Το μυαλό κερδίζει το σώμα

• Η σταθερά ανοδική «καμπύλη» απόδοσης της ΑΕΚ
• Αλμέϊδα από όλο το γκρουπ.
• Τα «φαντάσματα» και η πραγματικότητα

Ο Παναθηναϊκός που δεν θα μπορούσε να πάει «τρένο» σε όλο το πρωτάθλημα, οι αλήθειες του Γιοβάνοβιτς, η σταθερή άνοδος της σοβαρής ΑΕΚ, τα «ναι μεν αλλά» του Ολυμπιακού και ένας δεύτερος γύρος που βάζει άλλα δεδομένα στην πορεία του πρωταθλήματος. Ασφαλώς και δείχνουν να αλλάζουν τα πράγματα στην εξέλιξη του πρωταθλήματος. Και από τη στιγμή που μια ομάδα είχε ξεφύγει, μέχρι πριν από δύο αγώνες, με σημαντική διαφορά από τους υπόλοιπους διεκδικητές του τίτλου, αυτή η διαφοροποίηση -αλλά και ότι άλλο θα δούμε από εδώ και πέρα- αφορά τις δικές της αντοχές και τη δυνατότητα αντίδρασης στο μικρό ή μεγάλο διάστημα που αυτή θα εμφανίζεται ντεφορμέ. Την ίδια ώρα βέβαια που θα δείχνουν σταθερότητα και συνέπεια αυτοί που θέλουν να αμφισβητήσουν ότι είναι (ακόμα) φαβορί για τον τίτλο.

Στο μυαλό μου και στα μάτια μου η κουβέντα αφορά ακόμα κατά 80% (στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος) τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Δεν έχω δείγματα συνολικά καλής λειτουργίας από τον Ολυμπιακό για να αυξήσω το ποσοστό την ελπίδας του για τίτλο. Καλές είναι οι τεσσάρες και οι πεντάρες παιχνίδι, παρά παιχνίδι αλλά το θέμα είναι ότι ενδιάμεσα υπάρχουν γκέλες που φέρνουν την ομάδα πίσω και στον στόχο της και πνευματικά. Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει δύο συνεχόμενες μη αναμενόμενες γκέλες και οι Ερυθρόλευκοι έκοψαν μόλις δύο βαθμούς. Θα μιλήσουμε αν πέρα από τη μεσοεπιθετική υπεροπλία και (ορισμένες φορές) μαγεία υπάρξει και αμυντική οχύρωση. Θα μιλήσουμε αν…μιλήσει και ο Ολυμπιακός στο γήπεδο δηλαδή. Όσο για τον ΠΑΟΚ τον βάζω λίγα κλικ πιο πίσω λόγω της (μη) επάρκειας του ρόστερ του.

Η σταθερά ανοδική «καμπύλη» απόδοσης της ΑΕΚ

Μέχρι τότε «λαλιά» έχει αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ. Γιατί δείχνει να έχει πολύ πιο σταθερά ανοδική καμπύλη απόδοσης στην εξέλιξη του πρωταθλήματος (και τη δικιά της), να ενσωματώνει σωστά αυτά που θέλει ο Αλμέϊδα και οι παίκτες της να βρίσκουν τους ρόλους που εξ αρχής ήθελε γι αυτούς ο προπονητής τους. Ασφαλώς όλα αυτά θα ήταν , αρκετά, διαφορετικά αν η Ένωση έπαιζε στο ΟΑΚΑ ή τη Ριζούπολη αλλά γνωρίζαμε ότι η είσοδος στο καινούργιο γήπεδο θα δημιουργούσε εντελώς διαφορετικά δεδομένα τόσο στο αγωνιστικό, όσο και στο πνευματικό/συναισθηματικό σκέλος. Ακόμα και αν συνυπολογίσουμε το άγχος που μπορεί να φέρνει η υποχρέωση της επιτυχίας, μέσα στο δικό σου σπίτι, αυτά που κερδίζει η ΑΕΚ είναι απείρως περισσότερα. Και σε αυτό συντελεί σε μεγάλο βαθμό η σφραγίδα της εμπιστοσύνης που έχει μπει για τον

Αλμέϊδα από όλο το γκρουπ.

Μέχρι πριν τη διακοπή για το Μουντιάλ είχαμε μεγάλο φαβορί για τον τίτλο. Ακόμα και υπολογίζοντας τον έναν ολόκληρο γύρο και τα πλεϊ οφ που απέμεναν, άρα τα συνεχόμενα ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός έδειχνε «βαριά» αξιόπιστος, γιατί είχε τόση πίστη στον εαυτό του ώστε να κυνηγάει συντεταγμένα, με υπομονή σωστή ανάπτυξη και καθαρό μυαλό το γκολ και τη νίκη ακόμα και που συνάντησε πούλμαν, λεωφορεία και…κοντέϊνερ μπροστά στην αντίπαλη εστία. Ακόμα και εκεί που το ξύλο από τον αντίπαλο έπεφτε ανελέητο χωρίς να δείχνει την ευαισθησία να το σταματήσει ο …άρχοντας του αγώνα. Είναι εντυπωσιακό για εμένα πως χρειάστηκε μόλις μια στραβή (αυτή στη Νεάπολη) , όπου μάλιστα οι Πράσινοι δεν έπαιξαν άσχημα, για να στραβώσει το μυαλό τους τόσο άσχημα και να δούμε μια κακή ομάδα κόντρα στον ΟΦΗ. Η οποία είχε αρχίσει να χάνει το μυαλό της, πριν ακόμα δεχθεί το γκολ και να βλέπει βασικά της στελέχη (όπως ο Παλάσιος) να παίρνουν μέρος σε έναν διαγωνισμό εκνευρισμού με τους συμπαίκτες τους να προσπαθούν να τους συμμαζέψουν. Όχι δεν ήταν εικόνα αυτή με το «πέσε κάτω» των παικτών του ΟΦΗ. Αλλά ήταν αναμενόμενη και το έχει αντιμετωπίσει ξανά ο Παναθηναϊκός φέτος, με υπομονή και –εντέλει- επιτυχία. Μπορεί αρκετοί να ήθελαν να έχουμε κανά εικοσάλεπτο καθυστερήσεις (κάτι που δεν θα αποδεχόντουσαν βέβαια αν συνέβαινε σε αγώνα της ΑΕΚ ή του Ολυμπιακού) ή να μην παίζει ταμπούρι ο ΟΦΗ, αλλά αν αποδεχόμαστε την λογική, την οπτική και τη σοβαρότητα του Γιοβάνοβιτς, τότε μάλλον οφείλουμε να ακούμε πως εισπράττει αυτός το αποτέλεσμα της προσπάθειας των παικτών του στο γήπεδο. Και ήταν σαφής όταν είπε «Δεν αξίζαμε κάτι καλύτερο». Δεν αμφιβάλω ότι αν ο Παναθηναϊκός εξακολουθήσει να χάνει βαθμούς, θα έρθει η ώρα που αρκετοί θα βάλουν στην άκρη πόσο έχει αλλάξει ο Σέρβος ο πρόσωπο και το ριζικό της ομάδας και θα…γυρίσουν το χαρτί. Ιστορία μου, αμαρτία μου. Αλλά η αλήθεια λέει πως αυτός εξακολουθεί να είναι η ελπίδα του Τριφυλλιού να ξαναβρεί την ηρεμία του και να ξαναβγάλει στο γήπεδο, ότι μας έχει δείξει μέχρι τώρα. Αν βέβαια υπάρξει και η ανάλογη μεταγραφική ενίσχυση.

Τα «φαντάσματα» και η πραγματικότητα

Δεν ξέρω αν περίμενε κάποιος ότι ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε με τέρμα τα γκάζια μέχρι τέλος του πρωταθλήματος. Πιθανότατα αρκετοί να το πίστευαν γιατί στο δεύτερο μέρος διέκρινα (όσο μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, με ασφάλεια, βλέποντας τον αγώνα τηλεοπτικά) και μια παγωμάρα στη Λεωφόρο, σα να κυκλοφορούσε το…φάντασμα της αποτυχίας. Επειδή όμως οι ομάδες δεν φτιάχνονται από τη μια μέρα στην άλλη καλό είναι όλοι στον Παναθηναϊκό να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Η πορεία του πρώτου γύρου ήταν συνδυασμός του αποτελεσματικού δικού τους παιχνιδιού και των ελλειμμάτων των άλλων διεκδικητών. Δεν θα μπορούσε να είναι πάντα έτσι.

Είναι σαφές (και) στον αθλητισμό ότι το μυαλό μπορεί να επικρατήσει του σώματος και να το κερδίσει. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε αυτό το σταυροδρόμι, οπότε τίποτα δεν μοιάζει σίγουρο γι αυτόν, ετούτη τη στιγμή, ακόμα και με το προβάδισμα που έχει με την ΑΕΚ. Η οποία είναι σαφώς πιο ήρεμη και δυνατή χωρίς να έχει βρει το ταβάνι της. Γιατί - ούτως ή άλλως- ακόμα και όταν είχε τις δικές της απώλειες έμοιαζε πιο σκληρή ομάδα από τον Παναθηναϊκό, που δεν έχει αυτό το χαρακτηριστικό όσο απαιτείται.

Παρ όλα αυτά (και δεν το γράφω για να κρατήσω πισινή) έχουμε τόσο δρόμο ακόμα μπροστά μας ώστε, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ρόστερ καμίας από τις τέσσερις(;) διεκδικήτριες δεν είναι πλήρες (όχι αριθμητικά αλλά στις θέσεις που χωλαίνει) έχουμε πολλά να δούμε. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι η επικύρωση της αίσθησης ότι ο εντυπωσιακός Παναθηναϊκός του πρώτου γύρου δεν μπορούσε να είναι…υπερταχεία. Τι πιο φυσιολογικό στον αθλητισμό;