Η δουλειά του Γιοβάνοβιτς στην αξιοποίηση του Μπερνάρ

Στο ματς απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης στη Λεωφόρο, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ετοίμασε το πλάνο παιχνιδιού με την “υποχρέωση” να παίξει τον Μπερνάρ σε θέση 10. Εκτίμησε ότι δεδομένης της απουσίας του Τσέριν και του Σπόραρ η καλύτερη επιλογή που είχε ήταν να τοποθετήσει τον Βραζιλιάνο πίσω από τον Ιωαννίδη, στο 4-4-1-1 που επέλεξε. Και στην 4η συμμετοχή του στο πρωτάθλημα ο Μπερνάρ έπρεπε να παίξει στο 10 και σε μια συνθήκη που δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά, δηλαδή ως προωθημένος στο τερέν και δίχως να έχει πίσω του τον Τσέριν, έναν κεντρικό μέσο που συνεισφέρει πολύ στο passing game. Κοντά στον εκνευρισμό που μπορεί να δημιουργεί σε έναν ποδοσφαιριστή το νέο περιβάλλον, ο Μπερνάρ είχε να διαχειριστεί και τον εκνευρισμό που προκαλεί η χρησιμοποίησή του σε μια θέση που είχε “ξεχάσει” τα τελευταία χρόνια που αγωνιζόταν στην αριστερή πλευρά. Και κοντά σε όλα αυτά ο Βραζιλιάνος είχε την ανάγκη να διαβάσει το παιχνίδι των συμπαικτών, με τους οποίους δεν έχει παίξει πολλά παιχνίδια, αλλά και συγχρόνως να σκέφτεται τις αρχές του Γιοβάνοβιτς για την επιθετική ανάπτυξη ώστε να τις ακολουθεί, σε έναν ρόλο με τον οποίο δεν είχε προλάβει να εξοικειωθεί.

Σε εκείνο το ματς, που η θέση μου έδινε την δυνατότητα να παρατηρώ, έβλεπα τον Γιοβάνοβιτς να εκμεταλλεύεται κάθε διακοπή του παιχνιδιού για να επικοινωνεί, από μακριά ή από κοντά, με τον Μπερνάρ και να του εξηγεί πού και πώς θέλει να κινείται προκειμένου να “μπει” στο παιχνίδι. Μολονότι το παιχνίδι δεν του “έβγαινε” ο Βραζιλιάνος έδειχνε να αντιμετωπίζει με πολύ θετική στάση την κατάσταση και να προσπαθεί να ακολουθήσει τις εντολές του προπονητή. Την ίδια θετική στάση έβλεπε κανείς και από τον Γιοβάνοβιτς, ο οποίος δεν απογοητευόταν από το αποτέλεσμα των προσπαθειών του Μπερνάρ να “μπει” στο παιχνίδι και δεν επηρεαζόταν από τον εκνευρισμό της εξέλιξης ενός ματς που κυλούσε στο 0-0. Ο προπονητής προσπαθούσε να βοηθήσει τον ποδοσφαιριστή να μπει στο ματς, και αυτό δεν το έκανε μόνο με τις εντολές προς εκείνον αλλά και με τις εντολές προς τους συμπαίκτες.

Στο αμέσως επόμενο παιχνίδι, απέναντι στην Λαμία, ο Γιοβάνοβιτς συνέχισε με τον Μπερνάρ στην θέση “10”. Μόνο που τούτη τη φορά είχε διαθέσιμο και τον Τσέριν, και επέλεξε να τοποθετήσει τον Βραζιλιάνο πιο κοντά στους δύο κεντρικούς μέσους, στο 4-2-3-1 που ετοίμασε. Ο Μπερνάρ κινήθηκε “πιο πίσω”, όπως φαίνεται και από την σύγκριση του heat map του Wyscout.

Χάρη στη μεγαλύτερη κατανόηση του παιχνιδιού λόγω του χρόνου που είχε στο ματς με τον Αστέρα, ο Βραζιλιάνος ήταν σε πιο προχωρημένο στάδιο στο κομμάτι της επίγνωσης. Έχοντας καλύτερη κατανόηση του παιχνιδιού της ομάδας και των συμπαικτών και βελτιωμένη επικοινωνία με τους συμπαίκτες, ο Μπερνάρ έγινε πιο ακριβής στο επιθετικό τρίτο του τερέν (67% ακρίβεια στις πάσες - 57% στο ματς με τον Αστέρα), κι έτσι κατάφερε να γίνει πιο ουσιαστικός παρ’ όλο που ήρθε λιγότερες φορές σε επαφή με την μπάλα (σε 79’ λεπτά πήρε 23 πάσες - είχε πάρει 41 πάσες στο ματς με τον Αστέρα σε 98’ λεπτά παιχνδιού), διότι “έπαιξε” περισσότερο και εντός περιοχής (7 πάσες με 71% ακρίβεια - 2 πάσες με 0% ακρίβεια στο ματς με τον Αστέρα). Εκτός από την ασίστ, η σύγκριση της απόδοσής του σε μια σειρά από στοιχεία έδειξε πρόοδο. Είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις ντρίμπλες (54%-29%), βγήκε περισσότερες φορές νικητής στις μονομαχίες (54%-29%), έχασε λιγότερες φορές την μπάλα (7-11), συνεισέφερε περισσότερο στην επιθετική ανάπτυξη (έδωσε 4 ασίστ για σουτ - δεν είχε δώσει καμία στο ματς με τον Αστέρα) κι ας μην έγινε ο ίδιος απειλητικός (δεν έκανε σουτ - είχε 2 σουτ απέναντι στον Αστέρα).

Η απόδοσή του στο ματς της Λαμίας δεν αποτελεί εγγύηση ότι ο Μπερνάρ θα του “βγει” του Γιοβάνοβιτς για τη θέση “10”. Ήταν όμως ένα καθαρό σημάδι προόδου. Και αυτό δεν ήρθε επειδή απλώς ο Μπερνάρ “ένιωθε πιο καλά”. Συνέβη για μια σειρά από λόγους, δηλαδή κανείς πρέπει να κοιτάξει και την βελτίωση της αγωνιστικής κατάστασης που έρχεται μέσα από τον χρόνο παιχνιδιού ή να κοιτάξει και τον τρόπο που τον αντιμετώπισε η αντίπαλη ομάδα. Συνέβη όμως και επειδή ένας προπονητής προσπαθεί να βοηθήσει και όχι να “στρεσάρει” έναν ποδοσφαιριστή που κουβαλά την ταμπέλα της “ακριβής μεταγραφής” και συναισθάνεται την ευθύνη που του δημιουργούν οι προσδοκίες των οπαδών. Προσπαθεί να τον βοηθήσει τόσο τακτικά όσο και ψυχολογικά, και στο τέλος ανθρώπινα. Ψιλά γράμματα όλα αυτά για εμάς που παρακολουθούμε το ποδόσφαιρο. Σε αυτά τα ψιλά γράμματα όμως κρύβεται καμιά φορά η διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία ή την αποτυχία μιας μεταγραφής.