Ο Λουτσέσκου βρίσκει φάρμακο για τον ΠΑΟΚ

Ο Λουτσέσκου είναι και κανονικός προπονητής και πολύ έξυπνος άνθρωπος. Δυσκολεύτηκε πολύ με τον φετινό ΠΑΟΚ στην αρχή του καλοκαιριού και η αλήθεια είναι ότι στον αποκλεισμό από την Λέφσκι η δική του ευθύνη δεν είναι μικρή. Είναι η αδυναμία του ξεκάθαρα πλέον αυτό το κομμάτι της σεζόν. Μας το λέει και ο ίδιος ότι δεν του αρέσει καθόλου αυτή η περίοδος του καλοκαιριού και αυτό είναι αλήθεια ότι κοστίζει στον ΠΑΟΚ και πρέπει να το διορθώσει.

Η άθλια εικόνα του ΠΑΟΚ και η ανετοιμότητά του στα ματς με την Λέφσκι οδήγησαν σε βιαστικά συμπεράσματα και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις υπερβολικά. Από το «ο ΠΑΟΚ δεν έχει παίκτες…», μέχρι το «δεν πάει για πρωτάθλημα και θα δυσκολευτεί και να βγει Ευρώπη…», οι εκτιμήσεις που κυκλοφορούσαν στα social και όχι μόνο, ήταν τουλάχιστον υπερβολικές.

Η αλήθεια είναι ότι το ρόστερ δεν λάμπει και υπάρχουν ακόμη κάποιες αδυναμίες και ελλείψεις σε αυτό. Όπως αλήθεια είναι ότι είναι νωρίς για να γίνουν εκτιμήσεις για ορισμένους παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι. Από την άλλη ο ΠΑΟΚ ούτε τόσο άδειος είναι, όσο θέλουν να πιστεύουν κάποιοι και κυρίως έχει στον πάγκο έναν εξαιρετικό προπονητή που ξέρει να προσαρμόζεται στις συνθήκες.

Ο Λουτσέσκου λοιπόν μετά τον αποκλεισμό κλείστηκε με την ομάδα, δούλεψε αρκετά, προσπάθησε να λύσει ορισμένα σοβαρά εσωτερικά ζητήματα (βλέπε Κούρτιτς και Αουγκούστο) και φαίνεται πως τα καταφέρνει να εμφανίσει έναν ΠΑΟΚ, ο οποίος προσπαθεί με ποδόσφαιρο και έξυπνες επιλογές να κρύψει τις αδυναμίες του.

Ο ΠΑΟΚ κρατάει τη μπάλα όσο περισσότερο μπορεί, ώστε με αυτόν τον τρόπο να μπορεί να αμυνθεί καλύτερα και παίζει ένα passing game που σε ορισμένες περιπτώσεις μοιάζει ακόμη και βαρετό, αλλά του εξασφαλίζει ότι η άμυνά του θα πιέζεται λιγότερο. Με ποσοστά κατοχής μονίμως άνω του 60% και με πολλές πάσες σε μικρό χώρο γεμάτες ασφάλεια και σιγουριά, ο Λουτσέσκου, κρύβει τα αμυντικά προβλήματα της ομάδας του, μέχρι να είναι σίγουρος και για τα πρόσωπα που χρησιμοποιεί, αλλά και για την βελτίωση της ανασταλτικής λειτουργείας της ομάδας. Αυτός είναι και ο λόγος που στο χορτάρι μπαίνουν μέσοι ικανοί με την μπάλα στα πόδια χαφ (Ντάντας, Κούρτις, Αουγκούστο, Μπίσεσβαρ) και λιγότερο αυτοί με τα καλά ανασταλτικά χαρακτηριστικά (Σβαμπ ή Τσιγγάρας). Αυτός είναι πιθανότατα και ο λόγος που ο Τσιγγάρας φεύγει δανεικός. Με ένα ματς την εβδομάδα, λόγω έλλειψης Ευρώπης, και με διάθεση ακόμη και στο 6 να παίζει παίκτης που κυρίως θα κυκλοφορεί καλά τη μπάλα, ο μικρός θα έπαιζε από λίγο ως ελάχιστο.

Διότι εδώ δεν έχουμε μία απόφαση του Λουτσέσκου να μην εμπιστευτεί νεαρούς Ελληνες παίκτες. Ο Κουλιεράκης παίζει βασικός, ο Κωσταντέλιας και ο Τσαούσης παίρνουν ευκαιρίες, ενώ στην πορεία κάτι αντίστοιχο φαίνεται ότι θα συμβεί και με τον Κούτσια. Ο Λύρατζης δε έχει περάσει στην επόμενη πίστα. Δεν θεωρείται μικρός και φυσικά είναι βασικός. Συνεπώς η αποχώρηση του Τσιγγάρα έχει να κάνει με τις πολλές επιλογές που έχει η ομάδα στη θέση του, αλλά και με τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του.

Ο ΠΑΟΚ και στα δύο πρώτα παιχνίδια πρωταθλήματος (στην Τούμπα βεβαίως και τα δύο) εμφάνιση ένα λειτουργικό και έξυπνο πλάνο, το οποίο του έφερε και την αποτελεσματικότητα, αλλά και μία ξεκάθαρη βελτίωση της εικόνας του. Ασφαλώς και έχει ακόμη πολύ δρόμο και πρέπει να δούμε πως αυτό θα λειτουργήσει και εκτός έδρας, αλλά η αίσθηση μου είναι ότι ο Λουτσέσκου βρήκε την καλύτερη δυνατή συνταγή και για να καλύψει τις αδυναμίες και να κερδίσει χρόνο και ματς μέχρι να ετοιμαστούν όλοι οι παίκτες και κυρίως να μπουν στη χημεία και το κλίμα της ομάδας.

Οσο για τον Κορμπεράν είναι μία φάση πριν από τον Λουτσέσκου. Ο Ισπανός ακόμη βλέπει να έρχονται και να φεύγουν παίκτες, ακόμη προσπαθεί να εκτιμήσει ποιους έχει ανάγκη, σε ποιους ποντάρει και σε ποιους ψάχνει να βρει πράγματα. Συν φυσικά ότι έχει να ενσωματώσει συνεχώς στις φόρμες της ομάδας τους παίκτες που έρχονται. Θέλει τουλάχιστον ένα μήνα ακόμη και πέντε έξι επίσημα ματς ο Κορμπεράν ώστε να καταλήξει σε σχήματα και πρόσωπα και να δείξει δείγματα της δουλειάς του και του ποδοσφαίρου.

Στην Τρίπολη για παράδειγμα προσπάθησε να πάρει το ματς με ένα φορ που έχει μία προπόνηση με την ομάδα και κυριολεκτικά δεν ξέρει ακόμη όλα τα ονόματα των συμπαικτών του. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Ισπανός και χρειάζεται την κατανόηση όλων. Βεβαίως η πίεση για το αποτέλεσμα στον Ολυμπιακό θα υπάρχει πάντα. Οση κατανόηση και να υπάρχει ο Ολυμπιακός θα πρέπει να νικά σε κάθε ματς. Στην Τρίπολη δεν νίκησε και αυτό είναι το κακό μαντάτο για αυτόν. Το καλό είναι ότι η ομάδα του έπαιξε ορθόδοξα.

Ακόμη και στο τελευταίο δεκάλεπτο δεν σήκωσε την μπάλα στον αέρα, δεν έφυγε από το σχέδιο και το μοτίβο ανάπτυξης και προσπάθησε να διασπάσει ορθολογικά μία εντεκάδα παικτών που έπαιζαν πίσω από τη μπάλα και στο ένα τρίτο του γηπέδου. Εφτιαξε τις ευκαιρίες και θα μπορούσε να το πάρει, αλλά ο Ελ Αραμπί παρά το γεγονός ότι από άποψη φυσικής κατάστασης βελτιώνεται και δείχνει πιο ζωντανός σε σχέση με δύο εβδομάδες πριν, δίχτυα δεν βρίσκει. Ο χαφ Χουάνγκ όσο περνάει ο καιρός λειτουργεί όλο και καλύτερα, αλλά οι εξτρέμ εξακολουθούν να δυσκολεύονται πολύ και να προσφέρουν λίγα. Ο Βαλμπουενά φάνηκε για μία ακόμη φορά περισσότερο από Μασούρα και Ραντζέλοβιτς που έπαιξαν βασικοί.

Ο Ισπανός το δούλεψε το ματς, άλλαξε πρόσωπα και διάταξη, έπαιξε με δύο φορ, πίεσε στο τέλος αφόρητα με τον σωστό τρόπο, αλλά οι παίκτες δεν βρήκαν το γκολ. Ευτυχώς για τον ίδιο η κουβέντα στράφηκε στην διαιτησία και εκείνος έμεινε λίγο στην άκρη, διαφορετικά τα φώτα θα έπεφταν επάνω του και η κριτική θα ήταν μάλλον υπερβολική και άδικη…

Υ.Γ. Για να μην εκτιμηθεί ότι υπεκφεύγω. Θεωρώ υπερβολική τη φασαρία για τη διαιτησία σ' αυτό το ματς. Μπορώ να δείξω ματς της Πρέμιερ Λιγκ με πολύ πιο σοβαρά και καθοριστικά λάθη των διαιτητών και αυτό το ΣΚ και το προηγούμενο. Είναι φανερό όμως τι συμβαίνει, γαυγίζουν, δεν φωνάζουν απλά, όλοι για το επόμενο σφύριγμα. Στο δια ταύτα μιλάμε για δύο φάσεις δύσκολες που σηκώνουν ερμηνεία. Το γκολ του Αστέρα κατά την άποψή μου κακώς ακυρώνεται. Ναι μεν υπάρχουν αγκαλιάσματα και τραβήγματα φανέλας, αλλά συμβαίνουν και από τους δύο παίκτες. Οσο φάουλ ήταν υπέρ του Αβιλα τα αγκαλιάσματα και τα τραβήγματα φανέλας, άλλο τόσο πέναλτι ήταν όσα έκανε και ο ίδιος σε αυτή τη φάση. Γι’ αυτό και την αφήνεις τη φάση να κυλήσει κατά την άποψη μου και συνεπώς μετρά το γκολ.

Οσο για το πέναλτι στο χέρι του Ζουκάνοβιτς, ο κανονισμός κάθε χρόνο σχεδόν πλέον αλλάζει. Ότι η μπάλα βρίσκει ξεκάθαρα στο χέρι του παίκτη του Αστέρα είναι δεδομένο. Ότι βρίσκει μετά από επαφή με το κορμί του, επίσης ξεκάθαρο, ότι δεν είχε πρόθεση, για εμένα σαφές. Ο κανονισμός όμως βάζει και άλλη παράμετρο από φέτος. Αν βρει πρώτα σε άλλο μέρος του σώματος και μετά στο χέρι, αλλά ο παίκτης από αυτό αποκτά πλεονέκτημα μπορεί να δοθεί πέναλτι. Το χέρι είναι απλωμένο μεν, αλλά πίσω από το κορμί και όχι ψηλά, συνεπώς δεν αποκτά πλεονέκτημα και σωστά δεν δίνεται πέναλτι.

Αυτή είναι η άποψη μου, αλλά είναι φανερό ότι πρόκειται για φάσεις που χωρούν ερμηνεία από τον διαιτητή. Είναι δύο φάσεις που δεν είναι τόσο εύκολες όσο υποστηρίζουν τα διαφόρων χρωμάτων παπαγαλάκια…