Ο ΠΑΟΚ δίνει την αίσθηση ότι ξέρει πώς να γίνει “Άγιαξ”

Μερικές μέρες πίσω έτυχε να βρεθώ στην Θεσσαλονίκη και να έχω την ευκαιρία να αντιληφθώ λίγο καλύτερα και βαθύτερα την νοοτροπία με την οποία αποφασίζει ο ΠΑΟΚ στην λειτουργία του νέου επιχειρηματικού μοντέλου της ΠΑΕ, το οποίο έχει θέσει ως προτεραιότητα την ανάδειξη ποδοσφαιριστών. Μου δόθηκε δηλαδή η ευκαιρία να επιβεβαιώσω όσα καταλάβαινα εξ αποστάσεως σχετικά με την επικρατούσα κατάσταση στο εσωτερικό του ΠΑΟΚ. Από μακριά καταλάβαινα ότι ο ΠΑΟΚ, ο οποίος από την αρχή του περασμένου καλοκαιριού είχε επικοινωνήσει την απόφασή του να ψάξει μέσα από αυτόν τον δρόμο τον τρόπο για να ζει καλά με τα έσοδά του και να πάψει να εξαρτάται από την τσέπη του μεγαλομετόχου του, την έκανε συνειδητά αυτή τη στρατηγική επιλογή. Από κοντά επιβεβαίωσα ότι όλα τα βασικά μέρη του οργανισμού του, δηλαδή ο μεγαλομέτοχος, αυτοί που ασκούν διοίκηση και ο προπονητής είναι συντονισμένοι και παραμένουν σίγουροι για τον δρόμο, έχοντας επίγνωση των δυσκολιών της διαδρομής. Και τώρα πια, που έχουν περάσει μήνες, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς μέσα από τις συζητήσεις ότι και η πλατιά μάζα των φίλων του ΠΑΟΚ έχει λάβει γνώση και άρα γνωρίζει τι μπορεί να περιμένει, τι έχει μπροστά ο ΠΑΟΚ.

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, είναι παραπάνω από σημαντικό για τον ΠΑΟΚ αυτό που συμβαίνει με τον Γιάννη Κωνσταντέλια και τον Κωνσταντίνο Κουλιεράκη, όπως και με τον Ντόμινικ Κοτάρσκι. Είναι πολύ σημαντικό για τον κόσμο που βλέπει ότι προτού πάρει την απόφαση να αλλάξει επιχειρηματική στρατηγική ο ΠΑΟΚ είχε φροντίσει να δημιουργήσει την υποδομή: μια ακαδημία που εντοπίζει και εκπαιδεύει εγχώρια ταλέντα, ένας τεχνικός διευθυντής που έχει την τεχνογνωσία αλλά και το δίκτυο για να εντοπίζει ποδοσφαιριστές με αυτά τα χαρακτηριστικά από τις ξένες αγορές, και ένας προπονητής που πιστεύει στο όραμα αυτού του σχεδίου και το αντιλαμβάνεται ως μια μεγάλη πρόκληση και για την βελτίωση της δικής του φήμης. Χάρη σε όλα αυτά ο ΠΑΟΚ έχει φτάσει στην εποχή που βάζει στο τερέν νέα παιδιά, τα οποία δείχνουν έτοιμα να αναλάβουν ευθύνες και να αποδώσουν καλά υπό πίεση. Και την ίδια ώρα “ανεβάζει” παιδιά από την ακαδημία του, όπως έκανε πολύ πρόσφατα με τον 16χρονο Στέφανο Τζήμα προκειμένου να τα προετοιμάζει για την δική τους στιγμή.

Φυσικά όλο αυτό το σχέδιο έχει ανάγκη και από άμεσα αποτελέσματα της πρώτης ομάδας, διότι αυτά δημιουργούν κλίμα εύκρατο για να ευδοκιμήσει αυτό το έργο και να φέρει καρπούς. Τα αποτελέσματα είναι που μεγαλώνουν την πίστη, εσωτερικά και εξωτερικά, ότι αυτό το σχέδιο μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα για τον ΠΑΟΚ. Τώρα, που ο ΠΑΟΚ ζει σε μια εποχή που η δουλειά έχει αρχίσει να φαίνεται, τόσο με την αγωνιστική εικόνα του ΠΑΟΚ όσο και με τα τελευταία αποτελέσματα, όλα δείχνουν καλύτερα. Κι εδώ είναι που κρύβεται μια σημαντική πτυχή αυτού του στοιχήματος που έχει βάλει ο ΠΑΟΚ: η ισορροπία.

Θεωρητικά, η καλύτερη εφαρμογή αυτού του μοντέλου είναι αυτή που επιτυγχάνει ο Άγιαξ, ο οποίος κατά κανόνα προσπαθεί να αποκομίσει αγωνιστικά οφέλη από τους παίκτες που αναδεικνύει προτού φτάσει η στιγμή να εξαργυρώσει και σε χρήμα την υπεραξία των ποδοσφαιριστών που δημιουργεί. Με άλλα λόγια, το όραμα του Άγιαξ είναι να “προλαβαίνει” να κατακτά τίτλους και να σημειώνει ομαδικές επιτυχίες προτού προχωρήσει στην πώληση των νέων ποδοσφαιριστών που έχει αναδείξει.

Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ, το στοίχημα είναι το πώς θα προλάβει να κάνει επιτυχίες και να πετύχει ομαδικούς αγωνιστικούς στόχους προτού πουλήσει τον Κωνσταντέλια, τον Κουλιεράκη, τον Κοτάρσκι ή όποιον άλλον θα αναδείξει κατά τη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν. Μέχρι εδώ, αν το έχω καταλάβει σωστά, ο ΠΑΟΚ δεν συμπεριφέρεται με την πρεμούρα μιας επιχείρησης που βιάζεται να δείξει αυξημένα κέρδη που θα δημιουργήσουν αίσθηση μερικής απόσβεσης της επένδυσης. Δηλαδή δεν βιάζεται να βγάλει σε “πανέρι” τους παίκτες προτού καλά καλά τους αναδείξει. Από την άλλη, μια ομάδα που θέλει να δημιουργήσει, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, την φήμη μιας “ελληνικής Ντόρτμουντ”, που συνδυάζει τον πρωταθλητισμό με τις καλές πωλήσεις, δεν μπορεί να “κρατά” πολύ τους παίκτες που αναδεικνύει, διότι αυτό θα προβλημάτιζε τους επόμενους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που θα έχει βάλει στο στόχαστρο για να επενδύσει πάνω τους. Με άλλα λόγια, κάθε ένας “Κουλιεράκης” ή “Κωνσταντέλιας”, εφόσον πουληθεί καλά και σύντομα, αποτελεί κίνητρο για να επιλέξει τον ΠΑΟΚ ως επόμενο προορισμό ένας νεαρός ταλαντούχος ποδοσφαιριστής και η οικογένειά του.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλές ακόμη πτυχές της διαδικασίας, την οποία έχω μελετήσει μέσα από ένα πολύμηνο και πολύ αξιόλογο πρόγραμμα της Ένωσης των Άγγλων προπονητών (LMA) - το “Identifying Potential Talent”. Τα παραπάνω όμως είναι αρκετά για να βάλουν τον μέσο ποδοσφαιρόφιλο στην διαδικασία να αναλογιστεί πόσο συνθετική και απαιτητική είναι η δουλειά ενός ποδοσφαιρικού οργανισμού που προσπαθεί να λειτουργήσει επιτυχημένα με αυτή τη στρατηγική.

Είναι πολύ σύνθετη, πολύ απαιτητική και γι’ αυτό δύσκολη η αποστολή που έβαλε ο ΠΑΟΚ στον εαυτό του. Συγχρόνως όμως είναι και μονόδρομος για μια ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα που θέλει να φτάσει να ζει καλά μόνο με τα έσοδά της. Γι’ αυτό και, όπως έχω σημειώσει ξανά, η επιτυχία αυτού του μοντέλου είναι ευχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο.