ΑΕΚ: Στου πεπρωμένου την περιπέτεια, είσαι ο ήλιος σ' όλη τη διαδρομή μου...

• «Ήρθαμε άστεγοι, φτωχοί από την άβυσσο, παλέψαμε και χτίσαμε Παράδεισο»!

Μα δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω, δεν θα το πετύχουμε ποτέ, όσα ζήσαμε να ξαναζήσουμε, δίχως τίποτα να αλλάξουμε απ' αυτό που μας έφερε ως εδώ. Αν υπήρχε μια τέτοια δυνατότητα, να σου δίνε -λέει- την ευκαιρία ο Θεός, να κάνεις κάτι να ανταμώσεις (εκεί που θες έστω για λίγο) με αγαπημένο πρόσωπο, τι δώρο θα 'τανε αυτό για όλο τον κόσμο... Το μεγαλύτερο και εμείς οι ΑΕΚτζήδες τούτες τις μέρες, όλο αυτό το καιρό, τα τόσα πολλά χρόνια αναμονής, θα δίναμε και δέκα χρόνια απ' τη ζωή μας για μια στιγμή, για μια τέτοια στιγμή κατά την οποία θα μας δινόταν η ευκαιρία να φτιάξουμε ένα μεγάλο αντάμωμα με τόσα αγαπημένα πρόσωπα που δεν θα είναι ανάμεσά μας και δεν θα είναι αύριο στην γιορτή μας!

• Ιστορίες από της Φιλαδέλφειας τα μέρη

Συγχωρέστε με μα μου είναι αδύνατο να το διαχειριστώ όλο αυτό. Δεν μπορώ να ανταποκριθώ όπως πρέπει και θα απαιτείται. Είναι πάνω από εμένα, από τα συναισθήματά μου, δεν ξέρω πως θα βγει αυτή η νύχτα, η δική μας νύχτα, πόσο θα αντέξουμε και αν... Δεν έχω καταφέρει να βάλω σε τάξη την καρδιά μου, να κάνω το μυαλό μου να πηγαίνει μόνο στη χαρά, συνέχεια κυλάει ένα δάκρυ, συνέχεια τα μάτια είναι υγρά... Όσο οι ώρες πλησιάζουν για να ανοίξουν οι πόρτες του σπιτιού μας, τόσο τα πρόσωπα που δεν υπάρχουν, το μυαλό μου γεμίζουν και το κυριεύουν...

Είδα ξανά, έπειτα από καιρό, τον πατέρα μου στον ύπνο. Όχι σαν όνειρο μα σα συνέχεια της σκέψης που ήθελα να ζήσω. Να κοιταζόμαστε στα μάτια και ο χρόνος να παγώνει με φόντο το απόλυτα κίτρινο και νέο μας γήπεδο. Κι όταν περπατώ στα στενά της πόλης μας, στη δική μας γειτονιά, στρίβω από δρόμο και βγαίνω Δεκελείας, το μάτι μου σα να με... γελά: σε μηχανάκι πάνω ο Ανέστης είναι κι αυτός κοντά και μου χαμογελά και από μακριά βλέπω τον Θέμη με το «μαγκάγκι» τον Σπύρο αγκαλιά.

Στ' αλήθεια με πιάνει λίγο η καρδιά μου. Σκιάζομαι και χαίρομαι ταυτόχρονα με αυτά. Φτάνει η ώρα της μεγαλύτερης χαράς μας και όμως τα μάτια δεν σταματούν να είναι υγρά... Ας είναι διάολε, έτσι μας πρέπει, είναι η απόδειξη θαρρώ πως μέσα από εμάς το ζουν κι αυτοί. Μπορεί πάλι να είναι της επιθυμίας και λαχτάρας η απόγνωση, μα δεν με νοιάζει, δεν με πειράζει, δε με χαλάει... Έστω κι έτσι λίγο χαίρομαι. Γι' αυτό επιλέγω άλλωστε αργά, λίγο πριν τα χαράματα, μετά τις 3 το πρωί και πριν τις 5, να περπατώ στης πόλης μας τα στενά, τότε τους βλέπω και μου γελάνε, τότε τους ζω ξανά μα και ξανά!

«Ήρθαμε άστεγοι, φτωχοί από την άβυσσο, παλέψαμε και χτίσαμε Παράδεισο»!

Τόσα χρόνια στης Φιλαδέλφειας τα μέρη, γύρω από το οικόπεδο, στα χώματα, με τα γνωστά, φιλικά, αδερφικά πρόσωπα και όμως αυτό που ζω και αντικρίζω (για να χαρούμε και λίγο αφού πιο πάνω σας... μαύρισα) δεν έχει προηγούμενο για να το εξηγήσω. Ούτε σ' εκείνο το μαγικό τριήμερο του 2018 με φιέστα για πρωτάθλημα και ευρωπαϊκό τίτλο δεν τους συνάντησα με τόση ευτυχία μέσα και έξω τους. Πρόσωπα χαρούμενα: θαρρείς και όλα είναι τέλεια. Ποτέ δεν είναι ειδικά για μας... Λες και δια μαγείας, με μια κίνηση, με ένα γήπεδο, λύθηκαν προβλήματα υγείας, ζωής, βιοπορισμού! Όχι δεν έγινε δυστυχώς...

Όμως αυτό μεταδίδεται απ' όλους σε ολόκληρη την πόλη. Προχωράς και βλέπεις ήδη χιλιάδες στη διάρκεια της μέρας να το επισκέπτονται και να το καμαρώνουν. Ευτυχισμένοι άνθρωποι, χαρούμενες φατσούλες, μικρές και μεγάλες, φορούν την κιτρινόμαυρη και τα κασκόλ τους, λες κι έχει ματς και πάνε να Τη δούνε... Αυτό το «γεια σου αδερφέ μου, τι ζούμε», ακούγεται υπέροχα και συνεχώς, λες και είναι όλοι συνεννοημένοι μεταξύ τους και σε ότι ακριβώς θα πούνε. Σε σταματούν με τόση αγάπη, «έλα ρε Τσακ, κάτσε να σου πω» και η κάθε ιστορία βγάζει και δάκρυ, και γέλιο, και καταλήγει σε αγκαλιά και «σ' αγαπώ»!

Η ώρα έφτασε αδέρφια της πιο όμορφης (κιτρινόμαυρης) φυλής. Το... γαλατικό χωριό απέκτησε το κάστρο του και οι τρελοί... γαλάτες το σπίτι μας! Η ΑΕΚ επέστρεψε στης Φιλαδέλφειας τα μέρη και αύριο θα ζήσουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί καν, ή να το 'χει ονειρευτεί. Εκεί θα ανταμώσουμε και πάλι, εκεί θα γίνουμε οικογένεια ξανά, εκεί τα όνειρα δεν έχουνε ταβάνι, εκεί θα είμαι εγώ, θα 'σαι κι εσύ... Όλοι μαζί μια αγκαλιά για την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως, εμείς στις θέσεις μας και όλοι οι άλλοι από ψηλά, να ζουν το ίδιο όνειρο με (και μέσα από) εμάς.

Δεν πληρώνεται αυτό με τίποτα. Όσα ζούμε χωρίς ακόμη να 'χουμε μπει δεν είναι απλά μοναδικά, είναι ασύγκριτα με οτιδήποτε σε παγκόσμιο επίπεδο, άλλωστε δεν υπάρχει αντίστοιχο προηγούμενο και μακάρι να μην υπάρξει και επόμενο για ομάδα και οπαδούς! Όπως λέει και ένα τραγούδι για την Νέα Φιλαδέλφεια (μουσική Θάνος Γεωργούλας, στίχοι Κώστας Τερζάκης, τραγούδι Κώστας Μακεδόνας): «ήρθαμε άστεγοι, φτωχοί από την άβυσσο, μόνο όνειρα και ελπίδα είχαν μείνει, μα παλέψαμε και χτίσαμε παράδεισο, τη φουρτούνα εμείς την κάναμε γαλήνη! Μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, βρήκε νόημα και χώρο η ζωή μου και στης καρδιάς μου την περιπέτεια, είσαι πάντα αγαπημένη μου μαζί μου, μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, ξαναβρήκαμε την Άνοιξη ψυχή μου, στου πεπρωμένου την περιπέτεια είσαι ο ήλιος σ' όλη τη διαδρομή μου»...

Υγ: Ήταν 10 Μαρτίου του 2017 όταν έγραψα σε τούτο το χώρο, στο λατρεμένο κορυφαίο αθλητικό site της χώρας, το blog «Πατέρα πάμε ''σπίτι'' μας, στην πόλη μας!». Κατέληγε εκείνο το κείμενό μου ως εξής: «Λοιπόν πατέρα την Κυριακή πάμε «σπίτι» μας πάλι, στην πόλη μας! Να κατέβουμε σιγά, σιγά από τον Περισσό, να περάσουμε την γεφυρούλα, να στρίψουμε στο στενάκι δεξιά και μέσα απ' το παρκάκι, να κοιτάξουμε ξανά την «Σκεπαστή», να κοντοσταθούμε και πάλι να το κοιτάξουμε με δέος... Ε, πατέρα; Θα μου κρατάς ξανά το χέρι;». Δεδομένα και κυριολεκτικά το γνωρίζουμε καλά πως δεν θα μου κρατάει το χέρι. Ωστόσο από τότε έως σήμερα, από τα... μπάζα έως τη δημιουργία του από τον Δημήτρη Μελισσανίδη (που δεδομένο ΜΟΝΟ αυτός μπορούσε και το κατάφερε κόντρα σε όλους έως το τέλος), έχουμε πάει εκεί μαζί πολλές φορές, τα 'χουμε συζητήσει, τα βρήκαμε και για τον Μπάγεβιτς που τσακωνόμασταν... Για όλα εμείς μιλήσαμε και νομίζω πως ένιωσα ξανά το χέρι στην παλάμη, ειλικρινά νομίζω το ένιωσα να συμβαίνει. Μου έδωσε τη σκυτάλη, να κάνω εγώ αυτό που έκανε εκείνος με το παιδί που έχει το όνομά του. Εννοείται πως θα γίνει, όπως ακριβώς μου το 'χε κάνει και εκείνος, να νιώθει μόνο για να μείνει για ΠΑΝΤΑ όπως έμεινε σε μένα. Πατέρα το γήπεδο έγινε ντε, θα τα πούμε εκεί, αύριο, στις 20:00, σ' αγαπώ για πάντα...