Κι αν είναι όνειρο, μη με ξυπνάτε!

• Δεν θα' χει προηγούμενο και φυσικά επόμενο στην ιστορία...

Είναι μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει: ότι το γεγονός της χρονιάς για το εγχώριο ποδόσφαιρο είναι η επιστροφή της ΑΕΚ στης Φιλαδέλφειας τα μέρη έπειτα από 19 ολόκληρα χρόνια! Για αυτόν τον λόγο και οτιδήποτε αφορά το νέο γήπεδο της μεγάλης κυρίας του ελληνικού ποδοσφαίρου συνιστά από μόνο του σημαντική είδηση και πολύ περισσότερο φυσικά για τους φίλους της Ένωσης. Είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο να αντιμετωπίζεται και ως το πλέον βασικό θέμα για τα ΜΜΕ της χώρας. Διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δεύτερο μπροστά του και κάτι άλλο συγκριτικά τόσο μεγάλο.

Ειδικά όταν γίνεται γνωστός ο αριθμός διάθεσης εισιτηρίων διαρκείας της ΑΕΚ η οποία έχει δώσει ήδη περισσότερα από 18.000 κομμάτια και πλέον από σήμερα άνοιξε η ελεύθερη διάθεση των καρτών. Κοινώς, δίχως τους κανόνες προτεραιότητας που υπήρχαν. Απόλυτα δικαιολογημένα αρχικά είχαν το δικαίωμα αγοράς και ανανέωσης όσοι στήριξαν την προσπάθεια της ομάδας και του club στις χαμηλές κατηγορίες και έπειτα εκείνοι που πήραν και πέρυσι για να έχουν μια καλύτερη δυνατότητα αγοράς φέτος με την επιστροφή στα πατρογονικά μας εδάφη! Πόσο αλήθεια το: κι αν είναι όνειρο, μη με ξυπνάτε!

Εννοείται και προφανέστατα ήταν αναμενόμενο ότι πέρασαν ήδη τις 16.000 κάρτες που είχαν πουληθεί το περσινό αντίστοιχο διάστημα. Ήδη πάνω από 18.000 εισιτήρια και συνεχίζουμε. Όλα δείχνουν ότι θα φτάσει και θα ξεπεράσει τις 20.000 και να δούμε πού θα σταματήσει η διάθεσή τους για να γνωρίζουμε και πόσα ελεύθερα θα υπάρχουν για να εκδοθούν και κανονικά εισιτήρια να εξυπηρετηθεί ο κόσμος που για τον έναν και τον άλλο λόγο δεν είχε τη δυνατότητα να προμηθευτεί ένα εισιτήριο για τη σεζόν που ξεκινάει και θα μας βρει ξανά στο χώρο που την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε...

Το γράφω και πραγματικά δεν το πιστεύω ότι ισχύει. Τι κι αν βρίσκομαι εκεί κάθε μέρα γνωρίζοντας από πρώτο... μάτι όσα συμβαίνουν στο χώρο που βρισκόταν το "Νίκος Γκούμας" και τώρα υψώθηκε και υπάρχει ήδη το επιβλητικό νέο γήπεδο της ΑΕΚ, η "OPAP Arena", που θα συνιστά το πιο όμορφο γήπεδο εντός (και όχι μόνο) συνόρων και ταυτόχρονα το πλέον σύγχρονο... Πηγαίνω καθημερινά γύρω γύρω να το βλέπω ξανά και ξανά και πάλι όμως έως ότου μπω να το δω και να ζήσω αγώνα απλά λέω στον εαυτό μου: άντε και έρχεται η ώρα. Τώρα που έφτασε δεν μπορώ να το πιστέψω.

Δεν θα' χει προηγούμενο και φυσικά επόμενο στην ιστορία...

Δεν είναι δα και λίγο... 19 ολόκληρα χρόνια, δυο δεκαετίες κοντά, δίχως να έχεις τη δύναμη σου, το σπίτι σου, την έδρα σου, την δική σου πόλη και γειτονιά... Τόσα χρόνια ξανά προσφυγιάς, φιλοξενούμενοι στην υποτιθέμενη δική μας έδρα, σε ένα γήπεδο αχανές και σίγουρα απόλυτα κενό και παγωμένο. Δίχως τίποτα από τα στοιχεία της ταυτότητας της ομάδας, όσων αυτή πρεσβεύει και χωρίς καν το στοιχείο μιας γειτονιάς και πόλης όπως εμείς είχαμε συνηθίσει να συμβαίνει. Δίχως συναίσθημα δεν υπάρχει τίποτα που να εκφράζει την ΑΕΚ και τα ιδανικά του κόσμου της.

Παιδιά από 10 έως 25 ετών δεν έχουν καν γνώση του τι εστί να έχει η ομάδα τους δική της έδρα. Ένα γεγονός που κάθε σεζόν που ξεκινούσε το προσπερνούσαμε όλοι σαν να μην αφορά κάτι απόλυτα σημαντικό και τεράστιο ντεζαβαντάζ για την ομάδα να διεκδικήσει οποιονδήποτε στόχο είχε... Οι πατεράδες και οι παππούδες δεν μπορούσαν να κάνουν το αυτονόητο: να πάρουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να τους πάνε βόλτα έστω, πόσο μάλλον να δουν μαζί έναν αγώνα της αγαπημένης τους ΑΕΚ, έξω από το γήπεδο της για να τους πουν την ιστορία της και να τους μεταδώσουν ακόμη πιο έντονα το μικρόβιο...

Όπως ακριβώς συνέβη με μένα και τα αδέρφια μου. Δεν είχα δει ματς καν όταν ζαλίστηκα από το μεγαλείο του γηπέδου της ΑΕΚ όταν πηγαίναμε βόλτα με τους γονείς μου στης Φιλαδέλφειας τα μέρη για να φάμε και σουβλάκι στον Κώστα στο συντριβάνι τότε... Δεν χρειάστηκε καν ματς για να την αγαπήσω σαν παιδί και να θέλω να ζω καθημερινά το μεγαλείο της ΑΕΚ. Ήδη συμβαίνει αυτό στης Φιλαδέλφειας τα μέρη. Περνάω πρωί και απόγευμα και χαζεύω τόσο κόσμο να περνάει από το γήπεδο: ηλικιωμένα ζευγάρια, παππούδες με εγγόνια, πατεράδες και μανάδες με τα παιδιά τους, φωτογραφίες στον Δικέφαλο μπροστά και λάμψη προσώπου απόλυτης αγάπης από όλους.

Δεν μπορείς να δώσεις να το καταλάβουν σε όσους δεν γνωρίζουν και δεν έχουν νιώσει και ζήσει αυτό που περιγράφω. Είναι συγκλονιστικά τα συναισθήματα και πολλά. Χαρά, λύπη, όλα γίνονται ένα και ας είμαι κάθε μέρα εκεί... Διότι δεν γίνεται να μη σκεφτείς και όσους δεν είναι ανάμεσά μας να το ζήσουν μαζί μας όπως ονειρευτήκαμε και ελπίζαμε ότι θα γίνει... Ακόμη ονειρεύομαι το πώς θα είναι η πρώτη μέρα αλλά και η 17η Σεπτεμβρίου που είναι τα εγκαίνια. Ειλικρινά δεν μπορεί να πιάσει καν η φαντασία την πραγματικότητα και είναι δεδομένο ότι θα την ξεπεράσει. Αυτή η γιορτή δεν θα έχει προηγούμενο και ποτέ επόμενο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου!

Μην απελπίζεσαι και δε θ' αργήσει, κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή, γλυκοχαράματα θα σε ξυπνήσει και ο έρωτας σας, θ' αναστηθεί, καινούργια αγάπη θα ξαν' αρχίσει: Κάνε λιγάκι υπομονή...

Υ.Γ: Το έχω γράψει και πει στο παρελθόν αλλά είναι καιρός να το αναδείξω τώρα και να το εξηγήσω όσο πιο απόλυτα μπορώ. Αξίζουν τεράστια υπόκλιση και έχουν τον απόλυτο σεβασμό και την αναγνώριση όλων (εννοείται κι από μένα) οι οπαδοί της ΑΕΚ των τελευταίων δύο δεκαετιών. Όσα για μας ήταν δεδομένα και αυτονόητα για εκείνους ήταν απλά ανύπαρκτα... Όπως το σπίτι τους, η έδρα της αγαπημένης τους ομάδας, το να βρεθούμε μαζί στο στενό πριν πάμε γήπεδο. Αυτά που για όλους τους οπαδούς των άλλων ομάδων ήταν και παραμένουν τα καθημερινά. Ο Ενωσίτης και δη ο πιτσιρικάς μεγάλωσε και έμαθε να ζει και να αγαπάει μια ομάδα δίχως δικό της γήπεδο και μάλιστα το ίδιο δυνατά, σταθερά και αμείωτα με όλους εκείνους που τα είχαμε ζήσει ΟΛΑ... Είναι περισσότερο (αν και δεν υπάρχουν «ΑΕΚόμετρα») ΑΕΚ από τον οποιονδήποτε από εμάς και τις παλιές γενιές, αυτό είναι κάτι που δεν το συζητάω καν!