Μόνο σε εμένα είχε λείψει η Superleague;

Πιθανόν στη νοοτροπία μου να διακρίνει κανείς στοιχεία μαζοχισμού, αλλά μπορώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα ότι μου είχε λείψει η Superleague. Είναι κάτι που δεν σκεφτόμουν ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά από την Τετάρτη, πηγαίνοντας στην Νίκαια για να δω το ματς του Ιωνικού με τον Παναθηναϊκό έπιασα τον εαυτό μου να χαίρεται με την επανέναρξη του πρωταθλήματος.

Όχι, προφανώς δεν χάρηκα με τα επεισόδια στα Γιάννινα, ούτε και μου είχαν λείψει όλα αυτά τα τοξικά. Και σίγουρα δεν με καταλαμβάνει σοβινισμός - είμαι πολύ μακριά από αυτόν και γενικά αλλά και ποδοσφαιρικά. Είναι απλώς ότι προτιμώ αυτό που είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο συγκριτικά με αυτό που κατάντησε το παγκόσμιο κύπελλο - δηλαδή μια γηπεδική ψυχαγωγία για λίγους. Προτιμώ αυτό εδώ, που είναι κατώτερης ποιότητας ποδοσφαιρικό θέαμα και μόνο για αυτόν τον λόγο: επειδή όλοι είναι καλοδεχούμενοι στα γήπεδά του ανεξάρτητα από το βάθος του πορτοφολιού τους και δεν έχει - τουλάχιστον ακόμη - μετατραπεί σε πάρτι μόνο για τους πολύ πλούσιους.

Έτυχε να κάνω μια σχετική συζήτηση με έναν φίλο μου, γνήσιο ποδοσφαιρόφιλο, ο οποίος είχε την οικονομική άνεση για να ταξιδέψει στο Κατάρ και να παρακολουθήσει δια ζώσης καμιά 10αριά αγώνες. Προφανώς χάρηκε με την εμπειρία του και θα θυμάται για πάντα την παρουσία του στον τελικό αυτού του Μουντιάλ - διότι έζησε ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ποδοσφαιρικής ιστορίας, την επιστροφή της Αργεντινής μετά από 36 χρόνια και το πρώτο Μουντιάλ που κατέκτησε ο Μέσι. Όμως και εκείνος, μολονότι είναι παραπάνω από άνετος, με όρους οικονομικούς, στεναχωρήθηκε με τη συνειδητοποίηση ότι τα γήπεδα όπου παίζεται και θα παίζεται πλέον το ποδόσφαιρο του ελίτ επιπέδου κάνουν χώρο στις κερκίδες τους μόνο για την ελίτ και όχι για την βάση της κοινωνίας των ποδοσφαιρόφιλων.

Αν παρακολουθείτε τακτικά τα σημειώματα σε αυτό το blog ξέρετε καλά ότι είμαι ένας από αυτούς που όχι απλώς γκρινιάζουν αλλά φωνάζουν με όση δύναμη για όλα τα κακά και τα “τοξικά” του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όταν όμως κοιτάζω από αυτή τη γωνία το θέμα, προφανώς το εκτιμώ ότι έχω τη δυνατότητα να ζω από κοντά αυτό το χαμηλότερης στάθμης πρωτάθλημα όταν ξέρω ότι η εποχή μου απαγορεύει πλέον, με όρους οικονομικούς, το δικαίωμα να παρακολουθήσω από κοντά το παγκόσμιο κύπελλο ή τον τελικό του Champions League.

Στην επιστροφή τους, οι προπορευόμενοι στην Superleague μας υποσχέθηκαν, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των αγώνων τους, ότι ο δεύτερος γύρος και τα playoffs θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι πολύ πρόωρη οποιαδήποτε εκτίμηση σχετικά με την κατάταξη και την βαθμολογική απόσταση μεταξύ τους πριν από την έναρξη των playoffs. Είναι το ίδιο πρόωρη και γι’ αυτό αφελής μια εκτίμηση σχετικά με την δυναμική που θα δημιουργήσουν, δεδομένου ότι δεν έπαιζαν για περίπου 40 ημέρες και, κατά συνέπεια, πρέπει να παρακολουθήσουμε έναν κύκλο 4-5 αγώνων προτού φτάσουμε σε τέτοιες εκτιμήσεις. Κι αν κανείς συνυπολογίσει τον παράγοντα “μεταγραφές”, ή και τον αστάθμητο παράγοντα που σχετίζεται με το πώς θα αντιδράσουν κατά την εξέλιξη και την ολοκλήρωση της σεζόν ποδοσφαιριστές που σταμάτησαν για 40 μέρες στην καρδιά της περιόδου, έχει ακόμη περισσότερους λόγους για να είναι εγκρατής.

Είμαι από αυτούς που διαχωρίζουν τη συζήτηση σχετικά με την διαμόρφωση του αποτελέσματος σε έναν αγώνα από την συζήτηση σχετικά με την απόδοση μιας ομάδας. Γι’ αυτό και βρήκα λόγους στην απόδοση όλων των “μεγάλων” που μου δημιουργούν την αίσθηση ότι δημιουργείται η προοπτική να παρακολουθήσουμε έναν δραματικό δεύτερο γύρο και playoffs που είναι πιθανό να έχουν πραγματικό νόημα και για την ανάδειξη του πρωταθλητή. Με άλλα λόγια, η εντύπωσή μου είναι ότι το πρωτάθλημα έχει πραγματικά πολύ δρόμο, κι ας έχει σημαντικό βαθμολογικό προβάδισμα τούτη τη στιγμή.

Θα ήθελα πάρα πολύ να σκέφτομαι ότι μας περιμένει ένα πρωτάθλημα με γήπεδα που θα γεμίζουν από οπαδούς και των δύο ομάδων. Τουλάχιστον όμως με χαροποιεί το γεγονός ότι μέχρι εδώ έχω αντικρίσει πολλές φορές γεμάτα γήπεδα. Και επειδή συχνά το αμιγώς ποδοσφαιρικό θέαμα ήταν, μέχρι τώρα, συμπαθητικό ή και καλής ποιότητας, το ελληνικό πρωτάθλημα μου είχε λείψει. Ακόμη και έτσι όπως το έχουμε καταντήσει, μου δίνει έναν λόγο για να το εκτιμώ: συγκριτικά με τις διοργανώσεις της μεγάλης αίγλης, τούτο εδώ είναι πιο λαϊκό· μας χωράει σχεδόν όλους.