Όλοι φταίνε για την κατηφόρα αλλά τώρα είναι ώρα συσπείρωσης και όχι δικαστηρίων!

Αν το καλοκαίρι μπορούσαμε να δούμε το μέλλον και να διαπιστώσουμε πως ο Παναθηναϊκός την 20η αγωνιστική θα ήταν στο -2 από τη κορυφή, διεκδικώντας ουσιαστικά το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, δεν θα υπήρχε κανείς που δεν θα «αγόραζε» αυτή τη προοπτική. Το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, όμως, στο πρώτο γύρο έκανε πολλά βήματα μπροστά, ίσως πιο γρήγορα από το αναμενόμενο και δημιούργησε προσδοκίες βάσει των οποίων θα κρίνεται στο σήμερα και θα κριθεί στο αύριο. Όταν πριν τη διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο το Τριφύλλι είναι μπροστά με οκτώ βαθμούς από την δεύτερη ΑΕΚ, οι απαιτήσεις αυτομάτως μεγαλώνουν, η πίεση αυξάνεται και τα κριτήρια της κριτικής διαφοροποιούνται. Δίκαια ή άδικα αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμόρφωσε ο οργανισμός και με αυτή θα πρέπει να πορευθεί στη συνέχεια.

Όταν, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός στις 4 Ιανουαρίου ήταν πρώτος και στο +7 και στις 31 βρίσκεται στο -2 και εκτός συνέχειας Κυπέλλου έχοντας αποκλειστεί από τον ΠΑΟΚ, προφανώς πολλά πράγματα δεν πήγαν καλά, άλλα δεν λειτούργησαν και η ομάδα βρίσκεται σε έναν κατήφορο, στον οποίο δεν μπορεί να βάλει ''φρένο'' και κοντεύει να πετάξει στα σκουπίδια όλα εκείνα που έχτισε με κόπο, ιδρώτα και την ξεκάθαρη ανωτερότητά στο πρώτο μισό της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος.

Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά και ξέρω πως η εύκολη λύση στο σημερινό σημείωμα θα ήταν να τα ρίξουμε όλα στον Δημήτρη Κουρμπέλη για την ερασιτεχνικού επιπέδου αποβολή του στη Τρίπολη, η οποία έβαλε με τη πλάτη στον τοίχο τον Παναθηναϊκό, δίνοντας το αριθμητικό πλεονέκτημα στους Αρκάδες από το 33'. Τεράστιο λάθος, αδικαιολόγητη ενέργεια αλλά είναι άδικο κυρίως ποδοσφαιρικά να αποτελέσει τη κολυμβήθρα του Σιλωάμ αυτή η κόκκινη για τη κάκιστη εικόνα του Παναθηναϊκού στο... ματωμένο Γενάρη. Το πρόβλημα είναι όλος ο μήνας, όχι η ήττα στην Αρκαδία.

Η ευθύνη είναι συνολική. Όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο. Η διοίκηση, ο προπονητής, οι παίκτες. Όλοι.

Η διοίκηση γιατί εδώ και καιρό και έχοντας διαπιστώσει τη δυσλειτουργία στο μεταγραφικό κομμάτι δεν έκανε τίποτα στο επίπεδο της δημιουργίας δομών και οργάνωσης, με αποτέλεσμα ο σύλλογος να ζει και να αναπνέει από τις προτάσεις των μάνατζερ και να αργοπορεί λόγω της έλλειψης επιλογών συμβατών με τα ''θέλω'' του προπονητή. Δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη σύλλογος αυτού του επιπέδου και να είναι τόσο υποστελεχωμένος στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Δεν λειτουργεί σωστά ο Παναθηναϊκός και αυτό δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα που μπορεί να το παλεύουν αλλά ξεκάθαρα με τη στρατηγική, τη φιλοσοφία, τη λειτουργία που απέχει αρκετά από το κανονικό.

Από κει και πέρα και από την στιγμή που η ΠΑΕ δαπάνησε ένα ποσό πάνω από 2.5 εκατομμύρια ευρώ για την απόκτηση του Ντάνιελ Μαντσίνι από τον Άρη (ανεξάρτητα από το αν ο Αργεντινός εξτρέμ είναι ένας παίκτης αυτής της αξίας) κανείς δεν μπορεί να πει πως το «πορτοφόλι» ήταν κλειστό και ότι δεν υπήρχε η διάθεση για σημαντική ενίσχυση τον Ιανουάριο. Για να είμαστε δίκαιοι. Το επαναλαμβάνω πως είμαι ο τελευταίος που θα κάνω ''πλάτες'' στο μεγαλομέτοχο αλλά είμαι και ο τελευταίος που θα γράψω ψέμματα για να φανώ αρεστός. Από πουθενά δεν προκύπτει μικρό ή περιορισμένο μπάτζετ.

Τα παραπάνω δεδομένα σε συνδυασμό με την δηλωμένη από τον ίδιο τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς αδυναμία του να διαλέξει ποδοσφαιριστές on time (κάτι που κόστισε ακριβά το καλοκαίρι στα προκριματικά του Conference League) δημιούργησαν μια απίστευτη κατάσταση αυτοκτονίας: Τον Ιανουάριο που ο Παναθηναϊκός έδωσε 8 παιχνίδια μεγάλης σημασίας σε ΚΑΝΕΝΑ από αυτά δεν ξεκίνησε βασικός κάποιος από τους παίκτες που αποκτήθηκαν για το δημιουργικό κομμάτι, καθώς και οι δύο (Μαντσίνι-Κλεϊνχέισλερ) αποκτήθηκαν αρκετά αργά και ενώ ήταν ξεκάθαρη η ανάγκη να έχουν αποκτηθεί παίκτες στην ώρα τους και να βρίσκονται από 1η Γενάρη στο Κορωπί. Κανείς εκ των δύο μέχρι και σήμερα δεν έχει φτάσει ούτε στο μίνιμουμ της προσαρμογής και της χημείας με το υπόλοιπο σύνολο. Κανένα βάθος, ελάχιστο rotation, περιορισμένες λύσεις.

Ευθύνη για την εικόνα του Παναθηναϊκού δεν γίνεται να μην έχει και ο Σέρβος τεχνικός. Εκείνος πιστώνεται στον απόλυτο βαθμό την αναγέννηση της ομάδας αυτή τη διετία, εκείνος ως καπετάνιος έπρεπε να βρει λύσεις και απαντήσεις για αυτή την εικόνα. Πρώτα και κύρια στο πνευματικό κομμάτι, όπου παρουσιάζεται πάνω στο χορτάρι μια εικόνα παικτών που τους έχει... καταπιεί η πίεση και τα πόδια όλων ζυγίσουν εκατό κιλά το καθένα. Σε δεύτερο βαθμό θα μπορούσε να δείξει μεγαλύτερη ελαστικότητα, περισσότερη προσαρμοστικότητα στη συνθήκη του Ιανουαρίου, να δημιουργήσει διαφορετικά μοτίβα ανάπτυξης, να κάνει πιο πιεστική την ομάδα του, να ανεβάσει λίγο τον ρυθμό στη κυκλοφορία, να το «πειράξει» το manual από την στιγμή που αυτό έμοιαζε αναγκαίο. Για παράδειγμα στη Τρίπολη θα έπρεπε να έχει υποψιαστεί/διαπιστώσει πως η τριπλέτα Ρούμπεν-Κουρμπέλης-Τσέριν στον άξονα απέναντι σε μία ομάδα που παίζει μόνιμα πίσω από την σέντρα, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική στο δημιουργικό/παραγωγικό κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός είχε 72% κατοχή της μπάλας και ούτε μία μεγάλη ευκαιρία μέχρι την αποβολή. Έπρεπε ο Μπερνάρντ να παίξει στον άξονα αντί του Κουρμπέλη (δεν μπορεί να υποστηρίξει κανέναν άλλον ρόλο στη μεσαία γραμμή πέρα από αυτόν του αμυντικού μέσου) και να ξεκινήσει ο Μαντσίνι στο αριστερό «φτερό». Ή για παράδειγμα δεν μπορεί να βλέπει αυτή την εικόνα ανικανότητας της ομάδας του να κρατήσει μπάλα μετά την αποβολή και να μην μπορεί να παίξει το ποδόσφαιρο της και οι πρώτες αλλαγές να είναι στο 67'! Από το 33' και μετά ο Παναθηναϊκός έχει κλειστεί πίσω λες και παίζει με παίκτη λιγότερο στο Καμπ Νου, δεν αλλάζει τρίτη πάσα και οι πρώτες διαφοροποιήσεις έρχονται 34' αγωνιστικά λεπτά μετά. Ο Ιβάν, πάντως, τη γύρισε την παρτίδα πέρσι, έχει αποδείξει πως στα δύσκολα μπορεί να βρει τις λύσεις και η παρουσία του στον πάγκο της ομάδας αποτελεί τη μεγαλύτερη ελπίδα για restart τίτλου.

Πάμε και στους ποδοσφαιριστές. Τον τελευταίο μήνα υπάρχει ένα μοναδικό ρεσιτάλ ατομικών λαθών. Φεστιβάλ κανονικό. Είτε επειδή δεν αντέχουν την πίεση, είτε επειδή έχει πειραχτεί το μυαλό τους είτε επειδή ήταν η... κακιά η στιγμή, οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς έχουν μεταλλαχθεί. Από την μυθική εικόνα συγκέντρωσης του πρώτου γύρου, στα τραγικά λάθη του δευτέρου. Δώρο από τον Μπρινιόλι το γκολ της ΑΕΚ, δώρο από τον Βαγιαννίδη το γκολ στη Τούμπα, δώρο από τον Τσέριν το πέναλτι στον ΠΑΟΚ, δώρο το αριθμητικό πλεονέκτημα από τον Κουρμπέλη στη Τρίπολη. Τόσα δώρα, ούτε Χριστούγεννα να είχαμε. Και μέσα σε αυτά τα ατομικά λάθη αν προσθέσει κανείς και τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες σε κομβικές στιγμές των παιχνιδιών σε φάσεις που η μπάλα πρέπει να καταλήξει στο πλεκτό, έχει την εικόνα της ευθύνης των «πρασίνων». Δεν βλέπω αδιαφορία στον αγωνιστικό χώρο, δεν μπορώ να παρατηρήσω κακή νοοτροπία αλλά αυτό που αντιλαμβάνομαι από το κλίμα των αποδυτηρίων είναι μια ψυχολογική κατραπακιά που θα διορθωθεί μόνο από τα αποτελέσματα. Μεγάλα παιδιά είναι όλοι τους, εδώ που φτάσαμε, ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδιά που λέει και η γνωστή φράση.

Πάμε τώρα και στο αύριο. Όπως είπαμε και παραπάνω, ευθύνες έχουν όλοι. Η μεγάλη διαφορά εξανεμίστηκε, ο Παναθηναϊκός πλέον κυνηγάει αλλά τώρα δεν είναι ώρα για δικαστήρια, ανθρωποφαγία και ισοπέδωση των πάντων. Το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς παραμένει μια πολύ καλή ομάδα που περνά ένα πολύ δύσκολο φεγγάρι. Όπως δεν ήταν πρωταθλήτρια στο +8 έτσι δεν είναι χαμένη και στο -2. Κανένας τίτλος δεν κρίθηκε τον Νοέμβριο, κανένας τίτλος δεν κρίνεται τον Ιανουάριο.

Έγιναν λάθη; Ναι. Πυροβόλησε τα πόδια του ο Παναθηναϊκός σε όλα τα επίπεδα; Δύο φορές ναι. Τελείωσε ο ''πόλεμος''; Όχι. Για να καταλάβει κανείς πόσο ρευστή είναι η κατάσταση την επόμενη αγωνιστική η ΑΕΚ παίζει στο Περιστέρι, το Τριφύλλι με την Λαμία στη Λεωφόρο. Μπορεί να υπάρξει και πάλι αλλαγή στη κορυφή, όπως μπορεί να αλλάξουν και πάλι τα δεδομένα μέχρι την 26η αγωνιστική. Όλα θα κριθούν στα playoffs. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να μαζέψει άμεσα τα κομμάτια του, να χτίσει επιτέλους ένα σερί νικών για ουσιαστικούς και ψυχολογικούς λόγους και να πάει συσπειρωμένος μέχρι το τέλος.

Προσωπικά αν με ρωτάτε ή αν παίζει κάποιο ρόλο η άποψή μου στο πως μπορεί να σκεφτεί κανείς: Ο Παναθηναϊκός έχει να διεκδικήσει πρωτάθλημα από το 2015. Έχουν περάσει οκτώ χρόνια και έχει να το κατακτήσει δεκατρία, από το 2010. Έξι αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας, στο -2 από την κορυφή και παρά τα τεράστια λάθη που έχουν γίνει και στα οποία έχουμε αναφερθεί εκατό φορές, εγώ αυτόν τον προπονητή, αυτή την ομάδα δεν την ξεγράφω, δεν την ισοπεδώνω και δεν πρόκειται να συμβάλλω στην αποδόμησή της με τα γραφόμενά μου.

Ο χρόνος πίσω δεν γυρίζει, τα παθήματα πρέπει να γίνουν μαθήματα για όλους και το Τριφύλλι να κάνει ότι έκανε και πέρσι τέτοια εποχή μετά την δέκατη ήττα στο Αγρίνιο. Σήκωσε το κεφάλι, στάθηκε στα πόδια του, έκανε τη μία νίκη μετά την άλλη και έκλεισε με απόλυτη επιτυχία τη σεζόν...

Υ.Γ1: Το παιχνίδι στη Τρίπολη ήταν ακόμη μία απόδειξη για το πόσο λάθος αξιολόγηση έχει γίνει στα μεταγραφικά «θέλω» του χειμώνα, όπου ο Παναθηναϊκός δεν πήρε ένα 8-10 που να του αλλάξει δεδομένα τη ζωή με την προσωπικότητα, την ποιότητα και την αξία του. Για το «9» είναι όλα γραμμένα από το καλοκαίρι, οπότε δεν έχει νόημα να επιστρέφουμε στη ίδια συζήτηση. Πίσω από τον (ντεφορμέ) Σπόραρ, το Τριφύλλι θα έπρεπε να έχει αποκτήσει φορ αντίστοιχου επιπέδου.

Υ.Γ2: Το επόμενο sold out πρέπει να είναι στο παιχνίδι της Κυριακής με τη Λαμία, ώστε να γίνει πράξη για ακόμη μια φορά το «μαζί σου και στα δύσκολα Παναθηναϊκέ»...