Πέδρο Μαρτίνς-Ολυμπιακός: Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις...

Το βράδυ της 9ης Απριλίου του 2018, ο Ολυμπιακός ανακοινώνει την πρόσληψη του Πέδρο Μαρτίνς για τη νέα σεζόν. Κίνηση όχι και τόσο συνηθισμένη - τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα. Κίνηση ασυνήθιστη και για τον Ολυμπιακό το γεγονός ότι στηρίχτηκε o κόουτς από τη διοίκηση Μαρινάκη όταν την πρώτη σεζόν δεν ήρθε το πρωτάθλημα. Εξ αρχής, όλα έδειχναν, ότι αυτή η σχέση θα είναι ξεχωριστή.

Ο Πορτογάλος, λοιπόν, ανακοινώθηκε φορώντας ένα λευκό πουκάμισο κι ένα μπλε σακάκι. Η υπογραφή του στο διετές συμβόλαιο που του πρότεινε ο Ολυμπιακός, ήταν μια υπογραφή στην εξέλιξή του. Μια υπογραφή σε μαγικά βράδια που ακολούθησαν. Ήταν μια υπογραφή σε μια σχέση καρδιάς που χτίστηκε παιχνίδι το παιχνίδι, μέσα από κάθε λεπτό που ίδρωναν την ερυθρόλευκη ριγωτή οι παίκτες γι'αυτόν. Μέσα από τις ατελείωτες εργατοώρες που αφιέρωσε στο προπονητικό του Ρέντη. Μέσα από νίκες. Μέσα από ήττες. Μέσα από χαρές και λύπες.

Το ποδόσφαιρο είναι αγάπη, είναι πάθος, είναι συναισθήματα. Πώς γίνεται να λείπει κι η λύπη απ' αυτό; Δεν γίνεται. Δεδομένα, ο Μαρτίνς πρόσφερε στο Λιμάνι. Δεν είναι μόνο οι τρεις τίτλοι πρωταθλήματος και το ένα Κύπελλο. Δεν είναι μόνο η πρόκριση επί της Άρσεναλ μέσα στο Λονδίνο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έζησε στιγμές που θα μείνουν στην ιστορία. Όπως στην ιστορία θα μείνει κι η επική πρόκριση εις βάρος της Μίλαν με νίκη 3-1.

Αποτελέσματα που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί καν Ελληνας φίλαθλος ότι θα πανηγυρίσει η ομάδα του εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Στιγμές βγαλμένες από τα παραμύθια που είδαμε να παίρνουν «σάρκα και οστά».

Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι δύσκολος. Απαιτητικός. Θέλει νίκες. Θέλει γκολ. Θέλει το 1-4 στη Λεωφόρο (6/5/2021), θέλει το 1-5 στην ΑΕΚ (4/4/2021), θέλει νίκες στην Τούμπα, θέλει το 3-0 επί του αιώνιου αντιπάλου του (21/6/2020). Θέλει ωραίο ποδόσφαιρο, θέλει αποτελέσματα. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με τίτλους.

Το καμπανάκι είχε αρχίσει να χτυπάει από πέρυσι - κυρίως - μετά τον αποκλεισμό από την Αταλάντα. Η ομάδα έδειχνε κουρασμένη, έμοιαζε να έχει χάσει τη συνοχή της, την όρεξή της. Ίσως να έφταιγε κι η τεράστια απόσταση που είχε δημιουργηθεί στο πρωτάθλημα από τους αντιπάλους. Το 47ο ήρθε με... περίπατο για τον Ολυμπιακό. Δεν φτάνει όμως αυτό. Στον Ολυμπιακό, όχι, δεν αρκεί μόνο ένας τίτλος. Η διαδικασία της εξέλιξης είναι αυτή μου μετράει. Και με τον Πέδρο Μαρτίνς όλα έδειχναν ότι πλέον δεν υπήρχε κάτι καινούργιο να δούμε. Ο αποκλεισμός από τη Μακάμπι πόνεσε. Εκανε θόρυβο και ταρακούνησε για τα καλά τους πάντες. Γι' αυτό, όταν έρχεται ένα «δυνατό» χαστούκι ή ξυπνάς ή πέφτεις. Ο Ολυμπιακός δεν έχει μάθει να πέφτει νοκ άουτ. Στο DNA αυτής της ομάδας είναι να επιστρέφει από το καναβάτσο και να συνεχίζει τη μάχη. Πλέον, με άλλον στρατηγό. Επιβεβλημένη η αλλαγή.

Ο Μαρτίνς μεγάλωσε απότομα προπονητικά σ' αυτά τα 221 ματς που έκατσε στον πάγκο του Ολυμπιακού. Οι πρωταθλητές έζησαν, μ' εκείνον στο τιμόνι, νύχτες αξημέρωτες. Νύχτες ποτισμένες από ευτυχία, από χαρά, από περηφάνια, από ένα «τι ζήσαμε πάλι». Ήρθαν κι οι νύχτες που η στεναχώρια δεν σε άφηνε να κλείσεις μάτι. Αναπόφευκτο αυτό όταν μιλάμε για μπάλα.

Η σχέση Μαρτίνς-Ολυμπιακού δεν τελειώνει με την ανακοίνωση της λύσης της συνεργασίας τους. Η σχέση αυτή μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τον οργανισμό που λέγεται «Ολυμπιακός». Ο κόσμος δεν είναι αγνώμων. Ξέρει να αναγνωρίζει. Όπως συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, όμως, στους μεγαλύτερους και πιο έντονους έρωτες, κάποιες φορές οι χωριστοί δρόμοι είναι αυτοί που σε οδηγούν στο φως και σε βγάζουν από το σκοτεινό τούνελ. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την ομάδα αλλά και για τον ίδιο τον Μαρτίνς.

Το σημείο που φεύγει ίσως να μην είναι το καταλληλότερο. Ίσως να έπρεπε να έχει ήδη χαιρετίσει με το τέλος του περσινού πρωταθλήματος. Με τα «ίσως» όμως δεν μπορούμε να κρίνουμε. Ο κόουτς Μαρτίνς φεύγει τώρα κι αυτό έχει σημασία. Ο Πέδρο, όμως, θα μείνει στην καρδιά και στην ιστορία του συλλόγου ως μια μεγάλη αγάπη. Εστω κι αν τελευταία έπαψε να θυμίζει τους λόγους για τους οποίους υπήρξε αυτό το δέσιμο με τους ανθρώπους της ομάδας, τους παίκτες, τους φιλάθλους.

Σε αντίθεση με το τραγούδι των Πυξ Λαξ, οι διοικούντες το σύλλογο ξέρουν γιατί αυτή η σχέση έπαψε αγάπη να θυμίζει και γι' αυτό οι δύο πλευρές χωρίζουν ως φίλοι. Για το καλό όλων, σε ένδειξη σεβασμού των στιγμών που έζησαν όλοι οι εμπλεκόμενοι μέσα απ' αυτήν την κοινή πορεία.