Τον Μανωλά μην τον κλαις και κυρίως μην τον λοιδορείς

Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ποτέ ότι θα χρειαζόταν να "υπερασπιστώ" τον Κώστα Μανωλά ή τουλάχιστον θα στεκόμουν απέναντι και θα απορούσα με όλους όσοι φωνάζουν και χασκογελούν στα social media με ατάκες τύπου "τι έγινε Κωστάκη; σε διώχνουν από τον Ολυμπιακό;".

Δεν ζω στο συννεφάκι μου - τουλάχιστον όχι όλες τις ώρες της ημέρας. Ξέρω πως ο Κώστας Μανωλάς είναι κόκκινο πανί για τους φίλους - κυρίως - της ΑΕΚ, για τους γνωστούς λόγους: ένας παίκτης που μεγάλωσε στην Ένωση, κουβαλώντας το βαρύ όνομα του θείου του Στέλιου, αποφάσισε όχι μόνο να εγκαταλείψει την κιτρινόμαυρη φωλιά, όχι μόνο να μετακομίσει στον Ολυμπιακό, αλλά να συμπεριφέρεται και να ενεργεί εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, σαν να ήταν πάντα εκεί. Σαν να μην φόρεσε ποτέ την φανέλα με τον δικέφαλο. Σχεδόν σαν να ήθελε να διαγράψει εκείνο τον καιρό από το μυαλό του, αλλά και τα κατάστιχα της ποδοσφαιρικής ιστορίας.

Για τον μέσο αεκτζή, και ίσως όχι μόνο, όταν ένας ποδοσφαιριστής φεύγει από την ομάδα, (θέλει να) αφήνει ένα κομμάτι της καρδιάς του εκεί, κι έχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού την επιστροφή σε αυτή. Once AEK, always AEK, ένα πράγμα.

Όχι για τον Κώστα Μανωλά. Και αυτό είναι κάτι το ασυγχώρητο για τους κιτρινόμαυρους οπαδούς. Είναι εχθρός, και θέλουν να έχει την χειρότερη (ποδοσφαιρικά) κατάληξη.

Τις τελευταίες ημέρες (νομίζουν πως) οι προσευχές τους εισακούστηκαν καθώς ο Ολυμπιακός αποφάσισε ότι δεν τον χρειάζεται πλέον στο ρόστερ κι έτσι ο Έλληνας στόπερ, 9 μήνες μετά την επιστροφή του στο Λιμάνι, ξαναφτιάχνει βαλίτσες.

Και άρχισαν οι πανηγυρισμοί και οι ειρωνείες για την... κατάντια και τον ξεπεσμό του Μανωλά.

Ότι δηλαδή θα παίξει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για 2 χρόνια, σε ένα πρωτάθλημα που κατά πως φαίνεται, στα 31 του χρόνια δεν θα τον δυσκολέψει και σίγουρα δεν θα έχει πάνω από το κεφάλι του τον κάθε κάφρο να του φωνάζει σαν άλλο gps "εδώ είναι Πειραιάς! Εδώ είναι Τούμπα! Εδώ είναι Λεωφόρος! Εδώ είναι Φιλαδέλφεια!". Θα εισπράξει 5 εκατομμύρια ευρώ, θα κάνει παρέα με τον Πιάνιτς και θα έχει τεχνικό διευθυντή τον Ζελενίτσα.

Εντάξει, ούτε κι εγώ τον είχα ποτέ στη λίστα "Ποδοσφαιριστές που θα αγαπώ μέχρι το τέλος του κόσμου ", αλλά ειλικρινά, και αντικειμενικά όλα τα παραπάνω, δεν δίνουν καμία αφορμή για χαιρεκακία. Το αντίθετο θα έλεγα.

Ο Μανωλάς θα πάρει ένα πολύ καλό - μάλλον - τελευταίο συμβόλαιο και θα επιστρέψει, κατά πάσα πιθανότητα, στην Ελλάδα για να κάνει το επόμενο, ίσως εκτός γηπέδων, επαγγελματικό του βήμα. Αυτό δηλαδή, που όλοι οι ποδοσφαιριστές έχουν ως τελικό στόχο.

Αλλά αν σας βολεύει, πανηγυρίστε ελεύθερα. Ξαναδείτε όμως σε κάποιο λεξικό τον όρο της λέξεως "κατάντια".