Κωστούλας, ο άνθρωπος που άφησε το στίγμα του στον Παναιτωλικό και την Αιτωλοακαρνανία

• Ο «μύθος» του κολυμβητηρίου και η σακούλα σκουπιδιών
• Εργα με δικά του χρήματα και στήριξη της τοπικής κοινωνίας
• Το project «Emileon» και ο τρόπος λειτουργίας του εντός και εκτός γηπέδων
• Το 2011 ήταν η πρώτη φορά που εξέφρασε την πρόθεση να αποχωρήσει
• Η αποχώρηση από την προεδρία και η καταλυτική του παρουσία όταν η ομάδα κινδύνευε
• Απέφευγε να μιλάει για ποσά, δαπάνησε πολλά εκατομμύρια ευρώ
• Η απόφαση για μη δανεικούς και οι ελάχιστες «εκρήξεις» του
• Εφτασε η στιγμή του τέλους...

Καλοκαίρι του 2005, μία εποχή όπου η Ελλάδα ζούσε την εποχή των «παχιών αγελάδων» όπου το χρήμα έρρεε άφθονο και το εγχώριο ποδόσφαιρό μας απολάμβανε τις δάφνες του έπους του 2004.

Σε μία γωνιά όμως η κατάσταση ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη, αφού στο Αγρίνιο και τον Παναιτωλικό… μετρούσαν και το μισό ευρώ που έφευγε από το ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένο ταμείο τους. Ηταν η στιγμή που τα «καναρίνια» είχαν μόλις… σώσει μέσα στο γήπεδο τη χρονιά στη Γ’ Εθνική αλλά χρήματα δεν υπήρχαν και ήταν ορατός ο κίνδυνος της διάλυσης.

Τότε λοιπόν άρχισε, μέσω τρίτων, να «ψιθυρίζεται» στα στενά της πόλης το όνομα του Φώτη Κωστούλα, ενός επιχειρηματία με καταγωγή από την ευρύτερη περιοχή που την εποχή της Χούντας έφυγε «κυνηγημένος» λόγω φρονημάτων του και μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στη δημοσιογραφία βρέθηκε στην Ουψάλα της Σουηδίας. Εκεί πήρε πτυχίο και στη γεωλογία όμως ο δραστήριος νους του τον οδήγησαν στον τομέα του τουρισμό και σταδιακά έγινε ένας εκ των μεγαλύτερων οικονομικών παραγόντων της χώρας.Το «κονέ» για τον Παναιτωλικό έκανε τότε ο Σωκράτης Τσιάρας και εκείνος αποτέλεσε το «σωσίβιο» για μία ομάδα που «βούλιαζε».

Ο «μύθος» του κολυμβητηρίου και η σακούλα σκουπιδιών

Ο μύθος λέει πώς ούτως ή άλλως είχε σκοπό να προχωρήσει σε ένα τρόπο τινά δώρο στη γενέτειρά του και αρχικά εξέφρασε την πρόθεση να κατασκευάσει ένα κολυμβητήριο, όμως όλοι του έλεγαν «πάρε τον Παναιτωλικό».

Οι προτροπές τους εισακούστηκαν, αν και αρχικά στο μυαλό του ήταν να βοηθήσει για λίγα χρόνια έστω και ως εξωδιοικητικός παράγοντας, όμως τα πάντα άλλαξαν όταν πήγε στο γήπεδο που μεγάλωσε αλλά είχε χρόνια να βρεθεί. Το «κλουβί» του τότε δεν θυμίζει σε τίποτα το «σήμερα» και παρέπεμπε σε... αχούρι, ενώ μόλις ζήτησε να δει τα χαρτιά της ομάδας του έφεραν σε μία σακούλα σκουπιδιών κάτι λίγα έγγραφα, αταξινόμητα, μαζί με ένα-δυο δελτία που απέμεναν! Η παραπάνω εικόνα σε συνάρτηση με την άθλια εικόνα που αντίκριζε… έθιξαν τον επιχειρηματικό του εγωισμό. Γαλουχημένος σε άλλα στάνταρ και δη Σκανδιναβικά, ήταν πλέον για εκείνον ζήτημα τιμής να μετατρέψει τον Παναιτωλικό σε έναν «κανονικό οργανισμό».

Εργα με δικά του χρήματα και στήριξη της τοπικής κοινωνίας

Οι επόμενες μήνες θα μείνουν στην ιστορία του συλλόγου ως εκείνοι που άλλαξαν άρδην το status quo του, αρχικά από το «ερείπιο» που λέγονταν γήπεδο όπου αρχίζει και αλλάζει μορφή αφού ξηλώθηκαν όλα.

Ουσιαστικά μόνο οι κολώνες έμειναν και με την πάροδο του χρόνου απέκτησε τη μορφή που έχει σήμερα, ενός άκρως ποδοσφαιρικού και ωραίου «σπιτιού». Θέλησε να κάνει ακόμη περισσότερα αλλά διάφορα εμπόδια που προέκυψαν ακόμη και εκ των «έστω της πόλης» δεν του επέτρεψαν να υλοποιήσει στο απόλυτο τα πλάνα του. Και εδώ υπάρχει μία σημαντική λεπτομέρεια, που κάνει τη διαφορά. Η κατασκευή του, ουσιαστικά για αυτό πρόκειται αφού όλα ξεκίνησαν από το «μηδέν», έγινε με δικά του κεφάλαια και με σχεδόν αποκλειστική επαγγελματική ενασχόληση ανθρώπων από την Αιτωλοακαρνανία. Ο Παναιτωλικός επί ημερών επανήλθε ως το σημείο αναφοράς όλου του νομού και το «όχημα» για την ανάπτυξη, στο μέτρο των δυνατοτήτων του.

Το project «Emileon» και ο τρόπος λειτουργίας του εντός και εκτός γηπέδων

Την ίδια στιγμή από το 2007 οι ακαδημίες του club άρχισαν να προπονούνται στο Δοκίμι, εκεί όπου από το 2008 άρχισε να τρέχει το project «Emileon». Το όνομά του σημαίνει πολλά για εκείνον αφού συγκροτεί τα αρχικά των παιδιών του Αιμιλίας και Λεωνίδα, ενώ με την πάροδο του χρόνου μετατράπηκε ως ένα από τα πλέον σύγχρονα προπονητικά κέντρα της χώρας.

Από την πρώτη στιγμή συνδέθηκε με τον Μάκη Μπελεβώνη που είναι ο άνθρωπός του σχεδόν σε όλα τα χρόνια που βρίσκεται στο club, ενώ ευρύτερη δημιούργησε έναν «πυρήνα» συνεργατών που συνεργάζεται στενά. Ετσι λειτουργεί, αφού πάντα ήθελε λίγους και καλούς στο πλευρό του και μεταξύ τους να δημιουργείται μία καλοκουρδισμένη «μηχανή».

Την ίδια στιγμή υπήρχε και το αγωνιστικό σκέλος. Από την πρώτη του σεζόν στο «τιμόνι» έθεσε τον προβιβασμό στην τότε Β' Εθνική ως άμεσο στόχο, αλλά ήρθε μόλις το 2009 μέσω του «θρυλικού» μπαράζ με τη Ρόδο στη Νέα Σμύρνη. Παρότι δαπανούσε τεράστια ποσά σε έμψυχο δυναμικό, για πολλούς και διαφόρους λόγους που τις περισσότερες φορές ήταν εκτός των δικών του ορίων αφού πάντα λειτουργούσε με συγκεκριμένες αρχές, ο Παναιτωλικός έμενε εκτός νυμφώνος.


Ωστόσο δεν τα παρατούσε και το 2011 έφτασε η μεγάλη στιγμή, όταν βρέθηκε μετά από δεκαετίες στα «σαλόνια». Το ματς/φιέστα με τον Διαγόρα Ρόδου εξελίχθηκε σε μία μεγάλη γιορτή και το Αγρίνιο βρέθηκε ξανά στο κέντρο του ποδοσφαιρικού και μη ενδιαφέροντος της χώρας. Κάτι που μέχρι και πριν από έξι χρόνια έμοιαζε ως άπιαστο όνειρο είχε πλέον εκπληρωθεί.

Το 2011 ήταν η πρώτη φορά που εξέφρασε την πρόθεση να αποχωρήσει

Η σεζόν 2010/11 όμως δεν κύλησε όπως θα ήθελαν στην ομάδα και ήρθε ο υποβιβασμός. Τότε εξέφρασε για πρώτη φορά την επιθυμία να αποχωρήσει, βάζοντας όμως ως προϋπόθεση ότι ο Παναιτωλικός θα υπάρχει και την επόμενη ημέρα. Ηταν το μεγάλο του άγχος, να το πούμε έτσι σε απλά ελληνικά, μη τυχόν και περάσει σε «αετονύχηδες» και εμπλακεί σε αβέβαιες καταστάσεις που θα θέσουν εν αμφιβόλω την υπόστασή του.

Ραντεβού έγιναν, ενδιαφερόμενοι υπήρξαν, όμως ουδείς εκπλήρωνε τα στάνταρ του και συνέχισε να αποτελεί τον εγγυητή του συλλόγου. Η άμεση επιστροφή στη μεγάλη κατηγορία μετά το επίσης ιστορικό 2-1 του Βόλου έφερε εκ νέου την ομάδα στην ελίτ, όπου και βρίσκεται μέχρι και σήμερα χάρις σε εκείνον.

Η αποχώρηση από την προεδρία και η καταλυτική του παρουσία όταν η ομάδα κινδύνευε

Το 2017 δεν συνέχισε στην προεδρία, αλλά επί της ουσίας ποτέ δεν έπαψε να είναι το πλέον «ζωντανό κύτταρο» του οργανισμού που λέγεται Παναιτωλικός. Αλλωστε μαζί με τους συνεργάτες του όπου είχαν «ενισχυθεί» με τον ζωντανό «θρύλο» παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Μάκη Μπελεβώνη, έθεσε σε εφαρμογή του πλάνο της δημιουργίας του μουσείου της ομάδας, κυρίως με τον πρόεδρο Μπελεβώνη, ώστε να μείνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Για εκείνον το club ήταν σαν το παιδί του που το έβλεπε να μεγαλώνει και να ωριμάζει σιγά σιγά.

Επί προεδρίας του φόρεσαν την «κυανοκίτρινη» φανέλα παίκτες που πριν έρθει εκείνος στην ομάδα ήταν «τρελό» και μόνο σαν σκέψη ώστε να αποκτηθούν, ενώ άνοιξε αγορές όπως της Αργεντινής όπου τα «καναρίνια» διαθέτουν εξαιρετικό brand name. Παράλληλα «γιγαντώθηκαν» οι ακαδημίες του συλλόγου και ο Παναιτωλικός άρχισε να «παράγει» παίκτες, κάτι που ενίσχυσε το τοπικό στοιχείο και συνάμα μετρίασε την «ανάγκη» για μεταγραφές. Ξέχωρα φυσικά ότι απέφερε και έσοδα στο ταμείο του συλλόγου.

Τη διετία 2020, 2021 που κινδύνεψε με υποβιβασμό όλοι έβλεπαν τον Κωστούλα των πρώτων χρόνων, στον τρόπο που λειτουργούσε για το συμφέρον της ομάδας. Οι ομιλίες του, ακόμη και τα πριμ που έδινε αποτύπωναν την αγωνία του για την επόμενη ημέρα της. Καθημερινά βρίσκονταν στο πλευρό του ποδοσφαιρικού τμήματος και η παρουσία του αποτελούσε ένα έξτρα κίνητρο για όλους. Βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όλων ήταν και η «περιπέτεια» του 2022 όπου το club σύρθηκε στις αίθουσες των αθλητικών δικαστηρίων και απειλούνταν με υποβιβασμό χωρίς να φταίει και στην κατάθεσή του ήταν σα να μίλαγε για τον ίδιο και το ότι ενδέχεται να «καταρρεύσει» ένα μέρος του εαυτού του.

Απέφευγε να μιλάει για ποσά, δαπάνησε πολλά εκατομμύρια ευρώ

Μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα. Ο Παναιτωλικός είναι υγιής, αυτάρκης, με ιδιόκτητες εγκαταστάσεις και εδραιωμένος στη μεγάλη κατηγορία. Και όλα αυτά χάρις σε εκείνον. Οποιος τον ρωτάει πόσα χρήματα έχει δαπανήσει στην ομάδα θα τον δει να τον… ντριμπλάρει με επιτυχία, αφού ποτέ του δεν αναζήτησε την αυτοπροβολή και την αποφεύγει συνεχώς. Για αυτό και άλλωστε οι αρκετές προσφορές του στην τοπική κοινωνία όπου κατά καιρούς ενίσχυσε και ενισχύσει ιδρύματα αλλά και ιδιώτες δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Απεχθάνεται να μιλάει για εκείνον, πόσο δε για ποσά. Πάντως το ρεπορτάζ κάνει λόγο για οκταψήφιο νούμερο, μαζί με τα όσα δαπανήθηκαν για τις εγκαταστάσεις. Πολύ... οκταψήφιο.

Ωστόσο η παρακαταθήκη που αφήνει στο σύλλογο αποτυπώνεται και στα εκτός γηπέδων τεκταινόμενα. Λόγω της ιδιοσυγκρασίας του άπαντες του βγάζουν το καπέλο για το ήθος και την εντιμότητά του και ο Κωστούλας κέρδισε τον σεβασμό όλων, για το πώς κινούνταν εντός και εκτός γηπέδων.

Η απόφαση για μη δανεικούς και οι ελάχιστες «εκρήξεις» του

Ευρύτερα δεν αναζητούσε τις συγκρούσεις και απέφευγες τις «εμπρηστικές» δηλώσεις, ενώ η απόφασή του ώστε ο Παναιτωλικός να μην αποκτά δανεικός αποτύπωνε το πώς αντιλαμβάνονταν τον χώρο, αφού δεν ήθελε να υπάρχει η παραμικρή «σκιά» πάνω από εκείνον ή την ομάδα. Ακόμη και τώρα έχει να λέει πως αισθάνεται άσχημα για τις μία-δύο φορές που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο ώστε να διαμαρτυρηθεί σε ρέφερι, αφού τα πρώτα χρόνια υπήρξαν περιπτώσεις όπου οι «κυανοκίτρινοι» αντιμετωπίστηκαν... τουλάχιστον εχθρικά από τον παράγοντα διαιτησία. «Θα με έβλεπαν τα παιδιά μου...», σχολιάζει σχετικά.

Οικονομικά φερέγγυος, ο Παναιτωλικός επί ημερών «έχτισε» εξαιρετικό όνομα εντός και εκτός συνόρων και όλοι έχουν να λένε για την «υγεία» που εξέπεμπε.

Εφτασε η στιγμή του τέλους...

Τώρα ήρθε η στιγμή της αποχώρησης και για όλους φαντάζει δύσκολο αλλά και συνάμα περίεργο δίπλα στη λέξη Παναιτωλικός να μην υπάρχει και το όνομά του. Ο Φώτης Κωστούλας παρέδωσε τη «σκυτάλη» στον Μάτσιεκ Καμίνσκι και αυτόματα έκλεισε ένα κύκλος για την ομάδα και ευρύτερα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ομως τα «καναρίνια» θα είναι πάντα το... παιδί του και εκείνος πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας, τόσο του συλλόγου όσο και της Αιτωλοακαρνανίας ευρύτερα.