Αλλο Αστέρας άλλο... καθυστέρας

Μπορείς να βλέπεις έναν αγώνα ως οπαδός, μπορείς να τον βλέπεις και ως φίλος του αθλήματος. Εν προκειμένω του ποδοσφαίρου που όταν είναι καλό σε γλυκαίνει πολύ, όταν είναι κακό έχει το...μαύρο του το χάλι. Όταν το βλέπεις ως οπαδός είσαι στη λογική: ”Τα ποντάκια να μπαίνουν στο ταμείο και πάμε παρακάτω”. Δεν το έχουν όλοι αλλά οι περισσότεροι. Για παράδειγμα ο Ολυμπιακός δεν μας έβγαλε τα μάτια (με την καλή έννοια) με την απόδοση του στο Ηράκλειο, αλλά κέρδισε με ανατροπή μάλιστα και υποθέτω οι περισσότεροι φίλοι του έκαναν το σταυρό τους και είπαν “πάμε παρακάτω”.

Τίποτα λάθος δεν υπάρχει σε αυτή την προσέγγιση πιστεύω. Το λάθος θα είναι να προσπαθήσεις να πείσεις και τους άλλους ότι ο τρόπος που κερδίζεις βαθμούς ακόμα και αν τα ματς σου ταλαιπωρούν τη μπάλα, είναι ο σωστός ή πρέπει να μας αρέσει κιόλας. Θεμιτό να μη θέλεις να χάνεις, μη μας πρήζεις όμως ότι πρέπει και να αγαπήσουμε κιόλας την ταλαιπωρία. Και μη μου βαφτίζεις το κρέας-ψάρι (ή και ανάποδα τέλος πάντων).

• Η ΑΕΚ έρχεται, ο Παναθηναϊκός γαντζώνεται

Μέσα στον πλούτο (μέχρι...πονοκεφάλου) των αγώνων του Σαββατοκύριακου, εστιάζοντας στα εντός των συνόρων (δεν βάζω π.χ στην κουβέντα το... Άρσεναλ-Λίβερπουλ ή το Μίλαν-Γιουβέντους) και εκτιμώντας την προσπάθεια του γκρουπ κάθε ομάδας να μαζέψει βαθμούς θα ήθελα κάπου να υπάρχει λίγος σεβασμός και στον έρμο τον θεατή/τηλεθεατή που θα κάτσει να δει ένα ματς.

Εδώ και μέρες είχε ανοίξει η κουβέντα για το πόσο δύσκολο αναμενόταν για τον Παναθηναϊκό με τον Αστέρα Τρίπολης. Λόγω κακής -για τους Πράσινους- και καλής -για τον Αστέρα- παράδοσης τα τελευταία χρόνια, αλλά και του “σφιχτού” αγωνιστικού προφίλ που έχουν επιλέξει οι Αρκάδες αυτή τη σεζόν. Η δυσκολία επιβεβαιώθηκε όντως μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε Αστέρα να είναι όσο συμπαγής θέλει, να παρκάρει μέχρι και νταλίκα με δύο ρυμούλκες μπροστά από το τέρμα της. Δεν υπάρχει κανονισμός που να το απαγορεύει αυτό. Θα έπρεπε όμως να υπάρχει κανονισμός που να απαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά την κοροϊδία.

• Πω πω πω μια ΑΕΚάρα και μην ξεχνάτε: Α.Ε.Κ. σημαίνει επίθεση!

• ΑΕΚ: Ο Σιμάνσκι το αφεντικό του κέντρου και ο αναγεννημένος Λιβάι με Αλμέιδα

Αυτή η κουβέντα βέβαια δεν είναι καινούργια. Γίνεται δεκαετίες τώρα. Δεν θα πάψει όμως να μου προκαλεί μεγάλη απορία, γιατί σε ένα ματς της 7ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος, με στόχο έναν βαθμό, μια ομάδα που μας έχει δώσει άλλη δείγματα τα προηγούμενα χρόνια, πρέπει να μπερδεύει το ποδόσφαιρο με μια κακή παράσταση. Με κακές ερμηνείες, συνεχών “τραυματισμών” και ταλαιπωρίας. Συγχωρέστε με αλλά ο Αστέρας που έχω μάθει να βλέπω είναι αρκετά διαφορετικός. Σωστά συμπαγής και όχι της ¨κωλοτούμπας”, μια ομάδα που διεκδικούσε και έπαιρνε πράγματα με το ποδόσφαιρο και όχι το αντιποδόσφαιρό της.

Επειδή το πιθανότερο είναι να μην καταλάβετε (κάποιοι) ακριβώς αυτά που γράφω εξηγώ. Ο Αστέρας δεν είναι στόχος μου, αλλά η αφορμή για να γράψω για αυτή την κατάρα των αστείων καθυστερήσεων, που μου σπάει τα νεύρα. Το έχουμε δει και από άλλες ομάδες και θα το ξαναδούμε. Η διαφορά (για εμένα) είναι ότι από κάποιες άλλες δεν περιμένω και περισσότερα πράγματα. Επίσης δεν έχει να κάνει η αναφορά και ο εκνευρισμός μου, με το ότι αντίπαλος του Αστέρα ήταν ο Παναθηναϊκός. Σε αυτό τον αγώνα είδα αυτό το χάλι, για αυτόν γράφω. Και στην Κρήτη, για παράδειγμα, ειδικά το πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ κακό σαν συνολικό θέαμα, αλλά για άλλους λόγους και όχι λόγω γελοίων καθυστερήσεων. Τα ίδια έχω πει και έχω γράψει ακόμα και όταν σε ρόλο “αδύναμου” ήταν ελληνικές ομάδες σε ευρωπαϊκό αγώνα και έκαναν τις ίδιες γραφικότητες. Τέλος, μπορώ να αποδεχθώ κάτι τέτοιο -άντε- στο τέλος μιας αναμέτρησης και στις καθυστερήσεις αλλά μη μας σπας τα νεύρα ρε αδερφέ από το πρώτο ημίχρονο.

• Ολυμπιακός: Ο ρόλος Εμβιλά, Γκάρι, Χάμες, Μπακαμπού και Μίτσελ στο πρώτο διπλό

Όταν λοιπόν αυτή την προσέγγιση του παιχνιδιού, που αδικεί την ομάδα του και το υλικό της ο προπονητής της, Ηρακλής Μεταξάς, τη χαρακτηρίζει παθιασμένη και στέκεται κατ επανάληψη στις δηλώσεις του, σε αυτό το...πάθος, τότε το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι στον Αστέρα κάτι δεν πάει τόσο καλά όσο θα δικαιολογούσε το πλάνο και η (συνολική) πορεία της συγκεκριμένης ομάδας. Αφήστε που στο τέλος της ημέρας (και του πρωταθλήματος) τέτοιο ποδόσφαιρο, δεν πιστεύω ότι θα σου προσφέρει πολλά περισσότερα από την απόφαση να χτίσεις μια κανονική ομάδα από την αρχή, την επόμενη σεζόν.

Θα πείτε “ρε μεγάλε τι κόλλημα έφαγες ξαφνικά με τον Αστέρα;”. Πρώτον (και πολύ απλά) στην ηλικία μου μπορώ να τρώω ότι κόλλημα θέλω. Δεύτερον θεωρώ ότι υπάρχει λόγος όταν υπάρχουν κάποιες παραδοσιακές δυνάμεις της “δεύτερης ταχύτητας” του πρωταθλήματος οι οποίες μας επέτρεπαν μέχρι τώρα να βλέπουμε και κάτι διαφορετικό, πέρα από τις μάχες των “μεγάλων”.

Άλλωστε για τα υπόλοιπα όλοι οι καθ ύλην αρμόδιοι συνάδελφοί έχουν αρθογραφήσει αναλυτικά μετά το τέλος της αγωνιστικής. Προσθέτω στα γρήγορα:

• Αξιοσημείωτη, πέρα από την “υγεία”, η ικανότητα του Παναθηναϊκού να ξεφεύγει και από τις παγίδες, όπως αυτή του Αστέρα. Στη διαχείριση της “κοιλιάς”, όταν αυτή έρθει, σε συνδυασμό με το πόσοι θα είναι τότε οι διεκδικητές θα γίνει λογαριασμός.
  
• Η ΑΕΚ είναι περισσότερο μέσα στο παιχνίδι απ όσο τρεις βδομάδες πριν και (κατά τη γνώμη μου) σε πολύ ομαλό ξεδίπλωμα φορμαρίσματος που θα παίξει ρόλο στη διάρκεια της. Και παίζει και αρέσει και κερδίζει.
  
• Το “πάμε βήμα, βήμα και ο Θεός βοηθός” του Ολυμπιακού είναι μια πραγματικότητα αρέσει ή όχι. Το μεγάλο πρόβλημα, στα μάτια μου, είναι το μη καθαρό μυαλό του Μίτσελ που -ούτως ή άλλως- δεν είναι και μάγος της προπονητικής. Ήρθε περισσότερο με ρόλο self coach αλλά μπορεί να χρειαστεί και αυτός έναν. Στην Κρήτη “έπρεπε” να κερδίσει, η νίκη δεν αλλάζει τη ζωή του που θα είναι ζόρικη για καιρό.
  
• Στον ΠΑΟΚ αισθάνομαι ότι το πρόβλημα τους είναι πιο σοβαρό απ όσο πιστεύουν, γιατί κάπου πρέπει κάποιος να καταλήξει ποιος είναι ο στόχος. Αν φτιάχνεται πάλι ομάδα πρέπει να καταλάβει και ο κόσμος ότι θα αποχαιρετήσει για ένα διάστημα τους τίτλους. Αλλά δύσκολα μπορεί να το αποδεχθεί αυτό κάποιος, οπότε η γκρίνια θα μεγαλώνει και οι γκέλες θα αθροίζονται. Την ίδια ώρα κάποιοι θα βλέπουν ότι η Δικέφαλος είναι ομαδάρα αλλά υπάρχει κάποιο συμπαντικό θέμα και δεν είναι στην κορυφή.
  
• Για τον Αρη θα επαναλάβω αυτό που είχα πει όταν ο Πάρντιου, μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού είχε δηλώσει: “Θα ήθελα να αγκαλιάσω έναν-έναν τους οπαδούς μας”. Βάστα μην έρθει η ώρα φίλε Άλαν που θα θέλουν να σε...αγκαλιάσουν αυτοί (έλεγα). Πιστεύω ότι πλησιάζει η ώρα που θα τον χτυπήσει στον ώμο ο Καρυπίδης και θα του ευχηθεί καλή συνέχεια. Η οποία συνέχεια για τον Άρη θα είναι μέσα στα κύματα, από τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης του θεωρεί ότι έχει φτιάξει ρόστερ για πρωταθλητισμό, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτό το πιστεύει ο ίδιος και προφανώς όχι το ποδόσφαιρο.