Ο Μίτσελ ακόμη μαθαίνει τον Ολυμπιακό, αλλά ήδη τον παρουσιάζει καλύτερο

Οι αποδοκιμασίες που εισέπραξε ο Μίτσελ στη λήξη του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ μοιάζουν με τις αποδοκιμασίες που είχε εισπράξει ο Ματίας Αλμέιδα στη Ριζούπολη, στη λήξη του αγώνα με τον Βόλο. Δηλαδή είναι όμοια η συμπεριφορά μιας μερίδας φίλων του Ολυμπιακού, την περασμένη Δευτέρα, με αυτή που είχε μια μερίδα φίλων της ΑΕΚ μετά από την πρώτη εντός έδρας ήττα της ομάδας τους. Κόσμος που κουβαλά μια συσσωρευμένη απογοήτευση και δυσαρέσκεια για την πορεία της αγαπημένης του ομάδας τον τελευταίο καιρό εκδηλώνει αυτά τα αρνητικά συναισθήματα “ξεσπώντας” σε κάποιον που “δεν φταίει”.

Τον Αύγουστο οι φίλοι της ΑΕΚ είχαν “ξεσπάσει” στην 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος, δηλαδή στον δεύτερο επίσημο αγώνα του Αργεντινού προπονητή. Την περασμένη Δευτέρα στο Καραϊσκάκη οι φίλοι του Ολυμπιακού “ξέσπασαν” σε έναν προπονητή που είχε μόλις ολοκληρώσει τον τρίτο του αγώνα πρωταθλήματος στον πάγκο της ομάδας του. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι φίλοι των μεγάλων ομάδων χάνουν την υπομονή ή δεν έχουν υπομονή. Αυτό όμως είναι το αποτέλεσμα - όχι η αιτία.

Δεν έχει νόημα να αναφερθεί κανείς στην νοοτροπία των ξένων, δηλαδή στα όσα συμβαίνουν μακριά από την Ελλάδα στο ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα η νοοτροπία επηρεάζεται, αν όχι ορίζεται από τον ιδιοκτήτη της ομάδας, διότι αυτόν αναγνωρίζουν οι οπαδοί - και ειδικά οι θαμώνες του γηπέδου - ως “αφεντικό”. Γι’ αυτό και είναι ευθύνη των διοικήσεων και ειδικά τον μεγαλομετόχων να κάνουν δημόσιες σχέσεις, δηλαδή να επικοινωνούν προς τον κόσμο μηνύματα σχετικά με τη στάση τους απέναντι στους προπονητές.

Προφανώς δεν έφταιγε ο Αλμέιδα που ο κόσμος της ΑΕΚ είχε κουραστεί από αποτυχημένες προσπάθειες και συχνές αλλαγές προπονητή. Προφανώς δεν φταίει ο Μίτσελ που ο Ολυμπιακός άλλαξε δύο προπονητές πριν από αυτόν και καμιά 40αριά ποδοσφαιριστές σε χρονικό διάστημα μικρότερο του τριμήνου. Την ευθύνη για την διαμορφωθείσα κατάσταση θα έπρεπε να αναλαμβάνουν αυτοί που έχουν την ευθύνη των επιλογών. Και μαζί με την ανάληψη της ευθύνης θα έπρεπε να επικοινωνούν και τη θέση τους απέναντι στο σήμερα. Με άλλα λόγια η ασπίδα ενός προπονητή στην Ελλάδα δεν είναι άλλος από τον μεγαλομέτοχο. Αν αυτός επικοινωνεί την στήριξη του, ο κόσμος προσαρμόζεται και συνήθως επηρεάζεται θετικά από αυτό το ερέθισμα και “συμμορφώνεται”.

Η ανάλυση της απόδοσης του Ολυμπιακού στο ματς με τον ΠΑΟΚ πιστοποιεί στον παρατηρητή την αίσθηση ότι παρακολούθησε το καλύτερο ή το πιο ποιοτικό δείγμα παιχνιδιού που έχει παρουσιάσει ο Ολυμπιακός σε αυτή τη Superleague. Οχι μόνο με όρους ποιότητας των ευκαιριών που δημιούργησε (xGoals: 2.41) ή που επέτρεψε στον αντίπαλο (xGoals ΠΑΟΚ: 0.46). Ακόμη και όταν κοιτάζεις την ποιότητα της κατοχής μπάλας που έκανε ο Ολυμπιακός, τον ρυθμό ανάπτυξης των επιθέσεων, την ποσότητα του passing game που έκανε στο επιθετικό τρίτο του τερέν, τα ποσοστά του στις κερδισμένες μονομαχίες (62,8%, όταν ο μέσος όρος του στο πρωτάθλημα δεν ξεπερνά το 53%), τα ποσοστά του στις αμυντικές μονομαχίες (72% αποτελεσματικότητα, με μέσο όρο το 62%) έχεις μπροστά σου καθαρές ενδείξεις βελτίωσης συγκριτικά με την μέση απόδοση.

Προφανώς στη λήξη ενός εντός έδρας ντέρμπι που βρίσκει τον Ολυμπιακό ηττημένο ο κόσμος δεν μπορεί να νιώθει χαρούμενος ή ικανοποιημένος. Θα έπρεπε όμως να μπορεί να “διαβάσει” στην απόδοση μιας ομάδας αν προσπάθησε ή όχι και αν βοήθησε ή όχι την ομάδα το πλάνο του προπονητή. Και να μην αποδοκιμάσει, ειδικά τον προπονητή.

Για τον Μίτσελ δεν είναι άδικη η αποδοκιμασία μόνο επειδή επρόκειτο μόλις για το τρίτο του ματς στο πρωτάθλημα. Είναι άδικη και επειδή η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν σε αυτά τα ματς καλύτερη συγκριτικά με αυτή που είχε δείξει στα προηγούμενα πέντε παιχνίδια του πρωταθλήματος. Δηλαδή σε μια εποχή που ακόμη φυσιολογικά εκείνος πειραματίζεται και δοκιμάζει πράγματα προκειμένου να γνωρίσει τους ποδοσφαιριστές και να σχηματίσει μια ομάδα, η εικόνα του Ολυμπιακού είναι καλύτερη. Χωρίς μεγάλη υποστήριξη όμως ο Μίτσελ, όσο έμπειρος και αν είναι, δεν θα μπορέσει να κρατήσει καθαρό το μυαλό του για να πάρει καλές αποφάσεις. Και την υποστήριξη ή έστω την ανοχή του κόσμου και ειδικά αυτών που πηγαίνουν στο γήπεδο, ο Μίτσελ δεν θα την έχει αν δεν διαμορφωθεί η κοινή συνείδηση ότι αυτός ανέλαβε ένα γκρουπ που δεν συμπεριφερόταν μέχρι σήμερα σαν ομάδα. Αυτή τη συνείδηση δεν μπορεί να την διαμορφώσει μόνος του.

Πηγή στοιχείων ανάλυσης της απόδοσης: Wyscout