Πόσους wingers έχει (πραγματικά) ο Άρης;

Στα βήματα… προόδου που καταγράφει το άθλημα στη χώρα μας, η γλώσσα του ποδοσφαίρου έγινε περισσότερο σύνθετη και αρκετά δυσνόητη για τα παλιότερα μυαλά. Αυτά δηλαδή που ήξεραν τους εξτρέμ, τα 10αρια, τα 8αρια και τους λίμπερο, επιδεικνύοντας πεισματική άρνηση ένταξης στο λεξιλόγιό τους, τους «wingers» τους «attacking midfielders» και τους «midfielders». Η δική τους αξιολόγηση είναι παραδοσιακή (οπισθοδρομική κατά κάποιους), αρκετά απόμακρη από τον τωρινό σύγχρονο τρόπο σκιαγράφησης ενός ποδοσφαιριστή. Στο κομμάτι που δεν διαφωνούν με τα τωρινά δεδομένα είναι ότι… «για να παίξεις μπάλα πρέπει να είσαι γρήγορος», όπως συνηθίζει να μου λέει και ο πατέρας μου δίχως δεύτερη κουβέντα.

Θυμάμαι ένα κείμενο που είχε γραφτεί πριν από κάμποσους μήνες (όχι από ρεπόρτερ του Άρη) με ανάλυση των μεταγραφικών κινήσεων των «κίτρινων» και την κατάθεση μιας πονηρής ανησυχίας περί του αριθμού των wingers που είχαν μαζευτεί, συνοδευόμενης από την άποψη ότι μαζεύτηκαν ένα σωρό ίδιοι παίκτες. Προϊόντος του χρόνου αυτή η άποψη διαψεύστηκε και μάλιστα με τη σφραγίδα του Άλαν Πάρντιου. Σε σημείο μάλιστα να μην είναι τόσο απαραίτητη η πώληση του Ντάνιελ Μαντσίνι για να αποφασιστεί η προσθήκη ενός ακραίου επιθετικού γιατί διαπιστώνεται σχετικό έλλειμμα. Αυτό το (προσωπικό) συμπέρασμα προέκυψε μέσα από το ισπανικό δημοσίευμα περί ενδιαφέροντος για τον Αϊτόρ Γκαρθία παράλληλα του ερωτήματος για την ανάγκη του Άρη να προσθέσει έναν εξτρέμ στην παρούσα στιγμή.

Πρόσφατα ο Άλαν Πάρντιου άφησε ανοιχτό αυτό το ενδεχόμενο αποφεύγοντας την αναφορά διευθύνσεων και ονομάτων προς αποφυγήν σπέκουλας καθώς επίσης και γιατί δεν γνωρίζει το μέλλον του Ντάνιελ Μαντσίνι. Είπε ότι εφόσον παραχωρηθεί ο Μαντσίνι θα πρέπει να καλυφθεί το κενό του αφήνοντας χώρο για μια ακόμη μεταγραφή. Κανένας παίκτης δεν κρατιέται με το ζόρι, προσωπικά συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Άρης δεν έχει την πολυτέλεια στέρησης των στοιχείων που του προσφέρει ο Αργεντίνος. Εκτός κι αν αυτός που θα τον αντικαταστήσει καταφέρει πράγματι να μπει στα παπούτσια του. Πάντως, ο Μαντσίνι χρειάστηκε κοντά στον ενάμιση χρόνο για να αποδώσει τα αναμενόμενα.

Ενδεχομένως όμως ο Άρης να χρειάζεται winger παρόντος και του Μαντσίνι. Αυτή η εκτίμηση πηγάζει από τα λεγόμενα του Άλαν Πάρντιου καθώς για τον Ματέο Γκαρσία είπε ότι… «χαραμίζεται όταν αγωνίζεται στα άκρα» και για τον Ράφαελ Καμάτσο ότι… «του ταιριάζει περισσότερο να αγωνίζεται στην κορυφή της επίθεσης». Κι επειδή οι λέξεις έχουν περιορισμένη στιβαρότητα σε σύγκριση με τις πράξεις, ο Ματέο Γκαρσία πλέον χρησιμοποιείται ως εσωτερικός μέσος. Ακόμη κι όταν τοποθετείται στα άκρα η εντολή του υπαγορεύει να συγκλίνει στον άξονα προσφέροντας όλη την πλευρά στον ακραίο μπακ. Η δε βασική διαφορά μεταξύ του Ματέο της σεζόν 2018-19 με τον τωρινό είναι η αποφυγή του ένας εναντίον ενός όπως επίσης και να τρέξει την πλευρά. Λες κι έχει ένα τσιπάκι στο μυαλό του το οποίο του δίνει την εντολή να κινηθεί προς τον άξονα. Μυστήρια πράγματα. Δίχως λόγο αφαίρεσε ένας εξαιρετικό στοιχείο από την αγωνιστική ταυτότητά του κι αυτό δεν έγινε επί Πάρντιου.

Ο δε Καμάτσο, μετά το 20λεπτο που πήρε (στην κορυφή της επίθεσης) στον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης ξεκίνησε στην ίδια θέση και στον αγώνα με τον Λεβαδειακό για το Novibet Κύπελλο Ελλάδας. Πιθανόν να αγωνιστεί ξανά στα άκρα αλλά η άποψη του προπονητή του ήταν ξεκάθαρη.

Από το αριστερό άκρο ξεκινάει και ο Λούις Πάλμα, εκτιμώ όμως ότι, δεν θα βρεθεί ούτε ένας που θα χαρακτηρίσει winger τον 22χρονο από την Ονδούρα. Οι κινήσεις του παραπέμπουν σε δεύτερο φορ καθώς συνηθίζει (και καλά κάνει) να κινείται προς την περιοχή αναζητώντας την άμεση εκτέλεση. Για τον Αμπουμπακάρ Καμαρά επικρατεί η εκτίμηση ότι μπορεί να αγωνιστεί και στα άκρα αλλά ούτε αυτόν τον λες winger. Αποκτήθηκε περισσότερο για τον ρόλο του δεύτερου επιθετικού, του παίκτη ο οποίος θα εναλλάσσεται με τον Γκρέι στην κορυφή της επίθεσης με την προσδοκία ότι θα υπηρετεί καλύτερα το πλάνο της ομάδας στους αγώνες μακριά από το «Κλ. Βικελίδης» ή της συνύπαρξης με τον Τζαμαϊκανό στα εντός έδρας παιχνίδια.

Ποιος έμεινε; Ο Χουάν Ιτούρμπε. Πράγματι ο Παραγουανός μπορεί να λογιστεί ως winger αν και είναι περισσότερο δημιουργικός στο ανοιχτό παιχνίδι χωλαίνοντας παράλληλα στη δημιουργία φάσης απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Το επίπεδο ικανοποίησης από τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα του φαίνεται από τη συρρίκνωση του χρόνου συμμετοχής του. Ίσως στο μέλλον αποφασίσει ο Πάρντιου την αναδιαμόρφωση και του δικού του ρόλου.

Εν τέλει, ο Άρης δεν διαθέτει σε αφθονία αυθεντικούς ακραίους επιθετικούς κι αν όντως κινηθεί για την απόκτηση ενός (ανεξαρτήτως της εξέλιξης της υπόθεσης του Μαντσίνι), δεν θα μου προκαλέσει εντύπωση. Είτε είναι ο Αϊτόρ Γκαρθία για τον οποίον γράφουν οι Ισπανοί είτε κάποιος άλλος. Εκτός κι αν ο Πάρντιου πάει στη λογική που ήδη χρησιμοποίησε δύο φορές μετατρέποντας σε winger έναν εκ των Εμπακατά-Οντουμπάτζο ή τον Μαζικού.