Παναθηναϊκός - ΑΕΚ: Τα όπλα και οι αδυναμίες τους σε ένα 50%-50% ντέρμπι

Τρία «χαμηλά» εμπόδια είχε ο Παναθηναϊκός, τα πέρασε όλα. Εστω με δυσκολία τα δύο εξ’ αυτών, με 1-0 επί Ιωνικού και Λεβαδειακού. Τρία «χαμηλά» εμπόδια είχε και η ΑΕΚ, σκόνταψε και πληγώθηκε στο δεύτερο με το Βόλο. Εφτασαν στο ντέρμπι της 4ης αγωνιστικής (με διαιτητή τον Βούλγαρο Καμπάκοφ για να μην ξεχνιόμαστε) με τους Πράσινους στο +3 και λιγότερη πίεση για τη νίκη. Όμως η ευκαιρία που παρουσιάζεται στον Παναθηναϊκό, δεδομένου ότι βρίσκει την ΑΕΚ σε φάση «κατασκευής», παίζει εντός έδρας και έχει σούπερ θετική αύρα στα αποδυτήρια και την εξέδρα του παρά τον πρόωρο αποκλεισμό από την Ευρώπη, είναι τεράστια!

Όπως σωστά είπε ο Γιοβάνοβιτς, τα ντέρμπι κρίνονται στις λεπτομέρειες. Ακόμα κι όταν τελειώνουν με 3-0 όπως πέρυσι, σε παιχνίδι στο οποίο η ΑΕΚ έχασε πλήθος ευκαιριών και διαλύθηκε σε 15 λεπτά από το δίδυμο Αϊτόρ - Παλάσιος. Όπως σωστά είπε ο Αλμέιδα «τα ντέρμπι πρέπει να τα παίζεις σαν οπαδός». Και είναι ζήτημα το ποιος θα είναι πιο soft απόψε στη Λεωφόρο, ποιος θα καταθέσει περισσότερη συγκέντρωση, πάθος και θέληση για τη νίκη.

Μέχρι τότε, ας επιχειρήσουμε σε μια pregame προσέγγιση εξετάζοντας άλλου είδους παραμέτρους…

Tα πλεονεκτήματα του Παναθηναϊκού/μειονεκτήματα της ΑΕΚ

• 1. Η ποδοσφαιρική ταυτότητα. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι μόνο μια ομάδα που χτίζεται από πέρυσι και έχει καθαρά ποδοσφαιρικά στοιχεία πλέον στην ταυτότητά του. Είναι και ένα σύνολο χωρίς πολλά νέα πρόσωπα προς το παρόν στην ενδεκάδα του. Μάγκνουσον, Τσέριν, Κουρμπέλης, Σπόραρ. That’s all. Αντιθέτως, η ΑΕΚ είναι ένα σύνολο με νέο προπονητή, ο οποίος ακόμα δοκιμάζει και σχηματισμούς και ρόλους σε κάποιους παίκτες. Χημεία και αυτοματισμούς έχει ο Παναθηναϊκός σε σαφώς μεγαλύτερο βαθμό από την Ενωση.
• 2. Η έδρα. Συμφωνώ ότι ο οπαδός δεν παίζει ποδόσφαιρο, αλλά ειδικά αυτός ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς παρότι αντιμετωπίστηκε αρχικά με δυσπιστία, εν συνεχεία στηρίχθηκε πάρα πολύ και κέρδισε την εμπιστοσύνη του κοινού του χάρη στα αποτελέσματα του περυσινού τελευταίου διμήνου σε play offs και τελικό Κυπέλλου. Στη Λεωφόρο πέρυσι ηττήθηκε μόνο σε ένα ντέρμπι από ένα ανόητο πέναλτι του Βιγιαφάνιες στον Κούρτιτς στο 87’ της αναμέτρησης με τον ΠΑΟΚ (1-3 στη regular season) και ειδικά εναντίον της ΑΕΚ σε αμφότερα τα ματς (3-0 στη regular season και 1-1 στα play offs) πήρε κάτι περισσότερο απ΄αυτό που άξιζε βάσει απόδοσης όχι μόνο λόγω της απίστευτης αστοχίας των φιλοξενούμενων, αλλά και λόγω της θετικής ενέργειας από μια κερκίδα που έχει αποτινάξει τη γκρίνια.

• 3. Η επιθετική τριάδα. Σπόραρ - Παλάσιος - Αϊτόρ είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές έως τώρα στην εφετινή σεζόν και το νικητήριο γκολ του Μπέντζαμιν Βέρμπιτς εναντίον του Λεβαδειακού είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Και οι τρεις στηρίζονται στις συνεργασίες που χτίζει το Τριφύλλι, αλλά: α) ο Αϊτόρ δείχνει καλά στοιχεία ως play maker και έχει εξελιχθεί σε έναν από τους ικανότερους εκτελεστές στατικών φάσεων στο πρωτάθλημα β) ο Παλάσιος είναι ο πιο ομαδικός παίκτης του Παναθηναϊκού και δεν διστάζει πλέον να πηγαίνει πολύ συχνά στο 1 Vs 1 γ) o Σπόραρ υπερτερεί έναντι του Τζαβέλλα σε ταχύτητα και έναντι των Βίντα/Τζαβέλλα σε δύναμη και ύψος. Για την αναχαίτισή του θα χρειαστεί η συνδρομή του Σιμάνσκι. Ρότα και Τζαβέλλας είναι πολύ επιρρεπείς στο ατομικό λάθος και ο Παναθηναϊκός καλείται να «επενδύσει» σ’ αυτό.
• 4. Μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο συγκριτικά με προηγούμενα ματς. Εν αντιθέσει με τα τρία ματς πρωταθλήματος στα οποία είχε πολλές απουσίες ο Παναθηναϊκός σήμερα στον πάγκο του θα έχει τον Μπερνάρ και δυο στόπερ έτοιμους για όλα, ανεξάρτητα από το ποιους θα επιλέξει τελικά ο Γιοβάνοβιτς (έτοιμοι είναι και ο Σένκεφελντ και ο Μάγκνουσον).
• 5. Περισσότερη υπομονή και ωριμότητα με κλειστές άμυνες. Ο Παναθηναϊκός έμαθε πέρυσι από ένα σημείο και έπειτα να διαχειρίζεται και τα συναισθήματα των παικτών του κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δεν εκνευρίζεται τόσο εύκολα, δεν βιάζεται τόσο πολύ δεν επιστρατεύει εύκολα «γιόμες» ότν βρει απέναντί του διπλό τείχος σε διαστήματα της αναμέτρησης. Το ψάχνει πιο μεθοδικά από την ΑΕΚ, η οποία εναντίον του Βόλου έδειξε τρομερές αδυναμίες σ’ αυτό το πεδίο μετά το 0-1.

Τα πλεονεκτήματα της ΑΕΚ / μειονεκτήματα του Παναθηναϊκού

• 1. Η απουσία του Χουάνκαρ. Η αριστερή πτέρυγα του Τριφυλλιού με Χουάνκαρ - Βιγιαφάνιες - Αϊτόρ ήταν πέρυσι η μεγάλη δύναμη πυρός του. Σε ελάχιστα ματς κατάφερε ο αντίπαλος να την περιορίσει σε μεγάλο βαθμό. Ο Βιγιαφάνιες έφυγε, αλλά το ισπανικό δίδυμο παρέμεινε. Από εκεί προήλθαν τα δυο γκολ του Σπόραρ με Σλάβια και ΟΦΗ, από το πόδι του Αϊτόρ ξεκίνησε η φάση του κερδισμένου πέναλτι με τον Ιωνικό και το γκολ του Βέρμπιτς με τον Λεβαδειακού (αμφότερα νικητήρια). Χωρίς τον Χουάνκαρ χάνονται οι αυτοματισμοί στη συνεργασία με τον Αϊτόρ και δημιουργούνται πάρα πολλά ερωτηματικώς προς την αναχαίτιση του Λιβάι Γκαρσία ή του Ελίασον, όποιος κι αν τελικά είναι ο εκλεκτός του Αλμέιδα για τη δεξιά πτέρυγα της Ενωσης, δεδομένου ότι ο Γκάνεα έχει εμφανίσει και αμυντικά προβλήματα εκτός από την τεράστια διαφορά του επιθετικά συγκριτικά με τον Χουάνκαρ ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του ως εξτρέμ.
• 2. Η απουσία του Τσούμπερ. Ευχόμαστε στον Ελβετό μεσοεπιθετικό να αναρρώσει γρήγορα, αλλά το πρόβλημα τραυματισμού του μάλλον καθιστά πιο ορθολογική την ενδεκάδα της ΑΕΚ. Ολοφάνερα στα δικά μου μάτια δεν μπορεί να υπηρετήσει σε υψηλό επίπεδο το ρόλο του full back από αριστερά. Ο Αλμέιδα σε ενδεκάδα με τετράδα στην άμυνα θα παίξει με έναν κανονικό ακραίο μπακ (Χατζισαφί ή Μοχαμαντί) και έναν εξτρέμ (μάλλον Γκατσίνοβιτς που τακτικά είναι εκπληκτικός, για να αποσυνδέει την επικοινωνία Κώτσιρα - Παλάσιος). Σε ενδεκάδα με τρεις στόπερ θα χρησιμοποιήσει ως αριστερό full back έναν πιο λειτουργικό παίκτη (Μοχαμαντί ή Γκατσίνοβιτς, παρότι ο Σέρβος ασφαλώς είναι ιδανικός ως «μέσα δεξιά» σε 4-3-3 και όχι στα άκρα). Και τα δύο σενάρια καλυτερα για την Ενωση συγκριτικά με διάταξη στην οποία ο Τσούμπερ θα αγωνιζόταν ως full back από αριστερά, με αντιπάλους Κώτσιρα - Παλάσιος!

• 3. Περισσότερες επιλογές μεσοεπιθετικά στον πάγκο. Η ΑΕΚ έχει Μάνταλο και Γαλανόπουλο - Φράνσον για τη μεσαία γραμμή της. Ο Παναθηναϊκός έχει τον Μπερνάρ χωρίς ματς και τον… Κανένα, λόγω της απίθανης καθυστέρησης στη μεταγραφή χαφ. Η ΑΕΚ θα έχει έναν εκ των Λιβάι/Ελίασον και τον Αμραμπατ για τα άκρα της επίθεσης και τον Φαν Φέερτ ως αναπληρωματικό του Αραούχο. Ο Παναθηναϊκός θα έχει Βέρμπιτς - Βαγιαννίδη για τις πτέρυγες και τον Φώτη Ιωαννίδη ως αλλαγή του Σπόραρ: σαφείς, νομίζω, οι διαφορές. Αξιοσημείωτο, διότι όλα μπορούν να συμβούν: οι Πράσινοι δεν έχουν αλλαγή στον αριστερό μπακ λόγω της απουσίας του Χουάνκαρ (υπηρεσιακός ο Σάντσεθ), η ΑΕΚ δεν έχει αλλαγή στον δεξιό μπακ (εκτός αποστολής ο Σιντιμπέ) αντί του Ρότα.
• 4. Περισσότερη ενέργεια - μεγαλύτερη σε διάρκεια ένταση. Η ΑΕΚ μπορεί να δείχνει ακόμα «άναρχη» ομάδα και κάπως ανώριμη στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων, αλλά και στα τρία παιχνίδια της έδωσε τα πάντα μετά το 70’. Και με τη Λαμία που είχε «καθαρίσει» το παιχνίδι και με το Βόλο όταν πίεζε για την ισοφάριση και με τον ΠΑΣ όταν πρόσεχε τα μετόπισθεν αλλά έψαχνε και δεύτερο γκολ. Ο Παναθηναϊκός και στα τρία παιχνίδια του έχει πολύ πιο χαμηλό τέμπο από το 65’-70’ μέχρι το τέλος του αγώνα. Ισως επειδή δεν έχει και επιλογές ως αλλαγές στη μεσαία γραμμή του. Η εικόνα, πάντως, μέχρι τώρα σ’ αυτόν τον τομέα διαμορφώνεται υπέρ της Ενωσης, καθώς μιλάμε και για τρία παιχνίδια πρωταθλήματος εναντίον ισοϋψών αντιπάλων, χωρίς ντέρμπι.
• 5. Περισσότεροι «διπλοθεσίτες». Η ΑΕΚ έχει περισσότερους παίκτες από τον Παναθηναϊκό οι οποίοι μπορούν να υπηρετήσουν περισσότερους από έναν ρόλους στον αγώνα. Γκατσίνοβιτς, Λιβάι, Ελίασον, Μάνταλος, Πινέδα, Αμραμπατ μπορούν να αγωνιστούν σε διαφορετικές θέσεις. Είναι πιο «απρόβλεπτη» από τον Παναθηναϊκό και μπορεί ευκολότερα να μετασχηματιστεί στον αγωνιστικό χώρο.

Υ.Γ. Αν ήμουν Αλμέιδα, θα έπαιζα 4-3-3 με Γιόνσον - Πινέδα - Γκατσίνοβιτς στη μεσαία γραμμή και Λιβάι - Ελίασον εξτρέμ. Αν ήμουν Γιοβάνοβιτς θα έπαιζα με Ρουμπέν - Τσέριν - Αϊτόρ στη μεσαία γραμμή και Βέρμπιτς - Παλάσιος στις πτέρυγες.