Η κοροϊδία έχει και τα όριά της

Εστιάζοντας στην επίμαχη φάση της γονατιάς του Αθανασιάδη στον Φαμπιάνο είσαι σα να βλέπεις το δέντρο και να χάνεις το δάσος. Δεν υπάρχει ομάδα στην υφήλιο η οποία δεν θα φωνάξει για μη καταλογισμό πέναλτι. Καμία. Βάσει κανονισμού, υπάρχει παράβαση όταν η επαφή με τον αντίπαλο παίκτη προηγείται της αντίστοιχης με την μπάλα. Ταυτόχρονα με τη γονατιά στο κεφάλι του Φαμπιάνο ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ βρίσκει και την μπάλα. Ο καθένας θα πει το μακρύ και το κοντό του. Το ψάρι θα βαφτιστεί κρέας.

Το δάσος θα χαθεί, γιατί πλέον είναι ξεκάθαρο ότι άλλα κριτήρια ισχύουν για τον Άρη σε σχέση με άλλες ομάδες. Το βλέπει όλη η Ελλάδα. Μην κοροϊδευόμαστε. Τη σημερινή φάση την «παίρνουν» πέναλτι όλες οι ομάδες που προπορεύονται του Άρη στη βαθμολογία όπως έγινε πέρυσι στην Τούμπα σε άγγιγμα, όχι σε γονατιά. Μέχρι και ο Βόλος χθες απέναντι στον Παναιτωλικό την πήρε. Τη φάση του τέρματος στο Καραϊσκάκη (στο Κύπελλο) καμία από τις ομάδες που πρωταγωνιστούν (σε όλα τα επίπεδα) δεν θα έβλεπε τον διαιτητή να την ακυρώνει. Όλες επίσης θα έπαιρναν πέναλτι στο χέρι του Εμβιλά (στον δεύτερο αγώνα του Κυπέλλου). Δεν υπήρχε περίπτωση επίσης να μην είχαν 4-5 γκολ περισσότερα σαν αυτά που ακυρώθηκαν στους «κίτρινους» στη διάρκεια της χρονιάς ως οφσάιντ, δίχως σύμμαχο την εικόνα. Δεν συζητάμε καν για το πέναλτι που έγινε στον Χουάν Ιτούρμπε στο Αγρίνιο.

Δεν είναι λοιπόν μόνο το τι δίνεται ή δεν δίνεται στον Άρη αλλά και αυτά που παίρνουν οι υπόλοιποι. Το καθεστώς ανισονομίας, το να είναι χαρούμενοι οι τέσσερις και οι υπόλοιποι… καταλαβαίνετε. Το έχει καταλάβει και ο Άλαν Πάρντιου. Η παραδοχή… «δεν περίμενα να πάρουμε πέναλτι» σημαίνει πολλά. Δείχνει ότι ο Βρετανός αντιλήφθηκε τι συμβαίνει στην Ελλάδα κι έναν άνθρωπο που έχει φάει με το κουτάλι το ποδόσφαιρο δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις. Είναι πιο μπαρουτοκαπνισμένος και έξυπνος στην αξιολόγηση αυτού που βλέπει. Έχει κριτήριο, ανεπηρέαστο από την ελληνική λογική και κανείς Έλληνας ή ξένος διαιτητής δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με τη νοημοσύνη του.

Πάμε στα αγωνιστικά. Ο Άρης ήταν σε μειονεκτική θέση πριν καλά-καλά πατήσει στο χορτάρι του γηπέδου της ΑΕΚ. Λιγότερο φρέσκος συγκριτικά με τον αντίπαλο, με αρκετούς επιβαρυμένους ποδοσφαιριστές και δίχως τη δυνατότητα παρέμβασης στον προπονητή λόγω της πληθώρας απουσιών. Το σχέδιο της ΑΕΚ ήταν εξίσου ξεκάθαρο. Γενικώς είναι ομάδα που λατρεύει να παίζει σε υψηλή ένταση, σήμερα είχε δέκα λόγους να το κάνει εντονότερα επενδύοντας στην κούραση του αντιπάλου, ρίχνοντας πιθανόν κι ένα βλέμμα στην πιτσιρικαρία που καθόταν στον πάγκο του Άρη. Λίγο πολύ μπορούσε να υποψιαστεί ότι η δεξαμενή ενέργειας του Άρη δεν είχε πολλά αποθέματα και στήριξε το πλάνο της σ’ αυτό με την πίεση που άσκησαν οι ποδοσφαιριστές της πρώτης γραμμής άμυνας.

Κι όμως, ο Άρης δεν πλήρωσε αυτό διότι σε ροή αγώνα (μέχρι το 75’) η ΑΕΚ δεν είχε να επιδείξει τίποτε περισσότερο από τη φάση του Λιβάι Γκαρσία. Το βαρύ τίμημα για τους «κίτρινους» ήρθε μέσα από τα ατομικά λάθη. Αυτό του Μόουζες Οντουμπάτζο στη φάση του πέναλτι όπου δεν έχει αίσθηση του χώρου και κυρίως δεν αντιλήφθηκε τη θέση του Σέρχιο Αραούχο με συνέπεια να πάει άτσαλα πάνω στον επιθετικό της ΑΕΚ. Ο Μπριάν Νταμπό ζήτησε φάουλ στη φάση του δεύτερου τέρματος της ΑΕΚ, μπορεί και να έγινε, σίγουρα όμως δεν είχε τον παραμικρό λόγο να κάνει τον… Μαραντόνα στον άξονα της μεσαίας γραμμής και με την άμυνά της ομάδας του ανοιχτή σαν τριαντάφυλλο. Η δε αντίδρασή του στη φάση του τρίτου τέρματος απλά επιβεβαίωσε ότι δεν ξεπέρασε ποτέ τη φάση του δεύτερου γκολ γιατί κάθε κίνησή του έδειχνε και τον εκνευρισμό του. Ατομικό λάθος είναι και η αντίδραση του Πίτερ Ετέμπο ο οποίος άφησε την ομάδα του με δέκα ποδοσφαιριστές κάνοντας φάουλ στο μισό γήπεδο της ΑΕΚ!

Αν τα ατομικά λάθη στοιχειοθέτησαν ένα από τα κεφάλαια του αγώνα, το δεύτερο ήταν η ατολμία των «κίτρινων» στο πρώτο ημίχρονο. Είχαν παθητικό τρόπο σκέψης πολλώ δε μάλλον στην εκτέλεση. Μια απλή πάσα, από αυτές που οδηγούν σε άμεση μετάβαση αγώνα δεν έγινε για περίπου 40 λεπτά όταν η ΑΕΚ είχε ψηλά όλες τις γραμμές της και ήταν ευάλωτη στην transition άμυνα. Αυτό φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο όπου ο Άρης κατέρριψε τους νόμους της φυσικής όντας πιο επικίνδυνος παρότι έπαιζε με αριθμητικό μειονέκτημα. Αυτή η εικόνα μάλλον αναδεικνύει τον κακό λογαριασμό που έκαναν οι «κίτρινοι» ως προς τη δυναμική του αντιπάλου. Τον φοβήθηκαν περισσότερο απ’ ότι έπρεπε, δεν είχαν αυτοπεποίθηση στις ενέργειές τους κι έδειξαν ότι είχαν περισσότερο το μυαλό τους στο ενδεχόμενο μιας λανθασμένης μεταβίβασης παρά μιας σωστής. Σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι οι παίκτες του άξονα είχαν μεν καλή ανασταλτική συμπεριφορά αλλά στον τομέα της προώθησης του παιχνιδιού πήραν βαθμό κάτω από τη βάση. Ο δε Άντρε Γκρέι επιβεβαίωσε ότι είναι άλλος παίκτης όταν αγωνίζεται μακριά από το «Κλ. Βικελίδης».

Το τελείωμα του Τζαμαϊκανού στη σπουδαιότερη στιγμή του Άρη ήταν τουλάχιστον απογοητευτικό για σέντερ φορ. Από το ύψος της μικρής περιοχής, από έναν πολύπειρο φορ, δικαιολογημένα θα περίμενε κανείς ότι δεν θα επιδίωκε μια απλή επαφή με την μπάλα αλλά τουλάχιστον θα έβρισκε εστία.

Υ.Γ: Έχω τεράστιο σεβασμό για τον Σέρχιο Αραούχο. Για τον χαρακτήρα του, τις αντιδράσεις του στο ζήτημα της δολοφονίας του Άλκη, την προσωπικότητά του. Σήμερα έδειξε ότι είναι σπουδαίος παίκτης. Δεν είναι τόσο απλό για έναν ποδοσφαιριστή που έχει μάθει να «τρώει την κρέμα», να μετατρέπεται σε χαμάλης προς όφελος της ομάδας. Ο Αργεντίνος έκανε τρομερή δουλειά στην πίεση στην πρώτη γραμμή, τρέχει περισσότερο από κάθε άλλον αι προσπαθεί να κάνει χαρούμενος τους συμπαίκτες του. Σπάνια το συναντάς αυτό στον ομαδικό αθλητισμό. Ειδικά από ποδοσφαιριστές οι οποίοι είχαν μάθει να παίζουν στο «9».