Άρης: Αργησε να καταλάβει τις απαιτήσεις του ντέρμπι

• «Μάτωσε» μόνο ο Μαντσίνι στο πρώτο ημίχρονο
• Αλλαγή λογικής με Μάνου Γκαρθία

Η συγκέντρωση στο πλάνο και η έξυπνη διαχείριση των στιγμών του αγώνα είναι ίσως τα δύο βασικότερα στοιχεία που οφείλει να έχει μια ομάδα σ’ ένα ντέρμπι αλλά ο Άρης τα φανέρωσε μόνο για ένα ημίχρονο στο ντέρμπι εναντίον του ΠΑΟΚ. Γιατί ένα μέτριο προς καλό (δεύτερο) ημίχρονο αποδείχθηκε αδύνατο να διαγράψει ένα κάκιστο (πρώτο), ειδικά από τη στιγμή που δεν κατάφερε να βάλει την ουσία στο παιχνίδι του. Έχουμε και λέμε...

Ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου ήταν μια κακοτεχνία. Μια ομάδα με αδυναμία εκτέλεσης αυτονόητων πραγμάτων η οποία προϊόντος του χρόνου ένιωθε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της λυγίζοντας στην πίεση του αντιπάλου και ευρισκόμενη συνεχώς σε θέση άμυνας. Στη διάρκεια αυτού θα μπορούσε κάλλιστα να είχε εκτροχιαστεί ολοκληρωτικά αλλά λίγο η απόκρουση του πέναλτι από τον Χουλιάν Κουέστα και περισσότερο η τύχη, τον κράτησε μέσα στο παιχνίδι.

«Μάτωσε» μόνο ο Μαντσίνι στο πρώτο ημίχρονο

Το αγωνιστικό σχέδιο του Λουτσέσκου με την έντονη πίεση στον άξονα και κυρίως την ξεκάθαρη πρόθεση να βγάλει τον Φαμπιάνο εκτός – δεν ήθελε να ξεκινήσουν οι επιθέσεις του Άρη από τα πόδια του Βραζιλιάνου – απέδωσε γιατί το δίδυμο των αμυντικών χαφ (Ετέμπο-Νταρίντα) δεν προώθησαν παιχνίδι, ούτε απέφυγαν τα λάθη. Ομοίως και ο Ματέο Γκαρσία ο οποίος είχε κυρίως δημιουργικές ευθύνες. Η δε αριστερή πλευρά εξελίχθηκε σε αχίλλειος πτέρνα και το χειρότερο όλων ήταν ότι καθώς κυλούσαν τα λεπτά ακόμη και ο σταθερός Γιάκουμπ Μπράμπετς είχε πρόβλημα στον έλεγχο του Ολιβέιρα. Επιθετικά, ο Άντρε Γκρέι δεν είχε επαφές στο πρώτο ημίχρονο και με εξαίρεση την ατομική φάση του Μαντσίνι, ο Άρης ήταν σαν να μην είχε επιθετικό πλάνο.

Κυρίως όμως, ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου φόρεσε τα καλά του για να διασκεδάσει σε Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν και όχι για να τσαλακωθεί, να «ματώσει» και να δώσει ένα do or die παιχνίδι. Εξαίρεση αποτέλεσε ο Ντάνιελ Μαντσίνι ο οποίος έβγαλε τσατίλα, δεν δείλιασε στη δύναμη που απαιτούσε το παιχνίδι κι έβαλε άλλη τόση. Οι υπόλοιποι έκαναν ακριβώς το αντίθετο.

Οπως στη φάση του γκολ όπου ο Πίρσμαν (για δεύτερη φορά έχασε μονομαχία από τον ίδιο παίκτη καθώς είχε προηγηθεί η φάση του 26’) έχασε την προσωπική μονομαχία από τον 19χρονο Κουλιεράκη γιατί προσπάθησε να προστατέψει την μπάλα και όχι να τη διώξει σε πρώτο χρόνο. Ο κεντρικός αμυντικός του ΠΑΟΚ έκανε παράβαση γιατί αγκάλιασε τον Βέλγο και ο VARίστας όφειλε να στείλει στην «οθόνη» τον Ούγγρο διαιτητή όπως έκανε στη φάση του πέναλτι του ΠΑΟΚ. Δεν το έκανε. Ανεξαρτήτως αυτού από έναν μπαρουτοκαπνισμένο αμυντικό σαν τον Πίρσμαν περιμένεις καλύτερη αντίδραση. Ο δε σκόρερ (Ίνγκασον) βρήκε δύο ανάποδα ψαλιδάκια από το ίδιο σημείο σ’ ένα ημίχρονο!

Αλλαγή λογικής με Μάνου Γκαρθία

Ο Άρης του δευτέρου ημιχρόνου ήταν η ομάδα που έπρεπε να μπει στο γήπεδο. Διαφορετική νοοτροπία, εντονότερα τρεξίματα και κατά κύριο λόγο κερδισμένες μονομαχίες. Μεταξύ Ματέο Γκαρσία και Χουάν Ιτούρμπε δεν ξέρω σε ποιον άξιζε να αποτελέσει πρώτη αλλαγή καθώς ο πρώτος βαρύνεται και με το σοβαρό λάθος στο 62ο λεπτό, ασχέτως του ότι αυτό δεν κόστισε. Παρόντος του Μάνου Γκαρθία, με τον Οντουμπάτζο να διατηρεί το καλό παιχνίδι του και τον Ετέμπο να εμφανίζεται ως... άλλος παίκτης, ο Άρης άλλαξε λογική γιατί είχε ποδοσφαιριστή στον άξονα ο οποίος έβλεπε πάσες. Πήρε περισσότερο την μπάλα στα πόδια του, αλλά στον τομέα της δημιουργίας και μετουσίωσής της σε τελική προσπάθεια πήρε χαμηλό βαθμό γιατί δεν είχε τρόπο διάσπασης της άμυνας του ΠΑΟΚ. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η πρώτη φορά που ο Γκρέι πήρε την μπάλα μέσα στην περιοχή ήταν στο 71' και μάλιστα σε θέση στην οποία δεν θα μπορούσε να παράξει.

Βλέποντας τον αντίπαλό του ταμπουρωμένο στην περιοχή του, ο Άλαν Πάρντιου προχώρησε στην εφαρμογή ενός παράτολμου σχεδίου, αυτό της φουλ επιθετικής ομάδας, αναλαμβάνοντας αναγκαστικό ρίσκο. Διότι επέλεξε να αφήσει την ομάδα του μ’ έναν αμυντικό χαφ (Ετέμπο) ενισχύοντας τα άκρα (Καμάτσο) και χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα πέντε επιθετικογενείς παίκτες στην ενδεκάδα δίχως ιδιαίτερη ανασταλτική ικανότητα. Το πρόβλημα δεν λύθηκε γιατί με εξαίρεση μια υποψία φάσης στο 78’ με τον Μάνου Γκαρθία ο Άρης δεν βρήκε φάση για να διεκδικήσει κάτι που του άξιζε βάσει της εικόνας του στο δεύτερο ημίχρονο. Του έλειψε πολύ – ειδικά στο β΄ μέρος - και ο Πάλμα. Αυτά παθαίνεις όμως όταν καθυστερείς να αντιληφθείς τις απαιτήσεις ενός ντέρμπι σαν κι αυτό. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε σαν να ήταν το παιχνίδι της χρονιάς και ο Άρης το αντιμετώπισε με αφ’ υψηλού βλέμμα.