Η «γκέλα» του έγινε συνήθεια

• Δεν λειτούργησε το 3-5-2 γιατί δεν υποστηρίχθηκε

Ένα από τα δόγματα του ποδοσφαίρου επιτρέπει κάθε λογής χαμένη ευκαιρία, σαν αυτή δηλαδή που έχασε ο Άντρε Γκρέι στην επίμαχη φάση του 88ου λεπτού. Είναι αυτό που λένε ότι «στο ποδόσφαιρο όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται», αλλά αυτά που χάνονται εκτροχιάζουν κάθε λογική. Γιατί είναι απρόσμενο από έναν ποδοσφαιριστή του δικού του επιπέδου να αστοχήσει σε τόσο κραυγαλέα φάση για γκολ, όμως, αυτή είναι η συνέπεια της υπερβολικής σιγουριάς που συνήθως κυριεύει έναν επιθετικό της δικής του κλάσης σε στιγμές όπου ένα απλό «άγγιγμα» είναι αρκετό. Ο Τζαμαϊκανός είχε βάλει εκείνο το τρομερό γκολ απέναντι στον ΟΦΗ με ανάποδο ψαλιδάκι από το ύψος της μεγάλης περιοχής, ο ίδιος (το) έχασε χθες έχοντας μοναδικό αντίπαλο τα δίχτυα. Ο Γκρέι ζήτησε συγνώμη από τους συμπαίκτες του, ενδεχομένως να τη μεγεθύνει και μέσω του λογαριασμό του στα social media, πιθανόν να έμαθε επίσης ότι ο Άλαν Πάρντιου τον στήριξε στη συνέντευξη Τύπου λέγοντας ότι «αυτή είναι η ζωή των επιθετικών».

Κι έτσι ο Γκρέι δεν κατάφερε να «σβήσει» μια προσέγγιση του αγώνα από τον προπονητή του η οποία συζητήθηκε εξίσου έντονα μετά το παιχνίδι. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν αξιοποιούσε τη μία από τις δύο φάσεις που είχε στα τελειώματα του αγώνα ενδεχομένως σήμερα να περνούσε… στα ψιλά αυτό το δυσλειτουργικό και προβληματικό 3-5-2 με το οποίο ξεκίνησε ο Άρης το παιχνίδι. Για να είμαι ειλικρινής το υποψιάστηκα την παραμονή του αγώνα αλλά με άλλους παίκτες στα φτερά και τον Λούις Πάλμα (αντί του Ζερβίνιο) στην κορυφή της επίθεσης.

Ο Άλαν Πάρντιου δεν ανήκει στη συνομοταξία των προπονητών που αποφεύγουν να αιτιολογήσουν τις αποφάσεις του κι έδωσε εξηγήσεις για τη μη χρησιμοποίηση των Πάλμα, Μαντσίνι. Ο πρώτος πράγματι διαχειρίζεται ενοχλήσεις στον δικέφαλο, ο δεύτερος θα μπορούσε να παίξει γιατί το έχει κάνει υπό πιο δυσμενείς συνθήκες. Ο Χουάν Ιτούρμπε σπανίως κάνει καλό παιχνίδι όταν ξεκινά έναν αγώνα κι έχει αποδείξει ότι του ταιριάζει περισσότερο ο ρόλος του game changer, του παίκτη δηλαδή που έρχεται από τον πάγκο.

Δεν λειτούργησε το 3-5-2 γιατί δεν υποστηρίχθηκε

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Πάρντιου προχώρησε στις επιλογές προσώπων και σχήματος με γνώμονα την προστασία ή μάλλον την απόκρυψη του προβλήματος με την απουσία δεύτερου κεντρικού αμυντικού. Προσωπικά έχω αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα δίδυμο Μπράμπετς-Πίρσμαν (με τετράδα στην άμυνα) φέρνοντας στο μυαλό μου εκείνο το παιχνίδι στον Βόλο. Ενδεχομένως κάτι αντίστοιχο να συνέβη και στον σκληρό δίσκο του Βρετανού και οδήγησε στην επιλογή των τριών κεντρικών αμυντικών για τη θωράκιση της ομάδας του. Δεν λειτούργησε γιατί ο Μπράμπετς σε πολλές περιπτώσεις ανέβηκε υπερβολικά ψηλά, ο Οντουμπάτζο λειτουργούσε περισσότερο σαν ακραίο μπακ και ο Πίρσμαν επίσης είναι τέτοιος. Χημεία δεν βρέθηκε ποτέ.

Αυτό που ενδεχομένως θα περίμενε ο Πάρντιου ήταν μεγαλύτερη υποστήριξη του αγωνιστικού σχεδίου από τους παίκτες του άξονα και ειδικά ο Πίτερ Ετέμπο από τον οποίον η λίστα των απαιτήσεων είναι πλουσιότερη σε σχέση με την αντίστοιχη του Μπριάν Νταμπό. Ο Νιγηριανός έκανε κακό πρώτο ημίχρονο με κερασάκι στην τούρτα την αντίδρασή του στο γκολ του Λεβαδειακού. Κι έτσι, αντί να δίνει ανάσες και να λύνει προβλήματα, δημιούργησε περισσότερα.

Εν τέλει, αυτό το 3-5-2 δεν λειτούργησε κι ας έγραψε η στατιστική το 66% κατοχής μπάλας στο πρώτο ημίχρονο. Επιθετικά ο Άρης ήταν κουραστικά μονοδιάστατος μη έχοντας παιχνίδι από τον άξονα και αμυντικά επικρατούσε πανζουρλισμός όταν χανόταν η μπάλα. Το ότι δεν αναδείχθηκε έντονα το πρόβλημα δεν είχε να κάνει τόσο με την ικανότητα των «κίτρινων» όσο με τις αργές σκέψεις και κινήσεις του αντιπάλου σε φάσεις μετάβασης.
Οι αμφιβολίες του Βρετανού φάνηκαν περισσότερο στο τελευταίο 15λεπτο του αγώνα όπου περίμενε κάτι για να ολοκληρώσει τις αλλαγές του. Αυτό δεν ήρθε ποτέ κι έτσι δεν έγινε κάποια αλλαγή. Έδειξε δηλαδή ότι περίμενε το 1-2 για να ρίξει στο παιχνίδι τον Σέικ Ντουκουρέ προς ενίσχυση του άξονα με παίκτη αμυντικών χαρακτηριστικών. Όσο δεν έμπαινε είχε όρθιο τον Μάνου Γκαρθία με στόχο τη μία κάθετη πάσα που έχει ο Ισπανός μέσος. Τελικώς δεν έγινε καμία αλλαγή και το 1-1 έμεινε μέχρι τέλους.

Το κακό για τον Άρη είναι ότι χάνει βαθμούς με τον ίδιο τρόπο. Βαθμοί που δεν καλύπτονται γιατί ο χρόνος πίσω δεν γυρνά. Σαν τους δύο που άφησε στη Λιβαδειά κι άλλους τόσους που ξέμειναν στο χορτάρι του «Κλ. Βικελίδης» στον αγώνα με τον ΟΦΗ.

Υγ: Με πρόσφατο παράδειγμα τη διαχείριση των καθυστερήσεων στους αγώνες της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα περίμενε κανείς από τον διαιτητή Παπαπέτρου να επιβραβεύσει την ομάδα που ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο και όχι αυτή που στα τελευταία 30 λεπτά του αγώνα επιδίωξε το αντίθετο. Κι όμως, ο πολύπειρος διαιτητής έκανε το δεύτερο με τα λεπτά των καθυστερήσεων που υπέδειξε.