“Μα φανέλα του Αραούχο; Αφού δεν είναι ΑΕΚ το παιδί”

Αυτές τις μέρες, σε μια παιδική χαρά, έτυχε να ακούσω το τηλεφώνημα μιας κυρίας, η οποία μιλούσε με την κόρη της για να ρωτήσει τι δώρο θα ήθελε από εκείνη ο εγγονός της - ένα αγόρι ηλικίας γυμνασίου. “Φανέλα της ΑΕΚ; Μα αφού δεν είναι ΑΕΚ ο Γιάννης”, ήταν η πρώτη έκπληξή της. “Και τι είναι αυτός ο Αραούχο και θέλει ο Γιάννης φανέλα της ΑΕΚ για χάρη του;”, ήταν η δεύτερη ερώτησή της.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που με εξέπληττε κάτι σχετικά με τον Σέρχιο Αραούχο στην διάρκεια του 2022. Μου είχε τύχει να εκπλαγώ δύο φορές, σε δύο σερί παιχνίδια του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου. Την πρώτη φορά ένας φίλος του Παναθηναϊκού είδε τον Αργεντινό να προθερμαίνεται για να περάσει ως αλλαγή στο παιχνίδι και του ζήτησε τη φανέλα του. Ο Αραούχο του έδωσε το διακριτικό φανελάκι της προθέρμανσης και ο φίλος του Παναθηναϊκού “έμπλεξε” με διπλανούς του που του ζητούσαν εξηγήσεις. Και στο επόμενο Παναθηναϊκός - ΑΕΚ ο Αργεντινός αναγνώρισε τον φίλο του Παναθηναϊκού περίπου στο ίδιο σημείο της κερκίδας και του έδωσε τη φανέλα του. Στη δεύτερη φορά, χωρίς αντιδράσεις από τους γύρω φίλους του Παναθηναϊκού.

Θυμάμαι αρκετούς μεγάλης κλάσης ποδοσφαιριστές που εισέπρατταν “αντίπαλο” χειροκρότημα, ως αναγνώριση της ποδοσφαιρικής αξίας, της ποιότητας και της ιστορίας που κουβαλούσαν. Δεν θυμάμαι εύκολα όμως στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου πολλές προηγούμενες φορές που ένας παίκτης μιας μεγάλης ομάδας εισέπραξε το “αντίπαλο” χειροκρότημα του σεβασμού για το ήθος και την ποιότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς του.

Αυτό που έχει συμβεί στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 10 μηνών, με τη στάση που κράτησε μετά από την επίτευξη του γκολ του απέναντι στον Άρη στο “Κλεάνθης Βικελίδης”, δηλαδή η ανθρωπιά και ο πολιτισμός που είχε και έχει η συμπεριφορά του Αραούχο έχει δημιουργήσει μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τσεκάροντας κανείς την λίστα των 100+ χιλιάδων ανθρώπων που ακολουθούν τον λογαριασμό του στο Instagram διαπιστώνει ότι ανάμεσά τους βρίσκονται πολλοί δηλωμένοι οπαδοί άλλων ελληνικών ομάδων. Και όλοι αυτοί δεν βρίσκουν νόημα να τον ακολουθήσουν μόνο επειδή τον “παραδέχονται” για τις τεχνικές δεξιότητες, τα γκολ και την ποδοσφαιρική απόδοσή του. Το κάνουν επειδή τον εκτιμούν για το ήθος του, την ανθρωπιά του και το αθλητικό πνεύμα του.

Αυτό που συνέβη κατά την εκδήλωση του ΠΣΑΠΠ πριν από 15 ημέρες, με την βράβευση του Αραούχο από τους συναδέλφους του για το ήθος του, την επιλογή των γονιών του Αλκη να βρεθούν στην εκδήλωση για να του παραδώσουν το βραβείο, και την επιλογή του Αργεντινού να τους χαρίσει το βραβείο ήταν η κορύφωση. Το 2022 ήταν η χρονιά του Σέρχιο Αραούχο, κι ας μην κατέκτησε τίτλο με την ΑΕΚ. Ήταν η χρονιά που μέσα από το ελληνικό ποδόσφαιρο αναδείχθηκε μια προσωπικότητα που αποτελεί έναν σπουδαίο πρεσβευτή των αξιών που θα ήθελε να μεταδίδει το ποδόσφαιρο στην ελληνική κοινωνία.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής που “μπλέκει” στους τσαμπουκάδες των ντέρμπι για να χωρίσει και όχι για να ξεσπάσει. Που αγκαλιάζει τα παιδάκια στις αντίπαλες έδρες και στέκεται δίπλα τους για να φωτογραφηθεί ή να υπογράψει αυτόγραφα. Που μιλά με σεβασμό για κάθε αντίπαλο. Που δεν προκαλεί ούτε με την αγωνιστική συμπεριφορά ούτε με τους πανηγυρισμούς του. Ένας ποδοσφαιριστής - πρότυπο συμπεριφοράς για κάθε παιδί που θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Ένας του οποίου η φανέλα δεν μπαίνει μόνο στα σπίτια των φίλων της ομάδας του. Εύχομαι να μείνει συνεπής σε αυτή τη συμπεριφορά μέχρι την τελευταία του ημέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι ευχή για την ΑΕΚ, ούτε για τον ίδιο· είναι ευχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο.