ΠΑΟΚ-Λουτσέσκου: Χτίζοντας πάνω σε έργα και σε λόγια

Για να πω την αλήθεια, αυτό το σημείωμα για τον Ραζβάν Λουτσέσκου και τη δουλειά του, ήθελα να το γράψω την επομένη του πρώτου προημιτελικού της Τούμπας. Όμως, το 2-0 δεν συνιστούσε τίποτα περισσότερο από μια νίκη, που απλά του έδινε προβάδισμα πρόκρισης. Και ψυχολογία. Τώρα, όμως, μετά από το αποψινό εμφατικό 0-3 με… fair play, μπορώ να σταθώ στον πολυμήχανο Ρουμάνο χωρίς καμία διάθεση να αδικήσω, ούτε τον εκπληκτικό Ολιβέιρα (βάλτο βρε Νέλσον…), ούτε τον Κωνσταντέλια, ούτε κανέναν απ' όλους όσοι αγωνίστηκαν και «πάτησαν» τον πρωτοπόρο του πρωταθλήματος, Παναθηναϊκό, μέσα στο «σπίτι» του.

Στο δεύτερο γκολ απ’ τη σέντρα δίχως ο αντίπαλος να ακουμπήσει την μπάλα, θα έπρεπε να σηκωθούν όλοι και να χειροκροτήσουν. Δεν μπαίνουν τέτοιας σπάνιας ομορφιά γκολ κάθε μέρα στο ελληνικό πρωτάθλημα…

Δεν αισθάνομαι ότι ο ΠΑΟΚ (με όλα τα ελαφρυντικά των βαρύτατων απωλειών και των λιγοστών λύσεων) ήταν, στα δύο από τα τρία μέρη της τριλογίας με τον Παναθηναϊκό, αψεγάδιαστος. Είχε κάποια θεματάκια, τα οποία κανείς δεν θα θυμάται. Δεν ήταν, όμως, ούτε ανούσιος ούτε άνοστος. Είχε ό,τι έλειπε δραματικά στην ομάδα του Γιοβάνοβιτς: την αρματωσιά της βεβαιότητας. Οι «ασπρόμαυροι» ήξεραν τι ήθελαν. Ηξεραν και με ποιους θα το έκαναν.

Φαίνονταν σίγουροι, και για τον σκοπό και για τα στελέχη. Το σχέδιο του Λουτσέσκου ήταν το βασικό, το δοκιμασμένο, το αποδεδειγμένο. Να παίξει με τον Ολιβέιρα και τον Σβαμπ. Τους βασικούς. Νίκησε με τον Ολιβέιρα. Και τον Κωνσταντέλια. Το σχέδιο του Γιοβάνοβιτς ήταν... αλήθεια, ποιο ήταν; Να παίξει με τον Ιωαννίδη και τον Βέρμπιτς! Ως εκεί.

Στα δικά μου μάτια, το έχω γράψει και θα το επαναλάβω (copy paste), ο Λουτσέσκου είναι… μανούλα στο κομμάτι της ψυχολογίας. Ο κορυφαίος «man manager». Ένας προπονητής που εκπέμπει σιγουριά, ένας προπονητής που ξέρει να διαχειρίζεται εξαιρετικά τους ανθρώπους-ποδοσφαιριστές. Γνωρίζει, λοιπόν, καλύτερα απ’ όλους πως θα πρέπει να διαχειριστεί το ρόστερ του. Γνωρίζει πως θα πρέπει να είναι ο βασικός παίκτης και εκτός των γραμμών. Δε φοβάται να τσαλακωθεί, ειλικρινά δεν του καίγεται καρφί, ούτε έχει ανάγκη από δημόσιες σχέσεις, βγαίνει μπροστά και λέει αυτά που πιστεύει, γνωρίζοντας πως τα λόγια του τρελαίνουν τους αντιπάλους, που δεν είχαν συνηθίσει σε τέτοιους είδους επικοινωνιακά παιγνίδια.

Αλλά ο Ραζβάν Λουτσέσκου αυτός είναι. Ζει στα όρια, φτάνει στα άκρα, κερδίζει ενίοτε τα πάντα. Μεταξύ αυτών και την αντιπάθεια, μεταξύ άλλων. Τη λατρεία να τον μισούν. Καθότι δεν τυγχάνει ακριβώς ο ορισμός του πολιτικώς ορθού. Τέτοιοι είναι όλοι οι ομοιόμορφοι που πεθαίνουν για τη στιγμή που θα τον δουν να στραπατσάρεται. Απέναντι σ’ όλα αυτά ο Λουτσέσκου απαντά με τη δουλειά του. Απαντούν αυτά που καταφέρνει. Στις δύο πρώτες σεζόν στον ΠΑΟΚ, μπήκε σε έξι διοργανώσεις, πήρε τις τρεις, για εκείνον φυσικά, ας τον λένε τρελό, πήρε τις τέσσερις. Το στέμμα της ελληνικής Λίγκας ήταν η απαίτηση εκείνης της πρώτης περιόδου. Το ικανοποίησε και με το παραπάνω. Η Ευρώπη έμοιαζε να είναι μονάχα η περιπέτεια της χρονιάς. Την ικανοποίησε κι αυτή σε τούτο το δεύτερο πέρασμά του.

Απαντούν, επίσης, εκείνοι που «λατρεύουν να τον λατρεύουν». Οι παίκτες του, που πήραν πάνω τους από τις ομιλίες μες στα αποδυτήρια. Και ο απλός κόσμος, στην κερκίδα. Απ’ αυτά που είπε προσφάτως στην πατρίδα. Κουβέντες περί αντίστασης και περηφάνειας είναι βαθιά ριζωμένες στο «ασπρόμαυρο» DNA. Άγγιξαν, λοιπόν, τις ευαίσθητες χορδές των οπαδών του ΠΑΟΚ. Μπορεί στην Τούμπα ποτέ να μην σηκωθούν αυτοσχέδια πανό με μηνύματα αγάπης. Μιλούν τα λόγια. Απαντούν στις εύγλωττες αποδοκιμασίες (...στο αντίστοιχο ντέρμπι του α’ γύρου) κάποιοι ξεπέρασαν τα όρια και έφτασαν μέχρι τα κάγκελα σε ένα θερμό τετ α τετ με μπόλικο σάλιο. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο…

Απαντά για τον Λουτσέσκου η εικόνα της ομάδας του. Του δημιουργήματός του. Οταν δουλεύεις την ομάδα σου έξι από τις επτά ημέρες της εβδομάδας και 22 από τις 24 ώρες της έβδομης, τότε έχεις κάθε δικαίωμα να υπερηφανεύεσαι για τη δουλειά σου.

Ο ΠΑΟΚ, στη Λεωφόρο, απόλαυσε (και εισέπραξε από) το δημιούργημα του Ραζβάν, δίχως ο ίδιος ΠΑΟΚ να δείχνει απολύτως εξαρτημένος, έτσι όπως έχει δομηθεί, απ' τις ορέξεις του ενός. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, είναι ομαδικό σπορ. Ηγέτης μπροστά ο Ολιβέιρα. Ογκόλιθος πίσω ο Ινγκασον. Μαέστρος ο φοβερός και τρομερός Κωνσταντέλιας. Ολοι αυτοί έγιναν ομάδα, γκρουπ, μια γροθιά, χάρη στην επιμονή του προπονητή τους.

Δεν είχα, ούτε έχω, την παραμικρή αμφιβολία, για τον ηγετικό ρόλο του, αρκετοί είναι εκείνοι που τον θεωρούν ως τον απόλυτο σταρ της ομάδας, προσωπικά, είμαι σίγουρος και βάζω το χέρι μου στη φωτιά για ένα πράγμα. Όχι, ότι ο ΠΑΟΚ θα κατακτήσει το πρωτάθλημα (άλλωστε είναι στο -6) ή θα πάρει το κύπελλο. Πρώτα πρέπει να περάσει την Πέμπτη στα ημιτελικά και βλεπουμε... Αυτό που ξέρω είναι ότι, με τον τρόπο του, ο προπονητής του έχει δημιουργήσει ξανά ένα περιβάλλον στο οποίο οι ποδοσφαιριστές απολαμβάνουν αυτό που κάνουν προτού, καν, μπουν να παίξουν. Αυτό, δηλαδή, που έλειπε τα δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του νταμπλ. Η πίστη.

Η επίδραση του Ραζβάν Λουτσέσκου τον ΠΑΟΚ είναι παροιμιώδης. Μοναδική. Ασυναγώνιστη. Ευδιάκριτη. Εξάλλου το επάγγελμα-προπονητής απαιτεί, απαιτεί, απαιτεί. Βιολογική ανθεκτικότητα. Νοητική δύναμη. Ο Ραζβάν των τελευταίων εβδομάδων τα’ χει όλα αυτά.

Κι όπως έγραψα στο live chat της περασμένης Παρασκευής εδώ στο Gazzetta, στη Μικράς Ασίας θα έπρεπε, ήδη, να είχαν ξεκινήσει τις συζητήσεις περί ανανέωσης του συμβολαίου, που λήγει σε ενάμιση χρόνο.

Πριν από τρεις μήνες, όσοι θεωρούσαν δεδομένη την παρουσία του Ρουμάνου και τη νέα χρονιά στον «ασπρόμαυρο» πάγκο, επειδή απλά είχε συμβόλαιο, είναι γελασμένοι! Υπήρξε μια περίοδος που ο Λουτσέσκου, να το πω απλά, τον έτρωγαν τα ρούχα του! Αυτό, όμως, ανήκει πλέον στο παρελθόν.

Σήμερα ο Ραζβάν είναι πιο αποφασισμένος και έτοιμος από ποτέ, το δείχνει στην καθημερινότητα της ομάδας, στο πως λειτουργεί, στο τι λέει, στο πόσο θέλει και πάλι να βγει μπροστά να δώσει μάχες, στο πόσο μελετάει το πρότζεκτ και της επόμενης σεζόν. Ακόμα και μετά το 0-3 της Λεωφόρου αυτό έλεγε...