Μέχρι να γίνει ομάδα θα τον πηγαίνει η ποιότητά του

• Ο Μπούργος έπραξε σωστά και ο Μάνου σωστότερα
• Η μουσική προηγείται του ποδοσφαίρου
• Ο Ζερβίνιο έπαιξε με φόβο

Αυτές ξεχειλίζουν γιατί η υπερβολή συμπεριλαμβάνεται στις αγαπημένες συνήθειες του Έλληνα. Η ψυχολογία του είναι σαν την πλαστελίνη. Διαμορφώνεται αναλόγως των στιγμών και καλλιεργεί ακραία συναισθήματα. Χθες για παράδειγμα, στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, αποκαλύφθηκε ολοφάνερα ότι έως ότου γίνει ομάδα, ο Άρης θα πορευτεί με την ατομική ποιότητα ποδοσφαιριστών του. Σαν αυτή του Ντάνιελ Μαντσίνι ο οποίος ζωγράφισε πάνω σε μια κακοτεχνία αλλάζοντας την εικόνα του καμβά. Και το είχε ανάγκη. Ο ίδιος και όσοι απαρτίζουν τον οργανισμό του Άρη γνωρίζουν καλύτερα γιατί ήταν ευεργετικό για την ψυχολογία του. Ανεξαρτήτως του αριθμού των παικτών που ήρθαν το καλοκαίρι και γέμισαν τη μεσοεπιθετική γραμμή, αυτός φώναξε για την αξία του. Κι έτσι άλλαξε η θεματολογία. Από αγώνας-τεστ παραβίασης κλειστών αμυνών, οι «κίτρινοι» δοκιμάστηκαν στη διαχείριση υπέρ τους αποτελέσματος γιατί το γκολ στο 12ο λεπτό έβαλε στην άκρη κάθε λογής τακτική προσέγγιση που είχε σχεδιάσει ο Λεβαδειακός.

Ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου ενίσχυσε τα σύννεφα που είχαν απλωθεί στον ουρανό πάνω από το «Κλ. Βικελίδης». Αυτός του δεύτερου μέρους τα έδιωξε μονομιάς. Καμία από τις δύο εικόνες δεν χαρακτηρίζεται λογική για την εποχή. Ούτε η ασχήμια του πρώτου μέρους, ούτε η εκτυφλωτική ομορφιά του δεύτερου αλλά υπάρχουν λόγοι που τεκμηριώνουν τις δύο εικόνες. Ψάχνοντας πάντως σταθερότητα σε μια καινούργια ομάδα τον μήνα Αύγουστο είναι σα να αναζητάς νερό στην έρημο. Οι αγωνιστικές μεταπτώσεις είναι ο αναπόφευκτος συνοδοιπόρος, ειδικά από τη στιγμή που δεν βγαίνει ένα σχέδιο στον άξονα της μεσαίας γραμμής και χρίζει επανεκτίμησης.

Ο Μπούργος έπραξε σωστά και ο Μάνου σωστότερα

Ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου είχε τρομερό πρόβλημα σε καθετί οφείλει να κάνει μια ομάδα στο γήπεδο. Από την απλή πάσα, το λεγόμενο build up και τη δημιουργία, έως την αντίδραση του συνόλου στο παιχνίδι μετάβασης ή στην πίεση που πρέπει να ασκεί στον αντίπαλο. Ο Λεβαδειακός είχε τα περισσότερα από αυτά όχι όμως την ατομική ποιότητα ή μάλλον την εκτέλεση. Δεν άξιζε το 2-0 στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου αλλά εκεί ο καθένας λαμβάνει την αξία του τι έχει πληρώσει. Ούτε ο Άρης άξιζε το υπέρ του 2-0.

Βγάζοντας από τη συζήτηση τις δύο προσωπικές φάσεις του Μαντσίνι, τα υπόλοιπα λεπτά έμοιαζαν με αγωνιστικό μαρτύριο. Μάταια προσπάθησαν οι στόπερ να καλύψουν το τεράστιο πρόβλημα της μεσοαμυντικής γραμμής και μια ομάδα εμφανίστηκε αποκομμένη στο γήπεδο δίχως να είναι θέση να εκτελέσει το αγωνιστικό σχέδιό της. Καθώς κυλούσαν τα λεπτά κατρακυλούσε και η ψυχολογία του Μπριάν Νταμπό, το παιχνίδι δεν έβγαινε ούτε στον Μόουζες Οντουμπάτζο και ο δε Άντρε Γκρέι ήταν η άχαρη φιγούρα στην κορυφή της επίθεσης που απλά κινούταν σε χώρους δίχως να εισπράττει μπάλα. Ο Καμάτσο ξεχείλιζε από τσαπατσουλιά και ο Πάλμα ήταν έξω από τα νερά του.

Ο Χερμάν Μπούργος έπραξε σωστά. Δεν στρογγυλοκάθισε πάνω στο ασφαλές 2-0, έδωσε βάση (και) στην εικόνα. Πιθανότατα αντιλήφθηκε ότι στην παρούσα στιγμή αυτή η ομάδα δεν μπορεί να υποστηρίξει αγωνιστικό σχέδιο δίχως την παρουσία του Μάνου Γκαρθία στον άξονα. Δεν μπορεί να λειτουργήσει. Γιατί εμφανίζεται ελαχίστως δημιουργική, κομπιάζει συνεχώς στο γήπεδο και τελικώς δεν καταλαβαίνει κανείς τι θέλει να πει. Όταν θα προστεθεί ένας πιο δημιουργικός αμυντικός χαφ (απουσιάζουν τα χαρακτηριστικά του Λούκας Σάσα) ή αλλάξουν την εικόνα τους οι Νταμπό, Πάπε Σέικ, τότε μπορεί να αντέξει την απουσία του Μάνου.

Ο Ισπανός άλλαξε την εικόνα του Άρη. Πρωτίστως γιατί μπήκε ένας ποδοσφαιριστής μεταξύ των αμυντικών χαφ και των στόπερ του Λεβαδειακού. Για τα υπόλοιπα μίλησε η ποιότητά του. Πιο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι δεν πληγώθηκε η ψυχολογία του που δεν του βγήκαν οι πρώτες 2-3 ενέργειες. Μπήκε χαλαρός, έφαγε μερικές κλωτσιές κι εκεί κατάλαβε ότι οφείλει να εμφανίζεται πιο αποφασιστικός και πεισματάρης στις ποδοσφαιρικές εκφράσεις του. Κι έτσι το τελικό 3-0 δεν άξιζε στον Άρη. Θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο το σκορ βάσει ων ευκαιριών που δημιούργησε. Ο Γκρέι χρειάστηκε τέσσερις τελικές για να βρει δίχτυα αλλά επιμένω να γράφω ότι δεν τον φοβάμαι. Είναι μέσα σε όλες τις φάσεις, θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να αποκτήσει αγωνιστικό ρυθμό και τότε θα τα βάλει. Θα πρέπει όμως να έχει το ίδιο πείσμα και στην αμυντική λειτουργία της ομάδας.

Η μουσική προηγείται του ποδοσφαίρου

Στο μεταξύ, μοιάζει επώδυνη η διαδικασία στην οποία υποβάλλουμε τον Χερμάν Μπούργος μετά τους αγώνες. Φειδωλός στις τοποθετήσεις του, αλλά χθες είπε κάτι ωραίο αλλά και ενδεικτικό του γιατί ο Άρης αυτή τη στιγμή δεν είναι ομάδα. Καλά-καλά δεν γνωρίζονται οι ποδοσφαιριστές. Αν ο διπλανός του στα αποδυτήρια έχει οικογένεια, αν γουστάρει jazz, funky ή hip hop… Δεν είπε ψέματα. Πέντε επίσημα παιχνίδια δεν είναι αρκετά για να αποκτήσει ομοιογένεια μια ομάδα. Το ζήτημα όμως δεν περιορίζεται στον τομέα της ομοιογένειας. Ο Άρης δεν κάνει στο γήπεδο πράγματα που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε. Βέβαια, αν άνοιγε η σχετική συζήτηση στην αίθουσα Τύπου, μοιραία θα έπεφταν και ονόματα στο τραπέζι και ο Αργεντίνος αποφεύγει τις ονομαστικές αναφορές. Πάντως, οι αποστάσεις που κράτησε από τις υπερβολές της εποχής ήταν θετικό μαντάτο. Είναι πολύ νωρίς για εκτιμήσεις. Καλά-καλά δεν γνωρίζουμε τους εαυτούς μας, θα μιλήσουμε και για τους άλλους; Ο Αργεντίνος λειτουργεί υπό καθεστώς πίεσης και αντιλαμβάνεται ότι προϊόντος του χρόνου θα πρέπει η ομάδα του να παρουσιάσει βελτίωση. Πρώτα όμως πρέπει να γίνει ομάδα.

Ο Ζερβίνιο έπαιξε με φόβο

Στα 21 λεπτά συμμετοχής του ο Ζερβίνιο είχε τη δυνατότητα να συνδυάσει την επιστροφή του έπειτα από δέκα μήνες μ’ ένα γκολ το οποίο θα λειτουργούσε λυτρωτικά στην ψυχολογία του. Ήταν γρήγορος ο Μάρκοβιτς στην αντίδρασή του αλλά και τυχερός. Ο Ιβοριανός έπαιξε φοβισμένα με κατευθυντήρια δύναμη την εμπειρία του. Προσωπικά δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Επιστρέφοντας μετά από σχεδόν έναν χρόνο στην σκέψη σου υποχρεωτικά κυριαρχεί το ανώδυνο ξεκίνημα. Κράτησε αποστάσεις από τις μονομαχίες, προσπάθησε να βγάλει συνεργασίες και άντλησε δύναμη από την αποθέωση και το χειροκρότημα του κοινού. Παρεμπιπτόντως ήταν τρομερά εμψυχωτική η συμπεριφορά του κόσμου στο «Κλ. Βικελίδης». Προφανώς βοήθησαν τα γκολ του Μαντσίνι, αλλά η γκρίνια που συνήθως απλώνεται πάνω από τον αγωνιστικό χώρο κάθε φορά που η ομάδα δεν κάνει αυτά που περιμένει ο κόσμος, τούτη τη φορά κλειδαμπαρώθηκε στις ψυχές του κόσμου. Εξάλλου, αυτή η ομάδα χρειάζεται χρόνο και αποτελέσματα για να δουλεύει με χαμόγελο μέσα στην εβδομάδα. Αυτές θα κρύψουν το χαμηλό επίπεδο ετοιμότητάς της και παράλληλα θα τη διατηρήσουν εντός στόχων…

Υγ: Καθώς οι Έλληνες διαιτητές διεκδικούν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των αγώνων, βλέπεις διαιτησίες σαν τη χθεσινή του Τζοβάρα και αναρωτιέσαι πώς στο καλό θα υποστηριχθεί αυτό το εγχείρημα. Επιχειρείται η αποκατάσταση της φήμης των Ελλήνων διαιτητών αλλά δεν την αξίζουν όλοι και η δε εικόνα στο γήπεδο όχι μόνο δεν τη δικαιολογεί αλλά οδηγεί σε δεύτερες σκέψεις σχετικά με τους σκοπούς της. Η αίγλη τους χάθηκε με ευθύνη των ιδίων. Αυτοί οφείλουν να φροντίσουν για την ανάκτησή της γιατί τα επικοινωνιακά στηρίγματα έχουν κοντά ποδάρια.