Εσύ φίλε ξέρεις από πρόσθιο χιαστό;

Κάθε φορά που ακούω για έναν σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο και πολύ περισσότερο κάθε φορά που συμβαίνει live σε μια τηλεοπτική μετάδοση που παρακολουθώ, σφίγγεται λίγο η καρδιά μου, αναφωνώ ένα ωχ συμπόνιας και με τσιμπάει λίγο η πίσω πλευρά στο δεξί μου γόνατο. «Πρόσθιος χιαστός» είναι για μένα ένας συνδυασμός λέξεων, που όσο λιγότερο τον συναντώ, τόσο το καλύτερο για την ηρεμία μου.

Φυσικά στον γιδότοπο (και όχι μόνο εδώ), ο χιαστός είναι έως και ευχή από την αντίπαλη κερκίδα, ακόμα όμως και από τη «φίλια» κερκίδα, αν ο παίχτης της ομαδάρας μας κάνει λάθος στην άμυνα, χάσει ευκαιρίες στην επίθεση και άλλα τέτοια όμορφα. Για να ευχηθείς σε έναν άνθρωπο – αθλητή, «σου εύχομαι χιαστούς» ή να πανηγυρίσεις, «καλά να πάθεις ρε» και μάλιστα περήφανα κι επώνυμα, εκτός από υπάνθρωπος πρέπει να έχεις και άλλα χαρίσματα που σε τοποθετούν στην ελίτ της καφρίλας.

Τις δυο τελευταίες Κυριακές είδα σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση τον Τρουιγιέ και τον Αϊτόρ να κόβουν τον πρόσθιο χιαστό (ο πρώτος έπαθε ζημιά και στον μηνίσκο) και αυτοί οι δύο παίκτες είναι η κορυφή ενός λαμπερού παγόβουνου. Γιατί το μεγάλο πρόβλημα το έχουν αθλητές μικρότερων κατηγοριών, φτωχότερων ομάδων, που πιθανώς να μην έχουν καν τη δυνατότητα να χειρουργηθούν να «αποκατασταθούν».

Προσωπικά «έκοψα» τον πρόσθιο χιαστό στα 35 μου για όλους τους κλασικούς λόγους που συμβαίνει σε όλους τους άντρες εκείνης της ηλικίας. Ταλαιπωρημένα γόνατα από το μπάσκετ στα τσιμέντα και στα παλιά παρκέ/πλαστικά, νιώθουμε ακόμα πιτσιρικάδες, ελλιπής ή καθόλου εκγύμναση του σώματος, ανακάλυψη νέου χόμπι (τένις στην περίπτωσή μου), καταπόνηση ενός υπέρβαρου σώματος και … καλώς τα παιδιά 3-0, ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού.

Απευθύνθηκα στον στενό μου φίλο και αθλητή του βόλεϊ Νίκο Σμαραγδή και στον μπασκετμπολίστα Λάζαρο Παπαδόπουλο ως τους πλέον γνώστες. Με ένα στόμα και μια φωνή μου είπαν ένα όνομα. Κώστας Σαμαράς. Ένας εξαιρετικός χειρουργός, με εξειδίκευση κι εμπειρία στα γόνατα. Στο ραντεβού μαζί του η ερώτηση ήταν σαφής. «Θες να μπορείς να αθλείσαι χωρίς φόβο ή θες να το φυλάξεις, να το δυναμώσεις και βλέπουμε;».

Προσωπικά δεν ζούσα την οικογένειά μου από την αθλητική δραστηριότητα αλλά και πάλι δεν το σκέφτηκα. «Νέος άνθρωπος νιώθω γιατρέ, θέλω να κάνω ό,τι έκανα χωρίς περιορισμούς». Χειρουργείο λοιπόν μετά το τέλος της τηλεοπτικής σεζόν μέσα στο κατακαλόκαιρο. Μόλις άρχισε να με πιάνει η νάρκωση, ήρθε και μου χάιδεψε ο Κώστας Σαμαράς το κεφάλι, «μην ανησυχείς, όλα καλά θα πάνε». Εξαιρετικά τρυφερή κίνηση που δεν του εξασφάλισε τρυφερή εκ μέρους μου συμπεριφορά στην ανάνηψη. Λίγο η επήρεια της νάρκωσης, περισσότερο ο έντονος πόνος μόλις άρχισα να ξυπνάω, το καντήλι και το μπινελίκι που άθελά μου έριξα, πήγε σύννεφο. Και το ταξίδι είχε μόλις αρχίσει.

Γιατί στον πρόσθιο χιαστό ο εξαιρετικός χειρουργός σου προσφέρει την ευκαιρία για ένα ακόμα πιο γερό γόνατο. Την ευκαιρία την αξιοποιείς ή όχι μετά! Στο φυσικοθεραπευτήριο δουλεύοντας για την πλήρη κάμψη κι έκταση του γόνατος, στο γυμναστήριο για να γυμνάσεις όποιον μυ κακώς δεν γύμνασες τόσα χρόνια, ώστε να προφυλάξεις την άρθρωση, στο μυαλό σου μέσα για να συνειδητοποιήσεις, ότι ο χρόνος ζωής σου μέσα στο όποιο γήπεδο πρέπει να είναι λελογισμένος κι όχι, «άντε γιούρια πάμε χωρίς ζέσταμα, χωρίς διατάσεις, χωρίς λογική». Ατελείωτες ώρες, ατελείωτη ρουτίνα, ατελείωτη προσπάθεια και αρκετός ανεπιθύμητος πόνος. Και φρικτή ζήλεια για τους υγιείς ανθρώπους που μπορούν να αθλούνται, να παίζουν, να χαίρονται τη ζωή τους χωρίς πόνο.

Σκεφτείτε πως νιώθει ο επαγγελματίας αθλητής, που βλέπει την καριέρα του να κάνει βήματα πίσω, που αυτός πρέπει με κοπιαστικό αγώνα να κερδίσει το χαμένο έδαφος, τον χαμένο χρόνο. Και δεν λέγεται πάντα Φορτούνης, Μάνταλος, Αϊτόρ, Βιερίνια, να έχει πίσω του έναν ολόκληρο αθλητικό οργανισμό και κορυφαίους επαγγελματίες να τον βοηθούν. Σκεφτείτε αυτούς που δεν διαβάζετε για τον χιαστό τους σε πρωτοσέλιδα, στις πιο άσημες ομάδες, σε πιο άσημες κατηγορίες. Ανασφάλιστοι συχνά, απένταροι συχνά, να παρακαλούν τον Πρόεδρο ή να δανείζονται για να χειρουργηθούν.

Εγώ είχα την τύχη μέσα στην ατυχία μου, να με χειρουργήσει ένας κορυφαίος επιστήμονας και εξαιρετικός άνθρωπος που δυστυχώς «έφυγε» νωρίς, εξαιρετικοί φυσικοθεραπευτές, ο Γιώργος Γιακουμίδης (πατέρας του Άγγελου των football stories) και ο Σίμος Γαλιτσάνος υπεύθυνος του Κέντρου Αθλητιατρικής του Διαβαλκανικού. Με τον επαγγελματισμό και το ανθρώπινο ενδιαφέρον του ασφαλιστή μου Σάκη Λίνδρα. Πόσοι επαγγελματίες αθλητές του minimum μισθού δυστυχώς δεν διαθέτουν τα παραπάνω εφόδια για να ξαναβάλουν τη ζωή και την καριέρα τους στις ράγες; Πως θα μπορούσαν να εξασφαλίζονται τα παιδιά στα γήπεδα στις περιπτώσεις τραυματισμών τους;

Κάθε φορά που κάποιος ζηλεύει έναν αθλητή, τα λεφτά, τα αυτοκίνητα, τις γκόμενες, τη δόξα, άθελά μου σκέφτομαι τον τρόπο ζωής, ασκητικός για τους κορυφαίους πλην εξαιρέσεων, σκέφτομαι και τους τραυματισμούς. Την φρικτή ρουτίνα εκγύμνασης, θεραπειών και αποκαταστάσεων. Σίγουρα δεν το μπορούμε όλοι. Δεν είναι ότι δεν μπορούμε να σουτάρουμε καλύτερα, να καρφώσουμε δυνατότερα, να σπρώξουμε πιο δυνατά, όπως καμιά φορά αναφωνούμε στη διάρκεια των τηλεοπτικών μεταδόσεων της ομάδας μας. Είναι που δεν μπορούμε να φανταστούμε, τι χρειάζεται να κάνουμε πριν και μετά τον αγώνα, τι χρειάζεται να θυσιάσουμε και να καταθέσουμε πριν υπάρξει η μικρή πιθανότητα να αποσβέσουμε τον κόπο και τον πόνο.

Μπορούμε τουλάχιστον να φροντίζουμε το σώμα μας, αν μας αρέσει ο αθλητισμός και να σεβόμαστε τους αθλητές και τις αθλήτριες για τη συχνά υπεράνθρωπη σωματική και ψυχική προσπάθεια. Για το αυτονόητο, το σεβασμό στον τραυματισμό και την απάλειψη φαινομένων τύπου, «χιαστό να πάθεις ρε», «καλά να πάθεις ρε», «ψόφα ρε» και άλλα τέτοια, δεν έχει νόημα να σχολιάσω κάτι παραπάνω. Τον υπάνθρωπο, τη σκατοψυχιά και την ηλιθιότητα δεν τους νικάς ποτέ. Απλά δεν κατεβαίνεις στο γήπεδο και κερδίζεις προκαταβολικά.

Υ.Γ. Τη βραδιά που σκοτώθηκε ο Κόμπε, μου τηλεφώνησαν από το γήπεδο του Πανοράματος, όπου έπαιζε στην ΜΕΝΤ ο γιός μου και πολύ σύντομα άκουσα την ίδια φράση. Ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού. Στο ίδιο με μένα γόνατο, σε άλλον εξαιρετικό χειρουργό, στον Μάκη Παπασούλη, μια που ο εξαιρετικός Κώστας Σαμαράς έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας. Πόσο καλά διδάσκονται άραγε τα παιδιά να γυμνάζονται, πριν προπονηθούν; Σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα αθλήματα.