Εμπιστοσύνη σ' αυτούς που θα μας βγάλουν από τη μιζέρια μας

• Η υπομονή δεν υπογράφεται σε συμβόλαια

Τα συμβόλαια στην Ελλάδα είναι γενικά μια μυστήρια ιστορία. Αν εξαιρέσεις ίσως αυτά μεγάλων εταιριών με το δημόσιο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ. Ας μείνουμε στα αθλητικά συμβόλαια και κυρίως τα ποδοσφαιρικά. Αυτά που κάποια εποχή έσπαγαν στη θέα ενός πιστολιού ή ενός φουσκωτού. Μέχρι που με την UEFA μπήκαν κάπως τα πράγματα στη θέση τους. Τουλάχιστον στη μεγάλη κατηγορία. Παρακάτω απ’ ότι ακούγεται συνεχίζονται, σε αρκετές περιπτώσεις, τα… ήθη και τα έθιμα του παρελθόντος. Και πάλι ας μείνουμε στα ευχάριστα. Και η «βαρβάτη» ανανέωση της συνεργασίας της ΑΕΚ με τον Ματίας Αλμέιδα, είναι μια ευχάριστη εξέλιξη. Για την ΑΕΚ σίγουρα, αλλά –στα μάτια μου- και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Το σίγουρο είναι ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν αποφάσισε να οχυρώσει το γάμο με τον Αργεντινό επειδή η ΑΕΚ νίκησε στο ντέρμπι. Συμβόλαια με ένα σωρό όρους, ρήτρες κλπ. δεν αποφασίζονται μέσα σε δύο ημέρες. Τα λογικά να λέμε. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει ακόμα πιο σημαντική αυτή την κίνηση. Αν η Ένωση έχανε από τον Παναθηναϊκό (ή έμενε στο Χ) θα είχε ακόμα πιο δύσκολο δρόμο στη διεκδίκηση των στόχων της για αυτή τη σεζόν. Δηλαδή, του τίτλου στο πρωτάθλημα ή της δεύτερης θέσης που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League (ευκαιρία που είναι άγνωστο πότε θα υπάρξει πάλι, στο μέλλον, για τις ομάδες μας). Ακόμα και έτσι όμως ο «κύβος» στην επέκταση της σχέσης με τον Αλμέiδα είχε ριχτεί, αφού ούτως ή άλλως η ζαριά με αυτόν είχε κάτσει σε αριθμό που κερδίζει.

Το έχουν δει οι φίλοι της ΑΕΚ και όσοι ασχολούνται, έστω στα βασικά, με το ποδόσφαιρο. Η πρόοδος του γκρουπ που φτιάχνει ο Αργεντινός είναι σαφής, δεν έχει σκαμπανεβάσματα αλλά μια σαφή πορεία (με όσες απώλειες μπορεί να υπάρχουν σε μια καινούργια προσπάθεια) και στόχευση, με συνεχή βελτίωση και τη δημιουργία των χαρακτηριστικών που απαιτούνται για να υπάρξει συνέχεια στο μέλλον.

Η ΑΕΚ του Αλμέιδα είναι στο δρόμο που άρχισε να βαδίζει πέρυσι τέτοια εποχή ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς, δείχνει όμως να βαδίζει πιο γρήγορα σε αυτόν και έχει δύο συγκριτικά πλεονεκτήματα. Καινούργιο, σύγχρονο γήπεδο όπου η ομάδα δημιουργεί τους δικούς της κανόνες και σαφή στήριξη από τον ιδιοκτήτη της. Ο Μελισσανίδης είναι προφανές ότι έχει «φτιαχτεί» με τον Αλμέιδα, γι' αυτό συνεχίζει μαζί του αλλά και γι' αυτό δείχνει πιο ζεστός να ανοιχτεί περισσότερο (στη δικιά του λογική πάντα) στην ενίσχυση της ομάδας. Δεν το κάνει και ο Γιάννης Αλαφούζος στον Παναθηναϊκό;

Ναι, αλλά (συγχωρέστε με) δεν θα καταλήξω ποτέ ότι ο τελευταίος είναι… «μπαλαδόφατσα» ώστε να κινηθεί και με συνέπεια και με βάση την «καψούρα» του. Θα είναι πάντα ένα ερωτηματικό οι διαθέσεις του. Αλλά ας μείνουμε στην ΑΕΚ.

Δεν έγινε λοιπόν τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο, αλλά έγινε με εμφατικό τρόπο ώστε να τονιστεί η ικανοποίηση που υπάρχει –προφανώς- και από τις δύο πλευρές. Η ΑΕΚ δίνει άλλα πέντε χρόνια συμβόλαιο δηλώνοντας έτσι την εμπιστοσύνη στον προπονητή και αυτός λέει αμέσως «ναι» σ αυτή τη δέσμευση αλλά και στην ακόμα μεγαλύτερη της ρήτρας των δέκα εκατομμυρίων ευρώ. Για έναν επαγγελματία στα 50 του (εξαιρετική, προπονητικά, ηλικία) που πατάει πρώτη φορά πόδι στην Ευρώπη (ως τεχνικός) η επιτυχία την Ένωση θα μπορούσε να είναι διαβατήριο για καλύτερο πρωτάθλημα, αλλά ο ίδιος δεν μέτρησε αυτό, όσο τη σχέση του με αυτούς που συνεργάζεται και την ικανοποίηση που δείχνει να απολαμβάνει και ο ίδιος σαν αποτέλεσμα της δουλειάς του.

Η υπομονή δεν υπογράφεται σε συμβόλαια

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ιδανική συγκυρία για την ΑΕΚ και πιο ευνοϊκή σύνοδος…πλανητών απ' αυτή. Να μπει στο καινούργιο της γήπεδο με στρωμένη ομάδα και χωρίς αμφιβολίες για τον προπονητή της. Είναι κάτι που το «αγοράζεις» χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά μετά από αυτά τα (πραγματικά) ωραία επιτρέψτε μου να επιστρέψω στην αρχή του κειμένου…

Τα συμβόλαια λοιπόν, φίλοι μου αγαπημένοι, δεν σημαίνουν πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Και ειδικά στο ποδόσφαιρο και στις μεγάλες ομάδες πολλές φορές σημαίνουν (οικονομικό) βάρος που κάνουν χρόνια να το ξεφορτωθούν. Αλλά γι' αυτό ευθύνονται οι ίδιες. Ας μην ξεχνάμε το πρόσφατο «Γιαννίκης 2024», αν και τα πράγματα έχουν προχωρήσει και εξελιχθεί πολύ πια στην ΑΕΚ. Όση ικανοποίηση νιώθω βλέποντας ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που οι «μεγάλοι» (οι περισσότεροι έστω) εμπιστεύονται καλούς προπονητές που αποδεικνύονται και σοβαροί, μετρημένοι άνθρωποι (οι…περισσότεροι έστω) άλλο τόσο θα ανησυχώ πάντα γιατί η υπομονή δεν είναι κάτι που υπογράφεται σε συμβόλαιο. Δεν μπαίνει όρος και ρήτρα γι΄ αυτή.

Μακάρι μετά από πέντε χρόνια να είμαστε όλοι εδώ, ο Αλμέϊδα στην ΑΕΚ και αντίστοιχα άλλοι καλοί προπονητές σε άλλες ομάδες και να έχουμε ξεφύγει από τη εσωτερική μιζέρια και την ευρωπαϊκή ανυποληψία. Τότε μπορεί και να πιστέψω ότι αλλάζει κάτι πραγματικά, συνολικά σε αυτή τη χώρα. Μακάρι οι σχέσεις να μένουν δυνατές ακόμα και όταν δοκιμαστούν υπό δύσκολες συνθήκες και ανάποδα αποτελέσματα. Θα πείτε ασφαλώς ότι (και) στο ποδόσφαιρο όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα και κανένας δεν θα συνεχίσει με τον όποιο Αλμέιδα, όσο καλό παλικάρι και αν είναι, στην περίπτωση που οι στραβές είναι συνεχόμενες. Λογικό και αυτό! Αλλά στην Ελλάδα η υπομονή χάνεται πολύ πιο γρήγορα απ' όσο δικαιολογούν, αρκετές φορές, οι καταστάσεις μέσα στο γήπεδο. Μακάρι λοιπόν, όπως τώρα η νέα συμφωνία δεν κρίθηκε (όπως φαίνεται) από το αποτέλεσμα ενός ντέρμπι, να συνεχίσει να μην κρίνεται ΜΟΝΟ από τη πίεση του αποτελέσματος.