ΑΕΚ: Μια ιστορία πατέρα και γιου που θα πω χίλιες φορές στις κόρες μου

• Ο καλύτερος χειρότερος πίνακας του σκορ σε ευρωπαϊκό γήπεδο
• Μια ιστορία που θα πω χίλιες φορές στις κόρες μου

Πρέπει να είχα φάει τα αυτιά του πατέρα μου για μέρες, για εβδομάδες. To ιστορικό μου σε γήπεδα Α’ Εθνικής μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1992 είχε μία επίσκεψη στο ΟΑΚΑ για ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι του Παναθηναϊκού, και μία στο Καραϊσκάκης για ένα Ολυμπιακός-Καλαμαριά. Οι επισκέψεις αυτές έγιναν με άλλους συγγενείς, όχι με τον πατέρα μου. Ο πρώτος (συγγενής) ήταν Παναθηναϊκός, ο δεύτερος Ολυμπιακός. Ουσιαστικά, με πήγε δηλαδή ο καθένας στο γήπεδο της ομάδας του.

Πέρασα τέλεια και τις δύο φορές, ναι, αλλά εγώ ακόμα δεν είχα πατήσει στη Φιλαδέλφεια. Δεν ήξερα πώς φαίνονται απ’ την κερκίδα τα περίφημα στρογγυλά (τότε) δοκάρια του Νίκος Γκούμας. Και πέθαινα να μάθω. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να πάω εκεί με τον πατέρα μου, και γιατί δεν μπορούσα να πάω μόνος και γιατί δεν υπήρχε άλλος ΑΕΚτζής στο σόι μου. Βλέπετε, τα αντικειμενικά προβλήματα εδώ ήταν δύο: ο μπαμπάς μου δεν ήταν αυτό που λέμε γηπεδικός, και το κυριότερο, δεν ήταν ΑΕΚ! Ένα από τα πρώτα Σάββατα του Σεπτεμβρίου του 1992 (ή μήπως ένα από τα τελευταία του Αυγούστου;), το κάστρο έπεσε, ο μπαμπάς είπε το ναι. Δεν θα κοιμόμουν εκείνο το βράδυ. Η ΑΕΚ υποδεχόταν το επόμενο μεσημέρι τον Αθηναϊκό, εύκολο ματς, σίγουρα χωρίς ντράβαλα στην εξέδρα. Μου κοβόταν η ανάσα και μόνο στην ιδέα ότι θα είμαι εκεί.

Ένα μικρό πρόβλημα που προέκυψε είναι ότι νομίζαμε ότι το ματς ξεκινάει δυο ώρες αργότερα απ’ ό,τι όντως ξεκινούσε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φτάσουμε έξω από το γήπεδο περίπου στο 75’ του ματς. Το σοκ και το δέος στο παιδικό μου κεφάλι ήταν τέτοια που θα μπορούσα να κάτσω εκεί, ακίνητος, έξω από τη θύρα των επισήμων, να ακούω τις φωνές του κόσμου για άλλα δεκαπέντε λεπτά, και να είμαι ευτυχισμένος. Μπροστά μου είχα έναν τοίχο, μασίφ τοίχο όπως θα θυμούνται καλά οι σύντροφοι, αλλά ήταν σαν να βλέπω το χορτάρι. Και τα στρογγυλά δοκάρια εννοείται.

Ο καλύτερος χειρότερος πίνακας του σκορ σε ευρωπαϊκό γήπεδο

Οι άνθρωποι στις θύρες μάς άφησαν να περάσουμε έτσι. Πιθανότατα θεώρησαν ότι ήμασταν ήδη μέσα και ότι είχαμε βγει για κάποιον έκτακτο λόγο. Πού να φανταστούν; Δεν θυμάμαι το νούμερο της θύρας, θυμάμαι ότι ήμασταν δεξιά από τους επισήμους. Κι ότι το μάτι μου έπεσε κατευθείαν σε μια γωνιά που σημειολογικά θα σημάδευε για πάντα το Γκούμας (και την ΑΕΚ) στο μυαλό μου: στον φωτεινό πίνακα που κατάφερνε να είναι ό,τι πιο αναλογικά digital είχα δει στη σύντομη ζωή μου. Στο ΟΑΚΑ και το Καραϊσκάκη για παράδειγμα, υπήρχαν από δύο τιμιότατα και ευμεγέθη μάτριξ, σε κάθε πέταλο του γηπέδου.

Εμείς είχαμε έναν τσουρούτικο πίνακα που έγραφε ΑΕΚ και Φιλοξενούμενοι, σε μια γωνιά αριστερά πάνω από την 21 όπως την κοιτούσες από απέναντι. Δίπλα από κάθε λέξη, υπήρχε και ένας αριθμός. Μόλις μπήκαμε στο γήπεδο, υπήρχε το 5 δίπλα από την ΑΕΚ και το 1 δίπλα από το Φιλοξενούμενοι.

Η χαρά μου για την ευρεία νίκη επί του Αθηναϊκού ήταν μεγαλύτερη από την τεράστια, το εμπεδώσατε, χαρά μου που ήμουν πια εκεί, γιατί στα 9 μου (και στα 19 μου), το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο ήταν να κερδίζει η ΑΕΚ. Δεν ήμασταν τυχεροί να δούμε έστω ένα γκολ ακόμα εκείνο το απόγευμα, αλλά αυτό ήταν παντελώς αδιάφορο.

Αυτή ήταν η πρώτη από τις όχι και λίγες φορές που τράβηξα τον πατέρα μου στα Φιλαδέλφεια για να δούμε μπάλα, και όχι θλιμμένα ζωάκια στον ζωολογικό κήπο. (Το κάναμε κι αυτό μια δυο φορές). Πήγαμε μαζί στη μεγάλη, ούμπερ καλτ φιέστα με το τρενάκι το 1994, είδαμε ένα σπουδαίο φιλικό ημίχρονο απέναντι στη Λέστερ του Ζαγοράκη, αποθεώσαμε τον Ντράγκαν Τσίριτς να σκοράρει σε άδειο τέρμα στο ζέσταμα πριν το πρώτο του φιλικό με τα κιτρινόμαυρα στο Ν. Γκούμας, ε δεν είδαμε και λίγα.

Μια ιστορία που θα πω χίλιες φορές στις κόρες μου

Αγάπησα τον πατέρα μου ακόμα περισσότερο μέσα από αυτή την όχι και άνετη για τον ίδιο διαδικασία του να σέρνεται στην έδρα μιας ομάδας που δεν υποστηρίζει (αν και τελικά την υποστήριζε, κόλλησε το μικρόβιο, ή με αγαπούσε τόσο πολύ πια που έδειχνε να συμπάσχει σε γκολ υπέρ και γκολ κατά). Τον αγάπησα όμως ΠΟΛΥ περισσότερο μετά από ένα δευτεριάτικο ΑΕΚ-Ηρακλής 2-2.

Μιλάμε για μια αδιανόητη επαναφορά του Ηρακλή σε ένα ματς πρωταθλήματος της σεζόν 1997-98, στο οποίο ο Άντον Ντόμπος έχει κάνει το 2-0 αργά στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά ο ‘γηραιός’ καταφέρνει να ισοφαρίσει από το πουθενά, με δύο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο. Ο κόσμος ξεράθηκε, πάγωσε, εγώ στ’ αλήθεια δεν είχα κουράγιο να κατέβω τα σκαλιά της 8-12.

Σημαντική λεπτομέρεια. Αρκετοί από εσάς θα θυμάστε, ότι ανεβαίνοντας από τα δεξιά τα σκαλιά στην περίφημη θύρα πάνω από τη Σκεπαστή, υπήρχε ένα κάπως επικίνδυνο ρήγμα κάτω στο τσιμέντο λίγο πριν φτάσει κανείς στα καθίσματα. Δεν ήθελε και πολύ να κολλήσει κάνα πόδι εκεί, και να ‘χουμε δράματα 10-15 μέτρα πάνω από το έδαφος.

Τέλος πάντων, αδειάζοντας αποσβολωμένοι την κερκίδα μετά την αναπάντεχη γκέλα, μπροστά ο κυρ Τάσος και πίσω εγώ, γίνεται το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να γίνει. Ο πατέρας μου σταματάει λίγο πριν το ρήγμα για να το αποφύγει, προκαλώντας μια μικρή καραμπόλα πίσω μας, αφού το πλήθος έρεε προς τα σκαλιά με τη μεγάλη φόρα της απογοήτευσης. Τότε λοιπόν, ένας από τους πιο τσαντισμένους της καραμπόλας άρχισε να τον βρίζει και κόντεψε να τον μουντάρει. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσε ο κυρ Τάσος αν δεν ήμουν εγώ μπροστά, αλλά ξέρω πώς αντέδρασε επειδή ήμουν μπροστά.

Γύρισε στον αγριεμένο τύπο με ένα ήρεμο χαμόγελο, ζήτησε συγγνώμη για την αναστάτωση και του είπε κάτι τύπου “σε καταλαβαίνω ρε αδερφέ, κι εγώ τσακισμένος είμαι από το ματς, δεν βλέπεις; Δεν μπορώ να περπατήσω σαν άνθρωπος”. Αμέσως μετά γύρισε σε μένα και χαμογέλασε, σαν να μου λέει μην αγχώνεσαι, συμβαίνουν αυτά, εσύ να είσαι από αυτούς που απαντάνε ευγενικά, όχι από αυτούς που τραμπουκίζουν. Και αμέσως κατεβήκαμε δίπλα δίπλα τις σκάλες, με προσεκτικά βήματα, αργά, αλλά όχι τόσο αργά ώστε να προκαλέσουμε πάλι κίνηση και νεύρα.

Εγώ ΑΕΚ απο επιλογή, αυτός ΑΕΚ από αγάπη.