Superleague 1: Θα το πάρει ο πιο «σκληρός», οι διαφορές είναι πλέον μικρές μεταξύ των «4»

Τώρα που πια «κάθισε η σκόνη» από το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ και άνοιξαν τα ματάκια μας με SL1 και SL2 μετά το θαύμα του τελικού, ας το ξανασκεφτούμε: πόσες πιθανότητες θα είχε η Αργεντινή να το κατακτήσει αν επρόκειτο για ένα πρωτάθλημα με 31 «μονές» αγωνιστικές μεταξύ των 32 εθνικών ομάδων που συμμετείχαν σ' αυτό;

Ηταν πιο θεαματική από τη Βραζιλία; Οχι. Ηταν πληρέστερη, είχε μεγαλύτερο βάθος από την Αγγλία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία; Οχι. Ποιος ήταν – με όρους πρωταθλήματος και όχι ενός τουρνουά με ομίλους και νοκ άουτ παιχνίδια – ο απολογισμός της πρωταθλήτριας; Τέσσερις νίκες – δύο ισοπαλίες (με Ολλανδία, Γαλλία) – μία ήττα (από τη Σαουδική Αραβία): δεν τη λες και συγκομιδή «πρωταθλητή». Και είναι μια κρυστάλλινα αληθινή συγκομιδή, όχι «πλασματική» όπως της Γαλλίας που ηττήθηκε με τους αναπληρωματικούς από την Τυνησία (ομοίως η Βραζιλία με το Καμερούν και η Πορτογαλία με τη Νότιο Κορέα επί παραδείγματι).

Η Αργεντινή το σήκωσε και το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό φιλάθλων της υφηλίου το χάρηκε για το Μέσι για τέσσερις λόγους: α) άλλαξε πολύ γρήγορα παίκτες στην ενδεκάδα της, μετά και το πρώτο και το δεύτερο ματς β) βρήκε σωστούς ρόλους σε συγκεκριμένους «στρατιώτες» του Μέσι και ήταν ευέλικτη στη διαχείριση διαφορετικών διατάξεων και αντιπάλων γ) είχε εκπληκτική συσπείρωση και όλοι έβαζαν τον εαυτό τους «υπό» τον Μέσι που προσπαθούσε να δίνει τον καλύτερο εαυτό του για την ομάδα και δεν διεκδικούσε γκολ «με το μαλλί» που έλεγε και ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος από συμπαίκτη του δ) είχε την τύχη με το μέρος της και έναν σπουδαίο κίπερ στα πέναλτι εναντίον της Ολλανδίας και της Γαλλίας.

Ολα αυτά δεν ακυρώνουν τις αδυναμίες της. Το πώς λύγιζε σε καταστάσεις πίεσης όταν δεχόταν γκολ, τα προβλήματα στο κέντρο της άμυνάς της, τις λιγοστές αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις στη μεσαία γραμμή και στα άκρα της επίθεσης. Ομως ας το παραδεχθούμε: έστω και στη διαδικασία των πέναλτι, η Αργεντινή ήταν η πιο «σκληρή» ομάδα. Και σίγουρα εκείνη που βελτιώθηκε περισσότερο απ΄ όλες τις υπόλοιπες κατά τη διάρκεια του τουρνουά, αγώνα με τον αγώνα. Αυτό είναι και το κοινό στοιχείο που μπορεί να βρει κάποιος με το εφετινό πρωτάθλημα της Superleague 1, το οποίο αναμένεται συναρπαστικό.

Με τη χημεία, την αμυντική σταθερότητα και τον οίστρο που είχε ο Παναθηναϊκός στον πρώτο γύρο θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτήριζε και «απόλυτο φαβορί» όταν έκλεισε το πρώτο (από τα τρία) σκέλος του πρωταθλήματος με το εξωπραγματικό 12-1-0. Oμως ουδείς το έκανε! Ισως λόγω του «κοντού» ρόστερ της ομάδας, σε συνδυασμό με την απώλεια του εκπληκτικού μέχρι τον τραυματισμό του, Αϊτόρ που είχε καθοριστική συμβολή στα ντέρμπι με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και σημαντικά γκολ - «τρίποντα» σε άλλα παιχνίδια.

Ισως επειδή ουδείς έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στην ποιοτική και ουσιαστική μεταγραφική ενίσχυση του Τριφυλλιού, παρότι και το πορτοφόλι του ιδιοκτήτη είναι φουλ διαθέσιμο και οι περισσότερες από τις επιλογές του προπονητή είναι επιτυχημένες από πέρυσι. Ισως λόγω της απειρίας της ομάδας σε μαραθώνιους πρωταθλητισμού, ή της δυσκολίας της σε αρκετά παιχνίδια απέναντι σε κλειστές άμυνες. «Φαβορί», ναι, τον είπαν τον Παναθηναϊκό. «Ακλόνητο», όχι. Και σωστά έκαναν όλοι. Διότι το πρωτάθλημα δεν είναι ένα τουρνουά επτά αναμετρήσεων, αλλά μια σκληρή διαδρομή 36 (μαζί με τα play offs) αγώνων, εκ των οποίων σχεδόν τα μισά είναι ντέρμπι εναντίον Ολυμπιακού, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Αρη.

Αυτό το πρωτάθλημα, λοιπόν, στο οποίο οι διαφορές στην πραγματικότητα είναι μικρές μεταξύ των πρώτων τεσσάρων, θα κριθεί στην ανθεκτικότητα. Στη σκληράδα. Στον χαρακτήρα. Αλλος έχει καλύτερη αμυντική οργάνωση, άλλος περισσότερες ποιοτικές επιλογές στη μεσαία γραμμή, άλλος καλύτερους ακραίους μπακ, άλλος καλύτερους ή και περισσότερους εξτρέμ και φορ, άλλος έχει καλή ατμόσφαιρα και συσπείρωση στην εξέδρα του, άλλος περισσότερους έμπειρους παίκτες και μεγαλύτερο βάθος. Αλήθεια το πιστεύω πως ίσως μιλάμε για το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου με τόσο μικρές διαφορές πλέον μεταξύ των «4»! Ακόμα και ο Ολυμπιακός που θεωρείται «τελειωμένος» από πολλούς, αν ενισχυθεί όπως πρέπει (πλην Ροντινέι) στην άμυνα, μπορεί να κάνει σερί – έκπληξη. Στην εκκίνηση, ναι, ο Παναθηναϊκός είχε μια σειρά σημαντικών «ατού» τα οποία αξιοποίησε στο έπακρο. Τώρα, όμως, το ισχυρότερο πλεονέκτημά του είναι το βαθμολογικό έναντι των ανταγωνιστών του.

Σ' αυτή την κούρσα νικητής δεν θα είναι ο «καλύτερος», εκτός πια κι αν προκύψει κάποιος που θα κάνει «ράλι», όχι απλώς... σερί νικών. Στο δικό μου το μυαλό τέτοια ομάδα δεν υπάρχει: όλοι θα χάσουν βαθμούς. Νικητής θα είναι εκείνος που θα αντέξει. Στην πίεση για τα τρίποντα, στις απώλειες, στις «στραβές», στους τραυματισμούς, στις κάρτες, ακόμα και στις άδικες διαιτητικές αποφάσεις σε κάποιο παιχνίδι. Και θα είναι αυτός ο νικητής διότι το πρωτάθλημα θα κριθεί στα ντέρμπι. Στα play offs. Στα ματς που δεν τα παίζεις, τα παίρνεις! Κι αν από θέαμα δεν... σκίζουμε δα ως Superleague, εφέτος το πρωτάθλημα θα έχει σασπένς. Είτε ο Παναθηναϊκός καταφέρει να διατηρήσει αυτό το ισχνό προβάδισμά του, είτε επιτρέψει να τον πλησιάσουν οι διώκτες του, θα έχει αγωνία!