Ο Άρης δικαιώθηκε από το ίδιο το ποδόσφαιρο

• Ο Πάρντιου έσκισε το manual
• MVP είναι ο Μάνου Γκαρθία

Στην Ελλάδα έχουμε την τάση προσέγγισης των πραγμάτων λογαριάζοντας και τον οικονομικό παράγοντα. Προσωπικά, δεν συγκρατήθηκα. Κατά το transfermarkt, η χρηματιστηριακή αξία της 11αδας του Ολυμπιακού που παρατάχθηκε στο «Κλ. Βικελίδης» ανέρχεται στα 59.5 εκατομμύρια ευρώ. Η αντίστοιχη του Άρη ήταν κατά (περίπου) τέσσερις φορές υποδεέστερη. Ωστόσο, το ποδόσφαιρο δεν είναι λογιστική πράξη. Τα χρήματα είναι το εργαλείο που έχει ανάγκη μια ποδοσφαιρική εταιρία αλλά το συναίσθημα είναι το λάδι που χρειάζεται η μηχανή για να λειτουργήσει. Το συναίσθημα καλλιεργείται μέσα από την προσωπικότητα των παικτών, την πειθώ του προπονητή και την αντίδραση των φιλάθλων στην κερκίδα. Ο Άρης είχε σε τρομερή επάρκεια αυτά τα τρία στοιχεία. Ποδοσφαιριστές με αθλητικό εγωισμό, έναν Βρετανό με την κουλτούρα και την τρέλα του και αρκετές χιλιάδες φιλάθλων οι οποίοι πίστεψαν περισσότερο στην ανατροπή.

Παρεμπιπτόντως, τα άτομα της δικής μου συνομοταξίας (των προληπτικών) μάλλον χαμογέλασαν χθες. Πριν τον περσινό αγώνα των δύο ομάδων στην κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος ο Άρης είχε αναδειχθεί ισόπαλος (0-0) με τον ΠΑΟΚ στο «Κλ. Βικελίδης» με νέο προπονητή (Χερμάν Μπούργος) στην κερκίδα. Είχε κερδίσει με 3-0 τον Ατρόμητο (τούτη τη φορά τον Λεβαδειακό) κυρίως όμως είχε περάσει με 0-2 από την Τρίπολη όπως συνέβη και την περασμένη εβδομάδα. Και στο δε ματς με τον Ολυμπιακό επικράτησε με 2-1 – και πάλι με ανατροπή!

Ο Άρης δικαιώθηκε από το ίδιο το ποδόσφαιρο. Δεν του άξιζε να αφήσει τίποτε στο χορτάρι παίζοντας μ’ αυτόν τον Ολυμπιακό. Κάποιοι είπαν ότι ο Ολυμπιακός ήταν από καλούτσικος έως υποφερτός στο πρώτο ημίχρονο. Λάθος προσέγγιση. Ήταν αρκετά κατώτερος των περιστάσεων ο Άρης. Γιατί με εξαίρεση τον άξονα και την ευχάριστη έκπληξη της απόδοσης του Μπριαν Νταμπό δεν είχε τίποτε να παρουσιάσει πέραν του κοντοπίθαρου αλλά θαυματουργού Μάνου Γκαρθία καθώς ο Πάπε Σέικ Ντιόπ μπήκε στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο έχοντας πρόβλημα στη συνεργασία του με τους άλλους δύο παίκτες στον άξονα στο πρώτο μέρος. Οι δε πτέρυγες υπολειτούργησαν και παρότι στο πρώτο ημίωρο δόθηκε έμφαση στη δεξιά πλευρά – καθώς από εκεί έγινε το 60% των επιθέσεων – επιθετικά η ομάδα ήταν από κακή έως ανύπαρκτη.

Ο Άντρε Γκρέι έδειχνε φυλακισμένος πίσω από τα σίδερα που του πέρασαν οι δύο στόπερ μαζί με τον Εμβιλά. Κι έτσι οι «κίτρινοι» περιορίστηκαν σ’ ένα ανούσιο παιχνίδι γιατί δεν είχαν τρόπο έκφρασης στην επίθεση. Η δεξιά πλευρά δεν τραβούσε, η αριστερή ήταν για το ανάθεμα και ο άξονας γεμάτος από παίκτες του αντιπάλου. Υπό αυτές τις συνθήκες, ναι ο Ολυμπιακός ήταν υποφερτά καλός αλλά η αλήθεια έλαμψε στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο Πάρντιου έσκισε το manual

Αν το ποδοσφαιρικό σχέδιο διαχωρίζει τους προπονητές, το ίδιο ισχύει και με την τόλμη τους στη διάρκεια ενός αγώνα. Στην προκειμένη περίπτωση ο Άλαν Πάρντιου δεν θέλησε να ζήσει ακολουθώντας με πίστη τα ποδοσφαιρικά δόγματα. Αντικαθιστώντας τον Άντρε Γκρέι στο 60ο λεπτό ουσιαστικά έσκισε το manual. Εκ του αποτελέσματος, πολλοί θα πουν ότι ο Βρετανός πήρε τη σωστή απόφαση, κρίνοντας από την επιδραστικότητα του Λούις Πάλμα και το γκολ που πέτυχε.

Κι όμως, ανεξαρτήτου αποτελέσματος ο Πάρντιου πήρε τη σωστή απόφαση. Γιατί η ομάδα του είχε μεγαλύτερη ανάγκη από ένα «ζιζάνιο», όπως ο επιθετικός από την Ονδούρα, από το βαρύ κορμί του Τζαμαϊκανού. Στη θέση που βρισκόταν ο Άρης έπρεπε να κάνει αντάρτικο. Τακτικά, ο Πάλμα παραμένει απείθαρχος, συνεχίζει να ξοδεύει την ενέργειά του σε μη ουσιαστικά τρεξίματα αλλά το πάθος και ο ενθουσιασμός που βγάζει είναι πηγή έμπνευσης για τους υπόλοιπους. Κατευθύνεται περισσότερο από τη νεανική αφέλεια και τη φιλοδοξία αλλά έχει καταφέρει να βάλει τη σφραγίδα του σ’ αυτή την ομάδα. Κι έτσι ο Άρης αύξησε το επίπεδο ταχύτητας της επιθετικής γραμμής. Αυτό χρειαζόταν για να αναδειχθεί η ανεπάρκεια της αμυντικής τετράδας του αντιπάλου. Στην πραγματικότητα, αυτή φάνηκε από τη στιγμή που ανέβηκε ο Χουάν Ιτούρμπε με συνέπεια ο Βρσάλικο να παραμείνει στο παιχνίδι λόγω ονόματος γιατί τα μαρκαρίσματα που έκανε ήταν για κάρτες.

MVP είναι ο Μάνου Γκαρθία

Τουλάχιστον στα τελευταία χρόνια, ο Άρης δεν είχε ποδοσφαιριστή σαν τον λεγάμενο. Θαρρείς και η μπάλα είναι κολλημένη στα πόδια του, ότι έχει μάτια και στον… πισινό του. Παράλληλα δικαιώθηκαν οι προπονητές που εκτίμησαν ότι πρέπει να παίζει δίπλα στον αμυντικό χαφ γιατί ο τύπος θέλει να έχει την μπάλα στα πόδια του, να είναι ο play maker της ομάδας γιατί μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτόν τον ρόλο. Ήταν τουλάχιστον τέσσερις οι 40αρες μπάλες που έκανε δημιουργώντας προϋποθέσεις σωστής επίθεσης και εξυπηρετώντας το πλάνο της απομόνωσης ακραίου επιθετικού για να παίξει ένας εναντίον ενός. Τη δε γλυκιά «σεντρούλα» που έκανε στο δεύτερο γκολ, επίσης δεν την βλέπαμε συχνά στο «Κλ. Βικελίδης». Συνήθως, είτε έβγαινε μεγάλη είτε κοντή. Τέτοια απλότητα, σίγουρα, δεν υπήρχε.

Αντί επιλόγου, δύο-τρεις παρατηρήσεις…

1.Δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση για την πλειοψηφία των Ελλήνων διαιτητών αλλά εφόσον έρχονται ξένοι να έχουν μια αξία. Το δίδυμο των Ούγγρων (σε χορτάρι και VAR) έχουν χάσει τη φάση στο τέρμα του Ολυμπιακού η οποία ξεκινά με φάουλ υπέρ του Άρη εκτός περιοχής των Πειραιωτών. Έχουν χάσει μαρκαρίσματα για κάρτες και δεν έχει τιμωρηθεί κανείς εκ των Μανωλά, Μπα που προσπαθούν να σηκώσουν με τσαμπουκά τον Λούις Πάλμα (στο κέντρο του γηπέδου).

2.Πέρυσι ο Ντάνιελ Μαντσίνι τελείωσε το Πρωτάθλημα με πέντε γκολ και ισάριθμες ασίστ. Μέχρι στιγμής σε εννιά αγώνες έχει τρία γκολ και δύο ασίστ. Οπότε η χρονιά του είναι αυτή που διανύουμε.

3.O Άρης μπήκε στην τροχιά που έπρεπε να είναι. Οι επόμενοι τέσσερις αγώνες θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τη φετινή φιλοδοξία του απέναντι σε Βόλο, Παναθηναϊκό (εκτός) και ΑΕΚ, Ιωνικό (εντός).