Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς είναι “ομάδα” ακόμη και στη μέτρια βραδιά του

Στο παιχνίδι απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς συνειδητοποίησε γρήγορα ότι απέναντί του ο Παναθηναϊκός είχε έναν αντίπαλο που έστηνε χαμηλά το αμυντικό του μπλοκ και προσπαθούσε να μην επιτρέψει στους Πράσινους να επιτεθούν από τον κεντρικό άξονα. Σε αυτό το ματς ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν είχε διαθέσιμο τον βασικό του σέντερ φορ, ο οποίος έχει δείξει ικανότητα στους συνδυασμούς με μια επαφή σε μικρούς χώρους, και δεν είχε ούτε τον κεντρικό μέσο που έχει χρησιμοποιήσει περισσότερο στη θέση 10. Χωρίς τον Σπόραρ και τον Τσέριν ο Γιοβάνοβιτς έπρεπε να ποντάρει στον Μπερνάρντ. Μόνο που ο Βραζιλιάνος δεν είχε αρκετό χρόνο με την ομάδα για να την γνωρίσει και αρκετό χρόνο στη θέση για να εξοικειωθεί με αυτή σε σχέση με τους συμπαίκτες που είχε το απόγευμα της περασμένης Κυριακής.

Το μεγαλύτερο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου, όσο δεν υπήρχαν διακοπές λόγω της συμπεριφοράς μιας αντιπάλου που έπαιζε με το χρονόμετρο και έτρωγε λεπτά, ο Γιοβάνοβιτς το πέρασε στην επικοινωνία με τον Μπερνάρντ προκειμένου να του δείξει πού θέλει να κινείται και ποιες επιλογές αντιλαμβανόταν ως καλύτερες σε σχέση με τους συμπαίκτες που είχε ο Βραζιλιάνος και με την τοποθέτηση της αντίπαλης άμυνας. Ο Μπερνάρντ έδειχνε μεγάλη διάθεση να ακούσει και να ακολουθήσει τον προπονητή του, αλλά δεν κατάφερε να βρει τον τρόπο για να “παίξει” στο επιθετικό τρίτο του τερέν και να περάσει μια ποιοτική πάσα ή να ολοκληρώσει έναν συνδυασμό με κάποιον εκ των συμπαικτών. Για μια σειρά από διαφορετικούς λόγους, ο Βραζιλιάνος δεν κατάφερε να μπει στο ματς στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου. Μπήκε περισσότερο όταν οπισθοχώρησε στο τερέν ώστε να βρίσκει χώρο για να υποδεχθεί την μπάλα και να κοιτάξει τις επιλογές του, αλλά δεν βρήκε τρόπο να συνεισφέρει πολύ στο επιθετικό κομμάτι. Και δεν υπήρχε άλλος για να βοηθήσει στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων, με εξαίρεση τον Βέρμπιτς, όσο πρόλαβε να μπει στο παιχνίδι.

Ανεξάρτητα από την αγωνιστική κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι υπόλοιποι, δηλαδή ο Αϊτόρ ή ο Παλάσιος και ο Ιωαννίδης, ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε τρόπο να ολοκληρώσει πολλές οργανωμένες επιθέσεις από τον κεντρικό άξονα διότι του έλειψαν δύο βασικοί συντελεστές της “πεπατημένης” που είχε δημιουργήσει στα προηγούμενα παιχνίδια - ο Σπόραρ και ο Τσέριν.

Κάθε ματς είναι μια διαφορετική ιστορία, με διαφορετικό αντίπαλο και σε διαφορετικό πλαίσιο διεξαγωγής. Δεν προσφέρεται λοιπόν για γενικεύσεις. Σε αυτό το παιχνίδι, απέναντι σε μια ομάδα που νοιαζόταν μόνο για την άμυνα και έμεινε συγκεντρωμένη στο πλάνο της, ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε τις απαντήσεις επειδή προκειμένου να ανεβάσει τον ρυθμό ανάπτυξης των επιθέσεών του έγινε βιαστικός στις τελικές αποφάσεις - στην τελική πάσα ή την εκτέλεση.

Αυτό απέναντι στον Αστέρα ήταν ακόμη ένα ματς κατά του οποίου τη διάρκεια αντιλαμβανόσουν ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού και οι συνεργάτες του παρακολουθούν και επεμβαίνουν προκειμένου να διευκολύνουν την ομάδα να πετύχει τον στόχο της. Μάλιστα τούτη τη φορά αντιλαμβανόσουν ότι ο Γιοβάνοβιτς διαχειρίζεται το παιχνίδι με τη νοοτροπία ότι δεν πρέπει να χάσει χρόνο και ότι πρέπει να βρει τρόπο να επικρατήσει και να σκοράρει στο διάστημα που η ομάδα του μπορούσε να βγάλει ένταση, διότι τούτη τη φορά δεν είχε έτοιμες λύσεις στον πάγκο για όλες τις θέσεις που θα τον βοηθούσαν να κρατήσει ψηλά την ένταση δίχως να αλλοιώσει τα στοιχεία της ομάδας του με τις αλλαγές. Ο Παναθηναϊκός άλλαζε τρόπους ανάπτυξης δοκιμάζοντας από τον κεντρικό άξονα και τις πλευρές, δοκίμασε άμεσες επιθέσεις σημαδεύοντας στην πλάτη της αντίπαλης αμυντικής γραμμής, δοκίμασε να προσκαλέσει την άμυνα του Αστέρα με το passing game στο δικό του μισό προκειμένου να ανεβάσει ψηλότερα τον αντίπαλο, άλλαξε θέσεις στους ποδοσφαιριστές του για να δημιουργήσει εκπλήξεις.

Το τελικό αποτέλεσμα δεν δείχνει όλη αυτή τη δουλειά. Ακόμη και σε μια “μέτρια” ημέρα του όμως ο Παναθηναϊκός είναι ένα σύνολο με αρχές παιχνιδιού κατά την ομαδική λειτουργία, με ευδιάκριτες ομαδικές τακτικές ενέργειες, με ποδοσφαιριστές που βλέπεις να ακολουθούν ένα σύστημα επιθετικής ανάπτυξης όταν το ζητεί ο προπονητής τους από τον πάγκο, με καλή προετοιμασία βασισμένη στην ανάγνωση των δυνατών σημείων του αντιπάλου (ο Παναθηναϊκός έβαλε παραπάνω δύναμη απέναντι σε μια ομάδα που πλεονεκτούσε στο κομμάτι των μονομαχιών συγκριτικά με τις επιδόσεις των Πράσινων σε αυτές τις παραμέτρους στα προηγούμενα παιχνίδια) και με την ωριμότητα και την προσωπικότητα για να ενεργήσουν στην κρίσιμη στιγμή, όπως έκανε ο Μπρινιόλι στο 7’ο λεπτό των καθυστερήσεων στο σουτ του Σίτο.

Κοιτάζοντας την απόδοσή του στο επιθετικό κομμάτι, ο Παναθηναϊκός δεν συνέχισε στην πρόοδο που είχε δείξει στο προηγούμενο εντός έδρας παιχνίδι, απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα, και επέστρεψε στην ρουτίνα των πρώτων τριών εντός έδρας αναμετρήσεων, όπου είχε επικρατήσει “στο γκολ”. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τις ειδικές συνθήκες, αλλά και το πόσο εξοικειώνεται η ομάδα του με το “πρέπει” του πρωταθλητισμού, ο Γιοβάνοβιτς έχει λόγους να πιστεύει ότι την επόμενη φορά που η ομάδα του θα αντιμετωπίσει καταστάσεις παιχνιδιού σαν αυτές που έβαλε ο Αστέρας θα ανταποκριθεί καλύτερα. Κι αυτό είναι σημάδι ωρίμανσης μιας ομάδας στον πρωταθλητισμό.