Ο σκληρός ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου και το (όχι) «ένα άλλο ματς» της Κυριακής

Μετά από ένα ντέρμπι (όταν αυτό έχει νικητή) συνηθίζουμε να λέμε ότι τα φώτα πέφτουν περισσότερο στον ηττημένο, γιατί είναι αυτός που έχει να διαχειριστεί τις αναταράξεις, να συμμαζευτεί και να κάνει το επόμενο βήμα. Θα συμφωνήσω ότι αυτό αδικεί , πολλές φορές, τον νικητή. Ειδικά όταν αυτός έχει φτάσει στην επιτυχία τόσο εμφατικά όσο το έκανε ο ΠΑΟΚ το βράδυ της Τετάρτης στην Τούμπα. Οπότε σε αυτή την περίπτωση τα φώτα αξίζει να πέσουν επάνω στην ομάδα του Λουτσέσκου. Και για έναν επιπλέον λόγο. Τα προβλήματα του Παναθηναϊκού, έχουν αρχίσει να μαζεύονται εδώ και ένα μήνα και είναι ήδη αντικείμενο σχολιασμού, μελέτης και προφανώς διαχείρισης από τον Γιοβάνοβιτς. Η νίκη στα Γιάννενα ήταν πολύ σημαντική, αλλά (το είχα σημειώσει) ήταν και το αυτονόητο εκεί που έχουν φτάσει οι Πράσινοι, αν θέλουν να αποδείξουν ότι είναι το φαβορί για τον τίτλο. Στο πρώτο σκέλος της διπλής κόντρας για το κύπελλο και τριπλής μέσα σε δέκα ημέρες, ο ΠΑΟΚ έδειξε τι πρέπει να θεωρείται «αυτονόητο» από τη δικιά του πλευρά.

Αν κάτι μου έκανε τεράστια εντύπωση στο συγκεκριμένο ματς ήταν το γύρισμα του «διακόπτη» στη διάρκεια της αναμέτρησης και η εντυπωσιακά διαφορετική εικόνα των δύο ομάδων στην εξέλιξή του. Όχι βγαίνοντας από τα αποδυτήρια μετά την ανάπαυλα (όπως λάθος ρωτήθηκε ο Λουτσέσκου και σωστά δυσαρεστήθηκε) αλλά από το 33-35’ του αγώνα, όταν ως δια μαγείας (στα μάτια μου) εμφανίστηκε ένας άλλος ΠΑΟΚ. Και ήταν αυτό που συντέλεσε σε μεγάλο βαθμό να δούμε και έναν άλλο Παναθηναϊκό. Κρατάω την επισήμανση πολλών για τις αλλαγές Μπερνάρ και Κουρμπέλη, αλλά αυτό δεν βάζει τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Οι γηπεδούχοι πιέστηκαν αρκετά στο πρώτο ημίωρο του αγώνα, βρέθηκαν μια ανάσα από το να δεχθούν γκολ, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τη δεξιά πλευρά του Παναθηναϊκού, είδαν τον αντίπαλο τους να κινείται πολύ πέριξ και μέσα στην περιοχή τους και τον Ιωαννίδη να συνδέεται συνέχεια με τα χαφ της ομάδας του προσπαθώντας με δύναμη και ταχύτητα να βρει χώρο να εκτελέσει. Είχαν προβλήματα να διαχειριστούν και να λύσουν με σημαντικότερο ότι ο αντίπαλος μπήκε με αέρα μέσα στο (γεμάτο) γήπεδο τους. Δεν είναι πάντα εύκολο να αντιστρέψεις μια τέτοια εικόνα.

Το πώς συνέβη αυτό μέσα σε λίγα λεπτά και διήρκεσε από το 35’ μέχρι το 80’ με την ίδια ένταση (εκεί όπου λογικά ο ΠΑΟΚ έκανε μια περίπου επτάλεπτη κοιλιά για να επανέλθει διεκδικώντας ακόμα ένα γκολ στο τέλος) είναι κάτι που δείχνει την επιρροή του προπονητή στην πνευματική ανασύνταξη της ομάδας. Αλλά το ότι αυτό έγινε ενώ δεν προηγήθηκε ένα διάστημα όπου ο Λουτσέσκου θα μπορούσε να έχει τους παίκτες του στη διάθεσή του όλους μαζί (ημίχρονο δηλαδή) ώστε να τους…καλιμπράρει, το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό. Οι γηπεδούχοι που ένιωθαν τον αντίπαλο τους στην πλάτη τους για μισή ώρα, τον πίεσαν ξαφνικά τόσο πολύ κοντά –όχι απλά στην περιοχή του- αλλά στο τέρμα του, ώστε να χαλάσουν πρώτα την ανάπτυξή του και στη συνέχεια να τον αναγκάσουν να εμφανίσει τις αδυναμίες που είχαν ανασταλτικά οι παίκτες που (μέχρι εκείνη τη στιγμή) ήταν απειλητικοί για τον ΠΑΟΚ επιθετικά. Σημαδεύοντας με πολύ τρέξιμο και παγίδες την πρώτη και δεύτερη πάσα, ανάγκασαν τον Παναθηναϊκό να χάσει πολλά μέτρα στο γήπεδο και του χάλασαν και το μυαλό. Οι Πράσινοι βρέθηκαν να αμύνονται σχεδόν μόνο με τους αμυντικούς περιοχής και την όποια βοήθεια από το κέντρο, χωρίς να προλαβαίνουν να πάρουν ανάσες καθώς η μπάλα ήταν συνεχώς στο δικό τους ένα τρίτο του γηπέδου, ενώ –παράλληλα- αποκόπηκαν εντελώς τόσο ο Ιωαννίδης, τον οποίο έψαχνε πια μόνο ο Λοντίγκιν με βαθιά μπαλιά όσο και ο λαβωμένος Μπερνάρ. Αυτό το σκηνικό και αφού δεν υπήρξε ουσιαστική παρέμβαση αλλαγής του, έφερε νομοτελειακά και το λάθος από τον αδύναμο κρίκο της πράσινης άμυνας, τον Βαγιαννίδη (που είναι σαφές ότι έχει θέμα ανασταλτικά, όσο ταλέντο και αν έχει επιθετικά), που ξεκλείδωσε το ματς για τον ΠΑΟΚ.

Δεν είναι έκπληξη για εμένα η αδυναμία του Παναθηναϊκού να αντιδράσει σε αυτή την κατάσταση. Στις απουσίες που είχε ήδη και το φτωχό υλικό που υπάρχει στον πάγκο, ήρθαν και οι αναγκαστικές αλλαγές, οπότε –χωρίς να είναι δικαιολογία- στο κομμάτι της τακτικής δεν μπορούσαν να γίνουν και πολλά. Θα μπορούσαν όμως σε αυτό του ποδοσφαιρικού εγωισμού που τον κατέθεσε απλόχερα ο ΠΑΟΚ σε αυτό το ματς. Αλλά και εδώ υπάρχει κάτι που το έχω επισημάνει πάλι. Οι Πράσινοι είναι καλοί, δουλεμένοι και τακτικά και σε φυσική κατάσταση αλλά δεν είναι «σκληρή» ομάδα. Σε τέτοια παιχνίδια αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί του Λουτσέσκου. Αντιπαθής ή όχι με τις εμμονές του ο Ρουμάνος είναι δουλευταράς σε όλα τα κομμάτια που κρίνουν τέτοια παιχνίδια. Μπορεί (και λόγω αλαζονείας) να την πατάει σε άλλα… «μικρότερα» αλλά αν έχει τύχη ο ΠΑΟΚ να διεκδικήσει το κύπελλο και καλύτερη τύχη στο πρωτάθλημα είναι γιατί φτιάχνει και τους παίκτες του, όσο φτιάχνεται και ο ίδιος μέσα σε τέτοια ματς.
Γιατί έχουν σημασία ακόμα και οι λεπτομέρειες. Ο ΠΑΟΚ χθες το βράδυ, διάβασε σωστά και εκμεταλλεύθηκε ακόμα και τον τρόπο που σφύριζε ο Βίντσιτς. Ο Σλοβένος άφησε το δυνατό παιχνίδι, αλλά (κατά κανόνα) προστάτευσε τους παίκτες από τα επικίνδυνα μαρκαρίσματα. Αυτή την προσέγγιση «χρησιμοποίησε» ο Δικέφαλος για να διεκδικήσει πιο δυναμικά τον έλεγχο του αγώνα, την ίδια στιγμή που ο Παναθηναϊκός ήταν και πάλι «σοφτ» για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου ματς. Στα μάτια μου οι Πράσινοι ήταν χειρότεροι ακόμα και από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Ήταν αναμενόμενο να γραφτεί και να ειπωθεί πολύ, ότι το ματς την Κυριακής στη Λεωφόρο είναι ένα άλλο παιχνίδι. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το τι λέμε εμείς, αλλά με το τι θα «αποφασίσουν» στον Παναθηναϊκό. Όσον αφορά τον ΠΑΟΚ είμαι σίγουρος ότι έχει… φουλάρει καύσιμο πνευματικά μετά την εμφάνιση και τη νίκη της Τετάρτης. Αν ο Λουτσέσκου φτιάχνεται μια φορά με τέτοια παιχνίδια, το κάνει επί δέκα όταν αυτά είναι εκτός έδρας. Οπότε το ερώτημα αν είναι επαρκεί η δύναμη της έδρας για να παρουσιάσει άλλη εικόνα ο Παναθηναϊκός. Μετά τον πρώτο γύρο όπου μίλησε περισσότερο η τακτική και η μπάλα, τώρα που οι αποστάσεις έχουν μικρύνει μιλάνε και άλλα πράγματα στο μυαλό και την καρδιά. Η τακτική είναι πάντα σε πρώτο πλάνο και οι προπονητές κάνουν ότι μπορούν στη σκακιέρα τους. Αλλά πρέπει να έχουν πρόθυμους μαχητές.

Η άποψη μου είναι ότι όσο και αν μια απώλεια (πόσο μάλλον ήττα) στο πρωτάθλημα θα πονέσει πολύ περισσότερο πρακτικά τον Παναθηναϊκό, η ήττα και ο τρόπος που ήρθε αυτή στο πρώτο ματς του κυπέλλου του κάνουν τη ζωή πολύ πιο δύσκολη, γιατί συνέβη στην αρχή της τριάδας των αγώνων. Αντίθετα ο ΠΑΟΚ, βλέπει πολύ πιο ορατό πλέον έναν τίτλο (Κύπελλο) και πατάει ακόμα καλύτερα στα πόδια στον ρόλο του κρυφού αουτσάϊντερ για το πρωτάθλημα. Βλέπετε τα πλέϊ όφ έχουν μόνο ντέρμπι και (όπως είπαμε) ο Λουτσέσκου…τον έχει τον τρόπο του. Το πώς θα φτάσει μέχρι εκεί, σχέση και με το βάθος του πάγκου του, είναι το ερώτημα αλλά με νίκες σαν και αυτή ο Δικέφαλος κερδίζει πολλά στη σχέση με τον εαυτό του και με τον κόσμο του. Πάλι καλά πάντως που έστω και (σχεδόν) αναγκαστικά λόγω μειωμένης ροής στην οικονομική κάνουλα ο ΠΑΟΚ δουλεύει σε ένα μοντέλο που δικαιολογεί αισιοδοξία.

Μέρος δεύτερον λοιπόν την Κυριακή. Και ναι σίγουρα είναι ένα καινούργιο ματς αλλά (επιμένω) όχι απαραίτητα ένα «άλλο» ματς. Οι μέρες «ανάρρωσης» είναι λίγες ώστε να πει κάποιος ότι και οι δύο ομάδες δεν θα μπουν στο γήπεδο πάνω στα απόνερα του αγώνα της Τετάρτης. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να βγει από το κύμα που τον σκέπασε.