Η ακριβότερη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν έχει σχέδιο…

Το ορθολογικό στο ποδόσφαιρο, το μόνο ορθολογικό σενάριο, είναι να εκπονήσεις το πλάνο, να φτιάξεις το σχέδιο και μετά να πάρεις αυτούς που θα το υπηρετήσουν. Στον Ολυμπιακό φέτος το καλοκαίρι δεν υπήρξε προφανέστατα πλάνο ή αν προτιμάτε, όποιο πλάνο υπήρξε πήγε περίπατο μετά την αποχώρηση του Μαρτίνς και μετά ξεκίνησε ένα τρελό πανηγύρι που θα δούμε στο φινάλε του που θα οδηγήσει.

Το κακό ξεκίνησε από την ημέρα που έφυγε ο Μοντεστό για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και με τη σειρά. Αν υπήρχε στον Ολυμπιακό σήμερα ένας τεχνικός διευθυντής δυσκολεύομαι να φανταστώ, ότι ο πρωταθλητής Ελλάδας θα κατέληγε στις 15 Σεπτεμβρίου να έχει 40 παίκτες στο Ρέντη και καμιά δεκαριά ακόμη δεξιά και αριστερά με τη μορφή δανεισμών. Είμαι βέβαιος ότι όποιος κι’ αν ήταν αυτός θα είχε βάλει μία σχετική τάξη. Προφανώς και το καλοκαίρι στο οποίο διώχνεις τον προπονητή που ήταν στην ομάδα τέσσερα συναπτά έτη, είναι εξ’ ορισμού ένα δύσκολο καλοκαίρι για όλους. Για την ομάδα, για την διοίκηση, για τους παίκτες, για όλους.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν με Καρεμπέ, Μοντεστό και Μαρτίνς είχε εκπονήσει ένα σχέδιο. Ένα σχέδιο που κρίθηκε ανεπαρκές στα τέλη του Ιουλίου και ενώ είχαν γίνει ήδη αρκετές κινήσεις. Με την αποχώρηση του Μοντεστό για την Μόντσα και την απομάκρυνση του Μαρτίνς, ο Ολυμπιακός χρειάζονταν νέο τεχνικό διευθυντή, νέο προπονητή, νέο σχέδιο και κάποιους νέους παίκτες. Εξ’ ορισμού ήταν δύσκολο να τα καταφέρουν, έχοντας τόσο λίγο χρόνο και την πίεση των προκριματικών που συνεχίζονταν κάθε Πέμπτη.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο χαοτικό μεταγραφικό καλοκαίρι του Ολυμπιακού, όπου σήμερα κάποιοι παίκτες που αποκτήθηκαν μέσα στο καλοκαίρι είτε έχουν δανειστεί, ενώ ήρθαν για πρωταγωνιστές (Ζινγκερνάγκελ), είτε έχουν κοπεί επί της ουσίας (Αμπουμπακάρ Καμαρά), είτε δεν έχουν δηλωθεί στην Ευρώπη γιατί δεν χώραγαν (Ντε Λα Φουέντε), είτε γιατί δεν πρόλαβαν (Χάμες, Σαμασέκου, Μπακαμπού).

Ο Ολυμπιακός πήγε λοιπόν στη λογική, αφού δεν υπήρχε πλάνο και δεν υπήρχε και κάποιος στον αγωνιστικό σχεδιασμό να το εκπονήσει, «ας πάρουμε όσο καλύτερους παίκτες μπορούμε και μετά θα βρούμε τι θα κάνουμε…». Μεγάλο ρίσκο και επικίνδυνο όταν δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια για να τους κάνεις ομάδα.

Η ακριβότερη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι φέτος στον Ολυμπιακό έγινε μία τεράστια επένδυση. Μάλλον για να το τοποθετούμε στη σωστή βάση, αυτή η ομάδα που έφτιαξε ο Ολυμπιακός είναι μακράν της δεύτερης, η ακριβότερη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι διψήφιος ο αριθμός των ποδοσφαιριστών που έχουν συμβόλαιο άνω του 1 εκατ. ευρώ και είναι αρκετοί αυτοί που παίρνουν σχεδόν 2 ή και περισσότερα εκατ. ευρώ το χρόνο. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του κόστους του ρόστερ του Ολυμπιακού, με μία πρόχειρη εκτίμηση, η οποία έχει μέσα της ακρίβεια ασφαλώς, τα χρήματα που παίρνουν οι παίκτες του Ολυμπιακού, μόνο οι αμοιβές τους, πρέπει να αγγίζουν τα 40 εκατ. ευρώ. Δεν μιλάω για το συνολικό μπάτζετ του club, αυτό ούτε ξέρω που φτάνει, μιλάω μόνο για τις αμοιβές των παικτών. Μόνο οι παίκτες που δεν έχουν δηλωθεί στην Ευρώπη ξεπερνούν σε κόστος τα χρήματα που παίρνουν όλοι οι παίκτες πέντε ομάδων της Σούπερ Λιγκ. Οι… κομμένοι του Ολυμπιακού στοιχίζουν περισσότερο από όσο κοστίζουν μαζί, Ιωνικός, Λεβαδειακός, ΠΑΣ Γιάννινα, Παναιτωλικός και Αστέρας Τρίπολης (εντελώς τυχαία τα παραδείγματα). Αδιανόητο! Ο Ολυμπιακός πλήρωσε λοιπόν πολλά, πάρα πολλά χρήματα και μάλιστα σε μία χρονιά που δεν θα έχει τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ, άρα θα μπει μέσα και θα χρειαστεί σίγουρα και νέα αύξηση μετοχικού κεφαλαίου.

Είναι επίσης δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε πολλούς καλούς παίκτες. Πραγματικά πολλούς και πραγματικά καλούς. Αν τον περασμένο Μάιο μου έλεγε κάποιος ότι ο Ολυμπιακός τον Σεπτέμβριο θα είχε Μαρσέλο, Χάμες, Βρσάλικο, τους δύο Χουάνκ, Πεπ Μπιέλ, Σαμασέκου, Μπακαντού, ας μην συνεχίσω, θα έβαζα στοίχημα ότι έχει μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, για να μπορέσει να κάνει τέτοια επένδυση και να πείσει τέτοια ονόματα και φυσικά θα έπεφτα έξω…

Φτάνουν όμως τα πολλά λεφτά και οι καλοί παίκτες για να γίνει η δουλειά. Η ιστορία μας έχει δείξει κατ’ επανάληψη ότι δεν φτάνει. Κλασικότερο παράδειγμα από την Παρί που ξοδεύει ατελείωτα χρήματα, παίρνει τους καλύτερους παίκτες, αλλά δεν παίρνει, ούτε καν πλησιάζει, το Τσάμπιονς Λιγκ, δεν υπάρχει. Διότι και στο Παρίσι, με εξαίρεση την φετινή σεζόν αυτό ακριβώς κάνουν. Παίρνουν παίκτες πραγματικά καλούς, ξοδεύουν ατελείωτα χρήματα, αλλά σχέδιο δεν έχουν. Φωνάζουν έναν προπονητή του παίρνουν ένα σωρό παικταράδες και του λένε τώρα φτιάξε ομάδα. Κανείς δεν τα κατάφερε.

Κι’ αν δεν τα κατάφερε ο Αντσελότι και ο Ποτσετίνο στην Παρί γιατί να τα καταφέρει ο Κορμπεράν στον Ολυμπιακό είναι το ρητορικό ερώτημα; Διότι και σε αυτόν, αυτό είπαν. «Εμείς πήραμε τους παίκτες, εσύ να τους κάνεις ομάδα…». Είπαμε, δεν τα κατάφερε ο Αντσελότι στην Παρί, θα τα καταφέρει ο Κορμπεράν; Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τα καταφέρει και κάποια στιγμή θα φύγει για να έρθει ο επόμενος, πιθανότατα και πολύ σύντομα.

Η απόπειρα να γίνει ομάδα.

Και για εμένα εδώ είναι το κομβικό σημείο. Ο επόμενος προπονητής θα πρέπει να είναι κάποιος με ισχυρή προσωπικότητα. Προσοχή δεν εννοώ κατ’ ανάγκη μεγάλο όνομα. Ισα ίσα. Κάποιος όμως που θα μας έχει δείξει στην καριέρα του, ακόμη κι’ αν αυτή είναι η Μπράγκα και η Μαρίτιμο, ή η Χετάφε και η Μπιλμπάο, ότι πρώτον έχει τον τρόπο να φτιάχνει ένα ποδοσφαιρικό πλάνο και να το εξελίσσει και δεύτερον ότι έχει έναν τρόπο να διαχειρίζεται προς όφελος της ομάδας, τα όποια βαριά χαρτιά έχει η ομάδα του. Είναι βέβαιο ότι όποιος κι’ αν είναι αυτός, όσο κι’ αν ακούγεται οξύμωρο, θα χρειαστεί τον Γενάρη δύο τρεις μεταγραφές.

Παρά το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχει 40 παίκτες, είναι βέβαιο ότι όποιο πλάνο κι’ αν εκπονηθεί τώρα με αυτούς τους 40 θα έχει έλλειμμα σε δύο τρεις θέσεις με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δίνω ένα παράδειγμα για να γίνω κατανοητός. Αν ο προπονητής θέλει το build up να ξεκινά από πίσω και τον τερματοφύλακα, ο Ολυμπιακός θα έχει επιτακτική ανάγκη να πάρει ένα τερματοφύλακα που να είναι πολύ καλός με τη μπάλα στα πόδια γιατί τέτοιος δεν υπάρχει στο ρόστερ.

Αυτό όμως είναι το εύκολο, το να προσθέσεις δηλαδή 2-3 κομμάτια για να φτιάξει το παζλ ο προπονητής. Το δύσκολο θα είναι να μπορέσει να αξιολογήσει 40 παίκτες (συν αυτούς τους 2-3 που θα θελήσει να φέρει) σε σύντομο χρονικό διάστημα και μετά να κόψει τουλάχιστον 15 και το club να βρει τρόπο να τους… στείλει. Είναι αδύνατον μία ομάδα κι’ ένας προπονητής να δουλέψει σοβαρά με 40 παίκτες στην προπόνηση. Αδύνατον! Και είναι αδύνατον ο Ολυμπιακός να βελτιωθεί αισθητά όσο θα συνεχίζει να έχει ο προπονητής κάθε μέρα στο Ρέντη 40 παίκτες, να κάνει προπονητικό διπλό και να μένουν έξω και να κοιτούν 15 ποδοσφαιριστές. Δεν θα γίνει δουλειά, δεν θα γίνει ομάδα, δεν θα υπάρξει καλό κλίμα στα αποδυτήρια, δεν θα υπάρξει κέφι και διάθεση για δουλειά και θα υπάρχουν τουλάχιστον 15 ξινισμένα πρόσωπα, όπως κι’ αν διαχειριστεί την κατάσταση, ο όποιος προπονητής. Και νομίζω είναι εύκολο να το καταλάβουν όλοι αυτό.

Εξηγώ όμως για να γίνω κατανοητός. Ο Ντε Λα Φουέντε έπαιξε πέρυσι στην Μαρσέιγ πάνω από 20 ματς και ήρθε στον Ολυμπιακό για να γίνει βασικός, να παίξει 40 ματς, να πάει Μουντιάλ με τις ΗΠΑ, στις οποίες παίζει και να εξελίξει το ταλέντο του. Ηδη κόπηκε από την ευρωπαϊκή λίστα και σπάνια θα χωρά και στις αποστολές, όχι στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Ποιος προπονητής μπορεί να κερδίσει αυτόν τον παίκτη; Κανείς.

Αλλά ας δούμε κι’ ένα άλλο παράδειγμα. Ο Ολυμπιακός ανανέωσε τον Ελ Αραμπί με πολύ ζόρι, επίμονες προσπάθειες και 2 εκατ. ευρώ το χρόνο αμοιβές, στις αρχές του καλοκαιριού. Ο Ολυμπιακός έκανε μεγάλη προσπάθεια για να φέρει τον Ουι Τζο, ο οποίος δεν ήθελε να έρθει στην αρχή, ο οποίος ήταν βασικός στο γαλλικό πρωτάθλημα, είναι βασικός στην Εθνική Νότιας Κορέας με παρτενέρ τον Σον της Τότεναμ. Ο Ολυμπιακός τώρα πήρε τον Μπακαμπού που έπαιξε επίσης πάνω από 20 ματς με τη Μαρσέιγ πέρυσι και ήρθε στην Ελλάδα για να γίνει βασικός και φυσικά πήρε και τον Αμπουμπακάρ Καμαρά στην αρχή του καλοκαιριού από τον Αρη. Από όλους αυτούς θα παίζει ένας βασικός. Αντε να πούμε ότι ένας ακόμη θα παίξει αρκετά. Οι άλλοι δύο; Μονίμως εκτός αποστολής ο ένας και σπάνια σε αυτήν ο άλλος. Ποιος προπονητής μπορεί να τους κερδίσει αυτούς, τους όποιους δύο θα περισσεύουν; Κανείς.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν έχει έναν πολύ πιο δύσκολο δρόμο, από αυτόν που νομίζουν αρκετοί για να διανύσει. Δεν είναι τόσο απλό όσο πιστεύουν κάποιοι, απλώς χρειάζεται ένας καλός προπονητής να τους κάνει ομάδα. Χρειάζονται πολλά περισσότερα, μα πρώτα και πάνω από όλα χρειάζεται να εκπονηθεί το αγωνιστικό πλάνο, το σχέδιο, πάνω στο οποίο θα δουλέψει αυτός ο Ολυμπιακός. Χωρίς αυτό και ο Ολυμπιακός και η επένδυση θα πέσουν στα βράχια…