Όταν ο Μίτσελ κάνει έγκαιρα αλλαγές κι ο Χάμες βγάζει επιθυμία όλα είναι καλά για τον Ολυμπιακό

Αντί προλόγου: νεύρα δεν είχε μόνο χθες στο Καραϊσκάκη ο Χάμες, αλλά και τις προηγούμενες ημέρες στο Ρέντη. Για παράδειγμα στην προπόνηση της Δευτέρας έκανε ένα πολύ σκληρό τάκλιν στον Ρέαμπτσιουκ. Ασφαλώς τον κτύπησε χωρίς να το θέλει, αλλά θα μπορούσε να τραυματιστεί ο Όλεγκ.

Είχε και λίγο την…ειρωνεία του το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Αστέρα Τρίπολης. Ήταν το τελευταίο της χειρότερης χρονιάς του Ολυμπιακού εδώ και μία πενταετία, αλλά ίσως το μοναδικό μέσα στο 2022 στο οποίο είδαμε μία τόσο «γεμάτη» εμφάνιση και παράλληλα μία τόσο εμφατική νίκη.

Σίγουρα ο αντίπαλος δεν παρουσιάστηκε δυνατός, αλλά μιλάμε για την ίδια ομάδα που στο φετινό πρωτάθλημα είχε κόψει βαθμούς στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ και στον ίδιο τον Ολυμπιακό-κι είχε χάσει με πέναλτι στα τελευταία λεπτά στη Λεωφόρο. Ακόμη κι έτσι, άλλωστε, ο Αστέρας θα μπορούσε να είχε αλλάξει την εικόνα του παιχνιδιού, εάν στο 8ο λεπτό ισοφάριζε το γκολ του Μπιέλ στο 4΄, αξιοποιώντας την τεράστια «επί δύο» ευκαιρία του, με την ομάδα του Μίτσελ να κάνει ξανά το ίδιο λάθος όπως και στο πρόσφατο ματς Κυπέλλου με τον Ατρόμητο, όταν και τότε είχε προηγηθεί γρήγορα (στο 7’) και είχε ισοφαριστεί ακόμη πιο γρήγορα (στο 11΄). Για να αποδειχθεί ότι ακόμη και στην καλύτερη του ημέρα ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αποφύγει το σύνδρομο της αδυναμίας υπεράσπισης του υπέρ του σκορ.

Τέλος πάντων, ήταν μάλλον ένα από τα λίγα ψεγάδια που είχε η χθεσινή παράσταση του Ολυμπιακού, με τον Μίτσελ να επιβραβεύεται για την ιδέα του να επιμείνει να παίξει με τρία 10άρια, κάτι για το οποίο σαν το είχαμε προαναγγείλει πολλές ώρες πριν τον αγώνα εδώ.

Αυτή τη φορά ο Χάμες κι ο Μπιέλ έπαιξαν…κανονικά, τα έδωσαν όλα και κατέθεσαν στον αγωνιστικό χώρο όχι μόνο την ποιότητα τους, αλλά και τρεξίματα και μαχητικό πνεύμα. Ο Κολομβιάνος έβγαλε νεύρο στο παιχνίδι του και τον είδαμε πραγματικά σε διάθεση να βοηθήσει πολύ την ομάδα. Η κλάση του είναι οφθαλμοφανής και για τον πιο ανίδεο ποδοσφαιρόφιλο-οι δύο φορές που κατέβασε την μπάλα σε μακρινές ψηλές πάσες ήταν καλλιτεχνία, αλλά μία άλλη φάση ήταν που έδειξε ότι το ήθελε πραγματικά να ήταν καλός χθες: εκεί που γλίστρησε κι ενώ φαινόταν να είχε χάσει την μπάλα, έκανε σωστή πάσα πεσμένος στο χόρτο!

Δεν ήταν κάτι…σούπερ ντούπερ, για τα δικά του δεδομένα, η απόδοση του Χάμες. Είχε όμως κάτι πιο σημαντικό: την επιθυμία να δείξει πράγματα. Ενώ ξεκίνησε το παιχνίδι με ένα πολύ φτωχό τελείωμα φάσης, πλασάροντας σαν σε προπόνηση την μπάλα πάνω στον αντίπαλο γκολκίπερ, αμέσως σήκωσε κεφάλι και «απάντησε» όπως πρέπει να απαντάει ένας μεγάλος παίκτης. Η φάση του golazo που πέτυχε μας έδωσε ένα από τα ωραιότερα προσωπικά γκολ της σεζόν! Ο τρόπος που ρόλαρε την μπάλα πριν κάνει το ένα-δύο με τον Χουάνγκ και ο τρόπος που σούταρε, φτυαρίζοντας (σαν να σούταρε με…φτυάρι!) την μπάλα, ήταν από ποδοσφαιριστή όχι απλά υψηλού, αλλά διαφορετικού από το κοινό επιπέδου. Και είχε κι ομαδικό πνεύμα, αφού επέλεξε στο 3-0 να σιγουρέψει το γκολ, ενώ μπορούσε κι ο ίδιος να πλασάρει για να σκοράρει.

Τώρα, προς τι τα πολλά νεύρα του, ειδικά στις στιγμές της αντικατάστασης του, είναι κάτι που ξέρει ο ίδιος. Η αντίδραση του δεν ήταν σωστή (μιλάμε απλά για μία αλλαγή στο 70’ με το σκορ στο 3-0), αλλά εξίσου αλήθεια είναι ότι κι ο Μίτσελ δεν είχε λόγο να τον βγάλει: ο Χάμες συνέχισε κι έπαιζε καλά, το δε επόμενο παιχνίδι ήταν την άλλη Τετάρτη, άρα δεν ήταν θέμα να μην κουραστεί παραπάνω. Καλώς μπήκε ο Μασούρας, όμως θα μπορούσε να βγει ο Μπιέλ.

Μου θύμισε λίγο την αλλαγή του Σισέ στο παιχνίδι με την Γκαραμπάγκ (0-3) αμέσως μετά το τρίτο γκολ που ήταν γκάφα του Σισέ. Μία αλλαγή στο 83’ που δεν είχε κανένα νόημα, με το ματς ήδη στο 0-3, και που θυμόμαστε όλοι ότι κατάληξη της ήταν να χαθεί ουσιαστικά ο παίκτης από τον Ολυμπιακό. ο Χάμες έγινε αλλαγή στο 70’ και με τον ΠΑΣ και χθες. Η πραγματικότητα η ποδοσφαιρική λέει ότι χθες μπορούσε να παίξει ως το 90’, ενώ στα Γιάννινα μπορούσε να βγει από το 55’.

Κι αφού μιλάμε για τον Μίτσελ: Σε αντίθεση με το β΄ ημίχρονο του προηγούμενου αγώνα με τον ΠΑΣ, τώρα ο προπονητής έκανε τις αλλαγές όταν έπρεπε κι όχι καθυστερημένα. Ο Ολυμπιακός χθες στα πρώτα 15-20 λεπτά της επανάληψης άρχισε να ρίχνει στροφές-είναι ενδεικτικό ότι είχε μόλις μία τελική, κι αυτή ακίνδυνη. Εκεί λοιπόν χρειάζονταν φρεσκάρισμα η ομάδα κι ο προπονητής εύστοχα έβγαλε τους Φορτούνη κι Ελ Αράμπι στο 63’, ενώ θα ήταν ακόμη πιο σωστός αν τους έβγαζε και νωρίτερα, αφού ο Φορτούνης και πάλι είχε αντοχές για ένα ημίχρονο, ο δε Αράμπι ήταν ο μοναδικός «ερυθρόλευκος» με τόσο χαμηλή απόδοση από τα πρώτα κιόλας λεπτά.

Η ουσία είναι ότι το ποδόσφαιρο όταν κάνεις το ορθό, σου το γυρίζει πίσω: τελική στο 65’, τελική στο 66΄, τελική και γκολ στο 68’. Ενώ στα Γιάννινα ο Μίτσελ καθόταν κι έβλεπε τον Ολυμπιακό από τα πρώτα λεπτά του β΄ ημιχρόνου να σέρνεται χωρίς να κάνει. Για να κάνει τις πρώτες αλλαγές, στο 70’, έπρεπε πρώτα να βάλει γκολ ο ΠΑΣ. Μα αυτό ήταν το κλειδί του αγώνα, το πρώτο γκολ που ξαναέβαλε τον ΠΑΣ στο παιχνίδι. Και τώρα ο Ολυμπιακός θα είχε μαζέψει στους οκτώ βαθμούς τη διαφορά από το -12 από τον ΠΑΟ μέσα σε μία εβδομάδα…

Αυτά, βέβαια, να τα βλέπει όχι μόνο ο προπονητής, που στα Γιάννινα ήταν σε πλήρη αδράνεια στον πάγκο λες και είχε παγώσει από το κρύο, αλλά να τα βλέπουν κι οι παίκτες του Ολυμπιακού, που βγήκαν στο β΄ ημίχρονο για αγγαρεία στα Γιάννινα και ξεφτιλίστηκαν-διότι περί εξευτελισμού επρόκειτο. Αλλά αν είναι πρώτα να κάνουν ρεζίλι τον Ολυμπιακό στο ένα ματς για να παίζουν κανονικό ποδόσφαιρο στο άλλο, τότε άκρη δεν μπορεί να βρεθεί φέτος.

Άσχετο: Το λες και φαιδρό να μιλάνε για τα παιχνίδια του Ολυμπιακού με τον Αστέρα Τρίπολης, που μόλις στο παιχνίδι του α΄ γύρου είχε στερήσει από τον Ολυμπιακό δύο βαθμούς, την στιγμή που ο Παναιτωλικός έχει να πάρει βαθμό από τον ΠΑΟΚ προ…αμνημονεύτων ετών, όσων έχει να βάλει έστω γκολ στην ΑΕΚ η Λαμία. Για να ξέρουμε και τι λέμε, ε;