Τρεις μεταγραφές μοιάζουν αρκετές

• Άλλο το «σαν τον Φετφατζίδη» με το… «τον Φετφατζίδη»
• Ο Νταρίντα δείχνει σωστή και έξυπνη επιλογή
• Αναγκαία η ενίσχυση και στην κορυφή της επίθεσης

Θαρρώ ότι τόσες θα χρειαζόταν ο Άρης ακόμη και στο σενάριο μη εκτροχιασμού της επαγγελματικής συνεργασίας με τον Ντάνιελ Μαντσίνι. Κακά τα ψέματα αυτή βαδίζει σε μονόδρομο καθώς στο διάστημα που μεσολάβησε από την (επεισοδιακή) παροχή της δεκαήμερης άδειας έως και την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη, καμία από τις δύο πλευρές δεν ανέλαβε πρωτοβουλία για την εξομάλυνση των σχέσεων, πιθανόν γιατί δεν το θέλει. Κι όσο κυλούν οι μέρες, στο δικό μου μυαλό, ολοένα και αυξάνονται οι πιθανότητες ότι τίποτε απ’ όσα συνέβησαν δεν μπαίνει στη σφαίρα του συμπτωματικού και του τυχαίου γεγονότος ασχέτως της άποψης που διατύπωσα από την πρώτη στιγμή ότι κακώς δόθηκαν δικαιώματα στην πλευρά του αθλητή. Σίγουρα πάντως, τα περισσότερα απ’ όσα γράφτηκαν (με στόμφο) για τον Αργεντίνο επιθετικό δεν επιβεβαιώθηκαν γιατί αυτός προπονείται μαζί με το γκρουπ των παικτών οι οποίοι δεν βρίσκονται στο αγωνιστικό πλάνο με απόφαση της διοίκησης.

Είναι προφανές ότι ο Άρης θα πρέπει να βρει τρόπο κάλυψης του κενού που ήδη δημιουργήθηκε κι αυτό δεν μπορεί να γίνει με λύση εκ των έσω γιατί κανείς από τους υπόλοιπους ακραίους επιθετικούς δεν έχει ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ή καλύτερα, σ’ αυτό που περιμένει να εισπράξει ο Άλαν Πάρντιου. Για τον Χουάν Ιτούρμπε έχουν γραφτεί πολλά, δεν αμφισβητούνται δύο πράγματα. Είναι εργάτης και ευχάριστο πρόσωπο στις προπονήσεις και στα αποδυτήρια. Αγωνιστικά, πολλές φορές θυμίζει δρομέα που τρέχει δίχως τερματισμό γιατί δεν ολοκληρώνει την προσπάθειά του καθώς όταν φτάνει στην τελική πράξη χαρακτηρίζεται από αστοχία ή τσαπατσουλιά. Σε 52 αγώνες με τη φανέλα του Άρη έχει τρία γκολ και ισάριθμες ασίστ. Οι αριθμοί δείχνουν ότι δεν ανταποκρίνεται σε μια από τις βασικές αγωνιστικές ευθύνες του. Όταν ο Άρης τον απέκτησε πίστεψε ότι θα εισέπραττε ολοκληρωμένες προσπάθειες. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Ράφαελ Καμάτσο ο οποίος έχει να διαχειριστεί και την ψυχολογία του παίκτη ο οποίος χάνει τα άχαστα.

Γι’ αυτόν τον λόγο, στον Άρη σκεφτόντουσαν το σενάριο της προσθήκης ακραίου επιθετικού πριν προκύψει η όλη ιστορία με τον Ντάνιελ Μαντσίνι. Δεν θα μπορούσε όμως να μπει σε καθεστώς προτεραιότητας όπως πλέον συμβαίνει.

Άλλο το «σαν τον Φετφατζίδη» με το… «τον Φετφατζίδη»

Καθώς ο Λούις Πάλμα δείχνει να «εγκαθίσταται» στο αριστερό άκρο της επίθεσης προσφέροντας την πλευρά στον μπακ και συγκλίνοντας προς τον άξονα και κυρίως την περιοχή, είναι ευνόητο ότι οι «κίτρινοι» θα θελήσουν να προσθέσουν κάτι διαφορετικό στο ρόστερ τους για την απέναντι πλευρά. Επί τούτου υπήρξε μια παρανόηση. Ένας μπουκαδόρος με αυξημένη ικανότητα στο ένας εναντίον ενός και αποδεδειγμένη ικανότητα διάσπασης μιας κλειστής άμυνας είναι αυτό που χρειάζονται. Προς αυτήν την κατεύθυνση αναζητείται παίκτης αυτών των στοιχείων. Παίκτης που παραπέμπει στα χαρακτηριστικά του Γιάννη Φετφατζίδη. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Άρης μπήκε σε διαδικασία συζητήσεων με τον Έλληνα ποδοσφαιριστή ο οποίος βέβαια δεν περνάει και τις καλύτερες ημέρες του στο Κατάρ. Φέτος αγωνίστηκε για τελευταία φορά στις 6 Σεπτεμβρίου καθώς δεν χρησιμοποιήθηκε στα τελευταία έξι παιχνίδια της ομάδας του.

Ο Νταρίντα δείχνει σωστή και έξυπνη επιλογή

Είναι ο άνθρωπος που έχει τις τρεις κορυφαίες επιδόσεις στην Bundesliga στον στατιστικό τομέα των χιλιομέτρων που διένυσε ένας ποδοσφαιριστής στη διάρκεια αγώνα. Εκ τότε δεν πέρασαν 5-10 χρόνια, ήταν μόλις τον Ιούνιο του 2020. Με αναγνωρισμένη ποδοσφαιρική αξία και ένσημα πολλών ετών σ’ ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα ο Βλάντιμιρ Νταρίντα μοιάζει μια εξαιρετική επιλογή. Διανύοντας το 32ο έτος της ηλικίας του, προφανώς, δεν ανταποκρίνεται σ’ ένα κριτήριο που θα πρέπει να προβιβάσει ο Άρης, αυτό της μεταπωλητικής αξίας ενός αθλητή, αλλά μήνα Γενάρη και με περιορισμένη τη λίστα των εφικτών λύσεων, πάντα οι επιλογές είναι περιορισμένες. Ο Νταρίντα μοιάζει σωστή επιλογή γιατί βάσει προϋπηρεσίες, εμπειριών, ικανότητας και προσωπικότητας μπορεί να συνθέσει εξαιρετικό δίδυμο με τον Πίτερ Ετέμπο στον άξονα της μεσαίας γραμμής προσφέροντας κάτι που δεν έχουν οι «κίτρινοι». Τα πολλά χιλιόμετρα από τους παίκτες του άξονα. Ο Ετέμπο δεν τρέχει όσο ο Νταρίντα, ούτε ο Νταμπό ενώ ο Σέικ Ντουκουρέ έχει δείξει ότι το επιβαρυμένο γόνατό του δεν αντέχει τις διαδοχικές αυξημένες εντάσεις.

Αναγκαία η ενίσχυση και στην κορυφή της επίθεσης

Η διαχείριση της υπόθεσης του Ματέι Βίντρα φανέρωσε τις έντονες δεύτερες σκέψεις των ανθρώπων του Άρη για τον Τσέχο επιθετικό. Είναι ευνόητο πλέον ότι λόγω του σοβαρού τραυματισμού, της επέμβασης στην οποία υποβλήθηκε, ενδεχομένως και του (πραγματικού) χρόνου που θα χρειαστεί για να επανέλθει και να ανταποκριθεί σε συνθήκες αγώνες, η Βίντρα εντάσσεται στις εναλλακτικές επιλογές. Ωστόσο, για τον Άρη είναι απαραίτητο να ενισχυθεί στην κορυφή της επίθεσης. Ανεξαρτήτως του επιπέδου βοήθειας ή της συμμετοχής του Ζερβίνιο στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, ο Ιβοριανός δεν είναι σέντερ φορ και στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ. Στα πιο παραγωγικά χρόνια της καριέρας του αγωνιζόταν στα επιθετικά άκρα, ενίοτε και ως δεύτερος επιθετικός στο 4-4-2. Ο Λούις Πάλμα «χάνεται» όταν βρίσκεται ολομόναχος στην κορυφή της επίθεσης κι έτσι μένει μόνο ο Άντρε Γκρέι. Στην προσπάθεια δημιουργίας συνθηκών ανταγωνισμού, ο Άλαν Πάρντιου ανακάτεψε την τράπουλα, πάντα όμως βγαίνει το ίδιο χαρτί γιατί ο μοναδιός σέντερ φορ του Άρη είναι ο Τζαμαϊκανός. Κι αυτό υποχρεώνει την προσθήκη μιας ακόμη λύσεις. Αυτό εξάλλου ήταν το πρώτο συμπέρασμα του Βρετανού τεχνικού.