Παναιτωλικός - Κωστούλας: Μια πλαστική σακούλα που άντεξε 18 χρόνια!

Το ημερολόγιο δείχνει 29/5/2005. Ο νυν διευθυντής επικοινωνίας της ΠΑΕ Παναιτωλικός, Χρήστος Στούμπος περιγράφοντας για λογαριασμό του «Aχελώος TV» την νικηφόρα εντός έδρας αναμέτρηση με την Πτολεμαϊδα, λυτρωμένος όπως και όλοι οι Αγρινιώτες που βρέθηκαν στο γηρασμένο γήπεδο τονίζει πως «ο Παναιτωλικός παραμένει στην Γ΄εθνική κατηγορία».

Είναι ματς τελευταίας αγωνιστικής και τα «καναρίνια» σώζουν στο... 90' μια χρονιά που έμοιαζε καταδικασμένη. Μια ομάδα που τα ηνία της είχε μια διοικούσα επιτροπή χωρίς οικονομική επιφάνεια, αποστολές που γίνονταν από... εράνους στην πόλη και κρουασάν που μοιράζονταν στους παίκτες ως «δεκατιανό», αφού πορτοφόλι για κάτι καλύτερο δεν υπήρχε.

Ο Παναιτωλικός σώζει την κατηγορία, αλλά μέλλον δεν υπάρχει. Η διάλυση ήταν πιο ορατή από ποτέ. Κάπου εκεί στα μέσα του καλοκαιριού του 2005 πρωτοακούγεται στα στέκια της πόλης το όνομα του Φώτη Κωστούλα. «Ο πετυχημένος Αγρινιώτης με την περιουσία στη Σουηδία» είναι το... μίνι βιογραφικό που ταξιδεύει από στόμα σε στόμα όσων ψάχνουν να βρουν τι εστί Κωστούλας.

Μετά από μια σειρά επαφών και με την καταλυτική συνδρομή του άλλοτε αντιπροέδρου της ΠΑΕ, Σωκράτη Τσιάρα, ο Παναιτωλικός περνάει στα χέρια του. Για την ακρίβεια στα χέρια του περνάει μια παλιά, τσαλακωμένη σακούλα από σούπερ μάρκετ.

Αυτός ήταν... όλος κι όλος ο Παναιτωλικός. Μια σακούλα που είχε μέσα μερικά δελτία παικτών και πολλά τιμολόγια που ζητούσαν... εξόφληση. Αυτή ήταν η «κληρονομιά» που αποδέχτηκε με εκείνο το «ΝΑΙ» ο Φώτης Κωστούλας. Ενα βαρύ όνομα με κόσμο πίσω του, αλλά και ένα σωρό χρέη, που όσο περνούσαν οι μέρες εμφανίζονταν όλο και περισσότερο.

Μιλώντας στον τοπικό Τύπο της εποχής ο μεγάλος στόχος του ιδιοκτήτη ήταν ένας κι απλός. «Να βάλουμε μια τάξη στην ομάδα και σε μερικά χρόνια να βρεθεί ο επόμενος» ήταν... στο περίπου το νόημα των λόγων του. Αλλωστε συχνά - πυκνά όπου κι αν μιλούσε αν μιλούσε σε φίλους, γνωστούς ή ΜΜΕ ξεκαθάριζε πως δεν φιλοδοξεί να γίνει παράγοντας «μακράς διάρκειας».

Τελικά 18 χρόνια (παρά κάτι...) έμεινε «τιμονιέρης» στο... καράβι του Παναιτωλικού πριν δώσει την σκυτάλη στην οικογένεια Καμίνσκι.

18 χρόνια με μπουνάτσες και μποφόρια. 18 χρόνια που η σφραγίδα του μπήκε για τα καλά όχι μόνο στον Παναιτωλικό, όχι μόνο σε όλο το Αγρίνιο, αλλά γενικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πήρε τον Τίτορμο σε μια σακούλα από σούπερ μάρκετ και τον παραδίδει ως ένα νοικοκυρεμένο μέλος της Σούπερ Λιγκ με δεκαετή παρουσία και σεβασμό από «εχθρούς και φίλους».

Το ταξίδι του Φώτη Κωστούλα ως... καπετάνιος του Παναιτωλικού προφανώς και δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα. Μόλις πριν από μερικές μέρες στην συνέντευξη του στο Gazzetta και τον Παναγιώτη Δαλαταριώφ, o Nίκος Σκαρμούτσος, παίκτης που φόρεσε τα «κυανοκίτρινα» στα πρώτα χρόνια του Κωστούλα τόνισε το πόσο... μάτωσε για πετύχει, ακολουθώντας πάντα τον σωστό δρόμο.

Είδε σφαίρες στο πούλμαν της ομάδας του, είδε μπράβους στα αποδυτήρια να απειλούν παίκτες, είδε «διαιτησίες» από... σκοτεινές παράγκες να φρενάρουν κάθε ποδοσφαιρικό πλάνο του. Και στις μικρές κατηγορίες όπου μάτωσε στην κυριολεξία, αλλά και στα «σαλόνια» όπου επίσης πολεμήθηκε η ανεξάρτητη στάση με την οποία είχε αποφασίσει να πορεύεται ο Παναιτωλικός.

Δεν τα παράτησε όπως θα ήταν και το εύκολο και το λογικό. Γιατί αντί να χαρεί παιδιά κι εγγόνια, να κάθεται να σκάει για τον... κάθε Κάμπαξη; Το σκέφτηκε πολλές φορές. Δεν το έκανε. Αλλες γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελε να τα παρατήσει κι άλλες γιατί δεν υπήρχε σοβαρή πρόταση για διάδοχη κατάσταση. Με όλα αυτά πέρασαν 18 ολόκληρα χρόνια.

Ο Παναιτωλικός άλλαξε στάτους. Εκείνη η... πλαστική σακούλα μεταμορφώθηκε σε ένα γήπεδο στολίδι (που τους επόμενους μήνες θα είναι ακόμη πιο όμορφο), σε μια ομάδα με 10ετή σερί παρουσία στην μεγάλη κατηγορία, με ένα αθλητικό κέντρο (Emileon) παλάτι που ζηλεύουν και μεγάλες ΠΑΕ και με εκατοντάδες δράσεις που συζητήθηκαν όχι μόνο στην κοινωνία του Αγρινίου, αλλά πανελλαδικά.

Αυτό το τελευταίο μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο παράσημο για τον Φώτη Κωστούλα. Που πάντα είχε ψηλά τον όρο Φιλεκπαιδευτικός και φρόντιζε με τους συνεργάτες του να τον τιμάει και να τον ερμηνεύει με πράξεις.

Μη ρωτήσει κανείς αν αυτά τα 18 χρόνια τα έκανε όλα καλά ή αν έκανε και μεγάλα λάθη. Προφανέστατη είναι η απάντηση για έναν άνθρωπο που για περίπου 2 δεκαετίες είχε το τιμόνι μιας ομάδας που δεν ξεχείλιζε από έσοδα, αλλά ήθελε συνήθως ένα χέρι στην τσέπη. Εκανε λάθη. Πολλά; Πολλά. Μεγάλα; Πιθανότατα κάποια από αυτά και μεγάλα. Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει από την φθορά του χρόνου και της καθημερινότητας. Κανείς.

Στο ταμείο όμως μετράει το πρόσημο. Στο τέλος της ημέρας πάντα είχε βασικό γνώμονα το καλό του club. Ή αυτό που πίστευε ο ίδιος ως πρόεδρος-μεγαλομέτοχος αρχικά και ως σκέτο μεγαλομέτοχος στη συνέχεια πως είναι το καλύτερο για τον Παναιτωλικό και την ομαλή πορεία του στον χρόνο.

Ακόμη και στο «τέλος εποχής» που γράφεται αυτές τις ώρες σε Αθήνα και Αγρίνιο, ο «κυρ-Φώτης» εγγυάται την καλύτερη δυνατή συνέχεια της «κυανοκίτρινης» οικογένειας θεωρώντας πως ο Μάτσιεκ Καμίνσκι είναι ο κατάλληλος για να κάνει πραγματικότητα όσα όνειρα στα οποία δεν κατάφερε ο ίδιος να δώσει σάρκα και οστά! Η επόμενη μέρα θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον σύλλογο, αφού αυτές τις πρώτες ώρες και... πολλά λέγονται και πολλά γράφονται.

Το βέβαιο είναι ότι ο Φώτης Κωστούλας θα μνημονεύεται για πολλά – πολλά χρόνια ως ο μεγαλύτερος παράγοντας που πέρασε ποτέ από εκείνα τα μέρη. Και ο Παναιτωλικός του χρωστά και το Αγρίνιο του χρωστά. Πολλά. Όσα... ξαφνικά (έμαθε πως) χρωστούσε κι εκείνος το καλοκαίρι του 2005 που έπιασε στα χέρια του την σακούλα του σούπερ μάρκετ.

ΥΓ. Επί προσωπικού: Τα παιδιά μου έβαλαν και πανηγύρισαν τα πρώτα γκολ της ζωής στα δίχτυα από τα τέρματα του Emileon. Λάτρεψαν το ποδόσφαιρο μέσα από τις επισκέψεις τους σε αυτόν το χώρο. Όταν μεγαλώσουν θα τους εξηγήσω και περισσότερα...