Η πράσινη κορυφή και το τρις εξαμαρτείν του Παναθηναϊκού
Η δουλειά έγινε. Ο Παναθηναϊκός νίκησε και τον Λεβαδειακό, έκανε το 3/3 στο φετινό πρωτάθλημα, παρέμεινε στη κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και έστρωσε μπροστά του έναν δρόμο που μπορεί να φέρει το 5/5, μιας και ακολουθούν δύο σερί εντός έδρας αγώνες. Αυτή η συγκομιδή δεν είναι κάτι που του συμβαίνει κάθε μέρα, ούτε κάθε χρόνο του συλλόγου και για αυτό έχει την δική της σημασία.
Έχει να γίνει από το 18/19 και την ομάδα του Γιώργου Δώνη αλλά τότε δεν είχε αντίκρισμα πρωταθλητισμού λόγω του αρχικού -6. Τελευταία φορά που το κλαμπ ξεκίνησε με τρεις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια και αυτό τον έφερνε στο ρετιρέ της βαθμολογίας ήταν την σεζόν 2009/2010 που ολοκληρώθηκε με νταμπλ! Δηλαδή δεκατρία χρόνια πίσω!
Σε ένα παιχνίδι όπου ήταν εκτός το βασικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο(Σένκεφελντ-Μάγκνουσον), ο βασικός αριστερός μπακ(Χουάνκαρ) και με τον Ρούμπεν να μπαίνει στο 60' το Τριφύλλι έχασε σε αυτοματισμούς, ποιότητα, συνεργασίες αλλά με το γρήγορο γκολ του Μπένιαμιν Βέρμπιτς στο 3' πήρε το γρήγορο προβάδισμα, πέταξε από πάνω του το άγχος και στην συνέχεια θα ήταν πολύ δύσκολο να απειληθεί σοβαρά από έναν Λεβαδειακό που προς τιμήν του προσπαθεί να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο και όχι ''ταμπούρι''(το ίδιο έκανε και στο Βικελίδης) αλλά δεν έχει την ποιότητα μεσοεπιθετικά να δημιουργήσει πολλά προβλήματα σε μία πολύ καλή ανασταλτική λειτουργία, όπως αυτή του Παναθηναϊκού.
Πόσω μάλλον όταν στη μοναδική μεγάλη του στιγμή στο ματς, στην κεφαλιά του Βινίσιους στο 26', ο Μπρινιόλι συνέχισε τις καθοριστικές επεμβάσεις και κράτησε για τρίτο σερί παιχνίδι το μηδέν. Ο Ιταλός είναι σε τρομερή κατάσταση.
Τα καλά νέα
Εκτός από τους τρεις βαθμούς, ο Παναθηναϊκός από αυτό το παιχνίδι μπορεί να κρατήσει ακόμη και τα εξής:
- Την απόλυτη προσαρμογή του Αϊτόρ σε έναν νέο ρόλο που είχε παίζοντας ελεύθερα και κυρίως προς τα δεξιά, πίσω από τον Σπόραρ. Ο Ισπανός μεσοεπιθετικός έχουμε τονίσει και κατά το παρελθόν πως είναι ένας άριστος παίκτης στο να αναγνωρίζει τα μεσοδιαστήματα όπου μπορεί να γίνει επιδραστικός είτε για να προωθήσει το παιχνίδι, είτε για να βάλει την μπάλα στη περιοχή, είτε για να εκτελέσει. Οι χώροι που κινήθηκε σε σχέση με όταν παίζει αριστερός εξτρέμ ναι μεν ήταν στην άλλη πλευρά αλλά τα ζητούμενα ήταν σχεδόν τα ίδια.
- Τις συνεργασίες με ταχύτητα, λίγες επαφές και καλές κινήσεις του Αϊτόρ με τον Παλάσιος από τα δεξιά. Λόγω του ότι αγωνίζονται στις πλευρές, δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να δούμε το πως μπορούν να παίξουν μαζί αυτοί οι δύο. Το δείγμα κόντρα στον Λεβαδειακό ήταν πολύ ενθαρρυντικό ενόψει της συνέχειας, καθώς όταν μπει και ο Μπερνάρντ, το 4-2-3-1 φαίνεται πως θα έχει την τιμητική του. Οπότε σε κάποια ματς δεδομένα θα ξαναδούμε και τον Αϊτόρ(εκτός από τον Μπερνάρντ) να παίζει πιο κοντά στον Ελ Τούκου.
- Ένας Ελ Τούκου που μπορεί να μην είχε ασίστ ή γκολ αλλά ήταν... άπιαστος. Ειδικά όταν άνοιξαν οι χώροι στο δεύτερο ημίχρονο, ο Αργεντινός εξτρέμ ταλαιπώρησε αφάνταστα την άμυνα του Λεβαδειακού. Δεν έχει καμία σχέση το περσινό με το φετινό ξεκίνημά του και αυτό μόνο ικανοποίηση μπορεί να προκαλεί στον Παναθηναϊκό.
Τα ''άσχημα'' νέα με το τρις εξαμαρτείν
Μετά το παιχνίδι, πρώτος ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αναγνώρισε την όχι και τόσο καλή εμφάνιση της ομάδας του. Αυτά είναι τα κακά νέα, τα οποία προφανώς και έχουν την δική τους αξία. Καταλαβαίνω και συμφωνώ με την λογική του ''τώρα μετρούν οι νίκες'' αλλά η βελτίωση είναι εκείνη που θα σε πάει μακριά στον πρωταθλητισμό. Δεν θα έχεις απέναντί σου κάθε Κυριακή τον Ιωνικό, τον ΟΦΗ και τον Λεβαδειακό που υστερούν στο δημιουργικό/παραγωγικό κομμάτι. Οι απαιτήσεις φέτος έχουν αλλάξει, έχουν ανέβει σωστά, είναι απαιτήσεις για έναν κανονικό Παναθηναϊκό. Οπότε εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο.
Τα άσχημα μαντάτα, λοιπόν, είναι τα εξής:
- Η αδυναμία του Παναθηναϊκού να... καθαρίσει το παιχνίδι και ενώ βρισκόταν με το 1-0 από το 3'. Ειδικά από την στιγμή που ο Λεβαδειακός έπαιρνε τα ρίσκα του και άφηνε χώρους, το Τριφύλλι θα έπρεπε να δείξει μεγαλύτερη συγκέντρωση, περισσότερο καθαρό μυαλό, περισσότερη διάθεση και σωστές κινήσεις στο επιθετικό transition για να βρει το 2-0 και να ''κλειδώσει'' την νίκη. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Ιωνικό. Σε εκείνο το ματς το 1-0 ήρθε στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους αλλά και πάλι στο δεύτερο ημίχρονο δεν ήρθε το 2-0. Απειλή ουσιαστικά δεν είχε ο Παναθηναϊκός αλλά σε τέτοια ματς από μία φάση που θα έρθει από το... πουθενά μπορεί να γίνει η ζημιά.
- Υπάρχει κάτι κοινό στα τρία πρώτα παιχνίδια του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα. Τα νεκρά διαστήματα, τα οποία εντοπίζονται κυρίως στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Δεν μπορούμε να είμαστε στο μυαλό των παικτών για το πως επιδρά πνευματικά το προβάδισμα στο σκορ και αν... κάθονται πάνω στο αποτέλεσμα, ούτε μπορούμε να είμαστε στο σώμα τους και στις μετρήσεις που γίνονται για να ξέρουμε αν υπάρχει έλλειψη φρεσκάδας και ενέργειας από ένα σημείο κι έπειτα. Δια γυμνού οφθαλμού το Τριφύλλι και στα τρία ματς είχε μεγάλα κενά απόδοσης στη παρουσία του πάνω στο χορτάρι ενώ κόντρα στον Λεβαδειακό έδειξε να μην έχει τον ρυθμό και τα τρεξίματα που θα έπρεπε, αυτή την ένταση που μας έχει συνηθίσει.
- Η εξάρτηση από τον Ρούμπεν. Ο Ισπανός ένιωσε μια αδιαθεσία τις προηγούμενες ημέρες και έμεινε προληπτικά στον πάγκο. Αν το δίδυμο του Τσέριν με τον Κουρμπέλη είχε την εικόνα που θα έπρεπε, ο 33χρονος Ίβηρας μέσος δεν θα χρειάζονταν να πατήσει το χορτάρι. Από το 46' μέχρι και το 61' ο Παναθηναϊκός έχει χάσει κάθε ισορροπία στη μεσαία γραμμή. Η είσοδος του Ρούμπεν τα άλλαξε όλα προς το καλύτερο και επιβεβαίωσε την σχέση εξάρτησης που υπάρχει. Το σύνολο έχει τεράστια ανάγκη την ποιότητα, την ηρεμία, την κλάση, τις αυτόματες κινήσεις του Ρούμπεν.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
