Παναθηναϊκός- ΑΕΚ: Η βασική διαφορά τους είναι το «πρέπει να πάρω αυτό το πρωτάθλημα»

Πρώτος γύρος τέλος, λοιπόν. Μ' έναν απίστευτο Παναθηναϊκό, μ΄ έναν απογοητευτικό Ολυμπιακό, με μια ελκυστική ΑΕΚ, μ' έναν ΠΑΟΚ που γι΄ αλλού κίνησε κι αλλού η ζωή τον πήγε, μ' έναν Αρη που ακόμα... φτιάχνεται. Ενα πρωτάθλημα χωρίς πολλά «χοντρά» διαιτητικά λάθη, με κατάμεστη την ατραξιόν «OPAP Arena» και την απαρχαιωμένη Λεωφόρο και δύο ακόμα μεγαλύτερες ατραξιόν. Τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τον Ματίας Αλμέιδα. Τους δυο προπονητές, οι οποίοι με τον δικό τους τρόπο και στον δικό τους χρόνο μεταμόρφωσαν τα ασχημόπαπα σε πρίγκιπες. Πιο αργά, αλλά με κατώτερου επιπέδου υλικό ο 60χρονος Σέρβος που ανανέωσε το προηγούμενο καλοκαίρι για δύο χρόνια. Πολύ πιο γρήγορα και θεαματικά, αλλά με πιο ποιοτικούς (συγκριτικά με το περσινό ρόστερ του Τριφυλλιού) ο Αργεντινός της Ενωσης.

Η βαθμολογία είναι απολύτως δίκαιη ως προς την κατάταξη των ομάδων. Ναι, η διαφορά Παναθηναϊκού – ΑΕΚ θα μπορούσε να ήταν μικρότερη. Σαφέστατα! Η Ενωση «πέταξε» με απίστευτο τρόπο πέντε βαθμούς στα ματς με το Βόλο και τον Αστέρα και θα μπορούσε – ανεξάρτητα από τις διαιτητικές αποφάσεις – να έχει πάρει τουλάχιστον την ισοπαλία στη Λεωφόρο από τον Παναθηναϊκό. Αλλά, δυστυχώς για την Ενωση ο συμπαθέστατος κάπτεν Αραούχο εφέτος έχει χάσει πολλά. Πάρα πολλά!

Οχι... τόσα όσα έχουν ακούσει στον Παναθηναϊκό από την αρχή της σεζόν. Οτι η ομάδα δεν μπορεί να νικήσει εκτός έδρας (έχει 5/5!) και έχει παίξει τα περισσότερα ματς στη Λεωφόρο. Οτι παίζει μόνο για το αποτέλεσμα. Οτι κερδίζει πολλά πέναλτι. Οτι νικάει με γκολ στο τέλος πολλών αγώνων. Οτι είναι τυχερός. «Μπαινάκης – Βγαινάκης»! Ο Γιοβάνοβιτς το έχει περιχαρακώσει καλά το γκρουπ. Το έχει στεγανοποιήσει και από τις υπερβολικές κολακείες και από την άδικη υποτίμηση. Φάνηκε πάρα πολύ και στις δυο πιο δύσκολες στιγμές. Μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Αϊτόρ, μετά την ισοπαλία εναντίον του Ολυμπιακού στη χειρότερη εφετινή εμφάνισή του: κράτησε τα γκέμια. Κράτησε τις ισορροπίες. Δοκίμασε κάποιες αλλαγές σχημάτων και ρόλων κατά τη διάρκεια των αγώνων. Και οδήγησε την ομάδα του – μια ομάδα με το τέταρτο μπάτζετ της κατηγορίας – στο απάνεμο και φαντασμαγορικό λιμάνι του 12-1-0.

Ο Αλμέιδα από την άλλη παρουσίασε την ομάδα του πολύ βελτιωμένη, πολύ γρήγορα! Και, ναι, ασφαλώς για έναν ουδέτερο παρατηρητή, η ΑΕΚ είναι πιο «όμορφη»! Πιο μοντέρνα. Πιο επιθετική. Σίγουρα με πιο ποιοτικούς μέσους, σίγουρα με περισσότερες επιλογές στη γραμμή πυρός της, όχι όμως και τόσο αποτελεσματική αμυντικά. Ποια είναι, λοιπόν, η σημαντικότερη διαφορά των δύο βασικών διεκδικητών του τίτλου (φαίνεται πλέον απίθανο ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακός να ξεπεράσουν αμφότερους και να τερματίσουν πρώτοι στο φινάλε); Η βασική διαφορά τους είναι το «πρέπει να πάρουμε αυτό το πρωτάθλημα». Το «πάμε να πάρουμε αυτό το πρωτάθλημα»! Το «είναι η ευκαιρία μας εφέτος»! Καμία εκ των δύο ομάδων δεν ξεκίνησε μ' αυτό το «πρέπει». Στον Παναθηναϊκό δημιουργήθηκε σταδιακά και έγινε «μπετόν» ως στόχος και πεποίθηση στο γκρουπ μετά την εκτός έδρας νίκη επί του ΠΑΟΚ, στην έκτη αγωνιστική. Τότε, στο 6/6. Μετά τις δύο ανατροπές επί των Δικεφάλων.

Στην ΑΕΚ αυτό το «πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία, έχουμε πάρα πολύ καλή ομάδα, είναι στα χάλια του ο Ολυμπιακός και σε μεταβατικό στάδιο ο ΠΑΟΚ», δεν υπάρχει! Υπάρχει το «είμαστε καλύτερη ομάδα και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για την ανατροπή». Μέχρι εκεί. Kι αν θέλετε, αυτό αντανακλά και στον οπαδό της Ενωσης. Με την «Αγιά - Σοφιά» και τη θεαματική προς το καλύτερο εικόνα της ομάδας του, έχει τόση θετική αύρα και ενέργεια που... δεν θα βαράει το κεφάλι του στον τοίχο αν το χάσει. Η ομάδα, όμως, είναι κάτι άλλο. Οταν, τη βραδιά που έχεις χάσει μέσα από τα χέρια σου μια πάρα πολύ «βατή» μετά το 0-1 νίκη στην Τρίπολη, ταυτόχρονα μια ολόχρυση και δυσεύρετη ευκαιρία για να μειώσεις τη διαφορά στο -4 (ίδια μέρα το Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 1-1) και η επωδός είναι «παίξαμε πολύ καλά, χάσαμε ευκαιρίες, ο Αστέρας παίζει πάρα πολύ σκληρά», πρωτάθλημα από το -8 από μια ομάδα που χάνει σπάνια βαθμούς, δεν θα πάρεις.

Η ΑΕΚ μεσοεπιθετικά διαθέτει καλύτερο ρόστερ από τον Παναθηναϊκό. Ρόστερ το οποίο ήδη ενισχύεται με τον Φαν Φέερτ που επέστρεψε στην ενεργό δράση και τον βιρτουόζο Πάολο Φερνάντες. Παίκτες έτοιμους, που γνωρίζουν και τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους τους. Ο Παναθηναϊκός θα... δούμε πότε θα πάρει δυο παίκτες, τι παίκτες θα είναι αυτοί, πότε θα ενταχθούν στο σύνολο, αν και πόσο θα μπορέσουν να βοηθήσουν άμεσα το Τριφύλλι. Διότι... δεν είναι όλοι «Γκατσίνοβιτς» ο οποίος χρειάστηκε πέρυσι μόλις 15-20 μέρες για να «κουμπώσει» άμεσα και να αναδειχθεί στον πιο πολύτιμο χαφ του Παναθηναϊκού στο εντυπωσιακό τρίμηνο Φεβρουαρίου – Μαϊου...

Ομως αν η Ενωση δεν βάλει αυτό το «πρέπει» στο πετσί της, την κούπα δεν θα τη σηκώσει. Πρέπει να προσθέσει αυτό το στοιχείο στο χαρακτήρα της, στο εφετινό DNA της. Διότι για να το «αποσπάσει» από το -8 εναντίον αυτού του Παναθηναϊκού πρέπει να είναι σχεδόν τέλεια και αψεγάδιαστη επί πέντε μήνες! Για να το πούμε πιο «ξερά»: αν η μια ομάδα με το +8 μπαίνει σε κάθε παιχνίδι για να το κερδίζει και η άλλη ομάδα με το -8 μπαίνει σε κάθε ματς με τη λογική «πάμε να παίξουμε τη μπάλα μας και να νικήσουμε μ' αυτό που παίζουμε», το πρωτάθλημα θα το πάρει ο μαχητής που έχει και το πλεονέκτημα του +8. Γιατί εκτός όλων των άλλων μπαίνει σε κάθε ματς με τον καλό φόβο που φυλάει τα έρημα και όχι με τον αέρα και το «τουπέ» του ανώτερου και του φαβορί.

Y.Γ 1. Μ' αυτή την εξυπνακίστικη ανακοίνωση του Βόλου και το κεκαλυμμένο (και καλά) «σεφερλίδικο» υπονοουμενάκι για τη Χρυσούλα Κουρομπύλια θα ασχοληθεί κανείς από τη Superleague ή την ΕΠΟ; Οχι ε; Ελπίζω πως ναι! Μπας και αρχίσει να γίνεται καμιά αλλαγή...

Υ.Γ 2. Σπάνιο από προπονητή του Ολυμπιακού να παραδεχθεί δημοσίως ότι κάποια άλλη ομάδα (και όχι η δική του) αποδίδει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. «Τι πιο σύνηθες» ταυτόχρονα για όλους τους προπονητές στη σύγχρονη ιστορία του club να μιλά για τη διαιτησία όταν η ομάδα δεν καταφέρνει να πάρει το τρίποντο.