Το αφεντικό έχει πάντα δίκιο

Τα ερωτήματα πιστεύω ότι είναι τα ίδια κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε αυτές τις καταστάσεις. Αλλά, πιθανολογώ, ότι δεν έχει κανένας διάθεση και να τα θα θέτει πλέον. Γιατί, το να ψάχνουν οι ομάδες μας προπονητή, όχι πλέον τον Σεπτέμβριο αλλά από τον Αύγουστο είναι συνήθεια. Μια κακή συνήθεια που δεν αφορά όμως την επάρκεια μόνο αυτών που απολύονται. Στα μάτια μου αφορά πολύ περισσότερο αυτούς που τους είχαν προσλάβει που είναι και οι ίδιοι που θα προσλάβουν και τον επόμενο.

Ερώτημα πρώτο... στατιστικό αλλά και "πολιτισμικό": Σε ποιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Ευρώπης έχουν αποχωρήσει από τη θέση τους τρεις προπονητές πριν μπει ο Σεπτέμβριος και -κυρίως- αφού έχουν παιχτεί δύο αγωνιστικές στο πρωτάθλημα; Υποθέτω ότι αυτό δεν συμβαίνει ούτε σε αυτά που είναι και σε πιο κάτω "ράφι" από το δικό μας (το οποίο σε...πιάνει η μέση σου για το δεις αν μιλάμε για "ράφια"). Τουλάχιστον δεν το έχουμε δει σε κάποιο ρεπορτάζ.
Για να είμαι σαφής το ερώτημα αυτό δεν έχει να κάνει με το πως μας βλέπουν στας Ευρώπας, αλλά με την ουσία του θέματος που μας πάει στο επόμενο ερώτημα...

Ερώτημα δεύτερο λοιπόν: Πως γίνεται η επιλογή του ανθρώπου που θα αναλάβει τις αγωνιστικές τύχες της ομάδας; Κοιτάς τη Wikipedia και μιλάς με τον μάνατζερ του, μετά έρχεται εδώ πίνεις και δύο κρασιά και λες "εντάξει τύπος φαίνεται ας το δοκιμάσουμε";
Δεν υπάρχει κάτι που θα με πείσει ότι γίνονται πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Έχω δηλαδή την αίσθηση ότι δεν γίνεται επιλογή με βάση το υλικό που έχεις και το που μπορεί πραγματικά να φτάσει η ομάδα αλλά στηριγμένη στο... προσωπικό γούστο του αφεντικού και πιθανότατα μια φαντασίωση που έχει στο μυαλό του. Για πρωτάθλημα, Ευρώπη και ποιος ξέρει τι άλλο. Προφανώς και από το πόσο κολακεύεται ή...παραμυθιάζεται από τον άνθρωπο που έχει απέναντι του.
Και έτσι πάμε στο επόμενο...

Ερώτημα τρίτο: Τι σκαμπάζουν πραγματικά όχι μόνο από μπάλα αλλά και από διοίκηση επιχειρήσεων αυτοί που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις; Όταν απολύεις προπονητή τη δεύτερη αγωνιστική και δηλώνεις ότι έπρεπε να τον έχεις διώξει και νωρίτερα, όταν διαβάζουμε ότι ένας τεχνικός που απολύεται τώρα έπρεπε να είχε αποπεμφθεί από το τέλος της προηγούμενης σεζόν, ποιος είναι ο αποτυχημένος; Αυτός που φεύγει ή εσύ που παραδέχεσαι ότι έπρεπε να έχεις ολοκληρώσει τη συνεργασία τέσσερις μήνες νωρίτερα; Και άντε να δεχθούμε ότι κάνεις λάθος μια φορά. Αν το επαναλαμβάνεις τι να υποθέσουμε; Αυτός που απολύεται φεύγει (συνήθως) μια φορά. Θα πάει κάπου αλλού και εκεί μπορεί και να πετύχει. Εσύ που κάνεις το ίδιο λάθος πόση εμπιστοσύνη εμπνέεις, ότι θα πετύχεις στην επόμενη επιλογή; Και αν έχεις μια καλή επιλογή στις τρεις ή τέσσερις τελικά πόσο επιτυχημένος είσαι;

Προφανώς δεν ανακαλύπτω την Αμερική, εκ νέου. Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζετε, απλά και σε αυτό το θέμα συμβαίνει ότι στα περισσότερα πράγματα σε αυτή την ανάπηρη χώρα. Δεν ασχολείται πλέον κανένας. Έχουμε καταλήξει ότι το... αφεντικό έχει πάντα δίκιο γιατί.., δικό του είναι το μαγαζί και ό,τι θέλει κάνει. Οπότε ο Καρυπίδης μπορεί να διώχνει τον Μπούργος 28 Αυγούστου με θετικό ισοζύγιο σε νίκες - ήττες και αφού έχει πει πρώτα ότι ο Άρης θα κάνει πρωταθλητισμό. Με ποιον; Με τον Μπούργος βέβαια, αφού αυτόν είχε προπονητή όταν το είπε. Και ο Μπέος μπορεί να επαναφέρει τον Μπράτσο που μια χαρά ομάδα τον είχε τον Βόλο, αλλά ο δήμαρχος πήρε τον Τανσό που δήλωσε ότι θα τον έδιωχνε ούτως ή άλλως την πρώτη αγωνιστική ακόμα και αν κέρδιζε τον Αστέρα. Μύλος! Και στον Ολυμπιακό, διαβάζουμε στο ρεπορτάζ ότι, "γαμώτο έπρεπε να είχε πάει σπίτι του ο Μαρτίνς από τον Μάιο". Στον πρωταθλητή έτσι; Που θα πάλευε να μπει ομίλους στο Champions League.

Το φοβερό βέβαια είναι ότι όλα αυτά επαναλαμβάνονται σταθερά χωρίς καμία έκπληξη, κάθε σεζόν, αλλά εμείς αναρωτιόμαστε γιατί πάμε άπατοι στην Ευρώπη και το επίπεδο του πρωταθλήματος πέφτει όλο και περισσότερο. Βλέπετε η μοναδική έγνοια είναι ποιος άμοιρος θα βρεθεί να δίνει χρήματα στις ομάδες για να αλλάζουν προπονητές κάθε τρίμηνο και να φέρνουν καραβιές παίκτες, καλοκαίρι και χειμώνα για να κινείται και το χρήμα στην μανατζερική αγορά. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα και πάλι...