Η μεγαλύτερη προσφορά του Αλμέιδα: η αλλαγή νοοτροπίας!

• Οι παίκτες ανταποκρίνονται στην απαίτηση Αλμέιδα

Όταν πρόκειται να εστιάσουμε στην ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα και να ξεκινήσουμε μια κουβέντα γύρω από το αποτέλεσμα της δουλειάς του, η αλήθεια είναι ότι, δεν ξέρεις από πού να πιαστείς για αρχή, πώς να ξεκινήσεις κοινώς, τι να αναδείξεις περισσότερο. Διότι είναι γεγονός ότι όσα βλέπουμε και συμβαίνουν στην καθημερινότητα του Δικέφαλου και στο χορτάρι είναι τόσο καλά και πολλά που δεν σου είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάτι περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Όμως το σκεφτόμουν αρκετά αφού είδα ξανά το ματς, λίγο πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το κομμάτι, διέκρινα στο πώς το αντιμετώπιζαν οι «κιτρινόμαυροι» σε όλη τη διάρκειά του και εντυπωσιάστηκα γιατί είδα τις σημειώσεις μου από προηγούμενες αναμετρήσεις και εκεί υπήρχε ο ίδιος αστερίσκος...

Θα φτάσουμε στον αστερίσκο που αναφέρω στην κατάληξη της παραπάνω παραγράφου, ωστόσο, επιτρέψτε μου να σας πάω μέσω... Λαμίας για να αναδείξω αυτό που κατά την προσωπική μου άποψη συνιστά τη μεγαλύτερη προσφορά του Αλμέιδα στην ΑΕΚ και για τα επόμενα χρόνια. Θυμάμαι τον εαυτό μου σε όλα τα γήπεδα σαν οπαδό της Ένωσης στην υπέροχη δεκαετία των 90s να έχω ένα τρελό παράπονο και εκνευρισμό για το γεγονός ότι η ομάδα του Μπάγεβιτς συνήθιζε, κάποιες φορές όχι (αλλά ελάχιστες βάση των δυνατοτήτων της) να σταματάει, κάτι σαν ένδειξη σεβασμού προς τον αντίπαλο!

Η κορυφαία ομάδα όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ξεπέρασε ίσως και την ΑΕΚ του Φάντροκ σύμφωνα με αυτούς που γνωρίζουν, με τον Μπάγεβιτς στο τιμόνι είχε αυτό το... κουσούρι! Θυμάμαι να το συζητάω με τον Μιχάλη (τον Μαρίτσα ντε) εκείνες τις εποχές και με τα αδέρφια μου. Ο Μάικ στράβωνε κάπως σαν κι εμένα για το γεγονός αυτό, περισσότερο ίσως, αλλά στη τελική είχε δίκιο... Αυτό πότισε στην Ένωση, ότι δήθεν είναι σεβασμός στον αντίπαλο να σβήνεις όταν κερδίζεις με 2-0 και 3-0. Σιγά – σιγά και με το πέρασμα των χρόνων συνεχίσαμε (πλέον από την πλευρά του ρεπόρτερ της ΑΕΚ προσωπικά) να το βιώνουμε σε παιχνίδια μάλιστα που έπρεπε να βάλει έξι και επτά γκολ η ομάδα.

Είχε γίνει νοοτροπία, κάτι σαν υποχρεωτικός κανόνας που φυσικά δεν υπήρχε, αλλά προσέξτε δεν είχε να κάνει με το σκορ. Με την εικόνα... Καταλάβαινες ρε παιδάκι μου ότι έπεφτε η ένταση, έσβηνε η επιθυμία, χαλάρωνε ο ρυθμός και έλειπε η παραπάνω προσπάθεια γιατί το ματσάκι είχε κριθεί στο 60' με 70' ξέρω γω... Εκνευριστικό για μένα σε πολύ μεγάλο βαθμό και για πολλούς άλλους φαντάζομαι, αλλά κύρια, καταστροφικό για τη νοοτροπία της ομάδας! Σε αυτόν τον αστερίσκο λοιπόν που αναφέρω παραπάνω, πέντε είναι για την ακρίβεια, σημειώνω χαρακτηριστικά: «να αναδείξω ότι αλλάζουμε νοοτροπία και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη προσφορά του Αλμέιδα εφόσον επιτευχθεί»!

Οι παίκτες ανταποκρίνονται στην απαίτηση Αλμέιδα

Λίγα λεπτά μετά το ματς με τον Πανσερραϊκό και ενώ βρισκόμουν με φίλους (πού άλλού;) στην Γκαζόζα και συζητούσαμε για το παιχνίδι, χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν αδερφικός φίλος (μαζί μεγαλώσαμε στα Κάτω Πατήσια, στην Σκιάθου, ίδιο όροφο, Ενωσίτες, γήπεδο μαζί και τέτοια, όποτε με έπαιρναν με τον αδερφό μου γιατί ήταν και... γερόντια τάχα μου κι εγώ μικιό) να μου ευχηθεί για τον γιο μου που έγινε 5 ετών. Μετά τα τυπικά μου το... ξεφούρνισε: «Τσακ ξέρεις τι μου άρεσε εμένα πάλι; Δεν ήθελαν να σταματήσουν. Έψαχναν και τέταρτο γκολ, λύσσαγαν για μια διεκδικούμενη μπάλα, όλα αυτά στο 96'. Είναι το πιο σημαντικό που μας δίνει ο Αλμέιδα», ήταν τα λόγια του Μάικ...

Πόσο δίκιο είχε... Ήμασταν στις θέσεις μας στα δημοσιογραφικά και στο 97' σαν άλλη... Μενεγάκη η καψούρα μου ο Άκης Γεωργίου με σπρώχνει με μανία με το ένα χέρι και μου φωνάζει: «δες ρε τον Αραούχο, δες ρε διπλό τάκλιν στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ματς με τον Πανσερραϊκό για να πάρει την μπάλα, βλέπεις», αφού του πρόσφερα μερικά γαλλικά για το γεγονός ότι με έσπρωχνε του εξήγησα ότι είμαι μόλις εκατοστά δίπλα του και βλέπουμε το ίδιο ακριβώς. Ναι προφανώς και το έβλεπα, θαρρώ και από το σπίτι το είδαν, πόσο μάλλον εμείς στο γήπεδο και οι υπόλοιποι 15.000 που βρέθηκαν σε αυτό (εργάσιμη και με την ώρα να είναι στις 17:30 από το κανάλι).

Από τη στιγμή που έγινε το 3-0 και μετά όλοι είχαμε... εγκαταλείψει (κατά κάποιον τρόπο) το παιχνίδι. Όλοι πλην της ομάδας. Έψαχνε τέταρτο και πέμπτο γκολ. Τα έχασαν Άμραμπατ, Ρότα φυσικά με το... άχαστο, Αραούχο! Όμως σημασία είχε η λύσσα με την οποία συνέχιζαν να θέλουν την μπάλα, να εκδηλώσουν επίθεση, να ανακτήσουν κατοχή στο πρώτο τρίτο του αντιπάλου, να επιτεθούν, να σκοράρουν. Είναι η απόλυτα σωστή νοοτροπία και το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την εκπληκτική δουλειά που 'χει κάνει στο εσωτερικό του ποδοσφαιρικού τμήματος και το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει, αποτελούν για εμένα τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Ματίας Αλμέιδα (που έχει κάνει και αγωστιστικά θαυματάκια σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο).

Σημασία βέβαια όπως πάντα λέμε σε αυτό έχει η διάρκεια, η συνέχεια, η συνέπεια και πάει... γράφοντας. Διότι δεν είναι αρκετό να 'χει συμβεί σε μερικά ματς. Θα υπάρξουν και εκείνα, όπως με τον Παναθηναϊκό για παράδειγμα, που οφείλεις να τα διαχειριστείς και να τα δουλέψεις διαφορετικά, ωστόσο η κεντρική ιδέα αγωνιστικής νοοτροπίας πρέπει να είναι αυτή που υποδεικνύει και καταφέρνει να «επιβάλλει» ο Ματίας Αλμέιδα στους «κιτρινόμαυρους»! Κι όταν το υπηρετούν αυτό οι Πινέδα, Αραούχο, Γκαρσία, Άμραμπατ (και άλλοι πρωτοκλασάτοι), πως να μην ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι; Απλά δεν γίνεται...

Υγ: Τι να πει κανείς για τον Ορμπελίν Πινέδα. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια και δεδομένα συνιστά τον κορυφαίο άσο στο ελληνικό πρωτάθλημα και όχι μόνο. Αυτός ήταν ο καλύτερος (και) της αναμέτρησης με τον Πανσερραϊκό! Πολύ σημαντικός είτε παίζει αριστερά, είτε παίζει στη θέση του στον άξονα, είτε τοποθετείται όπου έχει ανάγκη η ομάδα τέλος πάντων... Θα είναι δύσκολο να αντικατασταθεί ο διεθνής Μεξικανός μέσος αλλά πρέπει να δουλεύεται ήδη από την Ένωση αυτό...

Υγ2: Έσβησαν διάβασα, εδώ στο Gazzetta τα Ban της ΑΕΚ, πήραν δικαίωμα συμμετοχής παίκτες σημαντικοί, αλλά και δύσκολη κλήρωση είδα στο κομμάτι που αφορά την Ευρώπη, ενώ πλησιάζει και το φάιναλ 8 στο Ηράκλειο της Κρήτης που πρέπει να μας βρει στον τελικό! Η δική μας υποχρέωση είναι να στηρίξουμε επιτέλους την ομάδα, να πάμε μαζικά δίπλα της, να την βοηθήσουμε όσο πρέπει και δεν το έχουμε πράξει στο ελάχιστο ακόμη... Μετά μπορούμε να ασκούμε και κριτική σαν φίλοι της που ανταποκρίνονται στην υποχρέωση στήριξης, διότι έως τώρα δεν το κάνουμε, ξεκάθαρα!