Μια καρατόμηση δεν φτάνει γι’ αυτό που έγινε στο Περιστέρι

• Επιθετικά, ο Άρης είναι κουραστικά φλύαρος
• Έχει τα προβλήματά του, έχει και τους «μάγους» των ελληνικών VAR

Η συγκλονιστική εικόνα από την ωμή βία που άσκησε η αστυνομία σε μια γειτονιά του Περιστερίου βάζει το ποδόσφαιρο σε δεύτερη μοίρα. Και δεν είναι μόνο ο βάναυσος ξυλοδαρμός έπειτα από το «στρίμωγμα» αυτής της μάζας ανθρώπων σ’ ένα σημείο όπου δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής – λες και επρόκειτο για εκτέλεση σχεδίου – όσο και η αηδία που προκαλεί η ηλιθιότητα αυτού που ρώτησε «τι κάνει ο Άλκης;», του οποίου το μυαλό είναι διεστραμμένο και σίγουρα πιο προβληματικό από το αντίστοιχο του υπευθύνου που έδωσε την εντολή στα ΜΑΤ να βαρέσουν ελεύθερα.

Ακόμη πιο εξοργιστική είναι η μέθοδος που ακολουθείται από τον εκάστοτε Υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Διενέργεια διοικητικής εξέτασης με την παράλληλη δέσμευση καρατόμησης του υπευθύνου και με ξεκάθαρο στόχο τον κατευνασμό των πνευμάτων. Σπανίως, αν όχι ποτέ, δεν ανακοινώθηκε η πειθαρχική δίωξη (με ονοματεπώνυμο) του υπευθύνου ο οποίος ουσιαστικά κινείται σ’ ένα περιβάλλον προστασίας, εν αντιθέσει με τους 200-300 οπαδούς του Άρη που πήγαν στο Περιστέρι και επέστρεψαν με σπασμένα χέρια και ανοιγμένα κεφάλια. Βέβαια, η αντίληψη που σταδιακά «χτίστηκε» για τους οπαδούς είναι ότι «όλο και κάτι θα είπαν» ή το άλλο… «κάτι θα έκαναν, δεν μπορεί η αστυνομία να άρχισε να βαράει αναίτια». Γιατί η κοινή γνώμη, δυστυχώς, αντιμετωπίζει τους οπαδούς σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού και νομίζει ότι πρόκειται για εγκληματικά στοιχεία. Προφανώς και οι οπαδοί έδωσαν δικαιώματα, προφανώς μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Στην Ελλάδα (τουλάχιστον) της τελευταίας 20ετίας κανείς θεσμικός παράγοντας δεν θέλει την μετακίνηση οπαδών και παράλληλα αποφεύγει την ευθύνη όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γι’ αυτόν τον λόγο παρατηρείται αυτή η ακατάσχετη ανωμαλία της εκδρομής των 15.000 φίλων του Παναθηναϊκού στον Βόλο και την άρνησης του Αχιλλέα Μπέου στο αντίστοιχο αίτημα του Άρη παρότι τέτοιου είδους πρακτικές βλάπτουν τις συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού. Κανείς επίσης δεν θέλει να προχωρήσει στην ανάπτυξη επιχειρησιακού σχεδίου το οποίο θα θέτει συγκεκριμένους κανόνες μετακίνησης για να υπερασπιστεί τη νομιμότητα και να αφαιρεί το δικαίωμα από τον καθένα για κάθε είδους αυθαιρεσία. Η δε αστυνομία, χρόνια τώρα, αντιμετωπίζει το όλο ζήτημα σαν έναν μεγάλο μπελά, σαν τον φορέα που καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα και δεν «γουστάρει» αυτόν τον ρόλο. Αν δηλαδή μπορούσε να αποτρέψει ολοκληρωτικά τις μετακινήσεις οπαδών θα το έκανε με μεγάλη ευχαρίστηση και με κάθε τρόπο. Αυτό φάνηκε εξάλλου. Όσο Κυβέρνηση, διοργανώτρια αρχή, ομάδες και αστυνομία θα αποφεύγουν τη δημιουργία ενός πλαισίου για τη μετακίνηση των οπαδών αναλαμβάνοντας παράλληλα αντίστοιχο μερίδιο ευθύνης, οι οπαδοί θα αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι μιας άλλης χώρας.

Επιθετικά, ο Άρης είναι κουραστικά φλύαρος

Αγωνιστικά, ο Άρης βλέπει τα τραίνα να περνούν και τους βαθμούς να χάνονται γιατί εκεί που λύνει ένα αγωνιστικό πρόβλημα, εμφανίζεται κάποιο άλλο. Ο Άλαν Πάρντιου έγραψε το όνομά του στην τελευταία σειρά, στη λίστα των προπονητών του Άρη με τους λιγότερους βαθμούς στους επτά πρώτους αγώνες του με τους μόλις οκτώ που συγκέντρωσε. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι ο προπονητής ανεξαρτήτως της δυσκολίας στην ανάγνωση του παιχνιδιού και της μίας άστοχης αλλαγής του με την αντικατάσταση του Άντρε Γκρέι. Ο Άρης θυμίζει Λερναία Ύδρα. Είχε τρομακτική δυσκολία στην αμυντική μετάβαση κι αυτό λύθηκε μέσα από την ηγετική παρουσία του Πίτερ Ετέμπο. Δεν είχε ισορροπία στο παιχνίδι του και εμφανιζόταν ουδόλως συμπαγής σαν ομάδα αλλά και επί τούτου φρόντισε ο Νιγηριανός μέσος. Αυτό στις στατικές φάσεις δεν λύθηκε, λαμβάνοντας υπόψη τη φάση του 66ου λεπτού στον αγώνα με τον Ατρόμητο, αλλά δείχνει… σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο αντίστοιχο επιθετικό.

Ο Βρετανός εκτίμησε ότι οι ποδοσφαιριστές κάνουν σύνθετο ένα απλό άθλημα όπως το ποδόσφαιρο και η άποψη που διατύπωσε δεν απέχει από την πραγματικότητα. Τα βαριά χαρτιά της ομάδας στην επίθεση εξελίσσονται σε… φτερά στον άνεμο γιατί δεν μπορούν να βγάλουν μια συνεργασία ή να δώσουν μια τελική πάσα. Κρίνοντας από την αντίδραση του Γκρέι στο 57’ όπου λειτούργησε σαν κεντρικός αμυντικός του αντιπάλου, είναι φανερό επίσης ότι άπαντες παίζουν υπό τρομερή πίεση και με θολό μυαλό. Σε επίπεδο προσώπων, ο Ντάνιελ Μαντσίνι δείχνει ότι δεν περνά την καλύτερη αγωνιστική περίοδό του, ενώ για τον Χουάν Ιτούρμπε είναι μετρημένες οι φορές (σε βάθος 16-17 μηνών) που σημάδεψε εστία. Ο Μάνου Γκαρθία είναι εξαιρετικός play maker αλλά τα μουσκεύει όταν φτάνει σε επίπεδο τελικής προσπάθειας ενώ ο Ράφαελ Καμάτσο αποδεικνύεται κάτι πολύ υποδεέστερο σε σύγκριση με τις προσδοκίες. Ο Ματέο Γκαρσία έπαψε να είναι ο… δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο αλλά συμβάλλει στη φλυαρία του συνόλου. Ο Λούις Πάλμα μπορεί να λειτουργήσει μόνο στο 4-4-2 γιατί αυτό του εξασφαλίζει χώρους αλλά μπήκε στο παιχνίδι αντί του Γκρέι. Εν τέλει, ο τωρινός Άρης θα χωλαίνει απέναντι σε κλειστές άμυνες σαν αυτή του Ατρόμητου πλην των περιπτώσεων όπου θα βρίσκει νωρίς γκολ κι εκεί θα δείχνει άλλη ομάδα.

Έχει τα προβλήματά του, έχει και τους «μάγους» των ελληνικών VAR

Το πρόβλημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι η είσοδος της τεχνολογίας όσο τα πρόσωπα που τη διαχειρίζονται. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων δεν έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στους Έλληνες διαιτητές. Δεν επιδέχεται αμφισβήτησης η κανονικότητα του τέρματος του Φαμπιάνο στο Περιστέρι και προκαλεί εντύπωση η διαφορετική μεταχείριση των δύο μεγάλων φάσεων του αγώνα από τον διαιτητή. Στο γκολ του Βραζιλιάνου δέχθηκε αβίαστα την παρέμβαση του Μανούχου από το VAR σε σημείο άρνησης να το δει στο monitor. Στη δεύτερη περίπτωση, λειτούργησε διαφορετικά αλλά παρέμεινε στην αρχική απόφασή του για επιθετικό φάουλ παρά την (προφανώς) αντίθετη άποψη του Μανούχου. Πέραν των δύο κομβικών φάσεων, ο Σπύρος Ζαμπάλας από την Ήπειρο έχασε φάσεις μπροστά στα μάτια του οι οποίες ως επί των πλείστων έγειραν τη ζυγαριά υπέρ του Ατρόμητου.

Κανείς δεν προσπαθεί να δημιουργήσει άλλοθι γιατί τουλάχιστον στη συγκεκριμένη γωνιά έχουν καταγραφεί όλες οι μεταγραφικές και αγωνιστικές αστοχίες, αλλά μαζεύτηκαν πολλά. Από πέναλτι που δεν καταλογίστηκαν, οφ σάιντ που δεν ήταν, γκολ που δεν μετράνε. Την ίδια ώρα, άλλες ομάδες «κερδίζουν» πέναλτι επειδή φύσηξε αεράκι ή γιατί στραβοπάτησε ένας παίκτης στην περιοχή.