To πειραγμένο μυαλό του Παναθηναϊκού

Και να, λοιπόν, που μέσα σε μία εβδομάδα, έπειτα από τις πρώτες αγωνιστικές του δευτέρου γύρου, ο Παναθηναϊκός πέταξε στα σκουπίδια τέσσερις βαθμούς, το +8 από την ΑΕΚ έγινε +4 και μάλιστα μετά από παιχνίδια στα οποία η ομάδα που θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα τα παίρνει από την... σέντρα, τα θεωρεί αυτονόητα. Μόνο που στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι αυτονόητο και κανένα παιχνίδι δεν κερδίζεται με τη φανέλα. Και αν στη Νίκαια το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς πραγματοποίησε μία πολύ καλή εμφάνιση και πλήρωσε την αστοχία του κατά βάση, στην αναμέτρηση με τον ΟΦΗ η εικόνα δεν ήταν καλή. Το «τριφύλλι» έφτασε μια ανάσα από την ήττα και διασώθηκε στο φινάλε από τον συνήθη ύποπτο, Φώτη Ιωαννίδη. Με τους Κρητικούς να παίζουν με παίκτη λιγότερο από το 8' και να ολοκληρώνουν τον αγώνα με μία τελική στο στόχο, αυτή που έγινε και γκολ από τον Λάρσον, σε μία φαινομενικά εύκολη τελική για την αξία του Αλμπέρτο Μπρινιόλι, ο οποίος είχε κάκιστη τοποθέτηση/αντίδραση, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το 1-0 για τους φιλοξενούμενους. Σε μία φάση που ο VAR αποφάσισε πολύ γρήγορα πως η μπάλα πέρασε τη γραμμή, χωρίς να υπάρχει-τουλάχιστον στη τηλεοπτική μετάδοση- ξεκάθαρο ριπλέι για το αν η μπάλα πέρασε ολόκληρη τη γραμμή του τέρματος.

Ο Παναθηναϊκός έκανε την δεύτερη συνεχόμενη γκέλα μετά την επανέναρξη του πρωταθλήματος και το πιο ανησυχητικό, ακόμη και από τους δύο χαμένους βαθμούς, ήταν η εικόνα της ομάδας. Μία ομάδα που έδειξε από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό πως έχει πειραχθεί το μυαλό της, πως δεν είναι καλά πνευματικά. Είτε από τον τρόπο που ήρθε το 1-1 στη Νίκαια, είτε από την πίεση που βάζει το ''πρέπει'' σε αυτά τα ματς, είτε από την ανάσα της ΑΕΚ που πλέον την νιώθει... καυτή το ''τριφύλλι'', το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Πειραγμένο μυαλό. Η ψυχολογία στο ποδόσφαιρο, όπως και σε όλα τα ομαδικά σπορ, είναι το Α και το Ω και δυστυχώς το ελληνικό ποδοσφαιρικό κοινό δεν έχει μάθει να την εκτιμά και να την υπολογίζει. Αυτό δεν αλλάζει, όμως, τη σημασία, την αξία της σε ένα ποδοσφαιρικό γκρουπ και ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ, αυτό πλήρωσε πρωτίστως.

Την βιασύνη, την έλλειψη υπομονής, τα νεύρα, τον εκτροχιασμό από το πλάνο, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και μετά το 1-0 από τους Κρητικούς. Υπήρξαν παιχνίδια στο πρώτο γύρο που στράβωσαν. Η υπομονή ήταν η μεγαλύτερη αρετή του Παναθηναϊκού και σε συνδυασμό με τον τρόπο παιχνιδιού έφερναν τις λύσεις. Για σαράντα λεπτά, οι ''πράσινοι'' προχώρησαν σε... φεστιβάλ σέντρας, σε πρόχειρες και βιαστικές επιλογές, σε τελικές πάσες χωρίς ποιότητα και μυαλό. Όταν πρέπει να διασπάσεις άμυνες που παίζουν στο 1/3 του γηπέδου, οφείλεις είτε να μεταφέρεις την μπάλα γρήγορα από την μία πλευρά στην άλλη για να δημιουργηθούν χώροι από τακτικά λάθη, είτε να δημιουργείς ανισορροπία με ατομικές ενέργειες, είτε να σουτάρεις έξω από την περιοχή, είτε να εκμεταλλευθείς τις στατικές φάσεις. Τι από αυτά έκανε με καλή συχνότητα ο Παναθηναϊκός; Τίποτα. Γιατί δεν είχε την υπομονή και την ηρεμία να το πράξει. Στη μία φορά που το έκανε, στη μία φορά που έβαλε την μπάλα κάθετα μέσα στη περιοχή και συρτά, με γρήγορες εναλλαγές της μπάλας, ο Ιωαννίδης ισοφάρισε. Στο 97'.

Σε ένα σημείο όπου ήταν αργά για να φέρει την ολική ανατροπή, σε ένα σημείο όπου δεν θα ήταν αργά αν ο Γκορτσίλας και η διαιτητική του ομάδα είχαν σεβαστεί και κάνει πράξη τις νέες οδηγίες της FIFA για τον έξτρα χρόνο. Επί της ουσίας επικρότησαν το αντιποδόσφαιρο του ΟΦΗ και την επιλογή των παικτών του Νταμπράουσκας να πέφτουν κάτω συνέχεια. Μόνο ο Νίκος Μαρινάκης ήταν κάτω πέντε λεπτά, ακόμη τρία λεπτά χάθηκαν από την ένταση με τον γυμναστή των φιλοξενούμενων στο φινάλε, έγιναν τόσες αλλαγές κατά την διάρκεια του ημιχρόνου, παίκτες του ΟΦΗ ήταν μόνιμα στο έδαφος, στον έξτρα χρόνο των εννιά λεπτών ζήτημα ήταν να είχαν παιχτεί τα πέντε, παρόλα αυτά στις καθυστερήσεις δεν τηρήθηκε καμία από τις νέες ντιρεκτίβες. Την ώρα που στη La Liga έχουν «κερδίσει» δεκατρία ακόμη παιχνίδια μέσα από τις καθυστερήσεις, στην Ελλάδα οι ρέφερι επιβραβεύουν αυτή την αντιποδοσφαιρική εικόνα.

Παρά την κακή του εικόνα, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να έχει αλλάξει την μοίρα του, αν για παράδειγμα ο Σεμπαστιάν Παλάσιος ήταν πιο αποτελεσματικός στις δύο μεγάλες ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν. Κακό τελείωμα στη πρώτη, πάλι πήγε να «σκοτώσει» στη δεύτερη και όχι να σημαδέψει, όπως θα έπρεπε να κάνει και στη Νίκαια. Είναι δύο φάσεις που η μπάλα πάει στο δοκάρι και όχι στο πλεκτό, είναι τέσσερις πόντοι αυτές οι στιγμές, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Όπως επίσης θα μπορούσε για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός να έχει κάνει πιο γρήγορα τις αλλαγές του. Δεν είναι φάρμακο για όλες τις ασθένειες το 4-4-2 και η συνύπαρξη του Σπόραρ με τον Ιωαννίδη, ειδικά όταν μέσα στον αγωνιστικό χώρο βλέπεις ένα σύνολο να παίρνει όλα τα ρίσκα που του αναλογούν για να φτάσει στο γκολ. Με δέκα παίκτες πάνω από τη σέντρα, με τον Μάγκνουσον να παίζει συχνά ως αριστερός χαφ και όχι στόπερ, δείγμα του πόσο ψηλά ήταν η ομάδα για να πετύχει το γκολ, με μεγάλης έντασης πίεση για την άμεση επανάκτηση της μπάλας. Το θέμα δεν ήταν η εκτέλεση αλλά η παραγωγή. Κάποιες φορές, όμως, αυτή η επιλογή μοιάζει επιβεβλημένη αν και το λάθος ίσως να ήταν η παρουσία του Κουρμπέλη και στην έναρξη του δευτέρου μέρους. Δεν είχε λόγο να παίζει με δύο τόσο αμυντικογενείς κεντρικούς μέσους σε αυτό το ματς ο Παναθηναϊκός, ο αρχηγός είναι γνωστό πως στο επιθετικό τρίτο δεν μπορεί να δώσει πράγματα δημιουργικά (όπως και ο Ρούμπεν) και η μετατόπιση του Μπερνάρντ στον άξονα σε συνδυασμό με την είσοδο του Βέρμπιτς στα αριστερά, έμοιαζε ως μία λογική κίνηση. Που έγινε τελικά στο 60', με την είσοδο του Ιωαννίδη ενώ ο Σλοβένος άλλαξε τον Παλάσιος στο 75'.

Οι δύο τελευταίες αλλαγές, η είσοδος του Σάντσες και του Βαγιαννίδη, δηλαδή, δείχνουν και την τεράστια έλλειψη επιλογών από τον πάγκο. Σαν σκέψη σωστή ήταν, καθώς Κώτσιρας και Χουάνκαρ δεν ήταν σε καλό βράδυ αλλά ο Γιοβάνοβιτς ούτε άλλο εξτρέμ είχε να περάσει στο ματς, ούτε έναν παίκτη στον άξονα με διαφορετικά χαρακτηριστικά, είτε για παράδειγμα ακόμη έναν φορ. Η πρώτη μεταγραφή, αυτή του Πούχατς, βρίσκεται σε φάση ολοκλήρωσης, αλλά δεν έρχεται για να αλλάξει τη ζωή του Παναθηναϊκού, ένας δανεικός αριστερός μπακ που αποκτήθηκε για εναλλακτική του Χουάνκαρ.

Για δημιουργικό μέσο και για εξτρέμ «καίγεται» ο Παναθηναϊκός και αυτή την στιγμή δεν φαίνεται από πουθενά (μακάρι να κάνουμε λάθος) ότι αυτοί οι δύο είναι καθ'οδόν για το Κορωπί και θα έχουν πιθανότητες να είναι διαθέσιμοι στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Ο οργανισμός και όσοι είναι ενεργοί στο μεταγραφικό σχεδιασμό θα πρέπει να πάρουν γρήγορες και σωστές αποφάσεις, αν χρειαστεί να πληρώσουν και υπεραξίες (όπως για παράδειγμα στη περίπτωση του Κάουλι) για να γίνει η «δουλειά», μα πρωτίστως να καταλάβουν και να διδαχθούν από αυτό για το οποίο «φωνάζουμε» εδώ και χρόνια. Ομάδα χωρίς σύγχρονο τμήμα scouting δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά και δεν λειτουργεί σωστά όταν περιμένει τα πάντα από τις προτάσεις των ατζέντηδων. Δεν υπάρχουν επιλογές, δεν μεγαλώνει η διαθέσιμη «δεξαμενή» και σε συνδυασμό με τη διστακτικότητα και την διαχείριση των μεταγραφών από τον Γιοβάνοβιτς, το πρόβλημα θα είναι πάντα εκεί. Και είναι αμαρτία να μην λύνεται, καθώς είναι τόσο μα τόσο εύκολο.

Αντί επιλόγου: Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να είναι πρώτος, εξακολουθεί να είναι στο +4, η μπάλα είναι στα δικά του πόδια. Ψυχραιμία, λοιπόν και πάνω από όλα σωστή διαχείριση της κρίσης από την ομάδα. Από εκεί ξεκινούν και τελειώνουν τα πάντα...