμπ. Ναι, αλλά εάν εσύ προσπαθείς να διεκδικείς, τότε και δεν φοβάσαι και δεν έχεις κανένα άγχος… Όλα αυτά που λέω, τα λέω και στον εαυτό μου. Προσπαθώ συνέχεια, ασταμάτητα. Το ξαναλέω. Άλλο το πού θα φτάσω στο τέλος κι άλλο το τι αρχικό στόχο έχω και το τι προσπαθώ να διεκδικήσω».

-Φαντάζομαι αυτά που μου λες τώρα -τα οποία είναι εντυπωσιακά και σωστά, εάν θες την άποψή μου- τα λες πλέον και στους συμπαίκτες σου στον Παναθηναϊκό;

«Όχι εντάξει. Εδώ υπάρχει λίγο διαφορετική νοοτροπία. Εκεί τα περισσότερα παιδιά είχαν ανέβει από τη Super League 2, είχες διαφορετικές δυνατότητες και προσπαθείς απλά να τους αλλάξεις λίγο τη νοοτροπία. Εδώ υπάρχουν αρκετά παιδιά που είναι ήδη έτοιμα σ’ αυτό το κομμάτι. Δεν χρειάζεται να τους δώσεις κάποια ώθηση».

-Τι να περιμένει ο κόσμος φέτος από τον Γιούρι Λοντίγκιν κι από τον Παναθηναϊκό συνολικά; Αρχίζει μια χρονιά για τον Παναθηναϊκό με πιο υψηλές απατήσεις σε σχέση με πέρυσι.

«Προσωπικά, η προετοιμασία μου είναι πάντα σοβαρή. Η αντιμετώπιση του κάθε παιχνιδιού, της κάθε προπόνησης είναι στο 100%. Δεν θα υπάρχει στιγμή που θα είμαι αδιάφορος. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Αλλιώς θα σταματήσω το ποδόσφαιρο, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Και όπως είπα πριν, ο Παναθηναϊκός -και δεν το λέω σαν ένα κλασικό σλόγκαν ότι πρέπει να βλέπεις κάθε παιχνίδι ξεχωριστά…. Έτσι είναι, γιατί από τα 30 και μετά μαθαίνω πιο πολύ να ζω τις στιγμές. Όπως η στιγμή είναι ακόμη κι εδώ. Αυτήν τη στιγμή. Είναι στο γυμναστήριο, είναι στην προπόνηση, είναι η κάθε στιγμή. Όχι να λες ‘’Α, να κάνω κάτι γιατί αύριο έχω αυτό’’. Σήμερα τι κάνω. Ό, τι είναι σήμερα να το δώσω, θα το δώσω. Το αύριο είναι αύριο. Τι πρέπει να δώσω στο σημερινό παιχνίδι; Το 100% στο φουλ. Αυτό πρέπει να γίνεται σε κάθε παιχνίδι, ακόμα και σε φιλικό, σε δίτερμα, ή εάν παίζεις 10’-15’. Δεν έχει σημασία. Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο συνεχίζω και κάνω καλό στον εαυτό μου, άρα σε συνδυασμό με αυτό, κάνω καλό και στην ομάδα κι έτσι βγαίνω κι εγώ νικητής απ’ αυτό. Όλο αυτό δένεται. Εγωιστικά, να παίζεις εσύ απλά καλά και η ομάδα να κάνει σκαμπανεβάσματα, δεν πας πουθενά. Όσα περισσότερα κερδίσει η ομάδα, τόσα περισσότερα κερδίζεις εσύ μέσα απ’ αυτό. Είναι win-win».

-Κεφάλαιο «Ευρώπη». Ο Παναθηναϊκός έχει επιστρέψει στα προκριματικά. Είχε πει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πέρυσι, όταν τελείωσε η χρονιά προτού έρθεις εσύ στην ομάδα, ότι «δεν θα έχει κανένα νόημα η επιστροφή μας στα ευρωπαϊκά προκριματικά εάν δεν μπούμε στους ομίλους». Το ασπάζεσαι αυτό;

«Συμφωνώ. Έτσι είναι. Για κάθε ομάδα. Ακόμα και με τον ΠΑΣ Γιάννινα να έμπαινα στα προκριματικά, θα έπαιζα προκριματικά και; Μια τρύπα στο νερό; Σ’ αυτό συμφωνώ απόλυτα».

-Άρα ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κάνει τα πάντα για να μπει στους ομίλους...

«Μα έτσι κι αλλιώς θα κάνει τα πάντα. Ρώτα όποιον θες εδώ. Ακόμα και τον πιο μικρό. Άμα βάλεις αυτό το παιδί να παίξει, τι θα σου πει; ‘’Φοβάμαι’’; Όχι, θα θέλει να κερδίσει, φυσικά. Και έτσι πρέπει να είναι. Δεν υπάρχει κανένας αδιάφορος σ’ αυτό το θέμα. Δεν πρέπει να υπάρχει».

-Επειδή αντιλαμβάνομαι ότι έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που αυτό που κάνει, θέλει να το κάνει πολύ σοβαρά και νομίζω ότι αυτό που κάνεις εσύ -το να είσαι τερματοφύλακας, το να παίζεις ποδόσφαιρο- το αγαπάς πάρα πολύ. Σε μια κλίμακα από το «ένα» έως το «δέκα», πόσο πολύ αγαπάς και το ποδόσφαιρο συνολικά και τη θέση του τερματοφύλακα;

«Το ποδόσφαιρο γενικά το αγαπάω στο ‘’δέκα’’. Εντάξει, όχι ‘’δέκα’’. Θα βάλω ‘’εννιά’’, επειδή βάζω την οικογένεια στο ‘’δέκα’’. Τη θέση του τερματοφύλακα την αγαπάω στο ‘’εφτά’’».

-Λιγότερο; Δηλαδή μπορεί να παίξεις και μέσα εάν χρειαστεί;

«Έχω καλά εργομετρικά (σ.σ. γέλια). Όχι, κοίταξε. Τα καλοκαίρια όταν έχουμε διακοπές, παίζω μόνο μέσα. Όταν θέλω να παίξω με τους φίλους μου παίζω πολύ μέσα. Μ’ αρέσει πάρα πολύ. Μ’ αρέσει να πιέζω σε μικρούς χώρους. Βελτιώνομαι. Και πιο μικρός. Εντάξει τερματοφύλακας έγινα σχετικά αργά, δηλαδή όταν ήμουν 13 χρονών».

-Πώς προέκυψε; Έπαιζες ποδόσφαιρο…

«Δεν ξέρω. Ναι, παίζαμε στο χωριό, στο γήπεδο. Απλά παίζαμε κι αρχίσαμε να κάνουμε τέρματα. Δεν θυμάμαι. Μετά είδα και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, είδα έναν τερματοφύλακα, τον Καμενί του Καμερούν. Δεν ξέρω πως προέκυψε. Δεν είναι ότι τον θαυμάζω ή κάτι τέτοιο. Απλώς τον είδα, πηδούσε από εδώ κι από εκεί και μ’ άρεσε αυτό το πράγμα. Θυμάμαι κιόλας εκείνη τη μέρα που πήγα στο Κάτω Νευροκόπι, στο χωριό, μας ρωτούσαν τι θέση παίζουμε και, επειδή ήμουν σχεδόν τελευταίος στη σειρά, μέχρι να με ρωτήσουν, ήμουν σε δίλημμα. Δεν ήξερα τι να πω. Τερματοφύλακας ή μέσα; Δεν ήξερα».

-Σε καλό σου βγήκε. Μέχρι στιγμής έχεις κάνει πολύ σημαντική καριέρα.

«Δεν αντιλέγω. Την αγαπάω τη θέση. Είναι ξεχωριστή θέση. Φοράς κι άλλη φανέλα κιόλας, ξεχωρίζεις (σ.σ. γέλια), μ’ όλες αυτές τις διαδικασίες με τα γάντια κτλ. Αλλά έχει και πολλές παραπάνω δυσκολίες. Μπορεί να μην είμαστε στην καθημερινότητά μας τόσο υπεύθυνοι, αλλά πρέπει να είμαστε πολύ υπεύθυνοι στο γήπεδο».