Ο φετινός Παναθηναϊκός “έχει κι άλλο”

Στα πρώτα 35’ λεπτά απέναντι στον Βόλο ο Παναθηναϊκός είχε κάνει στο Πανθεσσαλικό πάνω κάτω όσα έκανε κατά μέσο όρο στα παιχνίδια του στη Superleague. Μετά από 10 οργανωμένες επιθέσεις είχε φτάσει σε 5 τελικές προσπάθειες, οι οποίες δεν ήταν “κλασικές” (xG: 0,3) και είχε επιτρέψει στον αντίπαλο μόνο δύο τελικές προσπάθειες - δύο σουτ τα οποία δεν δυσκολεύτηκε να μπλοκάρει ο Παναθηναϊκός χάρη στην καλή τοποθέτηση των ποδοσφαιριστών του για την προστασία της εστίας του Μπρινιόλι. Μέχρι εκεί ο Παναθηναϊκός είχε την συνήθη φετινή συμπεριφορά του στα παιχνίδια - έμενε συγκεντρωμένος στο πλάνο του, δίχως να είναι εντυπωσιακός στην επιθετική ανάπτυξη, και είχε την υπομονή για να περιμένει μια αδυναμία του αντιπάλου και να την τιμωρήσει. Χάρη στην ομαδική λειτουργία του στην επιθετική μετάβαση ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε την αργή επιστροφή του Βόλου στην φάση του 39’ου λεπτού και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η συνθήκη για να λάμψει ο Παλάσιος και να ανοίξει το σκορ.

Η ιστορία αυτού του γκολ, όπως και του δεύτερου που πέτυχε ο Αργεντινός στον Βόλο θα μπορούσε να λειτουργεί ως trailer της ταινίας των πρώτων 10 αγωνιστικών του Παναθηναϊκού. Μια ομάδα που διαχειρίζεται με ωριμότητα της καταστάσεις παιχνιδιού και τα συναισθήματά της, ομάδα που λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά στην φάση άμυνας, εκτελεί τις εντολές του προπονητή της και όταν λαμβάνει γρήγορα καλές αποφάσεις δημιουργεί συνθήκες για να φτάσει στο γκολ. Και σε αυτές τις συνθήκες μιλά η ατομική ποιότητα των ποδοσφαιριστών. Τώρα ήταν ο Παλάσιος, πριν ήταν ο Σπόραρ, ο Βέρμπιτς, ο Μπερνάρ, ο Αϊτόρ. Έχοντας προσθέσει ποιότητα που έχει αναβαθμίσει την απόδοσή του στη φάση επίθεσης ο Παναθηναϊκός έχει γίνει πιο αποτελεσματικός συγκριτικά με την περσινή έκδοσή του. Κάπως έτσι εξηγείται ότι στο τερέν έχει πάρει περισσότερους (30) από τους “αναμενόμενους βαθμούς”, δηλαδή αυτούς που αναλογούν στην ποιότητα των ευκαιριών που δημιουργεί και των ευκαιριών που επιτρέπει στον αντίπαλο (21.9).

Η έκταση του σκορ στην τελευταία του νίκη εκτόξευσε στα ύψη τον ενθουσιασμό της πλειονότητας των οπαδών του. Θεωρητικά αυτό δημιουργεί τον κίνδυνο να παρασυρθεί μια ομάδα και να πιστέψει ότι τα κάνει όλα σωστά και καλύτερα από τους αντιπάλους της και πως γι’ αυτό δεν πρόκειται να συναντήσει ιδιαίτερες δυσκολίες στα επόμενα παιχνίδια. Όμως ο τρόπος που διαχειρίζεται αυτό το ιστορικό σερί νικών ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δηλαδή όλη η δημόσια συμπεριφορά του, δημιουργεί την αίσθηση ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού παραμένει ρεαλιστής και ειλικρινής με τη δουλειά του και την ομάδα του, δηλαδή ότι δεν παραμυθιάζεται από τις νίκες.

Τα στοιχεία της προσωπικότητας του Γιοβάνοβιτς δεν αφήνουν περιθώριο να εκτιμήσει κανείς ως πιθανό το ενδεχόμενο ο Παναθηναϊκός να εφησυχαστεί και να συμπεριφερθεί σαν μια ομάδα που νομίζει ότι έχει ήδη πετύχει τον στόχο της ή έχει πετύχει την μέγιστη βελτιστοποίηση της απόδοσής της. Προφανώς δεν υπάρχει εγγύηση για μια ομάδα ότι θα πορεύεται μόνο με νίκες. Ο Γιοβάνοβιτς όμως με κάθε του δήλωση και κάθε συμπεριφορά πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από τα παιχνίδια σε αφήνει με την αίσθηση ότι παραμένει ανήσυχος και έχει επίγνωση. Στα μέχρι σήμερα παιχνίδια του ο Παναθηναϊκός δημιουργεί την εντύπωση ότι “έχει κι άλλο”, δηλαδή ότι έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης της απόδοσής του - ειδικά στο κομμάτι της επιθετικής ανάπτυξης, όταν έχει όλους τους “βασικούς” διαθέσιμους και σε καλή αγωνιστική κατάσταση. Είναι ρεαλιστική η προσδοκία του προπονητή, των ποδοσφαιριστών και τελικά και των φίλων του Παναθηναϊκού να δουν την ομάδα τους να παίζει καλύτερα συγκριτικά με την απόδοση που είχε μέχρι σήμερα στο πρωτάθλημα, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Δίχως φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν θα δοκιμαστεί ξανά, ότι δεν θα χάσει ή δεν θα αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις.

Πηγή στοιχείων ανάλυσης της απόδοσης: Wyscout