Σταύρος Σαράφης: Ave Caesar...

• Το κοφίνι με τα σταφύλια που τον έφερε στον ΠΑΟΚ
• Πιστός στρατιώτης του ΠΑΟΚ
• Πρώτος σκόρερ ένας... χαφ
• O «Καίσαρας» του ελληνικού ποδοσφαίρου
• Ημερομηνίες – σταθμοί

Του είχα μεγάλη αγάπη του κυρ Σταύρου, με τον οποίο γνωρίστηκα για τα καλά πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια όταν πλέον είχε αποσυρθεί από την μεγάλη σκηνή του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά συνέχιζε να βρίσκεται στις επάλξεις δίπλα, στρατολογώντας παιδιά για να τα προωθήσει στις ακαδημίες του «Δικεφάλου», από το τελευταίο πόστο στο οποίο υπηρέτησε τον αγαπημένο του ΠΑΟΚ μέχρι να αφήσει σήμερα το πρωί σε ηλικία 72 ετών την τελευταία του πνοή.

Έκτοτε αναπτύχθηκε μια φιλία, μας ένωνε η αγάπη για το άσπρο και το μαύρο, έτυχε κιόλας να είμαστε κι οι δυο Σταύροι, οπότε στην ονομαστική μας εορτή ανταλλάσσαμε τηλεφωνικά τις καθιερωμένες ευχές. Ως μικρότερος ήμουν αυτός που τον καλούσα πάντα, η τελευταία φορά ήταν στις 14 του Σεπτέμβρη. Για να πω την αλήθεια, δεν τον άκουσα καλά. Ήξερα ότι όλο το καλοκαίρι ταλαιπωρήθηκε με θέματα υγείας, αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μας συνομιλία, διάρκειας μόλις τριάντα δευτερολέπτων. Τρεις ημέρες αργότερα θα έμπαινε στην εντατική του νοσοκομείου «ΑΧΕΠΑ», όπου μέχρι σήμερα το πρωί έδωσε το πιο μεγάλο ντέρμπι της ζωής του!

Ο «Σταύρακας» μου, ήταν κύριος σ’ όλα του. Με κάπα κεφαλαίο. Δεν μου αρνήθηκε ποτέ χατίρι, αν και ήξερα ότι δεν του αρέσουν τα λούσα και τα φώτα της δημοσιότητας, ήταν ανάμεσα στους εκλεκτούς καλεσμένους που κόσμησαν με την παρουσία τους (παρέα με τους συνοδοιπόρους του για δεκαετίες ολόκληρες, τον Γιώργο Κούδα και τον Κώστα Ιωσηφίδη και με τον νεαρότερο συμπαίκτη του και διάδοχο του Γιώργο Κωστίκο) στο ντοκιμαντέρ, με αφορμή την κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος το 2019, αλλά κυρίως μια από τις καλύτερες και κυρίως πιο μερακλίδικες, αγαπησιάρικες και συγκινητικές δουλειές που έχω κάνει στα επτά χρόνια που είμαι στο Gazzetta.

Το κοφίνι με τα σταφύλια που τον έφερε στον ΠΑΟΚ

Στα 13 του ήδη έπαιζε στο Περιφερειακό με την Αναγέννηση Επανομής. Στα 15 του ήταν διεθνής με τη Νέων επί Πάνου Μάρκοβιτς. Από μικρός στα γήπεδα, αν και ο φρόντισε να κάνει το χατίρι του πατέρα του. Τελείωσε το λύκειο. «Κουτσά στραβά», παραδεχόταν. Στα 14 του, χρειάστηκε να κάνει μια εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας στην κλινική «Σαραφιανός». Τα έξοδα πληρώθηκαν από τον ΠΑΟΚ και θα αποτελούσαν το «καπάρο» για να μετακομίσει τρία χρόνια αργότερα στην Τούμπα.

Ο Μίμης Παπαϊωάννου έβαλε λιτούς και δεμένους για να τον πάρει στην ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός με μεσάζοντα τον ίδιο άνθρωπο στην υπόθεση του Γιώργου Κούδα, τον εκτελωνιστή Μολφέτα, επιδίωξε να τον αρπάξει κι αυτόν από την αγκαλιά του ΠΑΟΚ, ενώ ο Παναθηναϊκός μετά από κάποιες προπονήσεις με την εθνική Νέων στη Λεωφόρο εκδήλωσε έντονα το ενδιαφέρον του. Μάλιστα, μετά από μια προπόνηση με την Εθνική Νέων είχε πέσει θύμα απαγωγής! Παρέμεινε κλεισμένος επί τέσσερις ημέρες στο ξενοδοχείο «Αίγυπτος», στο Ψυχικό, με τους γονείς του ανάστατοι να τον αναζητούν γεμάτοι αγωνία. Ευτυχώς, τότε, δεν είχε δικαίωμα υπογραφής.

Η μεταγραφή του έμοιαζε με ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία της εποχής. Ανήμερα της Παναγίας πριν από μισό αιώνα (και πέντε χρόνια) «κλείδωσε» η μεταγραφή του στον «Δικέφαλο» και μπήκε ένα τέλος στην έντονη διαμάχη του ΠΑΟΚ με τον συμπολίτη Άρη για την απόκτηση του μόλις 17 ετών ξανθομάλλη ποδοσφαιριστή, που έμελλε τα επόμενα χρόνια να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στο βιβλίο της «ασπρόμαυρης» ιστορίας.

Ο ΠΑΟΚ ήταν έτοιμος να υπογράψει τον Κώστα Παπαϊωάννου, που είχε δοκιμαστεί με συστάσεις του μεγαλέμπορου Κώστα Μαρτινίδη, αλλά μάταια περίμενε έξω από τα γραφεία του «ασπρόμαυρου» συλλόγου επί της Τσιμισκή. Ο Γιώργος Παντελάκης τον ενημέρωσε πως η επιτροπή μεταγραφών απέρριψε την απόκτησή του, αντί αυτού ο «Δικέφαλος» θα αποκτούσε τον Βασίλη Λάζο, με τον Παπαϊωάννου να υπογράφει την ίδια μέρα στον Άρη και να γράφει τη δική του ιστορία με την «κιτρινόμαυρη» φανέλα (3ος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, πίσω από τον Ντίνο Κούη και τον κουμπάρο του Αλέκο Αλεξιάδη, με 79 γκολ σε 278 επίσημους αγώνες).

Στις 14 Αυγούστου του 1967 ο Γιώργος Παντελάκης κι ο Βαγγέλης Μυλωνάς μετρούν πάνω στο τραπέζι – στα γραφεία της Αναγέννησης Επανομής – 350.000 δραχμές. Η ομάδα του Σαράφη (ο οποίος κρυβόταν απ' το ένα σπίτι στο άλλο, μέχρι να ολοκληρωθεί η μεταγραφή) απαιτεί να μετρήσουν και τις 100.000 δραχμές για τον παίκτη και την οικογένεια του. Οι πιέσεις του Άρη, βλέπετε. Οι «κίτρινοι» είχαν λόγο στα διοικητικά της Αναγέννησης. Εκείνα τα χρόνια στην Επανομή υπήρχαν πολλοί οπαδοί των «κιτρινόμαυρων» και κάποιοι εξ αυτών ήταν και στη διοίκηση.

Η μεταγραφή χαλά στο παρά πέντε. Στο «κίτρινο» στρατόπεδο της Θεσσαλονίκης πανηγυρίζουν διπλά. Από τη μία είχαν αποκτήσει τον Κώστα Παπαϊωάννου και από την άλλη «άναβαν κόκκινο» στη μετακίνηση του Σταύρου Σαράφη στον συμπολίτη. Αμ δε…

Η επομένη ήταν η 15η Αυγούστου, της Παναγίας, αργία. Όμως, στον Άρη υπολόγιζαν χωρίς τον… Παντελάκη. Ο μεγαλύτερος παράγοντας της ιστορίας του «Δικεφάλου» πέτυχε να δοθεί μία ημέρα παράταση. Έτσι στις 16 Αυγούστου έγιναν κανονικά μεταγραφές και ο ΠΑΟΚ εμφανίζει στους παράγοντες της Αναγέννησης τις 100.000 δραχμές για τον ποδοσφαιριστή, που όμως επιστράφηκαν αμέσως στην ομάδα με τρόπο που δεν τον φαντάζεστε!

Ο Νίκος Σαράφης, πατέρας του Σταύρου, επέστρεψε τα χρήματα, που υποτίθεται θα έπαιρνε η οικογένεια για τη μεταγραφή, στη διοίκηση του «Δικεφάλου» βάζοντας τα 100 χιλιάρικα μέσα σε μια σακούλα μαζί με μπόλικα σταφύλια παραγωγής του, ως… «καμουφλάζ» για τους παράγοντες της Αναγέννησης και του Άρη, που μέχρι την τελευταία στιγμή έψαχναν τρόπο για να… χαλάσει η μεταγραφή, κάτι που τελικά δεν το κατάφεραν με τον «Καίσαρα» του ελληνικού ποδοσφαίρου τα επόμενα χρόνια να μεγαλουργεί στην Τούμπα με τη φανέλα του ΠΑΟΚ και να γίνεται ο κορυφαίος των κορυφαίων σκόρερ του συλλόγου, έστω και αν δεν υπήρξε ποτέ σέντερ- φορ!

Πιστός στρατιώτης του ΠΑΟΚ

Στρατιώτης του ΠΑΟΚ. Μ’ όλη την σημασία της λέξεως. Με «Σ» κεφαλαίο. Όπως, είναι και τα δύο αρχικά γράμματα του ονοματεπωνύμου του: Σταύρος Σαράφης. Ο «Καίσαρας» του «Δικεφάλου» και του ελληνικού φουτμπόλ. Έζησε στην Τούμπα όλη του τη ζωή, φέτος τον Αύγουστο συμπλήρωσε 55 χρόνια. Παίκτης, προπονητής, βοηθός, γενικός αρχηγός, υπεύθυνος των μικρών τμημάτων υποδομής. Πάντα εκεί. Δεν έφυγε ποτέ από την Τούμπα και σε αρκετές περιπτώσεις «έκτακτης ανάγκης» δε δίστασε να βγει μπροστά αναλαμβάνοντας και τα ηνία της ομάδας, ήταν για πολλά χρόνια η ψυχή της μέσα στα αποδυτήρια, ο ποδοσφαιριστής που αποφάσισε να κόψει την μπάλα, λυγίζοντας ψυχολογικά από το θάνατο του Γκιούλα Λόραντ στον πάγκο του «Δικεφάλου»! Μαζί με τους Ίβιτσα Χόρβαρτ και Λες Σάνον αυτούς τους τρεις θεωρεί ως τους κορυφαίους προπονητές στη 14χρονη καριέρα του.

Κι όμως, ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών του ΠΑΟΚ δεν ήταν σέντερ φορ! Ήταν ένας χαφ που ήξερε και έβρισκε πάντα το τρόπο να «σχίζει» τα αντίπαλα δίχτυα. Το έκανε 169 φορές, ένα νούμερο ασύλληπτο κι ένα ρεκόρ απλησίαστο. «Δεν έπαιξα ποτέ φορ, αλλά κατόρθωσα να είμαι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας», έλεγε κάθε φορά που η κουβέντα του γεννημένου στις 17 Ιανουαρίου του 1950, και όχι στις 23 Νοεμβρίου όπως λανθασμένα αναγραφόταν στη Wilipedia, επέστρεφε στα παλιά.

Ο «Σταύρακας του ΠΑΟΚ», το παιδί με το χαμόγελο στα χείλη, τη βαριά και κάπως περίεργη προφορά, είχε αποκτήσει το προνόμιο να λέει «εγώ δεν έφυγα ποτέ», πιστός στρατιώτης της «ασπρόμαυρης» ιδέας, από το 1967 όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στα ιερά χώματα της Τούμπας.

Ο Λουκάς Μπάρλος το ‘76 του έδωσε επιταγή 5.000.000 δραχμών με ανοικτή ημερομηνία για τη μετακίνησή του στην Αθήνα, μαζί με δεσμεύσεις για επιχειρηματικές προοπτικές σε ιπποφορβεία. Εκλεινε 8ετία. Αμέσως πήγε στον Παντελάκη. «Θέλω να μείνω στον ΠΑΟΚ. Βοηθήστε να μη φύγω. Μη με αδικείτε», του είπε. «Δεν μπορούμε να δώσουμε τόσα χρήματα. Εμείς μπορούμε να δώσουμε μόνον 1.000.000 δραχμές. Θα σου δώσουμε κι άλλες 300.000, αλλά εν καιρώ». Ετσι έμεινε. Πήρε και το «μπόνους» σχεδόν αμέσως!

Πρώτος σκόρερ ένας... χαφ

Ο ξανθομάλλης Επανομίτης άσος έγραψε με «χρυσά γράμματα» το όνομά του στα βιβλία της ασπρόμαυρης ιστορίας έχοντας μπροστά του και σ’ ένα ρόλο σέντερ φορ, το «ψευτοεννιάρι» που λέμε σήμερα, τον Γιώργο Κούδα! «Ήξερα πως πρέπει να κινηθώ στο γήπεδο και να είμαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Υπήρχε μία καταπληκτική τριπλέτα μπροστά με τους Παρίδη, Ασλανίδη και φυσικά τον Κούδα και έτσι μπορούσα κι εγώ να κάνω τα σωστά πράγματα», έλεγε σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει κι ο ίδιος το πως βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή και στο κατάλληλο σημείο 169 φορές. Τόσα είναι τα γκολ του με την «ασπρόμαυρη» φανέλα.

Τα περισσότερα με το «8» στην πλάτη, κάποια λίγα με το «9», σε 358 παιγνίδια πρωταθλήματος (με 136 γκολ είναι πρώτος σκόρερ στην Α’ Εθνική για τον «Δικέφαλο»), σε 54 ματς κυπέλλου (26 γκολ) και σε 21 ευρωπαϊκά ματς (7 γκολ).

Ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας την περίοδο 1969 - 1970 με 17 γκολ, την περίοδο 1972 - 1973 όταν σημείωσε 19 γκολ και στο πρωτάθλημα 1974 - 1975 που έστειλε την μπάλα 15 φορές στα δίκτυα.

Σκόραρε εναντίον της Λυών, της Μίλαν, του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του Άρη, ωστόσο το πιο ωραίο γκολ της καριέρας του, όπως λέει, το πέτυχε στην Κύπρο κόντρα στον ΑΠΟΕΛ. Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1973 με την ομαδάρα του Σάνον πέτυχε χατ τρικ στη νίκη με 2-3. Στο τρίτο γκολ, κάπου προς το 80ο λεπτό μετά από σέντρα του Παρίδη, σύρθηκε από το ύψος της μεγάλης περιοχής και «κάρφωσε» την μπάλα στα δίχτυα της κυπριακής ομάδας. Στο παλιό ΓΣΠ όρθιος ο κόσμος τον αποθέωνε, ενώ στα αποδυτήρια ο «Καίσαρας» έψαχνε τρόπο να απαλύνει τις πληγές σ’ όλο το σώμα του.

O «Καίσαρας» του ελληνικού ποδοσφαίρου

Ο Σταύρος Σαράφης φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας στις 19 Ιουλίου 1969, όταν και έκανε το ντεμπούτο του στον εκτός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Αυστραλίας, κατέγραψε μέχρι τον τελευταίο του αγώνα το 1977, συνολικά 32 συμμετοχές και 7 γκολ.

Κατέκτησε την 3η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων 1972 με την Εθνική Ενόπλων, αγωνίστηκε με την Εθνική Νέων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1968, καθώς και στην Εθνική Ελπίδων, με την οποία το 1969 κατέκτησε το Βαλκανικό Κύπελλο.

Ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ που φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην Εθνική ομάδα. Στις 27 Ιουλίου του 1969 το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έδωσε φιλικό αγώνα με την Αυστραλία στην Μελβούρνη και ο «Καίσαρας» μπήκε στο γήπεδο πρώτος με το αναμνηστικό λαβαράκι της ομάδας στα χέρια στη νίκη της Ελλάδας με 2-0. Φόρεσε τέσσερις φορές το περιβραχιόνιο με τελευταία την αναμέτρηση της Ελλάδας με την Πολωνία στην Βαρσοβία, όπου ηττήθηκε με 2-0.

Θαυμάστε ένα φοβερό γκολ που πέτυχε στην ήττα της Εθνικής ομάδας από την Ιταλία με 3-2 σ’ ένα φιλικό παιχνίδι που είχε γίνει στις 30 Δεκεμβρίου 1975 στη Φλωρεντία. Ο Γιώργος Κούδας έκανε την σέντρα και ο Σταύρος Σαράφης με σουτ στην κίνηση «εκτέλεσε» τον Ιταλό τερματοφύλακα, Ντίνο Τζοφ, ισοφαρίζοντας προσωρινά σε 2-2.

Ημερομηνίες – σταθμοί

ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΜΕ ΠΑΟΚ: Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1967 έκανε ντεμπούτο στο Καυτανζόγλειο κόντρα στη Λιέγη από το Βέλγιο για το Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΚΟΛ: Στις 8 Οκτωβρίου του 1967 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική και εναντίον του Αιγάλεω πέτυχε το πρώτο του γκολ.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΤΣ: Στις 7 Ιουνίου του 1981 (Ατρόμητος - ΠΑΟΚ 0-2) αγωνίστηκε για τελευταία φορά με την «ασπρόμαυρη» φανέλα και το «8» στην πλάτη.

ΟΤΑΝ ΕΙΠΕ ΑΝΤΙΟ: Στις 26 Αυγούστου του 1981 στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του εναντίον της εθνικής ομάδας (32 συμμετοχές, 7 γκολ) η Τούμπα δε γέμισε, όπως θα του άξιζε…