Το μόνο που άλλαξε είναι το όνομα στην οδό που δολοφονήθηκε ο Άλκης

Σήμερα, 347 ημέρες μετά την δολοφονία του Αλκη Καμπανού, είμαι ένας από αυτούς που προσπαθούν να καταλάβουν τι άλλαξε στην ελληνική πραγματικότητα σχετικά με την αθλητική βία μετά από αυτή την τραγική ιστορία. Προφανώς ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που όχι απλώς δεν ήλπιζαν στην αλλαγή της επικρατούσας κατάστασης αλλά έφταναν να προβλέπουν ότι δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα.

Αλήθεια είναι βέβαια ότι εμείς, οι απαισιόδοξοι ή ρεαλιστές, πέσαμε έστω λίγο έξω. Διότι υπάρχουν και άλλοι, πλην των φίλων του Αρη, που δεν ξέχασαν, που επηρεάστηκαν θετικά, που τους άγγιξε και τους ταρακούνησε όλο αυτό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Σέρχιο Αραούχο, που μας υπενθύμισε την ανθρωπιά του κατά την διάρκεια της εκδήλωσης του ΠΣΑΠΠ και την παραλαβή του βραβείου το οποίο παρέδωσε στους γονείς του Αλκη. Αναφέρομαι στους χιλιάδες φίλους άλλων ομάδων που έχουν τιμήσει τη μνήμη αυτού του τόσο άδικα χαμένου παιδιού με το χειροκρότημα και τα συνθήματά τους στην πλειονότητα, αν όχι στο σύνολο των ποδοσφαιρικών γηπέδων της χώρας στην διάρκεια αυτού του έτους.

Με το “δεν άλλαξε τίποτα” δεν αναφέρομαι στην καταδίκη όσων αποδειχθούν ένοχοι στην δίκη που ξεκινά στις 18 Ιανουαρίου. Προφανώς και είναι μια υπόθεση σημαντική, όχι μόνο για αυτούς που αγαπούσαν τον Αλκη και περιμένουν την απόδοση της δικαιοσύνης αλλά και για το παράδειγμα που θα δημιουργήσουν οι δικαστικές αποφάσεις και οι ποινές που θα επιβληθούν. Δεν θα πρόκειται όμως ούτε καν για την αρχή της επίλυσης του προβλήματος της γηπεδικής βίας.

Στην διάρκεια αυτών των 347 ημερών που πέρασαν από τη στιγμή που δολοφονήθηκε ο Αλκης η ελληνική πραγματικότητα μας έχει δώσει ένα σωρό αποδείξεις ότι δεν αλλάζει και δεν πατάσσει την γηπεδική βία. Το μόνο που αλλάζει είναι η ονομασία του τόπου του εγκλήματος, η “Θεοδωρου Γαζή” που μετονομάζεται σε οδό “Αλκη Καμπανού”.

Υποτίθεται ότι τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την Κυβέρνηση 20 ημέρες μετά την δολοφονία του Αλκη θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά. Ανάμεσα σε άλλα, η Κυβέρνηση ανακοίνωσε τότε ότι καθιερώνεται ειδικό ποινικό αδίκημα για όσους κατά την διάρκεια αθλητικού αγώνα έχουν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον 6 μηνών. Αυτό, όπως και κάποια άλλα από τα “μέτρα”, ακούγεται σήμερα στα αφτιά μου σαν κρύο ανέκδοτο. Διότι ως κάποιος που έχει βρεθεί δεκάδες φορές έκτοτε σε γήπεδο, έχω βαρεθεί να “μετράω” κουκουλοφόρους και δεν έχω ακούσει ή διαβάσει ούτε για μια σχετική σύλληψη και, πολύ περισσότερο, επιβολή ποινής. Όλα, τότε, ήταν επικοινωνία. Όλα ήταν για το θεαθήναι, σε μια προσπάθεια διαχείρισης μιας κρίσης που δημιουργήθηκε λόγω του σοκ που προκάλεσε στους Έλληνες η είδηση της δολοφονίας ενός τόσο αθώου παιδιού.

Τον περασμένο Φεβρουάριο υποτίθεται ότι ιδρύθηκε, όπως μας είπε η Κυβέρνηση, το Εθνικό Κέντρο Πληροφοριών Ποδοσφαίρου, εντός της Αστυνομίας. Εγώ, που η δουλειά μου είναι να παρατηρώ τη ζωή του ελληνικού ποδοσφαίρου, την ύπαρξη και την δράση αυτού του Κέντρου δεν την διαπίστωσα ποτέ.

Στην διάρκεια αυτών των 347 ημερών έχουν συμβεί ένα σωρό μικρής ή μεγαλύτερης έκτασης επεισόδια. Κι όσοι κυκλοφορούμε στα ελληνικά γήπεδα ζούμε με την αίσθηση ότι είναι ζήτημα χρόνου η “επόμενη φορά”. Διότι δεν προκύπτει από πουθενά η αίσθηση ότι κάτι έχει αλλάξει. Χθες προχθές ήταν η τελευταία φορά που διάβασα για μια έκρηξη - πιθανότατα από μασούρι δυναμίτιδας - στα γραφεία συνδέσμου στο Μαρούσι. Μια έκρηξη που προκάλεσε πλήθος ζημιών, σε ένα σημείο στο οποίο δεν βρέθηκε ούτε ίχνος του εκρηκτικού μηχανισμού διότι διαλύθηκε! Τι άλλαξε σε σχέση με αυτό που συνέβη πριν από 347 ημέρες στην “Γαζή”; Απλώς έτυχε να μη βρίσκεται κανείς εκείνη τη στιγμή στα γραφεία του συνδέσμου για να χάσει τη ζωή του και να γίνει ο πρωταγωνιστής σε ακόμη ένα δράμα. Προσέξτε, κάποιοι βρήκαν νόημα να ανατινάξουν έναν σύνδεσμο, του οποίου τα γραφεία παραμένουν κλειστά, όπως όλα, από τον περασμένο Φεβρουάριο.

Είμαι ένας από τους πολλούς που δεν αισθάνονται ασφαλείς στα ελληνικά γήπεδα. Για αρκετούς αυτή η ανασφάλεια έγινε λόγος να “κόψουν” το γήπεδο. Για άλλους έγινε λόγος να τους “κόψουν”, οι γονείς, το γήπεδο. Έτσι ζούμε, οι Έλληνες, σε σχέση με το γήπεδο. Με φόβο. Με τον φόβο της βίας. Διότι η ελίτ που καθορίζει με τις αποφάσεις της τη ζωή μας δεν βρίσκει νόημα να ασχοληθεί με την πάταξή της. Γιατί να τους νοιάζει; Αυτοί κυκλοφορούν με μπράβους, ασφάλειες, θωρακισμένα αυτοκίνητα, και εισέρχονται σε σουίτες. Στον δικό τους κόσμο δεν υπάρχει λόγος να ανησυχήσουν, παρά μόνο όταν “σκοτώνονται” μεταξύ τους.