Ο Ολυμπιακός έχει συν και πλην στο παιχνίδι του, όχι μόνο πλην

Αντί προλόγου: Αν ο Παναιτωλικός κερδίσει το Σάββατο τον Ολυμπιακό, θα είναι ισόβαθμος μαζί του στην πρώτη εξάδα της βαθμολογίας! Αν από την άλλη κερδίσει ο Ολυμπιακός, θα μπορεί να περιμένει με άλλο ενδιαφέρον τα όχι κι εύκολα παιχνίδια των άλλων, την Κυριακή (ΠΑΟ-Άρης, ΠΑΟΚ-Αστέρας) και τη Δευτέρα (Λεβαδειακός-ΑΕΚ).

Δεδομένα ο Ολυμπιακός έχει σοβαρές αγωνιστικές αδυναμίες. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει στην κριτική μας να στεκόμαστε μόνο σε αυτές. Πολύ απλά γιατί η ομάδα κάνει κι ωραία πράγματα στα παιχνίδια της.

Αυτό που δεν μου αρέσει π.χ. στον Ολυμπιακό είναι η μεγάλη δυσκολία την οποία αντιμετωπίζει να βγάλει την μπάλα από την άμυνα στην επίθεση, όταν ο αντίπαλος τον πρεσάρει ψηλά και δη με πολλούς παίκτες, όπως έκανε ενίοτε ο ΠΑΟΚ, που σε μία στιγμή είχε εφτά πολύ κάτω από τη σέντρα! Ο φόβος να χαθεί η μπάλα κοντά στην περιοχή του Ολυμπιακού, οδηγεί τους «ερυθρόλευκους» στην επιλογή να φεύγει η μπάλα με μακρινές πάσες στους επιθετικούς είτε από τους παίκτες, είτε από τον γκολκίπερ. Κι έτσι τι γίνεται: επειδή ο Ολυμπιακός δεν έχει φορ τύπου Τικίνιο να πάρει τη βαθιά πάσα, κερδίζουν τις κεφαλιές οι αντίπαλοι αμυντικοί και ανανεώνει η ομάδα τους τις επιθέσεις της και ξαναβρίσκεται ο Ολυμπιακός σε θέση άμυνας.

Αντίθετα, ο ΠΑΟΚ αρκετές φορές έβγαλε πολύ σωστά την μπάλα από το δικό του ένα τρίτο παρά την πίεση πολλών παικτών του Μίτσελ. Σε μία στιγμή, στα 30 δευτερόλεπτα (!) από την έναρξη, το έκανε με τρόπο υποδειγματικό και έβγαλε τον Καντουρί σε θέση βολής, με τον Εμβιλά να κοντράρει το σουτ και να διώχνει σε κόρνερ. Ο Λουτσέσκου το έχει δουλέψει αυτό. Ο Μίτσελ φαίνεται ότι αρχίζει να το δουλεύει, φέρνοντας κοντά στην άμυνα τους Εμβιλά και Χουάνγκ, που είναι οι πιο καλοί πασαδόροι, όμως χρειάζεται δουλειά για να δούμε αυτοματισμούς.

Μου άρεσε, αντίθετα, από τον Ολυμπιακό ότι δημιούργησε πολλές επικίνδυνες καταστάσεις για την εστία του ΠΑΟΚ. Μπορούμε δε να παρατηρήσουμε ότι οι ευκαιρίες του δεν ήταν από λάθη παικτών του ΠΑΟΚ, ούτε καν από στημένες φάσεις (βγάζω δηλαδή από το κάδρο τις τρεις άστοχες κεφαλιές του Παπασταθόπουλου από κόρνερ και φάουλ). Ο Ολυμπιακός έφτιαξε φάσεις για γκολ, τις οποίες ατυχώς τις έχασε σχεδόν όλες (!), παράγοντας ποδόσφαιρο. Έψαξε να βρει φάσεις με πραγματικά πολλούς τρόπους.

Πλαγιοκόπησε, σέντραρε, έπαιξε κάθετα. Οι παίκτες του μπούκαραν, συνεργάστηκαν, έβγαλαν έξυπνες φάσεις και μία φορά έκλεψαν έξω από την αντίπαλη περιοχή και είχαν ευκαιρία. Κάποιες στιγμές η άμυνα του ΠΑΟΚ πιέστηκε αφόρητα. Και σώθηκε μόνο και μόνο από τις κακές τελικές των παικτών του Ολυμπιακού, που δεν είχαν το καθαρό μυαλό για μία εύκολη πάσα η, ένα υποτυπωδώς καλό τελείωμα. Θα γίνουμε άδικοι, αν σταθούμε μόνο στο αποτέλεσμα. Οκ, πάνω απ΄ όλα αυτό μετράει, αλλά δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα.

Η ομάδα έπαιξε πολύ καλά από το 15΄ως το 45΄ κι από το 74’ έως το 95’, δηλαδή στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Η φάση του γκολ της ισοφάρισης ήταν μία συνδυαστική επίθεση μέσα από 11 πάσες, χωρίς να ακουμπάει την μπάλα παίκτης του ΠΑΟΚ: Εμβιλά, Χουάνγκ, Γκάρι, Βρουσάι, πάλι Γκάρι, Χάμες, ξανά Βρουσάι, ξανά Χάμες, ξανά Χουάνγκ, ξανά Εμβιλά, μέχρι τη σέντρα του Ρέαμπτσιουκ για την κεφαλιά του Χάμες. Ναι, έχασε ο Ολυμπιακός, το αποτέλεσμα ήταν πάρα πολύ κακό, όμως όταν κάνεις ανάλυση ενός αγώνα στέκεσαι και σε όλα όσα είδες κι όχι μόνο στο τελικό σκορ. Ειδάλλως θα είσαι λάθος.

Ένα ερωτηματικό στο παιχνίδι της ομάδας του Μίτσελ είχε να κάνει με την εικόνα της αντίπαλης περιοχής όταν έβγαιναν οι σέντρες από τα πλάγια. Υπήρξαν στιγμές που την στιγμή της σέντρες υπήρχε στην περιοχή του ΠΑΟΚ μόνο ο Μπακαμπού! Εξυπακούεται ότι έτσι κατά 99% πάει στράφι η επίθεση και η σέντρα. Αντίθετα, σε άλλες στιγμές βλέπαμε να γεμίσει η περιοχή του Κοτάρσκι με τρεις και τέσσερις παίκτες στις σέντρες των «ερυθρόλευκων» από τα πλάγια και τότε να δημιουργούνται απειλές, όπως το γκολ στη σέντρα-λουκούμι του Ρέαμπτσιουκ από τα αριστερά για τον Χάμες και η ευκαιρία του Μπακαμπού με την κοντινή κεφαλιά στη σέντρα-γκολ του Χουάνγκ από δεξιά.

Μου άρεσε που ο Ολυμπιακός μετά το 1-1 δεν φρέναρε καθόλου και πήγε αμέσως για το 2-1, έστω κι αν δεν το έκανε στα δύο γυρίσματα του Γκάρι για τον Μπακαμπού-στην πρώτη φορά ο Γάλλος το έκανε θεαματικό και αστόχησε, ενώ στη δεύτερη φορά αν ο Γκάρι πάσαρε πιο γρήγορα και δυνατά, νομίζω ότι θα το έκανε το γκολ ο Μπακαμπού. Ένα θέμα ήταν ότι μετά τις δύο κολλητά ευκαιρίες στο 41’ και στο 42’, ο καπνός από τα βεγγαλικά για το γκολ στο 37’, φρέναρε τη ροή του παιχνιδιού κι ο ΠΑΟΚ το κοντρόλαρε ως το σφύριγμα της λήξης του ημιχρόνου.

Θεωρώ ότι ο Γκάρι, που με όλα του τα κουσούρια απέδειξε στο πρώτο φετινό ντέρμπι του Ολυμπιακού ότι είναι ο πιο επικίνδυνος εξτρέμ της ομάδας, θα μπορούσε δύο φορές μέσα στο παιχνίδι να εξελιχθεί σε παίκτη-κλειδί, αλλά στο τέλος τα χάλασε. Και εκεί στο 42, που σπρίνταρε κι έφυγε στην πλάτη του Τσαούση αλλά δεν έκανε τη σωστή πάσα για γκολ στον Μπακαμπού (εκεί, μία ανατροπή από 0-1 σε 2-1 μέσα σε πέντε λεπτά θα απογείωνε ψυχολογικά τον Ολυμπιακό). Αλλά και στο 58’, όταν μόλις δύο λεπτά μετά το 1-2 είχε το καλό ξεπέταγμα στην κάθετη του Χάμες και βγήκε προ του γκολκίπερ, έστω λίγο πλάγια, όμως το γύρισμα που επιχείρησε με το αριστερό ήταν πολύ κακό, ενώ είχε ξεφύγει, έστω με τη δεύτερη, από τον Κοτάρσκι.

Δεν μου άρεσε που για άλλο ένα παιχνίδι μέσα στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός πρώτον μπήκε πολύ παθητικά και έστω με ένα τραγικό αυτογκόλ (ανεξήγητα έβαλε το σώμα του τόσο λάθος ο Παπασταθόπουλος) βρέθηκε για πολλοστή φορά πίσω στο γκολ και δεύτερον είχε παίκτες που δεν έπαιζαν έστω λίγο έξυπνα, λίγο κυνικά. Μου είναι αδύνατο να κατανοήσω π.χ. πώς ο Αγκιμπού δεν έκανε ένα φάουλ πάνω στο Λύρατζη στη φάση του νικητήριου γκολ του ΠΑΟΚ.

Παρεμπιπτόντως, πιστεύω ότι ο Λύρατζης δεν θα έφευγε συνέχεια σαν εξτρέμ από τα δεξιά αν είχε άλλο αντίπαλο κι όχι τον Αγκιμπού, που ούτε εξτρέμ είναι, ούτε σε καλή φόρμα βρίσκεται. Έστω ο Αμπού Καμαρά να έπαιζε έξω αριστερά, όπως τον είχε βάλει ο Μίτσελ την Πέμπτη στο Μπακού στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, έχω την ελπίδα ότι ο νεαρός επιθετικογενής μπακ θα φοβόταν πιο πολύ και θα έμενε πίσω.

Κι αν μη τι άλλο περιμένω από το επόμενο κιόλας παιχνίδι οι επιθετικοί του Ολυμπιακού να έχουν τις σωστές τοποθετήσεις έτσι ώστε να μην τους πιάνουν κορόϊδο οι αντίπαλοι αμυντικοί βγάζοντας τους τόσο εύκολα σε θέση οφσάιντ, με αποκορύφωμα τον Μπακαμπού (τέσσερις φορές).

Άσχετο: Και στα δύο πρώτα μεγάλα παιχνίδια της σεζόν για τον Ολυμπιακό, στο Χαριλάου με τον Άρη και στο Καραϊσκάκη με τον ΠΑΟΚ, όλως τυχαίως η ΚΕΔ του Μπένετ έφερε Ανατολικοευρωπαίους διαιτητές, έναν Ούγγρο κι ένα Λετονό. Κι ο Ολυμπιακός τα έχασε και τα δύο παιχνίδια. Υπενθύμιση-και στα Κύπελλα Ευρώπης ο Ολυμπιακός εδώ και χρόνια έχει όλο ήττες με διαιτητές από την Ανατολική Ευρώπη.