Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα…

Αν η τοξικότητα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που στο ΠΑΟΚ – Λαμία υπάρχει γενική σύρραξη προπονητών, παραγόντων, παικτών, τότε το πράγμα έχει δυσκολέψει πάρα πολύ και η συνέχεια αποκλείεται να είναι καλή.

Αν το κάθε ματς διεξάγεται με τέτοια ατμόσφαιρα, με τέτοιες συνθήκες εντάσεις και με τέτοιου είδους ανακοινώσεις, τότε αυτό το πρωτάθλημα δεν θα οδηγηθεί πουθενά. Τα όσα συνέβησαν αυτό το Σαββατοκύριακο υποδηλώνουν ξεκάθαρα, ότι αν κάτι διακρίνει τους περισσότερους είναι η έλλειψη ψυχραιμίας και σοβαρότητας. Τα όσα συνέβησαν στην 4η αγωνιστική, πριν και μετά το τέλος της μας δείχνουν ότι άπαντες θεωρούν ότι το πρωτάθλημα δεν θα παιχτεί μέσα στις τέσσερις γραμμές αλλά έξω από αυτές. Ας το σταματήσουν αν είναι έτσι… Κανείς δεν μιλά για ποδόσφαιρο, κανείς δεν χάνει γιατί είναι κακός και όλοι έχουν κάτι να μας πουν για την διαιτησία, την ΚΕΔ, τον Μπένετ, ακόμη και τον Κλάτενμπεργκ.

Οι ανακοινώσεις - και ναι τσουβαλιάζω, διότι δεν διακρίνω σε καμία από αυτές ίχνος λογικής και ψυχραιμίας - είναι τόσο έντονες, τόσο επιθετικές και τόσο υπερβολικές που μόνο σε δύσκολες καταστάσεις μπορούν να οδηγήσουν τις ίδιες τις ομάδες που τις εκδίδουν. Ποιος θα κρατήσει τον κόσμο τους στο πρώτο ανάποδο σφύριγμα εντός έδρας, μετά από την γλώσσα και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν δημόσια οι ίδιες οι ΠΑΕ. Τι θα πουν από τα μεγάφωνα, «φίλαθλοι ψυχραιμία…», ποιος την έχει αυτή την ψυχραιμία για να την αποκτήσει ο οπαδός.

Και την ίδια ώρα έχουμε μία ΕΠΟ και μία ΚΕΔ, oι οποίες αδυνατούν να διαχειριστούν οτιδήποτε. Θα μου πείτε τώρα ποια διοίκηση της ΕΠΟ, εδώ και τριάντα χρόνια διαχειρίστηκε σωστά την κατάσταση για να το κάνει αυτή; Καμία είναι η αλήθεια και επίσης κανείς δεν περίμενε από τον Μπαλτάκο να το αλλάξει αυτό, σοβαροί να είμαστε. Λες και δεν γνωρίζει το φίλαθλο κοινό τον Μπαλτάκο και τα έργα του και τις απόψεις του και τη λογική του εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τώρα θα τον μάθουμε.

Πού φτάσαμε λοιπόν; Φτάσαμε στο σημείο μηδέν ξανά και η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από το φέρτε ξανά τους ξένους να μας σώσουν, όσο προσβλητικό και γελοίο κι’ αν ακούγεται. Κανένας Μπένετ να ορίζει την Πέμπτη Σιδηρόπουλο και να ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, κανείς Μπαλτάκος να μας λέει ότι δεν το ήξερε, (το ήξερε όλη η Ελλάδα, είχε γραφτεί από την Τετάρτη μέχρι και στα νέα της γαρδένιας και ο πρόεδρος της ΕΠΟ υποστήριζε ότι, ούτε το είδε, ούτε το άκουσε, ούτε του το είπε κανείς) και ότι δεν παρεμβαίνει. Τελικά όταν το έμαθε, μας έδειξε ότι μια χαρά παρεμβαίνει και τον άλλαξε τον Σιδηρόπουλο και έφερε ξένο. Και τέλος πάντων για να μην το προσωποποιώ κιόλας, λες και το πρόβλημα είναι ο Μπαλτάκος, κανείς νταραβεριτζής, από αυτούς που έχει γεμίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο να μην έχει την παραμικρή άκρη και επαφή με αυτούς που ορίζουν διαιτητές. Ας ξαναδώσουν τα κλειδιά στην UEFA, αφού αδυνατούν να συμφωνήσουν έστω στα βασικά.

Είναι αυτή η πραγματική λύση στο πρόβλημα; Ασφαλώς και όχι. Είναι ένα προσωρινό φάρμακο, το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι είναι και πολύ αποτελεσματικό. Τουλάχιστον όμως θα μας αφαιρέσει αρκετή από την καχυποψία, από την αθλιότητα της ΕΠΟ με τα νταβατζιλίκια και τα νταραβέρια και θα αφαιρέσει αρκετή από την τοξικότητα η οποία έχει κυριεύσει τα πάντα πριν καλά καλά αρχίσει το πρωτάθλημα.

Υ.Γ. Εχω υποσχεθεί ότι σπάνια θα ασχολούμαι με όλους αυτούς και την γελοιότητα που τους διακρίνει και θα κάνω κάθε δυνατή προσπάθεια να γράφω για ποδόσφαιρο. Ορισμένες φορές αυτό είναι πραγματικά δύσκολο. Θα επιμείνω πάντως όσο μπορώ… Επιπλέον για να μην νομίζει κάποιος ότι αποφεύγω να μιλήσω και για την ίδια την διαιτησία, αν και τα είπα δημόσια και στο ραδιόφωνο σημειώνω τα εξής.

Αυτό που εγώ είδα στο ματς του Ολυμπιακού με τον Βόλο είναι ότι η ομάδα του Κορμπεράν έπαιξε το καλύτερο ημίχρονό της εδώ και πολλούς μήνες, η μπάλα μπορεί να μην μπήκε μέσα στα δίχτυα 3-4 φορές, αλλά μόνο μία, αλλά αν συνεχίσει έτσι, θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Ο Ολυμπιακός δεν το είδε αυτό προφανώς και βρήκε νόημα να κάνει χαμό για τα λεπτά των καθυστερήσεων «που έπρεπε να είναι 10 και όχι 7»…

Οσο για τα δύο πέναλτι του ντέρμπι, ο Καμπάκοφ σε όλο το ματς αφήνει τις επαφές, το παιχνίδι δύναμης και σφυρίζει λίγο, ορθώς κατ’ εμέ. Συνεπώς σωστά δίνει το πρώτο πέναλτι και δεν… τσιμπά από τον Χατζισαφί που υποστηρίζει ότι τον σπρώχνουν ενώ είναι στο αέρα, αλλά αντί να πέσει μπροστά και να βάλει τα χέρια του κάτω για να μην χτυπήσει τα σηκώνει ψηλά στον αέρα για να διαμαρτυρηθεί για φάουλ. Πάντα με βάση τον τρόπο που σφυρίζει ο Καμπάκοφ το δεύτερο πέναλτι δεν έπρεπε να το δώσει. Δεν είναι σπρώξιμο με τα χέρια, αλλά σύγκρουση κορμιών, φάσεις που ο Καμπάκοφ σε όλο το ματς τις άφηνε να συνεχιστούν. Κακώς λοιπόν κατά την άποψη μου έδωσε το δεύτερο πέναλτι, ανεξάρτητα από το αν ήταν μέσα ή έξω από την περιοχή.

Τα αναφέρω αυτά όχι γιατί πιστεύω ότι έχει κάποια σημασία, ή αλλάζει τα όσα προανέφερα, απλώς γράφω την άποψη μου για να μην νομίζει κανείς ότι ήθελα να κρυφτώ πίσω από το παραπάνω κείμενο.