Άρης: Αντί να του περάσεις χειροπέδες, τον χάνεις!

Στις δηλώσεις του για το συνδρομητικό κανάλι μετά το πέρας της αναμέτρησης ο Πάρντιου στάθηκε στο ανόητο φάουλ από το οποίο ξεκινά η φάση του γκολ για τον Παναθηναϊκό. Συγνώμη κόουτς αλλά θα συμφωνήσω μερικώς μαζί σου. Ναι το φάουλ ήταν επιπόλαιο , δεν χρειαζόταν , ήταν σε πλεονεκτικότατη θέση για τον αντίπαλο , ανάγκασε την ομάδα στα τελευταία κρίσιμα λεφτά να μπει σε συνθήκες δοκιμασίας, γεγονός που κάλλιστα θα μπορούσε να αποφευχθεί. Από εκεί και πέρα όμως μιλάμε για στημένη φάση όπου οι ευθύνες βαραίνουν όλη την ομάδα.

Για τις στημένες φάσεις τα έγραφα και στο προηγούμενο blog . Έχω στην κυριολεξία βαρεθεί να γράφω και να επισημαίνω τις αδυναμίες που εμφανίζει ο Άρης σε ανάλογες περιπτώσεις . Σχεδόν σε όλες την πλήρωσε ακριβά. Έχουν καταντήσει πληγή. Δεν είναι όμως δυνατόν το φαινόμενο να επαναλαμβάνεται και να μην διορθώνεται. Δεν είναι δυνατόν ο Άρης να συνεχίζει να αμύνεται κατ’ αυτό τον τρόπο , παίζοντας ζώνη , καλύπτοντας χώρο , να προδίδεται από αυτή την τακτική και εμμονικά να επιμένει να την ακολουθεί.

Πόσες ζημιές θα πρέπει να μετρήσει ακόμα η ομάδα ώστε να αποφασίσει να αλλάξει την αμυντική της συμπεριφορά;

Όλα λάθος! Μα όλα λάθος στην συγκεκριμένη φάση που έκρινε την αναμέτρηση! Και για όλα αυτά τα λάθη ευθύνεται η ομάδα αλλά και το προπονητικό επιτελείο. Για το στήσιμο των παικτών και τις παιδαριώδεις αντιδράσεις τους για την έλλειψη σωστής προετοιμασίας ώστε αυτά τα τραγικά λάθη να αποφεύγονται.

Η συνεχής επανάληψη λαθών στις στημένες μπάλες δείχνει ότι η ομάδα τακτικά στον τομέα αυτό που τόσο της έχει στοιχίσει ιδιαίτερα φέτος δεν προετοιμάζεται σωστά ή δεν δίνει την ανάλογη βαρύτητα. Οπότε ότι και να λέμε ότι και να γράφουμε πάει στον βρόντο.

Δεν υπάρχουν παίκτες στο πρώτο και στο δεύτερο δοκάρι. Δεν το βλέπει κανείς; Δεν ανησυχεί κανείς; Ο τερματοφύλακας δεν δείχνει να έχει συναίσθηση του τι γίνεται. Δεν στήνει τους παίκτες , δεν ουρλιάζει για τα μαρκαρίσματα ώστε να τους αφυπνίσει. Δείτε την φάση με προσοχή . Ενώ ακόμα η μπάλα είναι ψηλά και η φάση σε εξέλιξη ο Κουέστα σηκώνει το δεξί του χέρι και δείχνει κάτι(;) στο άπειρο. Σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη ένα πράμα!

Έναν κλασικό σέντερ φορ έχει ο αντίπαλος. Έναν!!! Δεν έχει άλλον!

Δεν είναι απόλυτα έτοιμος να ξεκινήσει , τον κρατά στον πάγκο και τον ρίχνει στο τέλος ακριβώς για να εκμεταλλευτεί τις στημένες μπάλες. Και εσύ αυτόν τον παίκτη τον χάνεις. Αντί να του περάσεις χειροπέδες , τον χάνεις. Ούτε ξέρεις που βρίσκεται. Περπατά λες και βγήκε βόλτα να ξεσκάσει , και αράζει , στην κυριολεξία αράζει , στο δεύτερο δοκάρι ανενόχλητος , ολομόναχος.

Τα μαρκαρίσματα χαλαρά σαν σε παιχνίδι προετοιμασίας. Δεν βλέπεις τους παίκτες να γυαλίζει το μάτι τους να είναι έτοιμοι να μην αφήσουν αντίπαλο αμαρκάριστο , να μην του επιτρέψουν να ελευθερωθεί. Αυτό το τετριμμένο που εμείς οι δημοσιογράφοι αναφέρουμε ως ασφυκτικό μαρκάρισμα απουσιάζει παντελώς και σε όλες του τις εκδοχές.

Η μπάλα ταξιδεύει για ώρα στο δεύτεροι δοκάρι! Δυο μέτρα παλικάρι είναι ο Κουέστα. Κι αν απλώσει τα χέρια του και πηδήξει αγγίζει τα τρία μέτρα . Είναι ο μόνος που έχει επαφή άμεση με τον παίκτη ελεύθερο στο δεύτερο δοκάρι. Δυο μέτρα παλικάρι , η μπάλα ταξιδεύει και δεν βγαίνει στην περιοχή του να την μαζέψει. Και δεν φτάνει αυτό το δέχεται με κεφαλιά από την θεόκλειστη γωνία.

Το δεύτερο που δέχεται από την κλειστή γωνία. Το πρώτο ήταν του Σιμάνσκι στο ματς με την ΑΕΚ. Γιατί σε εκείνο το ματς μπορεί να έσωσε γκολ ο Κουέστα αλλά και για τα δυο που μέτρησαν φέρει ευθύνη. Στο δεύτερο γκολ δεν έχει κανένα λόγο να βγει γιατί ο αντίπαλος είναι πλάγια και τον διευκολύνει με την άνευ λόγου έξοδο του από τα γκολπόστ.

Σίγουρα δεν φέρει μόνο ο τερματοφύλακας ευθύνη για το γκολ στην Λεωφόρο και μάλιστα με το τρόπο που το δέχεται η ομάδα. Η ευθύνη βαραίνει όλους. Γιατί σε ένα ακόμη παιχνίδι την κρίσιμη στιγμή πιάστηκαν όλοι τους αδιάβαστοι. Επιπόλαιο λοιπόν το φάουλ που αναγκάζει την ομάδα να κλειστεί στην περιοχή της ακόμα πιο επιπόλαια όμως η συμπεριφορά της στην εξέλιξη της φάσης. Γιατί άλλη βαρύτητα έχει η επιπολαιότητα ενός μόνο παίκτη και άλλη η ελαφρότητα που διακρίνει μια ομάδα σχεδόν στο σύνολο της στην κρισιμότερη στιγμή του δευτέρου μέρους και μάλιστα από στημένη μπάλα!

Ναι ο Άρης φάνηκε πιο συμπαγής και πιο κοντρολαρισμένος σε σύγκριση με προηγούμενες αναμετρήσεις αν προσμετρήσουμε τον συντελεστή δυσκολίας αξιολογώντας την δυναμική του αντιπάλου. Αυτή η βελτιωμένη εικόνα οφείλεται εν πολλοίς στις θετικές παρουσίες του Ετέμπο και του Ενκουλού (δίπλα του ο Φαμπιάνο δυστυχώς παρουσιάζεται μακριά από τον καλό του εαυτό) που δείχνουν να συμμαζεύουν σε ένα βαθμό όλα αυτά που μέχρι πρότινος έμοιαζαν ασυμμάζευτα. Είναι αυτοί που δίνουν την δυνατότητα στους συμπαίκτες τους να κινηθούν πιο ελεύθερα – βλέπε Νταμπό - με μεγαλύτερη σιγουριά και αποφασιστικότητα τόσο στον ανασταλτικό όσο και στον δημιουργικό τομέα.

Αλλά και πάλι αν ο Άρης τακτικά δεν φανεί συνεπής σε όλες τις γραμμές και τις λειτουργίες οι ατομικές επιδόσεις δεν θα βοηθήσουν την ομάδα να ανέβει επίπεδο.

Αν τακτικά ο Άρης συνεχίσει να προσφέρει απλόχερα δώρα στους αντιπάλους , τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βαρεθεί να κουτουλά το κεφάλι του στον τοίχο και να τα βάζει με την τύχη του. Αλλά την τύχη σου εσύ την προκαλείς. Δώρα φτηνά από μεριάς του αλλά πολύτιμα για κάθε αντίπαλο , όπως η φάση κλειδί του γκολ και οι επαναλαμβανόμενες αμυντικές αδράνειες στις στημένες μπάλες , το χάσιμο του μοναδικού παίκτη που μπορεί να σου κάνει την ζημιά ή η μη χρησιμοποίηση του Μανού ιδιαίτερα μετά το 70ολεπτό , ο μόνος που θα μπορούσε να κρατήσει μπάλα και να προσδώσει την απαιτούμενη οργάνωση και ηρεμία στην ομάδα. Αυτό κι αν ήταν δώρο με ακριβό αμπαλάζ και φανταχτερή κορδέλα!

Γιατί τακτική δεν είναι μόνο η επιλογή του σχηματισμού ή η τακτική στον μαυροπίνακα αλλά η κάθε κίνηση, η κάθε λεπτομέρεια και η κάθε απόφαση κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού!